အပိုင်း (၁၃)

Part 13

ထန်ထန်. ကြည့်လိုက်တဲ့အခါမှာ အကျီဆိုင်တစ်ခုမှထွက်လာတဲ့ လှပတဲ့အမျိုးသမီးနှစ်ယောက်ကို တွေ့လိုက်တယ်။ သူတို့ထဲက တစ်ယောက်က သူမတို့ဆီကိုဦးတည်ပြီး လမ်းလျောက်လာတာကိုတွေ့လိုက်တယ်။

ကျိယန် ကသူ့ခြေလှမ်းတွေကိုရပ်လိုက်ပြီး အဲ့ဒီအမျိုးသမီးကိုအသာလေးပြုံးပြကာ

 “ ယန်ရန်...” 

လို့ခေါ်လိုက်တာကို ကြည့်ခြင်းအားဖြင့် သူနဲ့သိတယ်ဆိုတာ သူမသေချာသွားတယ်။ 

‘’အကို ကျိယန် ...ရှင်…’’ 

ယန်ရန် က ကျိယန် နောက်မှာရပ်နေတဲ့ ထန်ထန် ကိုတွေ့သွားပြီးနောက် စကားပြောတာရပ်သွားတယ်။

 သူမလာတဲ့ဘက်ခြမ်းကဆိုရင်ကွယ်နေတာကြောင့် ထန်ထန် ကိုချက်ချင်းမတွေ့နိုင်ဘူး။ သူမ အမူအရာကတွန့်ဆုတ်သွားပြီးနောက် ကျိယန် ကိုချက်ချင်းပြုံးပြလိုက်ကာ

 “ ဒီနေ့က အကို့အားလပ်ရက်လား စူပါမားကပ်မှာ စျေးလာဝယ်တာလား...”

“အင်း... အားလပ်ရက်လေ...”

 ကျိယန် ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်တယ်။ သူ ထန်ထန့် ရဲ့လက်ထဲက အထုတ်တွေကိုကြည့်လိုက်ပြီး ထွက်ခွာသွားဖို့ပြင်လိုက်တယ်။ 

“ မင်းအလုပ်များနေတယ် မဟုတ်လား ငါတို့လဲသွားလိုက်ဦးမယ်...” 

“အာ…မသွားပါနဲ့ဦး..." 

စကားဆုံးတာနဲ့ သူထွက်သွားမယ်လို့ ယန်ရန် မထင်မိပေ။ သူမကချက်ချင်းပဲ သူ့လက်မောင်းကိုလှမ်းဆွဲလိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် ကျိယန် မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်တာကို မြင်လိုက်ပြီး ချက်ချင်းပဲ လက်ကို သူမပြန်လွှတ်လိုက်ရတယ်။

သူမဆံပင်တွေကို နားရွက်နောက်သို့ သပ်တင်လိုက်ရင်း ပြုံးလိုက်ကာ...

 “ တိုက်ဆိုင်လိုက်တာနော်, ကျွန်မလဲဒီနေ့ အားလပ်ရက်လေ, ကျွန်မတို့တွေ တွေ့နေမှတော့ နေ့လည်စာအတူတူသွားစားကြရင်ကောင်းမလား...ကျွန်မတို့နှစ်ယောက်လုံး အတူတူမစားဖြစ်တာကြာပြီလေ...”

ကျိယန် က ထန်ထန် ကိုကြည့်လိုက်ပြီး ခေါင်းကိုယမ်းကာ ငြင်းလိုက်တယ် 

“ တော်ပြီ နောက်တစ်ခေါက်မှပေါ ငါတို့နေ့လည်ပိုင်းတခြားလုပ်စရာတွေရှိသေးလို့...” 

“အိုး…ကိစ္စမရှိပါဘူး...” 

ကုယန်ရန် က ထန်ထန် ကိုကြည့်လိုက်ပြီးနောက် 

“ ဒါဆို နောက်တစ်ခါ အကို့ကျန်းမာရေးစစ်တဲ့အချိန်ကျမှပဲ အတူတူစားကြတာပေါ့၊ အခွင့်အရေးတွေရှိပါသေးတယ်...”

ကျိယန် ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်တယ်

 “ ကောင်းပြီ ငါတို့သွားလိုက်ဦးမယ်...”

