အပိုင်း ၁၄၅

Chapter 145

​ဘေးမှာရပ်​နေ​သော ထန့်ရှင်းက သူ့နာမည်​ခေါ်သံကြား​၍ ​​ခြေတစ်ဝက်လှမ်းလိုက်ပြီး ဖြေလိုက်သည်။

" အမိန့်​တော် အတိုင်းပါ အရှင်မင်းကြီး.... ဆွေး​နွှေးပွဲပြီးရင် အမိန့်အတိုင်း​ဆောင်ရွက်ပါ့မယ်...."

ရွှယ်ကျွင်းလျန် ခဏရပ်သွားပြီး လန့်ကျင်းကို ​ပြောလိုက်သည်။

" လန့်ကျင်း အမှန်အတိုင်း​ပြောရရင် ငါကိုယ်​တော် က မင်း ဖုန့်နိုင်ငံမှာ​နေခဲ့မှာကို စိတ်မချဘူး.... ဒါ​ပေမဲ့ ငါကိုယ်​တော်က  မင်းကို ဒီမှာ မထားခဲ့ရင် ကျန့်ကျန်းအမတ်မင်းက သ​ဘောတူလိမ့်မယ် မထင်ဘူး.... သူက စိတ်မရှည်တဲ့ လူမျိုးပဲ....အဲဒါ​ကြောင့် ငါ မင်းကို ထားခဲ့မယ်....သူ ချသမျှ ဆုံးဖြတ်ချက်တိုင်းမှာ မင်းသူ့ကို ​ဖျောင်းဖျပြီး ​ဘေးက​နေ အကြံ​ပေး​ပေးရမယ်…. သုံ့ပန်း​တွေကို သတ်လို့မရဘူး.... မင်း သူတို့ကို ဘယ်နည်းနဲ့ သိမ်းသွင်း သိမ်းသွင်း ​နောက်ဆုံး သူတို့ အညံ့ခံလာရမယ်...."

" အရှင်မင်းကြီး အမိန့်​တော်အတိုင်း တ​သွေမတိမ်း လုပ်​ဆောင်သွားပါ့မယ်...."

ရက်အနည်းငယ်အကြာတွင် ရွှယ်ကျွင်းလျန်၏ စစ်တပ်က ရွှယ်နိုင်ငံဆီသို့ စတင်ထွက်ခွာလာခဲ့ည်။

မြို့​တော်မှ တိုင်းခန်းလှည့်လည်ရန် ထွက်လာစဉ်က အလျင်စလို ထွက်လာခဲ့သော်လည်း အခု အပြန်မှာ​တော့ နားနား​နေ​နေ ခရီးဆက်ခဲ့သည်။ အထူးသဖြင့် ထန့်ယွင် ပါလာသည့်တွက်ပင်။

ရွှယ်ကျွင်းလျန်က ရထားလုံးကြီးထဲမှာ တစ်ကိုယ်တည်း ထိုင်သည်။ ရထားလုံးက ​နေရာကျယ်ပြီး အ​မွှေးတိုင် ထွန်းခွက်နဲ့ ဗီရို အ​သေးတစ်လုံးက တဖက်တချက်ဆီမှာ ရှိ​နေကြသည်။ သူ့အ​ရှေ့မှာ စားပွဲ​သေးတစ်လုံးနှသ့် နဂါး ထိုင်ခုံကြီး တစ်ခုံ ရှိပြီး ထိုင်ခုံ​ပေါ်၌ ​စောင်တစ်ထည် ဖြန့်ထားလျက်ရှိသည်။ ထိုင်ဖုံ အချို့ကိုလည်း ကြမ်းပြင်၌ ဖြန့်ထားသည်။

ဖုန့်နိုင်ငံမှအပြန်ခရီးတွင် မိုးဖွား​လေး စကျလာသည်။ ရွှယ်ကျွင်းလျန် ရထားလုံး ခန်းစီးကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်​သောအခါတွင် ထန့်ယွင်က မိုးထဲမှာ မိုးကာမဝတ်ဘဲ ​နေ​နေသည်ကို ​တွေ့သွားသည်။ ကြည့်ရသည်မှာ မိုး သိပ်မသည်းလို့ မဝတ်တာ ထင်သည်။ သို့သော် သူ့အဝတ်​များကတော့ စိုသွားလေပြီ။

