အပိုင်း ၁၀၇

Part 107

Daddy's little 

Sifde story ( 12)

လန်လင်းမှာ ရေး၏သွေးများရွဲနစ်နေသောပုံစံအားကြည့်ရင်း အသိစိတ်ကင်းမဲ့သွားသလိုပင် ။

သူသေများ​သေသွားပြီလား...

အရာအားလုံးအနှေးပြကွက်တစ်ခုသို့ သေနတ်ပစ်ခံလိုက်ရသည့်မြင်ကွင်းမှာ သူ၏မျက်လုံးထဲတွင်ထပ်ခါထပ်ခါပေါ်လာနေသည် ။

" ရေး...ရေမွန် "

အမျိုးသမီးကြီးမှာ ကြောက်အားလန့်အားနှင့်မြေပြင်ပေါ်သို့ဒူးထောက်ချထိုင်ထားသည် ။

" အရေးပေါ်...တစ်ယောက်ယောက်အရေးပေါ်ကားခေါ်ပေးကြပါ "

သူမကတုန်တုန်ရီရီနှင့်ပင် သူမ၏ဖုန်းအားလိုက်ရှာပြီး လန်လင်းဆီသို့ကမ်းပေးလိုက်သည် ။

" ကျေးဇူးပြုပြီး ရဲကိုအမြန်အကြောင်းကြားပေးပါ "

အမျိုးသမီးကြီးမှာ အမြန်ပင်ဖုန်းခေါ်ဆိုနေပြီး လန်လင်းမှာလည်းခြေမကိုင်မိလက်မကိုင်မိဖြစ်နေသည် ။ ထိုအချိန်တွင် လူသာရောက်လာကာ လန်လင်း၏ခေါင်းအားနံရံနှင့်ရိုက်ဆောင့်လိုက်ပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ပစ်ချလိုက်သည် ။ 

ကံကောင်းစွာနှင့် အချိန်မှီရဲများရောက်လာပြီး ဖမ်းဆီးသည့်အချိန်တွင်ပင် လူသာမှာအရူးတစ်ယောက်ကဲ့သို့အော်ဟစ်ဆဲဆိုနေသည် ။ အသက်ကယ်အဖွဲ့မှ ရေး၏ရင်ဘတ်မှကျဥ်ဆန်အားဂရုတစိုက်ဆွဲထုတ်ပြီးဖြစ်ပါသော်လည်း သူ၏အသက်ရူသံနှင့်နှလုံးခုန်သံမှာအားနည်းသထက်အားနည်းလာလေသည် ။

ရေးက အမျိုးသမီးတစ်ဦး၏လက်ထဲသို့ သွေးစွန်းနေသည့် ဂီတသေတ္တာဘူးလေးအားထည့်ပေးပြီးနောက် အားနည်းစွာပြုံးပြရင်းသူ၏နှလုံးခုန်သံမှရပ်တန့်သွားလေသည် ။

" ရေး...ရေး...ရေမွန် နင်သေလို့မရသေးဘူးလေ အိမ်မှာနင်ရဲ့အမျိုးသားနဲ့ ကလေးတွေစောင့်နေတယ်လေ... "

သူမက ဝမ်းနည်းတကြီးငိုကြွေးနေပြီး အချိန်အတော်ကြာသည်အထိ CPR လုပ်နေပါသော်လည်းနှလုံးခုန်နူန်းပြန်လည်စတင်လာခြင်းမရှိပေ ။

×××

တေလာက ရိုင်လီလေးအား ခက်ခက်ခဲခဲထမင်းကျွေးပြီးနောက် သူမပုံဆွဲနေသည်အားထိုင်ကြည့်နေလေသည် ။ အချိန်တိုတိုလေးအတွင်းမှာပင် ကလေးမလေးမှာအသက်သုံးနှစ်ပင်ပြည့်သွားခဲ့ပြီဖြစ်သည် ။

" ပါးပါး...ဖေဖေ..."

" အဲ့တာ ပါးပါးရဲ့ပုံလား "

" ပါးပါးနဲ့ဖေဖေ "

သူမက အချီခံချင်သည့်ပုံစံနှင့်လက်မြှောက်လာ၍ တေလာကသူမလေးအားပွေ့ချီလိုက်သည့်အချိန်တွင် ဖုန်းဝင်လာခဲ့သည် ။

" ဟယ်လို "

တစ်ဖက်မှပြောစကားအားကြားရပြီးနောက် တေလာ၏လက်မှာ ဖုန်းကိုင်ဖို့ပင်အားမရှိတော့ဘဲ လွှတ်ချမိသွားသည် ။ ချက်ချင်းပင် ရိုင်လီလေးအားခေါ်ကာဆေးရုံသို့သွားနေရင်း မနေ့ညကပြောခဲ့သည့်စကားများအားတွေးမိသွားကာ မျက်ရည်များတလှိမ့်လှိမ့်ကျလာခဲ့သည် ။

ဘယ်လိုလုပ်ဖြစ်နိုင်မှာလဲ ....