 ပြောပြီးသည်နှင့် ထန်ထန်နဲ့ အတူ ထွက် သွားတော့တယ်။

- - - - - - - 

ကားထဲမှာထိုင်ပြီးနောက် ထန်ထန် က သူမတို့ဆုံခဲ့တဲ့ အမျိုးသမီးအကြောင်းကိုတွေးနေမိတယ်။ သူမရဲ့မသိစိတ်မှ ဒီအမျိုးသမီးက နည်းနည်းထူးဆန်းမှန်း ခံစားမိတယ်။ သူမအတိအကျ မပြောတတ်ပေမယ်လဲ အဲ့လိုပဲခံစားနေရတာဖြစ်တယ်။ 

ဒါပေမယ့် အဲ့အမျိုးသမီးက အတော်လေးတော့လှတယ်, သူမက အရပ်ရှည်ပြီး ကြည့်ကောင်းတဲ့ရုပ်ရည်ရှိတယ်။ သူမအသားကနူးညံ့ပြီးဖြူဖွေးနေသလို ဆံပင်ကလဲနက်မှောင်ပြီးလှပတယ်။ သူမက တော်၀င်မင်းသမီးနဲ့တောင်တူနေသေးတယ်။ သူမနဲ့ယှဉ်လိုက်ပြီး သူမကိုယ်သူမ ရွှံ့တုံးတစ်တုံးနဲ့တူတယ်လို့တောင် ခံစားလိုက်မိတယ်။ 

သူမ သက်ပြင်းချလိုက်မိတယ်။ ကွာခြားချက်က အရမ်းကြီးမားတာပဲ။

မသိစိတ်ဖြင့်  သူမမျက်နှာကိုကိုင်လိုက်မိတဲ့ အချိန်မှာပဲ ကမ္ဘာကြီးကအရမ်းရက်စက်တာပဲလို့ သူမထင်လိုက်မိတယ်။ သူမနှလုံးသားလေး အရမ်းနာကျင်လိုက်တာ။

ပေါင်ပေါင့်ဒယ်ဒီ ဘာတွေးခဲ့လဲဆိုတာ သူမတကယ်ကိုအံ့ဩမိတယ်။ ဘာလို့သူက ရုပ်ဆိုးတဲ့သူကိုလက်ထပ်ရတာလဲ... ဖော်ပြလို့မရတဲ့ ရောဂါတွေများရှိလို့လား...

သူမအနေနဲ့ ကျိယန် ဘက်က အကျိုးအမြတ်ကို ဘယ်လိုမှစဉ်းစားလို့မရဘူး ဖြစ်နေတယ်။ သူ့ပုံစံကနေ သူမဘာမှခန့်မှန်းလို့မရတဲ့အတွက် သူမခေါင်းကိုသာနှိပ်လိုက်မိပြီး ဒီအကြာင်းကိုဆက်မစဉ်းစားဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ ဘယ်လိုနည်းနဲ့မှ သူမနားမလည်နိုင်ဘူး။ ပြီးတော့ သူမထုတ်မေးလို့ရတဲ့ မေးခွန်းလဲမဟုတ်ဘူး။

ကိစ္စမရှိပါဘူး။ သူမအဲ့ဒီအကြောင်းကို မေ့လိုက်သင့်တယ်။ သူမက ဇနီးတစ်ယောက်ဖြစ်နေမှတော့ ဇနီးကောင်းတစ်ယောက်လုပ်ရမှာတွေကိုပဲ အာရုံစိုက်သင့်တယ်။ အရာအားလုံးအတွက် ဖြစ်လာတော့မှပဲ သူမဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်တော့မယ်။

ရုတ်တရက်ပဲ မနက်ဖြန် အသေးလေးရဲ့မူကြိုမှာ ပွဲရှိတာသူမသတိရသွားတယ်။ သူမမှတ်ထားတာ မမှားဘူးဆိုရင် အသေးလေးက အဲ့မှာဖျော်ဖြေမှာဖြစ်တယ်။ ပြီးတော့ ကျိယန် ပြန်ရောက်နေပြီဆိုတော့ သူကအဲ့ပွဲကိုတက်ပြီး အသေးလေးကိုအားပေးလို့ရတယ်လေ။

“ယောကျာ်း ...မနက်ဖြန် ပေါင်ပေါင့် မူကြိုမှာပွဲရှိတယ်, ဆရာမက ကျွန်မတို့ကိုအရင်ကတည်းက လာဖို့ဖိတ်ထားပြီးသား, ရှင်သွားဖို့အချိန်ရှိလား...’’