ရွှယ်ကျွင်းလျန်က လှမ်းပြောလိုက်သည်။

" ထန့်ယွင် မင်းဒဏ်ရာ​တွေက ပခုမှ အနာကျက်ကာစ ရှိ​သေးတယ်....ကိုယ်​တော်နဲ့အတူ ရထားလုံး လာစီး... ဒါမှ မင်း မိုးမမိမှာ..."

ထန့်ယွင် နှုတ်ခမ်းတွန့်သွားသည်။ တိုက်ပွဲတုန်းက ဖုန့်စစ်တပ်​​ကြောင့် ဒဏ်ရာ ရသွားသည်မှာ လချီ ကြာခဲ့လေပြီ။ ဘယ်လိုလုပ် သူ့ဒဏ်ရာက ခုမှ ​ပျောက်ကာစ ဖြစ်နိုင်မည်နည်း။ အရင်က အရိုးထိလျှင်ပင် ရက်တစ်ရာအကြာဆို ​ပျောက်ပြီဖြစ်သည်။ 

သို့သော် ရွှယ်ကျွင်းလျန်က သူ့ကို ရိတိတိ ကြည့်​နေလေသည်။ ထန့်ယွင် ရုတ်တရက် အကယ်၍ သူသာယခုချက်ချင်း ရထားလုံးထဲ ဝင်မသွားဘူးဆိုပါလျှင် ထိုလူက  မဖွယ်မရာ တစ်ခုခု သို့မဟုတ် ကသိက​အောက် ဖြစ်စရာတစ်ခုခု ​ပြောလိမ့်မည်ဟု ခံစားလိုက်ရသည်။

ရွယ်ကျွင်းလျန်၏ ဆက်တိုက်ကြည့်နေသော အကြည့်​များအောက်တွင် ထန့်ယွင် မြင်းဇက်ကြိုးကို သူ့လူ​တွေဆီ ​ပေးလိုက်ပြီး ရထားလုံး​ပေါ် တက်လာခဲ့သည်။

ရွှယ်ကျွင်းလျန် သူ့ကို လက်ကမ်းလိုက်သည့်အခါတွင် သူ့ပုခုံး​များက စိုစွတ်နေကြောင်း ​တွေ့သွားသည်။ ယခုလို ​အေး​စက်နေသည့် ရာသီဥတု​ကြောင့် အ​အေးပက်သွားမည်စိုး၍ ဗီရိုထဲမှ အဝတ်တစ်စုံ ထုတ်ပြီး ထန့်ယွင်ကို ​ပေးလိုက်သည်။

ထန့်ယွင်က အဝတ်​တွေကို ယူလိုက်​သော်လည်း ထိုအဝတ်​များက ရွှယ်ကျွင်းလျန်ရဲ့ အဝတ်​များဖြစ်၍ မည်သို့ပင် ​​ပေါ့​ပေါ့ပါးပါး အဝတ်အစား ဖြစ်နေပါစေ တခြားသူက ဒီတိုင်း​ကောက်စွတ် ၍ရသော အရာ မဟုတ်ပေ။  အထူးသဖြင့် ရထားလုံးက ကြီး​သော်လည်း အခန်းခွဲ မပါ၍ အဝတ်လဲမည်ဆိုလျှင် ရွယ်ကျင်းလျန် အ​ရှေ့တွင် လဲဝတ်ရပေလိမ့်မည်။

ထန့်ယွင်က အဝတ်​တွေကို ​ဘေးမှာပဲ ချထားလိုက်သည်။

" ကျွန်​တော်မျိုး အဝတ်လဲစရာ မလိုဘူးလို့ ထင်ပါတယ်....ခဏ​နေ သူ့ဘာသာသူ ​ခြောက်သွားပါလိမ့်မယ်...."

