အပိုင်း ၁၀၃

Chapter 103

"အင်း မင်းကြိုက်တယ်ဆိုရင် နောက်ပိုင်းကိုယ်တို့ရောက်ဖြစ်ရင်လည်းထပ်ဝယ်စားကြမယ်လေ…"

ကျွင်းချင်ယွီခေါင်းငြိမ့်လိုက်သည်။ သို့သော် အရာသာကောင်းသောအစားအစာများကိုပြတိုက်ထဲတွင်ဒုတိယအကြိမ် ထိတွေ့ခွင့်မရတော့သည်လည်ဖြစ်နိုင်သည်။ သူတို့ရှေ့မှလျှောက်လမ်းဆီသို့ဦးတည်လာခဲ့ပြီး ရွေ့လျားနေသောမြင်ကွင်းတစ်ခုက စက်ဝိုင်းခြမ်းသဏ္ဌာန်မြေပြင်ကိုအုံ့မိုးထားသည်။ 

ရေများကဦးခေါင်းအထက်၌စီးဆင်းနေပြီး တစ်ခါတစ်ရံကူးခတ်နေသောငါးလေးများကိုပင်မြင်ရသည်။ အစ၌ လူအနည်းငယ်သာရှိမည်ဟုကျွင်းချင်ယွီထင်ခဲ့သည်။ သို့သော် ယခု၌ အနည်းငယ်ထက်ပင်နည်းနေသည်က သူ့စိတ်ထင်ပဲလားမသိချေ။ သူမာရှယ်တော့ဒစ်ကိုသာမြင်မိသေးသည်။ 

ငါးအသားလုံးများကို စက်ရုပ်များက ရောင်းနေခြင်းဖြစ်သည်။ ယခုလျှောက်လမ်းက ယခင်လျှောက်လမ်းထက်ပိုနစ်မြှုပ်နေသယောင်။ ကျွင်းချင်ယွီကဖြင့် ငါးကန်ထဲမှငါးများကိုကြည့်ကာ ဘယ်ငါးကပိုစားကောင်းမည်ကိုခွဲခြားနေလျက် ငါးအသားလုံးအားစားနေသည်။ ထို့နောက် ငါးအုပ်ထဲတွင် အပြာရောင်ရေသူလေးကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ 

ကျွင်းချင်ယွီ : "... "

"မာရှယ်တော့ဒစ်ရဲ့ရေသူလေးကအခုထက်ထိဖမ်းမမိသေးတာလား…"

"မမိသေးဘူး…"

မာရှယ်တော့ဒစ်ကနောက်မှရောက်လာပြီး" ငါသူ့ကိုစောစောကမုန့်ပေးပြီးမျှားခေါ်တာ…ဖန်ချပ်ကိုခပ်ပြင်းပြင်းခေါက်မိလို့ စိတ်ဆိုးသွားပြီး လှည့်ထွက်သွားတာပဲ…"

ရေသူလေးက ရေထဲမှာဖြစ်ပြီး မာရှယ်တော့ဒစ်က အပြင်ဘက်မှဖမ်းနေခဲ့သည်။ တစ်ခါတစ်ခါ ထိုရေသူလေးဘယ်ကိုထွက်ပြေးသွားသည်ကို သူရှာမ‌တွေ့ပေ။ အထက်အောက်လိုက်လံရှာဖွေနေသော သွမ့်ဟမ်ကျင်း လည်းရှိပေသည်။ သူက ရေသူလေးအား သူရှာမတွေ့ခင် သူ၏နေရာကိုတင်ပြခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ မာရှယ်တော့ဒစ်က သူ၏ရေသူလေးက တစ်ချိန်လုံးကျွင်းချင်ယွီကိုစိုက်ကြည့်နေခဲ့သည်ကိုသူသတိထားမိခဲ့ပြီး ပြုံးကာနောက်လိုက်သည်။ 

"ငါ့ရဲ့ကောင်လေးကမင်းကိုအရမ်းသဘောကျတဲ့ပုံပဲ…မင်းကိုပဲအိမ်ခေါ်သွားခိုင်းလိုက်တော့မယ်…"