ကျိယန်က စဉ်းစားမနေပဲ ချက်ချင်းခေါင်းငြိမ့်လိုက်တယ် 

“ ကိုယ့်မှာ အချိန်ရှိတယ်...” 

သူဒီနှစ်ဒီမှာရှိနေတဲ့အတွက် သွားပြီးကြည့်ရမှာပေါ့။

“အဲ့ဒါကောင်းတယ်, ကောင်းတယ်, ပေါင်ပေါင်တော့ အသေအချာကြီးကို ပျော်နေတော့မှာပဲ...” 

သူမက ပေါင်ပေါင့်ပုံစံလေးကို စိတ်ထဲပုံဖော်မိရင်း ပြုံးလိုက်မိတယ်။ သူမက ကလေးတစ်ယောက်လို ပြုံးနေတာပဲဖြစ်တယ်။ 

ကျိယန် သူမ ရဲ့အပြုံးကို ရုတ်တရက်ကြည့်လိုက်မိတယ်။ သူ့နှလုံးသားထဲ ထူးဆန်းတဲ့ခံစားချက်တစ်ခုဖြစ်သွားပြီး သူနှုတ်ခမ်းတွေကိုစေ့လိုက်မိတယ်။

သူတို့အိမ်ပြန်ရောက်တဲ့အခါ နေ့လည်ခင်းရောက်နေပြီဖြစ်တယ်။ ကျိယန် ဗိုက်ဆာနေမှာကို သူမစိုးရိမ်နေမိတယ်။ အဲ့ဒါကြောင့် သူမကချက်ချင်းပဲ မီးဖိုချောင်ထဲ၀င်သွားကာ သူမတို့၀ယ်လာတာတွေနဲ့ စတင်ချက်ပြုတ်တော့တယ်

 “ ယောကျာ်း, နေ့လည်စာအတွက် ကျွန်မဟင်းပွဲနှစ်ပွဲနဲ့ စွပ်ပြုတ်တစ်ပွဲလုပ်လိုက်မယ်, အဲ့ဒါလောက်တယ်မဟုတ်လား..."

‘’အင်း...”  

ကျိယန်က သူ့အတွက်အစားအသောက်ကို အထူးတလည်မတောင်းဆိုဘူး။ သူ့အကျီလက်ကိုခေါက်တင်လိုက်ပြီး ထန်ထန့် နောက်ကနေလိုက်ခဲ့တယ် 

“ ကိုယ်မင်းကို ကူညီပေးမယ် ဘာလုပ်ရမလဲပဲပြော...”

ထန်ထန် သူမကိုယ်လုံးလေးနဲ့ မီးဖိုချောင်၀င်ပေါက်မှာ ပိတ်ရပ်လိုက်ပြီး လက်ကိုယမ်းလိုက်တယ်

 “ မလိုပါဘူး ရှင့်အလုပ်ကပင်ပန်းတာကို, အခုက ရှင့်အားလပ်ရက်မို့လို့ သွားပြီးတော့သာ အနားယူလိုက်ပါ အဲ့ဒါကမကြာပါဘူး, အားလုံးအဆင်သင့်ဖြစ်ရင် ကျွန်မရှင့်ကိုခေါ်လိုက်ပါမယ်...” 

သူကအပြင်မှာအလုပ်လုပ်နေရတာဖြစ်တယ်။ အဲ့ဒါကို ဘယ်လိုလုပ်ပြီးတော့များ သူ့ကိုအိမ်အလုပ်တွေလုပ်စေနိုင်မှာလဲ။ မဟုတ်ရင် ဘာမှမလုပ်လို့ အသုံးမ၀င်တဲ့သူက သူမပဲဖြစ်လိမ့်မယ်

