အပိုင်း ၁၅၃🚨

Chapter 153 🚨🚨
_ ချန်ရုံနိုးထလာပြီးနောက်


ဝမ်ဟုန်၏လက်က သူမ၏အတွင်းကျသောနေရာ၌ ခရီးတစ်ထောက်နားတော့သည်။
ကျန်လက်တစ်ဖက်ဖြင့်ကုတင်အား ကျားကန်ထားရင်း ဝမ်ဟုန်က တစ်ဖက်လူအားကြည့်ကာ" အားရုံ .... " ဟု ခပ်ကျယ်ကျယ်မြည်တမ်းလေ၏။
ထိုအခါ ချန်ရုံကလည်း မျက်ရည်များဝေ့ဝိုက်နေသည့် ရီဝေဝေမျက်ဝန်းများဖြင့် ယောင်ဝါးဝါး ပြန်ထူးလိုက်သည်။

ဝမ်ဟုန်၏အသက်ရှူသံများ မြန်ဆန်လာသည်။သူက‌ ခေါင်းငုံ့ပြီး ချန်ရုံ၏နှုတ်ခမ်းသားများအား ဖိကပ်နမ်းကာ " အားရုံ ... " ဟု ရေရွတ်ပြန်၏။

ဝမ်ဟုန်မှာ သူပြောလိုသည့် စကားလုံးများအား ပြန်မျိုချပြီး ချန်ရုံ၏နာမည်ကိုသာ ခဏတိုင်းဆိုသလို မြည်တမ်းနေသည်။သူ၏လက်မှာလည်း တစ်ဖန်ပြန်လည် လှုပ်ရှားလာခဲ့လေ၏။
ချန်ရုံ့ခမျာ ထိုရွေ့လျားမှုများအလျောက် ဆက်တိုက်ညဉ်းညူနေမိသည်။မျက်ရည်များကြားတွင် သူမ၏ရှည်လျားသော မျက်တောင်များက တဖျပ်ဖျပ်ခတ်နေခဲ့၏။

" မဖြစ်ဘူးချီလန် ... ကျွန်မတို့ လုပ်လို့မရဘူး ..."

ငြင်းဆန်စကားများ ဖြစ်သော်ငြားလည်း ၎င်းတို့မှာ ချစ်ငွေ့ထုံလွှမ်းနေသည့် ညဉ်းသံများနှင့် ပိုမိုဆင်တူသည်။

ထိုအသံကြောင့် ဝမ်ဟုန်၏မျက်နှာတစ်ခွင် မည်းမှောင်သွားခဲ့ပြီး သူက ခေါင်းငုံ့ကာ ချန်ရုံ၏ နှုတ်ခမ်းသားများအား အငမ်းမရစုပ်ထွေးလိုက်ဝောာ့သည်။သူ၏လျှာဖျားမှာမူ ချန်ရုံ၏လျှာအနောက်သို့ မလွတ်စတမ်းပြေးလိုက်လျက်ရှိသည်။

" အလွတ်မပေးနိုင်ဘူး ... "

ဝမ်ဟုန်က ညဉ်းညူလေ၏။ယင်းနောက်တွင် သူသည် အောက်ပြည်သို့ ခရီးဆက်ကာ ချန်ရုံ၏ရင်ညွန့်ပေါ်၌ရပ်တန့်လိုက်ပြီး တစ်စုံတစ်ရာကို အငမ်းမရ ငုံထွေးလိုက်ပြန်သည်။လျှာဖျားတစ်စုံ၏လှုပ်ရှားမှုကြောင့် ချန်ရုံ့ထံမှ ညဉ်းညူသံများက ပိုမိုကျယ်လောင်လာတော့၏။

ထိုအချိန်တွင် အပြင်ဘက်မှ ခြေသံများ ကြားလိုက်ရသည်။ခေတ္တအကြာတွင် အစေခံတစ်ဦး၏ခပ်တိုးတိုးလေသံပါ တစ်ပါတည်းပေါ်ထွက်လာခဲ့၏။

“သခင်လေး .... နန်ယန်မင်းသားက သူ့မှာ အရေးတကြီးဆွေးနွေးစရာကိစ္စရှိလို့ သံတမန်နဲ့တစ်ဆင့် အခေါ်တော်လွှတ်လိုက်ပါတယ် ”