" ရာသီဥတုက ​အေး​နေတာလေ...အဝတ်မလဲလိုက်မိလို့ ဖျားသွားရင် ကိုယ် စိတ်မ​ကောင်းဖြစ်သွားလိမ့်မယ်...."

ရွှယ်ကျွင်းလျန်က ထိုသို့ ပြောပြီး သူ့အနားကပ်သွားကာ ထန့်ယွင်ရဲ့ အဝတ်​များကို သူ့အစား ကိုယ်တိုင် စချွတ်​ပေး​တော့သည်။ ထန့်ယွင် က သူ့လက်​ကို ​ရှောင်ပြီး အလျင်စလိုနှင့်ပြောသည်။

" ကျွန်​တော်မျိုး ကိုယ်တိုင်ပဲ ချွတ်လိုက်ပါ​တော့မယ်…" 

ရွှယ်ကျွင်းလျန်က ​နောက်ဆုတ်ပြီး ပြန်ထိုင်​လိုက်သည်။ သူ့​မေးကို လက်ဖဝါး​ပေါ်တင်ပြီး ထန့်ယွင်ကို စိမ်​ပြေန​ပြေ ကြည့်​နေလိုက်သည်။ 

" အဲဒါဆို မင်းဘာသာမင်း ချွတ်လိုက်...."

သူ​ပြောလိုက်တာ တခုခုမှား​နေတယ်ဟု ထန့်ယွင် ခံစားရသည်။ သူ တချက် တုံ့ဆိုင်းသွားသည် ။သို့သော် ​သေချာ​တွေးကြည့်လိုက်​လျှင် နှစ်​ယောက်လုံးက ​ယောကျ်ား​တွေသာဖြစ်သည်။ အင်္ကျီချွတ်လိုက်၍ အသားပဲ့သွားတာ မဟုတ်ချေ။ ထိုအပြင် တို့နှစ်​ယောက် အဲဒီညက မင်မြစ်ကမ်း တပ်စခန်း၌ ထိုကိစ္စလုပ်ပြီးသွားပြီး ​​ကောင်းခဲ့ကြလေသည်။ ထန့်ယွင်က ထိုကိစ္စမျိုးဘက်မှာ သိပ်မသိ​၍ အမြဲတမ်း ရွှယ်ကျွင်းလျန် ​သွေး​ဆောင်သည့်နောက် ပါပါသွားရသည်။ သူ​​တွေးလိုက်သည့်အရာက "အဲဒီလို ကိစ္စမျိုးအထိပါ လုပ်ပြီးသွားမှ​တော့ သူ့​ရှေ့တင် အင်္ကျီလဲတာက မဖြစ်စ​လောက်​လေးပါပဲ... "ဟူ၍ပင်

ထန့်ယွင် အဝတ်ကို မြန်မြန်ချွတ်လိုက်သည်။ ရွှယ်ကျွင်းလျန်ရဲ့ မျက်လုံး​တွေက သူ့ခန္ဓာကိုယ်​ပေါ်က​ တခဏ​​​လေးတောင် ခွာမသွားပေ။ ထန့်ယွင်၏ ဖြောင့်မတ်ပြီး ​ခန့်ညား​လေးစားစရာ​ကောင်းသည့် ရုပ်ကို ​တွေ့လိုက်​​ချိန်တွင် သူ မ​အောင့်နိုင်ဘဲ ရယ်မိသည်။ ဒီရက်ပိုင်း ထန့်ယွင်က သူစည်းကျော်လာတာကို မငြင်း​တော့ပေ။ ထန့်ယွင်က စစ်​မြေပြင်မှာဆို ပြင်းပြင်းထန်ထန်တိုက်ခိုက်တတ်​သော်လည်း အပြင်မှာတော့ အ​ရေပါးလေသည်။ သူ့ဘက်ကစပြီး ချဥ်းကပ်ဖို့ဆိုတာ လုံးဝမဖြစ်နိုင်ပေ။ ထို့ကြောင့် သူကပဲ ပိုပြီး အားစိုက်ရမည်။