" လုံးဝမဖြစ်ဘူး…"

ကျွင်းချင်ယွီက တောင်းဆိုချက်ကိုပြတ်ပြတ်သားသားငြင်းဆန်လာသည်။ ကျွင်းချင်ယွီကသူ့ရှေ့၌ရပ်နေသောဖုယွမ်ချွမ်းအားသူ့ဘက်ဆွဲခေါ်လိုက်ကာ" ငါတို့မိသားစုထဲမှာရေသူလေးတစ်ကောင်ပဲရှိရုံနဲ့လုံလောက်တယ်…"

"အဲ့ဒီရွှေရောင်ကောင်လေးကိုပြောတာလား…ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်သူဒီမှာမရှိပါဘူး…မင်းသူ့ကိုတိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်လေးပြန်ခေါ်သွားလိုက်…ပြီးတော့ မင်းသူ့ကိုမွေးထားတာကိုလည်းလျှို့ဝှက်ထားလိုက်ပေါ့ကွာ…"

မာရှယ်တော့ဒစ်ကပျော်ရွှင်စွာပြောနေရင်း 

" မင်းရှာ‌တွေ့မခံရသေးသ၍တော့ နောက်ထပ်နည်းနည်းလောက်ထပ်မွေးရင်ကောင်းတယ်…"

ဖုယွမ်ချွမ်းကလေးနက်တည်ကြည်စွာပြောလာသည်။ 

" မမွေးဘူး…"

"ဟားဟားဟား…မင်းရဲ့အတည်ပေါက်ဖြစ်နေတဲ့ရုပ်ကိုပြန်ကြည့်ကြည့်ပါဦး…ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ကွာ…မင်းလည်းခုရေသူတစ်ကောင်နဲ့ရင်းနှီးနေတာပဲ…နောက်နည်းနည်းလောက်ထပ်‌မွေးလိုက်စမ်းပါ…အဲ့တော့မှမင်းတို့အိမ်လေးစည်ကားလာမှာ…"

ထိုစကားပြောပြီးနောက် မာရှယ်တော့ဒစ်တစ်ယောက် နောက်ကျောချမ်းလာသလိုခံစားရသည်။ မသင်္ကာသဖြင့်နောက်လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ ကျွင်းချင်ယွီကသူ့အားရုပ်သေကြီးဖြင့်ကြည့်နေသည်။ သူက ရေသူလေး၏ ပုံစံအစစ်အမှန်ကိုမသိခဲ့ပေ။ အိမ်အတွင်းပဋိပက္ခဖြစ်စေမည့်လုပ်ရပ်ကိုမြှောက်ထိုးပင့်ကော်လုပ်နေသည့် သူအားသေမင်းကစောင့်ကြိုနေသည်ကိုသူသိမည်မဟုတ်ပေ။  

တော့ဒစ်က သူ၏အင်္ကျီကော်လာကို ထိလိုက်သည်နှင့် တစ်ခုခု မူမမှန်တော့ကြောင်း ခံစားလိုက်ရသည်။

"အာ... ကျွန်တော် ဆိုလိုတာက အဖွဲ့ချုပ်နဲ့ ရေသူပျိုးထောင်ရေးအခြေစိုက်စခန်းကြား ဆက်ဆံရေးက အခုအချိန်မှာ တင်းမာနေတာလေ။ ရေသူပျိုးထောင်ရေးအခြေစိုက်စခန်းကို ဘယ်တော့ ပြန်ရမယ်ဆိုတာ အတိအကျ မပြောနိုင်ဘူး။ အဲ့ဒီတော့ ရေသူ ဝယ်ဖို့က ပိုပြီး ခက်ခဲလာမှာ မဟုတ်ဘူးလား"