သူက လမ်းပိတ်ခံလိုက်ရပြီး သူ့အနေနဲ့ကူညီရမလား ထွက်သွားရမလား မသိတော့ဘူးဖြစ်နေတယ်။ သူမရဲ့ဒီလိုအပြုအမူတွေက သူ့ကိုဘာလုပ်ရမှန်းမသိဖြစ်စေတယ်။ သူက ဆိုးသွမ်းပြီးအဆင်မပြေဖြစ်နေရာမှ ရုတ်တရက်ကြီး လိမ်မာ နူးညံ့ ကောင်းမွန်တဲ့ဇနီးဖြစ်လာတဲ့ သူမကိုအသားမကျဘူးဖြစ်နေတယ်။

 ကျိယန် ခံစားချက်မရှိပဲ ရပ်နေတာကိုမြင်လိုက်ပြီး သူမ ဗျာများသွားတယ်။ သူ မီးဖိုချောင်ထဲကို တကယ်ကြီးဝင်လာမှာကိုကြောက်ပြီး သူမက သူ့လက်မောင်းကိုအသာတွန်းလိုက်ရင်း

 “ သွားပြီးအနားယူလိုက်ပါ ယောကျာ်းရယ် ကျွန်မတစ်ယောက်တည်းအဆင်ပြေပါတယ်...”

နူးညံ့တဲ့လက်တွေကလာထိလိုက်တဲ့အခါ ကျိယန် တောင့်တင်းသွားတော့တယ်။ သူကချက်ချင်းပဲအနောက်ကိုဆုတ်လိုက်ပြီး သူမလာထိတာကိုရှောင်လိုက်တယ်။ သူမက သူ့ကိုမီးဖိုချောင်ထဲမဝင်ဖို့ အတင်းအကျပ်ပြောနေတာကြောင့် သူကလှည့်လိုက်ပြီး ဧည့်ခန်းထဲကိုသာသွားလိုက်တော့တယ်။

ထန်ထန် သူထွက်သွားတာကိုတွေ့လိုက်ပြီးမှ အသာလေးသက်ပြင်းချလိုက်တယ်။ သူမက မီးဖိုချောင်ထဲကို၀င်လိုက်ပြီး ပေါင်ပေါင့် ဒယ်ဒီအတွက် အရသာရှိတာတွေလုပ်ဖို့ကိုသာ အာရုံစိုက်လိုက်တယ်။

သူမစပြီးချက်ပြုတ်လိုက်တာနဲ့တပြိုင်နက် အရာအားလုံးကိုမေ့သွားပြီး သူမရဲ့ကိုယ်ပိုင်ကမ္ဘာလေးထဲကို၀င်ရောက်သွားတော့တယ်။ အဲ့ဒါကြောင့် သူမက ဧည့်ခန်းထဲက ဆိုဖာပေါ်မှာ ထိုင်နေတဲ့ ကျိယန်ကိုမေ့သွားတော့တယ်။ အဲ့ဒါကြောင့်ပဲ သူမကိုစိုက်ကြည့်နေတာကို သတိမထားမိတော့ပေ။

ကျိယန် က မီးဖိုချောင်ထဲမှ သူမရဲ့လှုပ်ရှားမှုတိုင်းကို စိုက်ကြည့်နေတယ်။ မရင်းနှီးတဲ့ခံစားချက်တွေက သူ့နှလုံးသားထဲကိုဝင်ရောက်လာတယ်။ ရုတ်တရက်ပဲ အခုဖြစ်နေတာတွေက အိမ်မက်တွေလိုပဲလို့ သူခံစားမိနေတယ်။ မဟုတ်ရင်, သူတို့တွေက တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ဘယ်လိုလုပ်ပြီးတော့များ အေးအေးချမ်းချမ်းနဲ့ ဖြစ်နေမှာလဲ အဲ့ဒါက အရမ်းကိုငြိမ်သက်နေပြီး သာမန်ဇနီးမောင်နှံတွေလိုဖြစ်နေပုံရတယ်။

သူ့မှတ်ညဏ်ထဲမှာ, သူတို့တွေက အမြဲတမ်းတစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် လျစ်လျူရှုထားခဲ့ကြတာ။ သူတို့တွေက အတူတူနေကြတဲ့ သူစိမ်းတွေလိုပါပဲ။ သူတို့တွေ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ဆက်သွယ်ပြောဆိုတဲ့အချိန်က... သူမမူးလာရင် ရှောင်ကျိုး ကိုမခြောက်လန့်မိအောင် သူမကိုထိန်းသိမ်းရတဲ့အချိန်ပဲဖြစ်တယ်။ 