ဝမ်ဟုန်က ခေါင်းတစ်ချက်မမော့ပေ။သူသည် ရင်ညွှန့်ပေါ်၌သာနယ်ချဲ့နေဆဲဖြစ်ပြီး လက်တစ်ဖက်မှာလည်း တစ်ဖက်သား၏အလယ်ပိုင်းနယ်ပယ်၌ ကျူးကျော်လျက်ရှိသည်။

“ဘယ်သူ့ကိုမှ မတွေ့ဘူး”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ ... ”

အစေခံမိန်းကလေး ပြန်ဆင်းလာသည်ကိုတွေ့သောအခါ အားကျစ်က ချက်ချင်းအပြေးလေးချဉ်းကပ်သွားပြီး " သခင်လေးက ဘာပြောလဲ " ဟု မေးမြန်းလိုက်၏။

" ဘယ်သူ့ကိုမှ မတွေ့ဘူးတဲ့ ... "

နှစ်ဦးသား၏မျက်နှာထားက ရုတ်ချည်းပင် ပြောင်းလဲသွားကြသည်။ ခဏအကြာတွင် အစေခံမိန်းကလေးက ပြောကြားလာလေ၏။

“သခင်လေးမှာ ငယ်ငယ်ကတည်းက ထူးကဲတဲ့ စိတ်စွမ်းအင်တွေ အမြဲရှိခဲ့ပြီးတော့ ဘယ်တုန်းကမှ လိင်ပိုင်းဆိုင်ရာ သွေးဆောင်မှုမှာ မယိမ်းယိုင်ခဲ့ဖူးဘူး ...ဒါပေမဲ့အခုတော့ …အားကျစ် ငါနည်းနည်းကြောက်လာပြီ ”

အားကျစ်၏မျက်နှာမှာလည်း သူမကဲ့သို့ပင် နီရဲနေသည်။
အားကျစ်က ဖယောင်တိုင်မီးရောင်တလက်လက်ဖြစ်နေသော ဝါးဆောင်အပေါ်ထပ်သို့ စူးစိုက်ကြည့်လိုက်ပြီး ခဏအကြာတွင် ပြုံးရယ်ကာ ဖျတ်လတ်စွာပြောလာသည်။

“ဘာကြောက်စရာရှိလို့လဲ ... ငါတို့သခင်လေးနဲ့ တစ်ညတာကုန်ဆုံးခွင့်ရလို့ အဲဒီမိန်းကလေးဘက်ကတောင် ဂုဏ်ယူရဦးမှာ ... ပြီးတော့ သူပျော်််တယ်ဆိုရင် ငါတို့သခင်လေးလည်း ပျော်မှာပဲ ”

ထိုအခါမှ တစ်ဖက်အစေခံမိန်းကလေးသည်လည်း ရယ်မောလျက် စိတ်အားထက်သန်စွာဖြင့် ခေါင်းညိတ်နိုင်ရှာတော့သည်။

ဝါးဆောင် အပေါ်ထပ်တွင် ကြည်နူးမှုတို့ကဆက်လက်တည်ရှိနေခဲ့၏။ချန်ရုံက ခေါင်းထောင်ပြီး ဝမ်ဟုန်၏နှုတ်ခမ်းသားများအား နမ်းရှိုက်သည်။
" ချီလန် ...ချီလန် ...ချီလန် ... "

ထိုအချိန်တွင် ဝမ်ဟုန်၏လက်အစုံက ရင်ညွှန့်မှ ဆုတ်ခွာသွားပြီး ချန်ရုံ၏ပေါင်သားတံတားနှစ်စင်းအား ဆွဲခွာလိုက်လေ၏။ရုတ်ချည်းဆိုသလိုပင် ပူနွေးသောအရာတစ်ခုက သူမ၏ရပ်ဝန်းထဲသို့ဝင်ရောက်ကျူးကျော်လာခဲ့သည်ကို ချန်ရုံ ခံစားလိုက်ရသည်။ချန်ရုံတစ်ယောက် မျက်ရည်များ ပိုးပိုးပေါက်ပေါက်ကျလာတော့သည်။၎င်းမျက်ရည်စီးကြောင်းများက သူမ၏ပါးပြင်များမှတစ်ဆင့် ခေါင်းအုံးထက်သို့ စီးဝင်သွားကြလေ၏။

" ချီလန် ...ချီလန် ...ချီလန် ... "