ထန့်ယွင် အဝတ်ပြန်ဝတ်ရန် လုပ်​နေစဉ်တွင် ရွှယ်ကျွင်းလျန်က သူ့ကို တားလိုက်သည်။ ရွှယ်ကျွင်းလျန်၏ လက်​ချောင်း​များက ထန့်ယွင် ပုခုံးက အနာ​ပေါ်တွင် ညင်ညင်သာသာ​လေး ပွတ်​နေသည်။ ပုခုံးက အနာက လုံးဝ​ပျောက်သွားပြီဆို​သော်လည်း အမာရွတ်​ ကျန်ခဲ့သည်။

ထန့်ယွင် ယားကျိကျိဖြစ်သလို ခံစားရပြီး သူ့ပုခုံးကို ရွှယ်ကျွင်းလျန်အထိအတွေ့က​နေ ရုန်းထွက်​သော်လည်း ရွှယ်ကျွင်းလျန်က သူ့ကို ဖမ်းချုပ်ထားသည်။ ထန့်ယွင်က ဝတ်ရုံကို ခြုံပြီးသွား​သော်လည်း တခြားတစ်​ယောက်ရဲ့ လက်က ကန့်လန့် ကန့်လန့် လာလုပ်​နေ​၍ ဝတ်ရုံ အ​ရှေ့ပိုင်းကို မချည်လိုက်နိုင်ပေ။ ရွှယ်ကျွင်းလျန်က သူ့ထက်ပိုပြီး အရပ်ရှည်သဖြင့် သူ့အဝတ်​တွေကလည်း ပိုပွ​နေသည်။

ရွှယ်ကျွင်းလျန် မျက်​​မှောင်ကြုံ့သွားသည်။  သူ ​ခေါင်းငုံ့ပြီး မြှားဒဏ်ရာကိုနမ်းလိုက်သည်။ ထန့်ယွင် ရွှယ်ကျွင်းလျန်၏ နှုတ်ခမ်းဖြင့် ရုတ်တရက်ထိ​တွေ့မှု​ကြောင့် တုန်ယင်သွားသည်။

" အရှင်မင်းကြီး…ကျွန်​တော်တို့ အခု ရထားလုံးထဲမှာ…"

ရယ်လျက်တန်းလန်း ရွှယ်ကျွင်းလျန်က သူ့ရဲ့ ရင်အုံ ပွတ်သပ်နမ်းရှိုက်​နေသည်။

" ကြည့်ရတာ ကိုယ်တို့ နှလုံးသား​တွေ တစ်ခုနဲ့ တစ်ခု သဟဇာတ ဖြစ်လာပြီ ထင်တယ်... ကိုယ်မပြောခင် မင်းက ကိုယ်ဘာလုပ်ချင်တာလဲ ကြိုသိ​နေပြီ​ပေါ့...."

ရွှယ်ကျွင်းလျန်၏ ကျီစယ်မှု​ကြောင့် ထန့်ယွင်တကိုယ်လုံး ပူလာပြီး မျက်နှာတစ်ပြင်လုံးလည်း ရဲတွတ်သွားသည်။ သို့​သော် သူသည် အမြဲတမ်း ရွှယ်ကျွင်းလျန်  ဦး​ဆောင်သည့်​နောက်သို့ မလိုက်ချင်​တော့​ပေ။ ချက်ချင်း ရွယ်ကျွင်းလျန်ကို ကြမ်းပြင်​ပေါ်​ရောက်သွားသည့် ခြုံလွှာ​ပျော့ ​ပေါ်သို့ အားနှင့် တွန်းချလိုက်သည်။

145.2

ရွှယ်ကျွင်းလျန် ရုတ်တရက်​ကြောင်သွားသည်။ ထို့​နောက် ခြုံလွှာ​ပေါ် လှဲလျက် သူ့လက်​မောင်း​တွေကို ဖြန့်လိုက်သည်။ သူပြုံးလျက် ပြောလိုက်သည်။

" ဒီ​နေ့​နေက အ​နောက်ကထွက်တာ ထင်တယ်.....ထန့်ယွင် က လက်ဦးမှု ယူချင်တာလား...."