 သူမကိုကွာရှင်းဖို့သူတွေးခဲ့ဖူးပါတယ်။ သူမလိုမိခင်မျိုးနဲ့ရှိနေမယ့်အစား သူမမရှိတာက ကလေးအတွက်ပိုကောင်းနိုင်မယ်။ ဒါပေမယ့်လဲ အသေးလေး က အမြဲတမ်းသူကိုပေးလာမယ့် မိခင်မေတ္တာကို မျှော်လင့်နေခဲ့တာကြောင့် သူ တွန့်ဆုတ်နေခဲ့တာဖြစ်တယ်။ သူ  ကလေးကိုမနာကျင်စေလိုတဲ့အတွက် သူမကိုစိတ်ရှည်ပေးခဲ့တာဖြစ်တယ်။ 

ရှောင်ကျိုး အသက်ကြီးလာတဲ့အထိစောင့်ပြီးမှ သူမကိုကွာရှင်းဖို့သူစီစဉ်နေခဲ့တာဖြစ်တယ် ဒါမှလဲ ဘာကြောင့်မိဘတွေ ကွာရှင်းရလဲဆိုတာကို ကလေးက နားလည်နိုင်လိမ့်မယ်

ဒါပေမယ့် ဒီလိုအခြေအနေမျိုးဖြစ်လာမယ်လို့ ဘယ်သူသိမှာလဲ, သူမကရုတ်တရက်ကြီးပြောင်းလဲသွားပြီး ပိုကောင်းမွန်လာတယ်။ ဘယ်လိုမျိုးပြောင်းလဲလာသလဲဆိုတာ သူမသိပေမယ့်လဲ သူမသာအနာဂတ်မှာဒီအတိုင်းပဲဆိုရင် သူတို့လက်ထပ်ထားတာလဲပြောင်းလဲမှာမဟုတ်တော့ဘူး။ ရှောင်ကျိုး က မိဘနှစ်ပါးလုံးရဲ့မေတ္တာနဲ့ ကြီးပြင်းနိုင်မှာပဲ...အဲ့ဒါက ကလေးလေး အတွက်အကောင်းဆုံးပဲဖြစ်တယ်။

ထိုအချိန်၌ သူ့ ရဲ့အတွေးများကို ဖုန်းမြည်သံကဖြတ်တောက်လိုက်ပါတယ်။ သူက ဖုန်းပေါ်ကနာမည်ကိုတွေ့လိုက်ပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းထောင့်တွေအပေါ်ကိုကော့တက်သွားတယ်။

“ဟဲလို ကုကျန်းအန်း...”

 “ လောင်ဆန်း မင်းအားလပ်ရက်ရတယ်လို့ငါကြားထားတယ် ငါ့ဆီလာလည်ပါဦး မင်းပြန်ရောက်တာတောင် ဖုန်းမဆက်ဘူး ယန်ရန် သာမပြောရင် ငါသိမှာတောင်မဟုတ်ဘူး...”

ကျိယန် က ပေါ့ပါးစွာနဲ့ရယ်လိုက်ပြီး

 “ ငါမနေ့ညကမှပြန်ရောက်တာ, အဲ့ဒါကြောင့် ဘယ်သူ့ကိုမှ ဖုန်းမခေါ်ရသေးဘူး...”

 “ ကိစ္စမရှိပါဘူး, မင်းပြန်လာပြီဆိုမှတော့ ငါတို့တွေဆုံရအောင်လေ...”

‘’ကောင်းပြီလေ, သန်ဘက်ခါတွေ့ကြတာပေါ့, မနက်ဖြန် ရှောင်ကျိုး ကျောင်းမှာပွဲရှိလို့....”

 “ အိုကေ နောက်တနေ့မှအားမယ်ဆိုတော့ သူ့ကိုပါခေါ်လာဖို့မမေ့နဲဦး ငါ့မိန်းမကလဲ မင်းရဲ့သားလေးကို သတိရနေတာ, သူနဲ့တူတူမကစားရတာကြာပြီလေ...”