ထို့အပြင် သူတို့၏ဆက်ဆံရေးတွင် တင်းမာမှုများကြောင့် ဖုယွမ်ချွမ်းသည် အနာဂတ်တွင် စစ်မြေပြင်သို့ သွားရောက်ရနိုင်ချေ ပို၍ များလာမည် ဖြစ်ပြီး ထိုနည်းတူစွာပင် ထိခိုက်ဒဏ်ရာရမှုနှင့် ဖျားနာမှုများလည်း တိုးလာနိုင်ပေသည်။

ရေသူလေး တစ်ဦးတည်းသာရှိလျှင် ကုသရန်အတွက် အတော်လေး စိန်ခေါ်မှုများပေလိမ့်မည်။

နောက်ဆုံးတွင် သူ၏ရေသူလေးသည် တစ်ချိန်က သူ ဆက်ဆံခဲ့သည့်အတိုင်း အလွန်အမင်း ပင်ပန်းနွမ်းနယ်နေပေလိမ့်မည်။

မာရှယ်တော့ဒစ်သည် စိုက်ကြည့်ခံနေရသည့်အတွက် အနည်းငယ် စိတ်မသက်မသာဖြစ်လာကာ

“အဟမ်း... ဒါပေမယ့် ခင်ဗျားမှာ သိမ်မွေ့တဲ့ ကုထုံးတွေနဲ့ သူ့ရဲ့အခန်းကဏ္ဍကို ထမ်းဆောင်နိုင်မယ့် အသီးအနှံနဲ့ ဟင်းသီးဟင်းရွက် အသစ်တွေကို ပိုင်ဆိုင်ထားတာပဲ။ ရေသူ ဝယ်ဖို့ ရွေးချယ်မလား ဆိုတာက အရေးမကြီးပါဘူး။ အိမ်မှာ တစ်ယောက်ရှိရုံနဲ့ အဆင်ကိုချောနေမှာ။ အများကြီး ဝယ်ထားစရာ မလိုဘူးလေ။ ဒါ့အပြင် ခင်ဗျားရဲ့ ရွှေရောင်ဖျော့ဖျော့ရေသူလေးက ဆွဲဆောင်မှုရှိပြီး စိတ်ထားလည်း ကောင်းမွန်တာ။ ဒီကြယ်တာရာတစ်ခွင်လုံးမှာ သူ့လို တခြားတစ်ယောက်ကို ရှာတွေ့နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူးနော်။ တခြားရေသူလေး ဘာလိုဦးမှာလဲ။ တစ်ယောက်နဲ့တင် လုံလောက်နေပြီပဲကို"

“ရေသူတစ်ဦးရဲ့ အရည်အသွေးက ပမာဏထက် ပိုပြီး အရေးကြီးတယ်။ ဘယ်လို လှုပ်ရှားမှုမျိုး လိုအပ်ဦးမှာလဲ။ တကယ်လို့ လှုပ်ရှားသက်ဝင်မှု လိုချင်တယ်ဆိုရင် တစ်ဦးချင်းစီက အကောင်းဆုံးပဲ”

ဖာထေးပြောဆိုမှု တစ်ခုလုံးကို နားထောင်နေရာမှ ကျွင်းချင်ယွီသည် စိတ်မပါလက်မပါဖြင့် အကြည့်လွှဲ၍ ဖုယွမ်ချွမ်း၏ လက်မောင်းကို ပြန်၍ မှီလိုက်လေသည်။

ဖုယွမ်ချွမ်းက ခေါင်းငုံ့၍ မေးလိုက်သည်။

"ထပ်ပြီး စားချင်သေးလား" 

ငါးပြတိုက်ရှိ အပူချိန်က နိမ့်သောကြောင့် ကျန်ရှိ‌နေသည့် အသားလုံးများကို ချက်ချင်း မစားသုံးပါက အေးစက်သွားလိမ့်မည် ဖြစ်သည်။

"ကျွန်တော် စားလို့ဝပါပြီ" 

ကျွင်းချင်ယွီသည် နောက်ပိုင်းတွင် အခြားအစားအစာများကိုပါ မြည်းစမ်းကြည့်ရန် စဉ်းစားထားသည်။ အသားလုံးများ အားလုံးကို စားလိုက်ပါက နောက်ပိုင်း ဘာတစ်ခုမှ ထပ်ပြီး စားနိုင်တော့မည် မဟုတ်ပေ။