ချန်ရုံ၏ခြေထောက်များက ဝမ်ဟုန်၏ခါး၌ ချိတ်တွယ်လျက်သားရှိနေပြီး သူမသည် ထပ်တူညီသောစကားလုံးများကိုသာ အထပ်ထပ်အခါခါ ညည်းညူနေခဲ့သည်။

ယစ်မူးနေသောဤလိုအချိန်တွင်ပင်လျှင် သူမ၏ညဉ်းရှိုက်သံ၌ဝမ်းနည်းမှုများ ထုံမွှမ်းနေလေ၏။
ချန်ရုံ့ထံမှဆို့နင့်သောလေသံနှင့်မျက်ရည်စများက ဝမ်ဟုန့်အား တောင့်တင်းသွားစေခဲ့သည်။

ဝမ်ဟုန်က ခေါင်းမော့လိုက်၏။အပြစ်အနာအဆာကင်းသော သူ၏မျက်နှာမှာ နီမြန်းသွားပြီး မျက်ဝန်းများသည်လည်း ကြည်လင်ခြင်းအလျဥ်းမရှိတော့ပေ။ သူ၏မျက်ဆံတို့က အလွန်ပြူးကျယ်နေပြီး နှုတ်ခမ်းများသည်လည်း နီဆွေးဖူးရဲနေလေသည်။သူက ချန်ရုံ့အား စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်နေခဲ့၏။

ချန်ရုံသည်လည်း မျက်ရည်များကြားမှနေ၍ ဝမ်ဟုန့်အား ပြန်ကြည့်နေသည်။သူမက ဝမ်ဟုန်၏လည်ဂုတ်အား လက်ဖြင့်သိုင်းဖက်လိုက်ပြီး တစ်ဖက်လူ၏နှုတ်ခမ်းသားများထံသို့ မျက်နှာအပ်လိုက်သည်။

"ချီလန် ...ကျွန်မအရမ်းပျော်တာပဲ"

ပျော်ရွှင်ပါကြောင်းပြောနေသော်ငြားလည်း ချန်ရုံတစ်ယောက် မျက်ရည်များစီးကျနေရှာသည်။
ဝမ်ဟုန့်ခမျာ ခေတ္တရပ်တန့်သွားခဲ့၏။ယင်းနောက်တွင် သူက ဖြည်းညင်းစွာ ခေါင်းငုံ့ကာ ချန်ရုံ၏မျက်ခွံများကို နမ်းရှုံ့ပြီး မျက်ရည်စီးကြောင်းအား လျှာဖျားဖြင့်လျက်လိုက်သည်။ဆံနွယ်ရှည်များက ဝမ်ဟုန်၏ကိုယ်ပေါ်၌ ဖြန့်ကျက်ကူးလူသွားခဲ့ပြီး သူက ယက်ကန်းယက်နေသည့်သဖွယ် တစ်စုံတစ်ရာကိုလုပ်ဆောင်လိုက်သည်။
ပထမတစ်ချက် ... ယင်းနောက်တွင် နောက်တစ်ချက် ...

ထို့နောက် ဝမ်ဟုန်က အခင်းနေရာမှ ထထွက်သွားတော့လေ၏။ချန်ရုံ့ခမျာ အအေးဓာတ်များထံ ဝန်းရံထားသလို ခံစားလိုက်ရပြီး မျက်လုံးများပြူးကျယ်သွားတော့သည်။

ဖယောင်းတိုင်မီးရောင်အောက်တွင် သူမက ဘယ်ဘက်ရင်အုံအားပွတ်သပ်လျက် ရာဂမီးများတောက်လောင်လျက်ရှိသောမျက်ဝန်းများဖြင့် ဝမ်ဟုန့်ကို ကြည့်ရှုနေခဲ့သည်။

" ချီလန် ... ကျွန်မကို မထားခဲ့ပါနဲ့ ... "
ချန်ရုံက အလွန်တောင့်တနေသည့်ဟန်ဖြင့် အော်ဟစ်တောင်းဆိုလာသည်။
ကုတင်ဘေး၌ အဝတ်ဗလာဖြင့်ရပ်နေသည့်ဝမ်ဟုန်က အဖြူရောင်ပိုးစောင်တစ်ထည်ကို ဆွဲယူလိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်မှ ချန်ရုံ့အား စိုက်ကြည့်နေလေ၏။