ဖုန်းဆက်ပြီးသွားတဲ့အခါမှာတော့ ရှောင်ကျိူး ကျော်ကြားမှုကတော့ အတော်လေးရယ်စရာကောင်းတယ်လို့ထင်မိတယ်။ သူက အကူအညီမဲ့စွာနဲ့ နဖူးကိုနှိပ်နယ်လိုက်ပြီး 

“ကောင်းပြီ ငါ့သူ့ကိုခေါ်သွားလိုက်ပါမယ်လေ...” 

 သူတို့တွေဆုံလိုက်တိုင်း သူ့ရဲ့သွေးသောက်ညီအကိုတွေက ရှောင်ကျိုးကိုခေါ်လာဖို့အမြဲတောင်းဆိုကြတယ်။ အသေးလေးရဲ့လူကြိုက်များမှုကလဲ တော်ရုံကျော်ကြားတာမဟုတ်လေဘူး။ 

အဲ့ဒီလိုဖြစ်တာကလဲ နားလည်လို့ရပါတယ်။ သူတို့တွေအားလုံးက အသက် ၃၀ နားနီးနေကြပြီဖြစ်ပြီး သူနဲ့ ယွမ်လန် မှာပဲ ကလေးရှိကြတာဖြစ်တယ်။

 ဒါပေမယ့်လဲ ယွမ်လန်  ရဲ့အမျိုးသမီးက သူ့ကလေး တုတု ကိုသူတို့တွေတွေ့ဆုံတဲ့အခါတိုင်း ခေါ်လာလေ့မရှိဘူး။ အဲ့ဒါနဲ့ပဲ သူတို့တွေရဲ့အဖိုးတန်လေးက ရှောင်ကျိုး ဖြစ်သွားတော့တာပါပဲ။ သူ့ညီအစ်ကိုတွေရဲ့ အမျိုးသမီးတွေကလဲ ရှောင်ကျိုး ကိုချစ်ကြတယ်။ အဲ့ဒါကြောင့် သူတို့နဲ့တွေ့တိုင်း ကလေးကို ကစားဖို့ခေါ်သွားဖြစ်တယ်။

သူကအသေးလေးကို သန်ဘက်ခါကျရင်ကစားဖို့ခေါ်သွားမှာနဲ့က အချိန်ကိုက်ပဲဖြစ်နေတယ်။ 

“ယောကျာ်း  နေ့လည်စာအဆင်သင့်ဖြစ်ပြီ, ကျွန်မတို့စားကြရအောင်...” 

 မီးဖိုချောင်ကနေ ထန်ထန်ရဲ့ခောင်းလေး.ထွက်လာပြီး ဆိုဖာပေါ်မှာထိုင်နေတဲ့ သူ့ကိုလှမ်းပြောလိုက်တယ်။

ကျိယန် အတွေးတွေ ရပ်တန့်သွားပြီး သူ့ဖုန်းကိုချလိုက်ကာ ဟင်းပွဲတွေကိုကူသယ်ပေးဖို့ မီးဖိုချောင်ထဲကိုဝင်သွားလိုက်တယ်။ မွှေးပျံ့နေတဲ့အနံ့တွေက သူနှာခေါင်းထဲကိုတိုးဝင်လာကြတယ်။ စားပွဲပေါ်ကဟင်းပွဲသုံးပွဲကိုကြည့်ရင်း သူ့ရဲ့အစာစားချင်တွေစိတ်တိုးလာပြီး ရှောင်ကျိုး ပြောတဲ့ သူမချက်တာတွေက အရမ်းအရသာရှိတာပဲဆိုတဲ့စကားက အံ့ဩစရာမရှိဘူးဆိုတာ ပြန်တွေးမိသွားတယ်။ အဲ့ဒါကအမှန်ပဲဆိုတာ သူ၀န်ခံရမယ်။

ထန်ထန် သူ့အတွက်ဟင်းချိုပန်းကန်တစ်ခွက်လုပ်ပေးပြီး 

“ စွပ်ပြုတ်အရင်သောက်လိုက်, ယောကျာ်း, ဒီစွပ်ပြုတ်က ခန္ဓာကိုယ်အတွက်ကောင်းတယ်”

‘’…ကျေးဇူးတင်ပါတယ်...”