ထိုစကားကို ကြားပြီးနောက် ဖုယွမ်ချွမ်းသည် ကျန်ရှိနေသော အသားလုံးများကို စားပြီး‌ စက္ကူဘူးနှင့် တုတ်များကို အမှိုက်ပုံးထဲသို့ ပစ်လိုက်၏။

အပြာရောင်ဖျော့ဖျော့ ရေသူလေးသည် ရေထဲတွင် ဖြည်းညှင်းစွာ ကူးခတ်နေပြီး သူ့ကို တွေ့သွားပြီးနောက် ကျွင်းချင်ယွီအနားသို့ ချဉ်းကပ်သွားလေသည်။ ၎င်းသည် နောက်တစ်ကြိမ် ထပ်ပြီး မာရှယ်တော့ဒစ် ရောက်ရှိလာသည်ကို မြင်သောအခါ ဤနေရာတွင် ဆက်၍ မနေတော့ဘဲ တစ်ပတ်လှည့်ပြီး အဝေးသို့ ကူးခတ်သွား၏။

သူ့အား မာရှယ်တော့ဒစ် မြင်သွားမည်ကို မလိုလားမှန်း သိသာထင်ရှားလွန်းလှသည်။

မာရှယ်တော့ဒစ်သည် သူ၏နောက်သို့ အလျင်အမြန် ပြေးလိုက်ရင်းဖြင့် ပြောလိုက်သည်။

“ကျွန်တော် ရေသူလေးနောက်ကို လိုက်သွားလိုက်ဦးမယ်။ ခင်ဗျားတို့လည်း အဆင်ပြေပါစေဗျို့"

ကျွင်းချင်ယွီ တံတွေးမျိုချလိုက်မိသည်။ ငါးပြတိုက်ထဲတွင် လူအနည်းငယ်သာရှိ၍ အလွန်တိတ်ဆိတ်နေလေသည်။ မာရှယ်တော့ဒစ်သည် သူ၏ ကိုယ်ပိုင်အရည်အချင်းကို အသုံးချ၍ ငါးပြတိုက်တစ်ခုလုံးကို အသက်ဝင်အောင် ပြုလုပ်ပေးရန် ပေါ်လာခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။

သို့သော်လည်း သူ၏ရှေ့မှ တစ်ယောက်ယောက် စကားပြောနေသည်ကို ကြားလိုက်ရ၏။

သူတို့သည် အလယ်ပိုင်း နေရာအနီးတဝိုက်တွင် ရောက်ရှိနေခြင်း ဖြစ်နိုင်သည်။

၎င်းကို စဉ်းစားကြည့်ပြီးနောက်တွင် ကျွင်းချင်ယွီသည် ကျန်ရှိ‌နေသည့်နေရာများကို ဖြတ်ကျော်ကာ ဖုယွမ်ချွမ်းနှင့်အတူ အခြားလမ်းကြောင်းတစ်ခုသို့ ဆက်သွားခဲ့သည်။

ငါးပြတိုက်အတွင်းတွင် လျှောက်ကြည့်နေရင်းဖြင့် ကျွင်းချင်ယွီသည် ငါးများကို ကြည့်ရှုလေ့လာရန် ရောက်လာခြင်း မဟုတ်ဘဲ ရှုခင်းကောင်းမွန်သည့်နေရာတွင် အေးအေးလူလူ လမ်းလျှောက်ထွက်လာသကဲ့သို့သာ ခံစားရလေသည်။

ငါးပြတိုက်၏ မြေနေရာမှာ မသေးငယ်လှပေ။ သူတို့သည် မုန့်စားရန် အကြိမ်အရေအတွက်များစွာ ရပ်နား၍ ဖြည်းညှင်းစွာဖြင့် အေးရာအေးကြောင်း လျှောက်ကြည့်နေခဲ့ကြပြီး ထွက်လာသောအခါ ညနေစောင်းလုနီးပါး ဖြစ်နေပြီ ဖြစ်သည်။