ထန့်ယွင် သူ့ကို စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။ သူ့လက်​တွေထုတ်ကာ ရွှယ်ကျွင်းလျန်၏ ခါးပတ်ကို ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း ဖြုတ်ချလိုက်သည်။ ထို့​နောက် သူ၏ နဂါးဝတ်ရုံလွှာကိုပါ ချွတ်ချလိုက်သည်။ ရွှယ်ကျွင်းလျန်၏ အဝတ်​တွေအားလုံး ချွတ်ပြီးသွား​သောအခါ ထန့်ယွင် စိတ်ထဲ ဒီအ​နေအထားက နည်းနည်း အထင်မှားစရာဖြစ်​နေတယ် လို့ ခံစားမိသည်။

ရွှယ်ကျွင်းလျန်က သူ့ကို ပြုံးလျက်ကြည့်​နေသည်။ သူ့ပုံကြည့်ရတာ လုံးဝရှက်သည့်ပုံ မ​ပေါက်​ပေ။ ထန့်ယွင်လည်း၎င်းက ဘာမှရှက်စရာမဟုတ်ဘူးလို့ ခံစားရသည်။ အခု ထိုကိစ္စကို စသူက သူဖြစ်ပြီး သူတို့ထဲက တစ်​ယောက် က ကိုယ်ဗလာဖြစ်ပြီး ကျန်တဲ့တစ်​ယောက်က ကိုယ်​ပေါ် အဝတ်ရှိဆဲပင်။ ထိုအချိန် ရထားလုံးအပြင်ဘက်က မိုးသံက ကျယ်လာသည်။ မြင်းခွာသံ​တွေက သူ့နှလုံးသားကို လှုပ်ခတ်​စေပြီး တခြားသူ​တွေ ရိပ်မိသွားမှာကို ​ကြောက်ရွံ့​စေသည်။

ထန့်ယွင်က ရွှယ်ကျွင်းလျန်၏ အပြုအမူအတိုင်း တုပလိုက်သည်။ ​သူ့ကိုယ်ကို နှိမ့်လိုက်ပြီး တခြားသူ၏နှုတ်ခမ်းကို စနမ်းသည်။ သို့​သော် ထန့်ယွင်၏ သင်ယူမှုသည် အကြမ်းထည်အဆင့်သာ ရှိ​သေးပြီး သူ၏အနမ်းတိုင်းသည် အ​ပေါ်ယံလျှပ်​ပြေး ဆွ​ပေး ​နေသလို ဖြစ်​နေသည်။ ရွှယ်ကျွင်းလျန် ​တောင့်ခံကာသာ ​နေရသည်။

ထို့​နောက် ထန့်ယွင်က ရွှယ်ကျွင်းလျန်၏ ရင်အုံ သို့ ​ပြောင်းနမ်းသည်။  အသာက​လေး ယားယံရုံ ခံစားမှုက ရွှယ်ကျွင်းလျန် အတွက် ချိုမြိန်​သော ညှင်းပန်းနှိပ်စက်မှု သဖွယ်။ ထန့်ယွင် ​ခေါင်း​မော့လိုက်သည်။ သူ့မျက်နှာ နည်းနည်း ပုံမမှန်ဖြစ်သွားသည်။ အ​ကြောင်းရင်းက​တော့ ရွှယ်ကျွင်းလျန်၏ ​အောက်အပိုင်း မာထန်လာသည်ကို သူ ​တွေ့ရှိလိုက်ရ​သောကြောင့်ဖြစ်သည်။

ရွှယ်ကျွင်းလျန် မျက်နှာ အပြုံးမပျက်​ပေ။ 

"မင်းဆီကနမ်းတာ ထိတာ ခံ​နေရမှ​တော့ ဒီ​ကောင်က ဘယ်လိုလုပ် ဥ​​ပေက္ခာပြုနိုင်မှာလဲ....."

"ကျွန်တော် တကယ် လုပ်ရမှာလား...."

ထန့်ယွင် ​မေးလိုက်သည်။

"ဘာများ ကွာမှာမို့လို့လဲ...." 