 ကျိယန် သူမဆီကနေ စွပ်ပြုတ်ပန်းကန်နဲ့ဇွန်းကိုယူလိုက်ပြီး တစ်ဇွန်းမြည်းကြည့်လိုက်တော့ အဲ့ဒါကအရသာရှိရုံသာမက အနံ့လဲကောင်းမွန်နေတယ်။ 

ဒီလိုအရည်အချင်းနဲ့ စားသောက်ဆိုင်က စားဖိုမှုးနဲ့တောင် ယှဉ်လို့ရတယ်။ 

သူ ထန်ထန့်ကို ရှုပ်ထွေးတဲ့အမူအရာနဲ့ကြည့်လိုက်မိတယ်။

ထန်ထန် က ကျိယန် ရဲ့အမူအရာကို သတိမထားမိပေ။ သူမက သူ့အတွက် ထမင်းတစ်ပန်ကန်ဖြည့်ပေးနေတယ်။ နောက်ပြီး သူမကထမင်းပေါင်းအိုးကိုကိုင်ကာ စောင်းပြလိုက်ပြီး

 “ ဒီမှာကြည့်ပါဦးယောကျာ်း, ကျွန်မထမင်းအများကြီးချက်ထားတယ်, တစ်ပန်းကန်ဆို ကျွန်မကတော်ပြီ ကျန်တာအကုန်ရှင်စားလို့ရတယ်, အဲ့ဒါကြောင့်စားမလောက်မှာမပူနဲ့တော့... ရှင်ကြိုက်သလောက်သာစား...” 

နောက်ဆုံးတကြိမ်တုန်းက သူဗိုက်ပြည်အောင်မစားခဲ့ရဘူး အဲ့ဒါကြောင့် ဒီနေ့သူ့အတွက်လောက်အောင် သူမကပိုချက်ထားတာဖြစ်တယ်။

ကျိယန် ထမင်းအပြည့်နဲ့ ထမင်းပေါင်းအိုးကိုမြင်လိုက်ရတဲ့အခါ သူ့နှုတ်ခမ်းက တွန့်ကွေးသွားတယ်။ သူမကသူ့ကို မတရားစားတတ်တဲ့အစားပုတ်များထင်နေတာလား...

ဒါပေမယ့်လဲ ဟင်းပွဲတွေကိုသူအရသာတွေ့နေတာဖြစ်တယ်, အဲ့ဒါကြောင့်မထင်မှတ်ပဲ သူက ပန်းကန်လုံးကြီး ၃ လုံးနဲ့အပြည့်စားလိုက်မိတယ်။  ဟင်းပွဲအကုန်လုံးနီးပါးလဲ သူ့ဗိုက်ထဲသာရောက်ကုန်တော့တယ်။ အဲ့အချိန်မှာ ထန်ထန် က သူ့ပန်းကန်ထဲကို ထမင်းထပ်ထည့်ပေးလိုက်တယ်။ ထမင်းအိုးထဲမှာ ထမင်းသိပ်မကျန်တော့တာကို ရုတ်တရက်တွေ့လိုက်ပြီး သူလန့်သွားတော့တယ်။ သူအဲလောက်တောင်စားလိုက်တာလား?

ကျိယန် ပြောစရာစကားပျောက်ရှသွားတယ်။

ပေါင်ပေ့ ၀လာတာကို မအံ့ဩတော့ပါဘူးလေ။ သူမရဲ့ ချက်ပြုတ်မှုနဲ့ ဂရုစိုက်မှုတွေအောက်မှာ ကိုယ်အလေးချိန်မတက်ဖို့ဆိုတာ တော်တော်လေးခဲယဉ်းလိမ့်မယ်။ ကံကောင်းစွာနဲ့ သူကနေ့တိုင်းလေ့ကျင့်ခန်းလုပ်နေလို့ပေါ့ မဟုတ်ရင် အသေးလေး လိုပဲ သူလဲကိုယ်အလေးချိန်တွေတက်လာနိုင်တယ်။

သူ ရှောင်ကျိုး အတွက် ကိုယ်ကာယလေ့ကျင့်ခန်း အချိန်ဇယားတွေဆွဲပေးသင့်ပြီလား.... သူမသာ အဲ့လိုသာဆက်တိုက်ကျွေးနေမယ်ဆိုရင် ရှောင်ကျိုး တစ်ယောက် မကြာခင်မှာ အသားဘောလုံးဖြစ်လာလိမ့်မယ်။

မူကြိုကျောင်းမှာ...