ကျွင်းချင်ယွီသည် အကြောဆန့်လိုက်ပြီးနောက် တစ်ဖက်သို့ လှည့်လာကာ ဖုယွမ်ချွမ်းနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်လျက် သူ၏ လက်နှစ်ဖက်ကို ဆန့်တန်းလိုက်သည်။

"ကျွန်တော့်ကို ချီ"

"ခြေထောက်တွေ နာလို့လား"

ဖုယွမ်ချွမ်းက မေးလိုက်သော်လည်း သူသည် ငါးလေးကို ကောက်ချီနှင့်ပြီး ဖြစ်၏။

“မနာပါဘူး” 

ကျွင်းချင်ယွီသည် ပြုံး၍ သူ၏လည်ပင်းကို ဖက်ထားလျက် ခပ်ဆိုးဆိုးကလေးလေးတစ်ယောက်ကဲ့သို့ ပြုမူကာ ပြောသည်။

"ကျွန်တော် လမ်းမလျှောက်ချင်လို့"

"အင်း"

ဖုယွမ်ချွမ်း ငါးလေးကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ပွေ့ချီထားလျက် ကားပါကင်ဆီသို့ လျှောက်လာခဲ့၏။

ကားထဲ၌ စက်နှိုးထားပြီး သူတို့ရှေ့သို့ အလိုအလျောက်စနစ်ဖြင့် မောင်းယူလာနိုင်သော်လည်း ဖုယွမ်ချွမ်းက ၎င်းကို အသုံးမပြုခဲ့ပေ။

—

သူတို့ အိမ်ပြန်ရောက်သောအခါတွင် ကျွင်းချင်ယွီမ‌ထင်မှတ်ထားစွာဖြင့်  သူတို့၏ဘေးတွင် ရှိနေသည့် ဗီလာတွင် လူများရှိနေကြောင်း သိလိုက်ရသည်။

ဖုယွမ်ချွမ်း၏ ခွင့်ပြုချက်မရှိဘဲ မည်သူတစ်ဦးတစ်ယောက်မျှ ဗီလာထဲသို့ မ၀င်ရောက်နိုင်သော်လည်း ထိုလူများသည် အထူးတလည် ပြဿနာရှိပုံမပေါ်ဘဲ အေးအေးဆေးဆေး အလုပ်လုပ်နေကြသည်။

ကျွင်းချင်ယွီက မေးလိုက်သည်။

"သူတို့ ဘာတွေလုပ်နေကြတာလဲ"

"ပြင်ဆင်မွမ်းမံမှုတွေ လုပ်နေတာလေ" 

ဖုယွမ်ချွမ်းက ပြောသည်။

“ကိုယ် ဒီခြံဝင်းကို ဝယ်ပြီးတည်းက ဘေးနားမှာရှိတဲ့ ဗီလာအသေးလေးက လူမရှိဘဲ လွတ်နေတာ။ အဲ့တာ ပြန်ပြုပြင်ပြီး အသုံးပြုဖို့ အကောင်းဆုံးပဲ"

"အသုံးပြုဖို့အတွက် ကိစ္စကြီးကြီးမားမား ရှိလို့လား" 

ယခုကဲ့သို့ အချိန်မျိုးတွင် အသုံးပြုရန် ပြင်ဆင်ခြင်းမှာ စစ်ပွဲအတွင်း၌ အကာအကွယ်ပေးနိုင်ရန်အတွက် ဟု ကျွင်းချင်ယွီက ဦးစွာ စဉ်းစားမိလိုက်သည်။

ဖုယွမ်ချွမ်းသည် ခေါင်းယမ်းလိုက်ပြီး

"ပြန်လည်မွမ်းမံပြီးရင် မင်း သုံးဖို့ပဲ"

ကျွင်းချင်ယွီသည် သံသယစိတ်ဖြင့် မျက်ခုံးပင့်လိုက်၏။ သူ သုံးရန်အတွက် ဖုယွမ်ချွမ်းက သူ့သဘောဖြင့်သူ ဗီလာကို ပြန်လည်မွမ်းမံပေးသည် တဲ့လား။