ရွှယ်ကျွင်းလျန် သူ့လက်ဆန့်ပြီး ထန့်ယွင်၏ခါးကို ညင်သာစွာ ပွတ်သပ်​နေရင်း ပြောသည်။

" မင်းကလည်း ထူးချွန်တဲ့ စစ်သူကြီးတစ်​ယောက်ပဲ... ဒါ​ပေမဲ့ မင်းက ကိုယ့်ကို လိုလိုလားလားနဲ့ လက်ခံ​ပေးနိုင်ရင် ဘာလို့ ကိုယ်က မင်းလုပ်တာကို မခံနိုင်ရမှာလဲ...."

သူ့စကားကိုကြားရ​သောအခါ ထန့်ယွင်နှလုံးသား တုန်ခါသွားသည်။ အထဲမှ တခုခု လိမ့်တက်လာသည်။ ၎င်းကဘာလဲဟု စဥ်းစား၍မပြီးခင်တွင် ရွှယ်ကျွင်းလျန်က ရုတ်တရက် သူတို့နှစ်​ယောက်ကို လိမ့်လိုက်ပြီး သူ့ကို သူ့ခန္ဓာကိုယ်​အောက် ဖိလိုက်သည်။ သူ့နားကို ညင်သာစွာ လျက်​နေရင်း စကားစ​ပြောသည်။

" ဒီတ​ခေါက် မင်းက အရင် ကနဦးယူတဲ့အ​ကြောင်း​ပြောရ​အောင်.... ကိုယ့်ကို မင်း​ရှေ့ ကိုယ်ဗလာဖြစ်​အောင် လုပ်တာ မင်းသ​ဘောထားကို ပြတာလား...."

ဤသို့ဖြင့် ထန့်ယွင်၏​ဘောင်းဘီကို ဆုတ်ဖြဲလိုက်သည်။ ထန့်ယွင် ခန္ဓာကိုယ်​အောက်ပိုင်း ရုတ်တရက်​အေးသွာ​သောအခါ ​ခြေ​ထောက်​တွေကို ကျုံချင်မိသည်။ သို့​သော် ရွှယ်ကျွင်းလျန်က သူ့​ခြေကျင်းဝတ်ကို ဖမ်းဆွဲလိုက်သည်။ ရွှယ်ကျွင်းလျန်က ထန့်ယွင်၏​ခြေကျင်းဝတ်​တွေကို သူ့လက်​တွေနဲ့ နှိပ်နယ်​​​ပေး​သောအခါ ထန့်ယွင် သူ့​ခြေ​ထောက်တ​လျောက် ထုံကျင်မှု ​ပေါက်ထွက်သွားသလို ခံစားရပြီး မ​အောင့်နိုင်ဘဲ ​လေရှူဖို့ ပင့်သက်ရှိုက်မိသည်။ 

သူလည်း ခံစားရမိသည်ကို မြင်​သောအခါ ရွှယ်ကျွင်းလျန် ပြုံးသွားပြီးပြောလိုက်သည်။

" ​နောက်တ​ခေါက်မှ မင်းကိုယ့်အထဲ လာရင်​ရော ဒါ​ပေမဲ့ … ဒီတ​​ခေါက် မင်း ကိုယ့်အ​ပေါ်မှာ မင်းဘာသာမင်း ထိုင်ရမယ်....ဘယ်လိုလဲ....." 

ထန့်ယွင်မျက်နှာ ရဲတွတ်သွားသည်။ ရွှယ်ကျင်းလျန်နှင့် အကြည့်ချင်းမဆုံဖို့ သူ့မျက်လုံး​တွေကို ဖုံးလိုက်သည်။ ရွှယ်ကျွင်းလျန်ရဲ့ လက်​တွေက ထန့်ယွင်၏ ဗလာကျင်း​နေ​သော ​ခြေ​ထောက်​ပေါ်သို့ တဖြည်းဖြည်း ​ရွေ့သွားပြီး ​ခြေ​ထောက်ကို ကျွမ်းကျင်စွာ ဆုပ်နယ်​ပေး​နေသည်။ အသာ​လေး တ​​ခေါက်နယ်ပြီး အားပါပါနှင့်တ​ခေါက်ထိလိုက်သည်။ ထန့်ယွင်က သူ့ကို လျစ်လျူရှူ​နေတာမြင်​တော့ နားကပ်ကာ တမင်သက်ပြင်းချလိုက်ပြီး ပြုံးပြုံးနှင့် ပြောသည်။

" ဘယ်လိုလဲ.... ဒီမှာ အပြင်လူလဲ မရှိဘူး... ဘယ်သူမှ မြင်မှာမဟုတ်ဘူးလေ..." 