ယင်းနောက်တွင် သူက ကိုယ်ကိုအနည်းငယ်ကိုင်းညွှတ်လိုက်သဖြင့် ပိ‌တုန်းရောင်ဆံသားများက ချန်ရုံ၏ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်သို့ ကျရောက်သွားတော့သည်။သူ့အားအလွန်အမင်းတောင့်တစွာ စိုက်ကြည့်နေသောချန်ရုံ့ကိုမြင်လိုက်ရသောအခါ ဝမ်ဟုန်က တစ်ချက်ပြုံးသည်။

" လိမ္မာတာပဲ ... နည်းနည်းလောက်ကြွပါဦး ... "

ချန်ရုံမှာလည်း ဝမ်ဟုန်တောင်းဆိုသည့်အတိုင်း ပြုပေးရှာလေ၏။ထိုအခါဝမ်ဟုန်က အဖြူရောင်ပိုးထည်စောင်အား ချန်ရုံ၏အောက်ပိုင်း၌ ခုကာ သူမ၏ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်သို့ တစ်ဖန်ပြန်လည်တက်ခွလိုက်သည်။နွေးထွေးမှုအား ပြန်လည်ရရှိသွားသောချန်ရုံက တစ်ချက်ညဉ်းလာခဲ့သည်။

ယခုအချိန်၌ တစ်ဖက်လူက သူမ၏ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်တွင်လုံးလုံးလျားလျား ရှိနေသည်။သူမ၏ပေါင်သားတံတားများမှာလည်း ဆွဲခွာခြင်းခံလိုက်ရပြီး အတွင်းနယ်ပယ်ထဲသို့ မီးတောင်ထိပ်ဖျားတစ်ခုက ပင့်ဝင်လာခဲ့လေ၏။

ဝမ်ဟုန်မှာ လည်ပြန်ခေါင်းတစ်ချက်မော့မိသွားသည်။

ယင်းနောက်တွင် သူက ချန်ရုံ၏မျက်လုံးများအား လေးနက်စွာ စိုက်ကြည့်ရင်း "အားရုံ ... ဒါကို နောင်တမရရဘူး ..." ဟုပြောလိုက်လေ၏။

ချန်ရုံမှာ မျက်တောင်လေးပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ်ဖြင့် ဝမ်ဟုန့်အား ရီဝေစွာစိုက်ကြည့်လျက်ရှိသည်။သို့သော်လည်း အကြောင်းတစ်ခုခုကြောင့် ပီတိအပေါင်းဖြင့် ပြည့်နှက်နေခဲ့သည့် တောက်တောက်ပပမျက်ဝန်းများ၌ မျက်ရည်တို့ဖြင့် ပြည့်နှက်လာပြန်လေသည်။

"မငိုပါနဲ့ကွာ ... ကိုယ့်နှလုံးသားကို အရည်ပျော်ကျသွားအောင် မလုပ်ချင်စမ်းပါနဲ့ ... "

ဝမ်ဟုန်က ချန်ရုံ၏မျက်ခွံများအား နမ်းရှုံ့လိုက်ပြီး ခပ်တိုးတိုးပြောသည်။ထို့နောက်တွင် သူ၏ခန္ဓာကိုယ်က ရုတ်တရက် နစ်မြုပ်သွားခဲ့ပြီး ချက်ချင်းဆိုသလိုပင် ပူနွေးထောင်မတ်သောအရာတစ်ခုက ချန်ရုံ၏နယ်ပယ်ထဲသို့ အဆုံးအစွန်ထိ ဝင်ရောက်လာတော့သည်။

ချန်ရုံ့ခမျာငိုယိုကာ မျက်ရည်များဖြင့် မေးခွန်းထုတ်‌နေမိသည်။မည်သို့ပင်ဆိုစေကာမူ အတွင်းနယ်၌ရပ်တန့်နေသောထိုအရာက တစ်ဖန်ပြန်လည်ရွေ့လျားလာပြန်၏။
နာကျင်မှုအ‌ပေါင်းက သူမ၏ကိုယ်ပေါ်၌ ဖြတ်ပြေးသွားသည်။

"နာတယ် ..."