သူ အံ့ဩသွားနေသည့်အချိန်မှာပင် ကြီးကြပ်ရေးမှူးခေါင်းဆောင်သည်လည်း အပြေးအလွှား ရောက်လာပြီး

“မာရှယ်ဖု... မာရှယ်ပေးခဲ့တဲ့ အသေးစိတ်ဒီဇိုင်း ညွှန်ကြားချက်တွေအတိုင်း အကုန်လုံးကို စေလွှတ်ထားပြီး တစ်ပတ်လောက်အတွင်း အပြီးသတ်နိုင်လောက်ပါတယ်"

“ရေသွယ်ဖို့အတွက်က မြေအောက်ရေကူးကန်နဲ့ ချိတ်လို့ရတယ်။ အဲ့လိုဆို ရေအား ပိုကောင်းလာလိမ့်မယ်”

"မင်းမှာ တခြား ထပ်ထည့်ချင်တာတွေရှိရင် သူတို့ကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောထားလိုက်နော်... ကိုယ်တို့ အချိန်မရွေး ပြောင်းပေးလို့ရတယ်"

ကျွင်းချင်ယွီသည် သူ့စကား၏ ပထမ တဝက်ကို နားမလည်သော်လည်း ရေကူးကန်နှင့် ချိတ်ဆက်မည် ဟု ဆိုလိုက်ခြင်း ဖြစ်ပါသလား။

"ခင်ဗျား ဒီဗီလာကို ငါးပြတိုက်အဖြစ် ပြောင်းလိုက်တာလား" 

သူတို့ ငါးပြတိုက်တွင် ရှိစဉ်က ဖုယွမ်ချွမ်းသည် သူ့အား သဘောကျလား ဟု တစ်ခါ မေးခဲ့ဖူးသည်ကို ကျွင်းချင်ယွီ ပြန်၍ သတိရလာသည်။

"ငါးပြတိုက်နဲ့ ကွာပါတယ်။ ကိုယ်က ဒီတိုင်း ဒီဇိုင်းအပြင်အဆင်ကို ပြောပြတာ" 

ထို့အပြင် ငါးပြတိုက်တွင် ငါးအရေအတွက်များစွာ ရှိမည် ဖြစ်သော်လည်း ဤနေရာတွင်တော့ ကွာခြားပါသည် - ဤနေရာ၌ ငါးလေးတစ်ကောင်သာ ရှိလိမ့်မည် ဖြစ်သည်။

ဖုယွမ်ချွမ်းသည် ၎င်းကို ဟိုးအရင်တည်းက ပြောင်းလဲရန် ကြိုးပမ်းခဲ့သော်လည်း အခွင့်အရေး မရရှိခဲ့ပေ။

ရေသူလေးအနေဖြင့် ဗီလာ၏ မြေအောက်ရေကူးကန်ကို အသုံးပြုနိုင်သော်လည်း အကောင်အရွယ်အစားကြီးလာသောအခါ ခြေလှမ်းအနည်းငယ်ပင် လှမ်း၍ မရနိုင်တော့ပေ။ အကယ်၍ သူသည် အရှိန်အဟုန် မြန်မြန်ဖြင့် ကူးခတ်ပါက အမြီးလေးကို လှုပ်ယမ်းလိုက်ရုံဖြင့် တစ်ဖက်ကမ်းသို့ ရောက်နိုင်ပေသည်။

ဤမတိုင်မီက သူသည် မည်သည့်နည်းဖြင့် ပြောင်းလဲရမှန်း မသိခဲ့ပေ။ ယခုတော့ ကျွင်းချင်ယွီကလည်း သဘောကျကြောင်း သိလိုက်ရသောအခါ ပြောင်းလဲလိုက်ခြင်းက ပို၍ အဆင်ပြေသွား၏။

ဖုယွမ်ချွမ်းက ပြောသည်။

"ပုံကြမ်းထဲကအတိုင်းပဲ လုပ်ပါ"