ထန့်းယွင်က သူ့​ခေါင်းကို အားပါပါနှင့် ရမ်းလိုက်သည်။

" ကျွန်…ကျွန်တော်တစ်ခါမှ မလုပ်ဖူးဘူး။ "

ရွှယ်ကျွင်းလျန်က သူ၏ တိုက်ရိုက်စကားလုံး​တွေ​ကြောင့် အသည်းယားသွားသည်။ သူ့​သွေး​​တွေ ​​ဆောင့်တက်လာသည်။ သူ့လက်​တွေဆန့်ကာ ထန့်ယွင်ကို ဖက်လိုက်ပြီး ဆွဲတင်လိုက်သည်။ သူ မတ်မတ်ထိုင်လိုက်ပြီး ထန့်ယွင်ကို သူ့​ပေါင်​ပေါ် တင်ထိုင်လိုက်သည်။ ထန့်ယွင် ကိုယ်လုံးက သူ့ လက်​မောင်းကြားထဲမှာ။

ထန့်ယွင်က ဒီပုံစံ​ကြောင့် ရှက်လာသည်။ ရွှယ်ကျွင်းလျန်က သူ့ခါးကို ဖိလိုက်ပြီး သူ့လက်​တွေက သူ့ခါး​ကြောတစ်​လျောက် ယှက်​ပြေး​ကာ တဖြည်းဖြည်းနှင့်သူ့လက်​ချောင်း​တွေက သူ့ရဲ့ အ​နောက်​ပေါက်ဆီ ထွင်း​ဖောက်လာတယ်။

ရွှယ်ကျွင်းလျန်၏ လက်​ချောင်း​များက သူ့အ​နောက်​ပေါက်၏ တင်းကြပ်​နေသည့် အဝန်း​​လေးကို အသာ​လေး ပွတ်သပ်​နေတယ်ဟု ထန့်ယွင်ခံစားရသည်။ သူကိုယ်​တိုင်​တောင်မသိဘဲ အ​ရှေ့ယိုင်သွားပြီး ရွှယ်ကျွင်းလျန်၏ လက်​မောင်းကို သူ့လက်နှစ်ဖက်နှင့် ဖမ်းဆုပ်လိုက်သည်။ သူဘာလုပ်ရမှန်း မသိ​တော့ဘူး။

ရွှယ်ကျင်းလျန်က သူ့လက်​ချောင်း​တွေကို ထန့်ယွင် အ​နောက်​ပေါက် ဆီသို့ တဖြည်းဖြည်း ထိုးသွင်းပြီး အထဲကို စမြူလိုက်တယ်။ ပြီး​တော့ တခြားလက်တစ်ဖက်နှင့် ထန့်ယွင်၏ လက်ကို ကိုင်လိုက်ပြီး သူ့ပါးစပ်ထဲ ထည့်လိုက်တယ်။ သူ့လက်​ချောင်း​တွေကို ရွှယ်ကျွင်းလျန်လျှာနှင့် လျက်လိုက်သည့် အချိန် ထန့်ယွင် တုန်ရင်သွားတယ်။ ​ယောကျာ်းတစ်​ယောက်၏ စိုစွတ်ပူ​နွေး​နေတဲ့ ပါးစပ်က သူ့လက်​ချောင်း​တွေကို စုပ်​နေပြီး လျက်​နေပြီး ချောကျိကျိ ဖြစ်​နေတာက သူ့ကို လုံးဝ မိန်း​မောသွား​စေတယ်။

xxxxxx