ချန်ရုံက ဝမ်ဟုန်၏ပုခုံးများအား တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ပြီးတွန်းထုတ်လျက်သားရှိနေသည်။

“နာတယ် ချီလန် ... တစ်ခုခုက ကျွန်မကို လာထိုးနေ‌တယ် ... ဖယ်ပေးပါ ... "

ချန်ရုံ့ခမျာ ဝမ်ဟုန်၏နာမည်ကိုသာ တစာစာမြည်တမ်းလျက်‌ ဆက်တိုက်ပြောနေရှာလေ၏။မျက်ရည်စများ ဝေ့ဝိုက်နေသော သူမ၏မျက်ဝန်းအိမ်တို့တွင် ယုံကြည်မှု၊ ‌တောင်းဆိုမှု ၊ မရေမတွက်နိုင်သော ဝမ်းနည်းမှုနှင့် ကြောက်ရွံ့မှုများ ကိန်းအောင်းနေသည်။သို့သော်လည်း ဝမ်ဟုန်က သူမအား တစ်ချက်သာကြည့်ခဲ့ပြီး ဇတ်ခနဲ အကြည့်လွှဲလိုက်လေ၏။

ယင်းနောက်တွင် ဝမ်ဟုန်၏လက်က နာကျင်မှုတို့ဖြစ်တည်ရာ အရင်းအမြစ်နယ်ပယ်သို့ ကူးပြောင်းသွားကာ ညင်သာစွာတစ်ချက်ထိုးသွင်းလိုက်သည်။

တစ်ပြိုင်နက်တည်းပင် ချန်ရုံ့ထံမှ ညဉ်းညူသံထွက်လာ၏။

ထို့နောက် ဝမ်ဟုန်က စတင်လှုပ်ရှားတော့သည်။သူ၏အာခံတွင်းမှာချန်ရုံ၏ရင်ညွှန့်တောင်ပို့အား ငုံထွေးထားလျက်ရှိပြီး ကျန်လက်တစ်ဖက်မှာမူ ချန်ရုံ၏တင်ပါးအားဆုပ်ကိုင်ကာ ခပ်သွက်သွက်လေး လှုပ်ရှားလျက်ရှိသည်။နာကျင်ကိုက်ခဲမှုနှင့် ထူးထူးခြားခြား ပြည့်ကြပ်မှုတို့ကြောင့် ချန်ရုံမှာ ခေါင်းကို ဘယ်ညာယမ်းရင်း ပိတုန်းရောင်ကေသာများအား ဖြန့်ကျက်လွှတ်မိလျက်သားရှိနေသည်။နာကျင်မှုနှင့်သာယာမှု နှစ်မျိုးစလုံးက သူမ မျက်နှာပေါ်၌ ထုံမွှမ်းနေလေ၏။

ညည်းသံအပေါင်းလည်း ပိုမိုတိုးပွားလာသည်။

ဤသာယာမှုမှာ အဆုံးမဲ့သည်ဟုခံစားရသော်လည်း လက်တွေ့တွင် တဒင်္ဂမျှသာဖြစ်သည်။
အချိန်ကြာလာသည်နှင့်အမျှ ဝါးဆောင်တစ်ခွင်တွင်ဆိတ်ငြိမ်မှုတို့က သက်စိုးသွားခဲ့၏။

နားစွင့်လျက်သားရှိနေသောအားကျစ်က အရှေ့သို့တိတ်တဆိတ်လှမ်းလာခဲ့ပြီး " သခင်လေး ... " ဟုခေါ်လိုက်သည်။

အားကျစ်တစ်ယောက် အထဲမှတိတ်ဆိတ်မှုအား ဆင်ခြင်သုံးသပ်နေခိုက်တွင် ဝမ်ဟုန်က အနည်းငယ်နွမ်းလျ‌နေ‌သည့်လေသံဖြင့် အမိန့်ပေးလာသည်။

" ရေနွေးနွေးလေး ယူလာပေးပါ "

" ဟုတ်ကဲ့ပါ ... "

များမကြာမီ၌ပင် အားကျစ်က တံခါးဖွင့်ကာ အထဲဝင်ရန်ပြင်လိုက်သည်။

“ထားခဲ့လိုက် ... ဝင်မလာနဲ့”

" ဒါပေမဲ့ ... "

" ထွက်သွားတော့ ... "

" ဟုတ်ကဲ့ပါ ... "

ထိုအခါ အားကျစ်က ရေဇလုံကို အောက်ချကာ မျက်နှာသုတ်ပုဝါနှင့်တကွ သန့်ရှင်းသောအဝတ်အစားများအား ချန်ထားခဲ့ပြီး ဖြည်းညင်းစွာ ထွက်ခွာသွားတော့သည်။