မနေ့ကလေးတင်သူနဲ့အိပ်ရာတစ်ခုတည်းအတူတူအိပ်ခဲ့တဲ့လူကသေသွားတာဘယ်လိုလုပ်ဖြစ်နိုင်ပါ့မလဲ...

" ရေး...ရေး...ရေး "

" အင်း...ဘာဖြစ်လို့လဲ "

မနေ့ညကက တေလာအိပ်မက်ဆိုးမက်၍ ရေးပါလန့်နိုးခဲ့ရသည် ။ တေလာက ငိုထား၍နီရဲနေသာမျက်လုံးများနှင့်ရေးကိုမော့ကြည့်ကာပြောလိုက်သည် ။

" မနက်ဖြန် အပြင်မသွားလို့မရဘူးလားဟင် "

" ဟမ် " 

ရေးက တုန်လူပ်နေသောတေလာအား ရင်ခွင်ထဲထည့်၍ထွေးဖက်ထားကာမေးလိုက်သည် ။

" ဘာဖြစ်လို့လဲ ကိုယ့်ကိုပြောပြပါဦး "

" အရမ်းမကောင်းတဲ့အိပ်မက်ကြီး... မင်းမီးလောင်တဲ့နေရာမှာပိတ်မိပြီးသေသွားတယ်လို့ ငါအိပ်မက်မက်တယ် မနက်ဖြန်အပြင်မထွက်ပါနဲ့လား "

" ဒါပေမဲ့ ငါမနက်ဖြန်...ငါသွားကြိုစရာ "

တေလာက ရေးအား တင်တင်းကြပ်ကြပ်ဖက်တွယ်ထားလိုက်သည် ။

" ဒါဆိုလဲ ဒီကိုလာခိုင်းလိုက်လေ မင်းတော့အပြင်မထွက်ပါနဲ့နော် "

ရေးက သူ၏ညီမဖြစ်သူအားသွားကြိုစရာရှိသောကြောင့် တေလာစိတ်အေးသွားမှာ ဆက်ပြောမည်ဟုတွေးလိုက်သည် ။ ထိုအချိန်တွင် ဂျော်ဒန် မှာသူ၏ညီမလေးကိုချီအခန်းထဲသို့ ခိုးဝင်လာရင်း ပါးစပ်မှလည်းရိုင်လီလေးအား ခြိမ်းခြောက်နေသေးသည် ။

" သတိထားနော်အသံမထွက်နဲ့ မဟုတ်ရင်ပစ်ချပြီးထွက်ပြေးမှာ "

ရိုင်လိီလေးမှာ သူမ၏ခြေထောက်သေးသေးလေးများဖြင့်တွားသွားကား စကားပေါင်းစုံပြောရင်းတေလာ့ပေါ်သို့ကုတ်တက်သွားလေသည် ။

" ပါပါ..ပါပါ "

ဂျော်ဒန်အား ရေးကဖက်ထားကာဆုံးမစကားပြောနေလေ၏ ။

" သားရဲ့ညီမလေးကို သားကကာကွယ်ပေးရမယ်နော် "

" အင်း...သားကညီမလေးကိုကာကွယ်ပေးမယ် ဖေဖေကပါးပါးကိုသေသေချာချာကာကွယ်ပေးရမယ်နော် "

ရေးမှာစကားအလွန်တတ်သောသူ၏သားကြောင့် ရီမိကာနမ်းရူံ့လိုက်လေသည် ။

ပြတ်တောင်းပြတ်တောင်းဖြစ်နေသောမှတ်ဥာဏ်များက တစ်စစီထွက်ပေါ်လာနေပြီး မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်သောအခါ သူ၏ကုတင်ဘေးတွင်နီရဲသောမျက်လုံးများနှင့်ထိုင်နေသည့်တေလာအားတွေ့လိုက်ရသည် ။

ရေးသတိရလာသည်အားသိသည်နှင့် တေလာကဆရာဝန်ကိုအမြန်ပြေးခေါ်ကာ စတင်ငိုယိုရင်းဆူပူတော့သည် ။

" ငါမင်းကိုအပြင်မသွားပါနဲ့လို့မပြောခဲ့ဘူးလား သောက်ရူးကောင်ရဲ့...ငါ့မှာမုဆိုးဖိုတစ်ခုလပ်ဖြစ်လို့ ခြေတစ်လှမ်းဘဲလိုတော့တာကွသိရဲ့လား ကလေးတွေလည်းအဖေမရှိပဲနေတော့မလို့... "

ရေးမှာ ငိုယိုနေသည့်သူ၏ဇနီးလေးအား ပြုံးပြကာအဆင်ပြေကြောင်းပြောရုံမှလွဲလို့မတတ်နိုင်တော့ချေ ။

နောက်တစ်ခါ တေလာက ထိုင်ဆိုရင်ထိုင်ထဆိုရင်ထရမယ်... သူ့မိန်းမလေးကအကြားအမြင်ရနေလိမ့်မယ်လို့ ဘယ်သူကထင်မိမှာလဲ...

Xxxxx