"ကောင်းပါပြီ။ ကျွန်တော် မာရှယ့်ကို မနှောင့်ယှက်တော့ပါဘူး။ အလုပ်သွားလုပ်လိုက်ပါဦးမယ်"

ကြီးကြပ်ရေးမှူးသည် ခေါင်းတညိတ်ညိတ်ဖြင့် နောက်ပြန်လှည့်ပြီး သူ၏အလုပ်ကို ဆက်လုပ်ရန် ပြေးသွားလေသည်။

ကျွင်းချင်ယွီသည် မျက်လုံးလေးများကို ပုတ်ခတ်လိုက်ပြီး

"အခု မြေအောက်ရေကူးကန်ကလည်း အဆင်ပြေတယ်လို့ ကျွန်တော်တော့ ထင်တာပဲ"

သူသည် ရေကူးကန်ကို မကြာခဏ မသွားတတ်သော်လည်း ယခုအခါ ရေကူးကန်ဧရိယာကို ချဲ့ထွင်လာခြင်းကြောင့် အနည်းငယ် ဖြုန်းတီးရာကျသည်ဟု ခံစားမိသည်။

"အဲဒါက အရမ်း သေးလွန်းတယ်။ နည်းနည်း ချဲ့လိုက်ရင် ပိုအဆင်ပြေမှာ" 

ဖုယွမ်ချွမ်းသည် ကျွင်းချင်ယွီ၏ဆံပင်ကို ပွတ်သပ်လိုက်သည်။ ဆောက်လုပ်ရေးလုပ်ငန်းခွင်တဝိုက်တွင် ဖုန်မှုန့်များက လေထဲသို့ မလွဲမသွေ လွင့်ပျံလာပေလိမ့်မည်။ သူတို့သည် အပြင်၌ ရပ်၍ကြည့်မနေတော့ဘဲ

"ခဏလောက် ပြန်ပြီး အနားယူကြရအောင်"

တစ်နေကုန် လမ်းလျှောက်ပြီးသည့့်နောက်တွင် ကျွင်းချင်ယွီသည် တကယ်ကို အနည်းငယ် ပင်ပန်းနေ၏။

၎င်းက ခန္ဓာကိုယ်ကြံ့ခိုင်မှု အားနည်းခြင်းကြောင့် မဟုတ်ပေ။ အဓိက အကြောင်းရင်းမှာ အချိန်ကြာကြာ မတ်တပ်ရပ်ပြီးနောက် သူ၏ခါးသည် အမှန်တကယ်ကို နာကျင်လာကာ သူ့အား ပင်ပန်းနွမ်းနယ်မှုကို ဖြစ်စေသောကြောင့် ဖြစ်သည်။

ဆိုဖာပေါ်တွင် လဲလျောင်းနေသော ကျွင်းချင်ယွီသည် လေးထောင့်ပုံစံ ခေါင်းအုံးလေးကို ပွေ့ဖက်ထားသည်။

သူ ဝင်လာသည့်အချိန်တည်းက ဖုယွမ်ချွမ်းသည် မီးဖိုချောင်နှင့် ဧည့်ခန်းကို ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန် လျှောက်နေခဲ့ပြီး သူ ထွက်လာသည့်အခါတိုင်း စားစရာတစ်ခုခုကို ယူလာသောကြောင့် စားပွဲတစ်ခုလုံး ပြည့်လုနီးပါး ဖြစ်နေသည်။

ဖုယွမ်ချွမ်းသည် လှီးဖြတ်ထားသော အသီးအနှံများကို ချ၍ မီးဖိုချောင်သို့ ပြန်သွားရန် ပြင်လိုက်ချိန်တွင် ကျွင်းချင်ယွီက သူ့ကို အမြန် ဆွဲထားလိုက်ရသည်။

"ဒီလောက်ဆို တော်ပါပြီ။ ထပ်သွားမယူနဲ့တော့။ ကျွန်တော် မကုန်တော့ဘူး" 

Xxxxxxx