ရုတ်ချည်းဆိုသလိုပင် တစ်စုံတစ်ဦးက ကုတင်ပေါ်မှ ဆင်းလာပြီး တံခါးဖွင့်ကာ သူမ ချန်ထားရစ်ခဲ့သောထိုအရာများကို လက်လှမ်းယူသွားခဲ့၏။
ထို့နောက်တွင်မူ ရေသံ ၊ အမျိုးသမီးညဉ်းညူသံနှင့် လိုအင်ပြည့်သွားသော‌ယောက်ျားသားတစ်ဦးတို့၏ခပ်တိုးတိုးအသံများ ထွက်ပေါ်လာသည်။အားကျစ်မှာ မျက်မှောင်ကြုတ်မိသွားလေ၏။

" အားကျစ် ... ဘာဖြစ်တာလဲ ... "

ထိုအချိန်တွင် အစေခံမိန်းကလေးက သူမထံသို့လျှောက်လှမ်းလာပြီး အပေါ်ထပ်အားမော့ကြည့်လျက်မေးမြန်းသည်။

" သခင်လေးက အဲ့မိန်းကလေးကို ကိုယ်တိုင် သန့်စင်ပေးနေတယ် ... "

အားကျစ်၏အကြည့်များမှာလည်း ဝါးဆောင်အပေါ်ထပ်တွင်သာရှိလေ၏။သူမတို့ နှစ်ဦးစလုံး နှုတ်ဆိတ်သွားခဲ့ကြသည်။

ခေတ္တကြာသောအခါ အစေခံမိန်းကလေးက တုန်တုန်ယင်ယင် မေးမြန်းလာသည်။

" အားကျစ် ... ငါတို့ အမှားလုပ်မိသွားပြီလား ... "

အားကျစ်ထံတွင် အဖြေတစ်စုံတစ်ရာ မရှိပါချေ။ဖယောင်းတိုင်မီးရိပ်များကြားတွင် သူမ၏လှပသော မျက်နှာက စာရွက်တစ်ရွက်ကဲ့သို့ ဖြူဖပ်ဖြူလျော်ဖြစ်နေခဲ့သည်။သခင်ဖြစ်သူမှာ ရှင်ဘုရင်သကဲ့သို့ မြင့်မြတ်လှသည့်အဆင့်အတန်းတစ်ခုတွင်ရှိကြောင်း သူမတို့ နှစ်ဦးစလုံးသိရှိကြသည် ဓလေ့ထုံးတမ်းအရ အမျိုးသမီးတစ်ဦးနှင့် တစ်ညတာကုန်ဆုံးပြီးသည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် ရေမိုးချိုးပြီး ဝတ်စားဆင်ယင်ပေးကာ အိပ်ယာခင်းများလဲလှယ်လျက် အနံ့အသက်ဆိုးများကင်းဝေးစေရန် နံ့သာပေါင်းကိုထွန်းညှိကာ အိပ်စက်စေရမည်ဖြစ်သည်။တစ်ဖက်အမျိုးသမီးကိုမူ အပြင်သို့သယ်ဆောင်သွားပြီး သူမ အိပ်ရာမှနိုးထလာသည်နှင့် သန္ဓေတားဆေးတိုက်ကျွေးရမည်ဖြစ်လေ၏။

သို့သော်လည်း အထဲ၌ဖြစ်ပျက်နေသည်များက သူမတို့ တတ်သိထားသမျှထက် ကျော်လွန်နေသည်။

အားကျစ်က သက်ပြင်းအရှည်ကြီးချလိုက်ပြီး ညဉ်းညူရှာသည်။

" ငါတို့ဖြစ်စေချင်သလို ဖြစ်မသွားတာ စိတ်မကောင်းစရာပဲ ... အဲလိုနိမ့်ကျတဲ့မိန်းကလေးကို အပိုင်ယူလိုက်နိုင်ပြီပဲ ဥစ္စာ ... ဒီလောက်နဲ့စွန့်ပစ်လိုက်သင့်ပြီမဟုတ်ဘူးလား ... "


........

ချန်ရုံ့အတွက် တည်ငြိမ်မနေသောညတာတစ်ခုပင်။သူမသည် ဆက်တိုက်ပင် မှောက်ချည်လှန်ချည်ပြုနေမိခဲ့ပြီး ရံဖန်ရံခါတွင် မှိတ်ထားသောမျက်ဝန်းများမှ မျက်ရည်များ စီးကျလာသည်။၎င်းမျက်ရည်ဥများက ဖယောင်းတိုင်မီးရိပ်တို့နှင့် ရောယှက်သွားလေ၏။


Xxxxxx