 ကျိရှောင်ကျိုးတစ်ယောက် ရုတ်တရက်နှာချေလိုက်မိပါတယ်။ သူ့မာမီတော့ သူ့အကြောင်းတွေးနေတာဖြစ်မယ်လို့ တဖက်သတ်အတွေးတွေဝင်နေပါတော့တယ်။

-  - - - - - - - - - - - - - - - - - - 

မူကြိုဆင်းချိန်၌

 ကျိရှောင်ကျိုး က အပြေးအလွှားဖြစ်နေပြီး ပျော်နေတဲ့ငှက်ပေါက်လေးနဲ့တူနေပါတယ်။ ကျောင်းဂိတ်၀မှာရပ်နေတဲ့ မိဘနှစ်ယောက်လုံးကို မြင်ပြီးနောက် သူ့အပြုံးကအရမ်းကြီးမားလို့နေတယ်။ 

“ဒယ်ဒီ-မာမီ...“

 အသေးလေးက ခါတိုင်းလိုရုပ်တည်လေးနဲ့မဟုတ်တော့ပေ။ သူက ကျိယန်နဲ့ ထန်ထန်ရဲ့ လက်ကို တစ်ဖက်စီမှာတွဲထားလိုက်တယ်။

ဒါက အသေးလေး အရမ်းပျော်နေတာကို သူမ မြင်ဖူးတဲ့ ပထမဆုံးအကြိမ်ပဲ။ အသေးလေးက သူ့အဖေသူ့ကိုမူကြိုမှာလာခေါ်တာကို အရမ်းသဘာကျပုံပေါ်တယ်။ မဖြစ်နိုင်မှန်းသိပေမယ့်လဲ သူသာနေ့တိုင်းလာကြိုနိုင်ရင် အရမ်းကောင်းမှာပဲလို့တွေးမိတယ်

ကျိယန် က စစ်သားတစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး သူ့ရဲ့အားလပ်ရက်တွေက အကန့်အသတ်နဲ့ဖြစ်တယ်။ သိပ်မကြာခင်ရက်တွေမှာ သူကပြန်သွားရမှာပဲဖြစ်တယ်။ သူမသက်ပြင်းချလိုက်မိတယ်။ အဲ့အချိန်ရောက်လာရင် အသေးလေးတော့ သူ့အဖေနဲ့ခွဲရဖို့အတွက် ခက်ခဲဦးမှာပဲ။ 

“မာမီ သားတို့ဒီညအတွက် ဘာတွေရှိလဲ...’’ 

ရှောင်ကျိုး က ကားထဲရောက်ရောက်ချင်း ညစာအကြောင်းကိုတွေးနေပြီဖြစ်တယ်။

“ပောင်ပောင် ဘာကြိုက်လဲ... မာမီ သားအတွက်လုပ်ပေးမယ်လေ... "

ရှောင်ကျိုး  က ဒီစကားကိုစောင့်နေတာပဲဖြစ်တယ်။ သူက သူလက်ချောင်းတွေကိုရေတွက်ရင်း

 “မာမီ, သားစားချင်တာတွေက ကြက်တောင်ပံရယ်, ၀က်နံရိုးရယ်, ပြီးတော့ ..."

သူ့ရဲ့ စာရင်းတွေကမပြီးသေးခင်မှာပဲ ကျိယန်က ကြားဖြတ်ပြီးပြောလိုက်တယ်

 “ ပေါင်ပေ့ ဒယ်ဒီတို့ ဒီည အိမ်မှာမစားကြဘူး...”

‘’ဟင်...’ 

ထန်ထန် နားမလည်ဘူးဖြစ်သွားတယ်။ ရုတ်တရက်ပဲ သူမတို့ကအိမ်ပြန်တဲ့လမ်းပေါ်မှာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ သတိပြုမိသွားပြီး စိတ်ရှုပ်ထွေးစွာနဲ့မေးလိုက်တယ် 

“ ယောကျာ်း, ကျွန်မတို့ဘယ်သွားနေကြတာလဲဒါကအိမ်ပြန်တဲ့လမ်းမဟုတ်ဘူးလား...’’

ရှောင်ကျိုး ကလဲ အတူတူပဲ သတိပြုမိသွားတယ်။ သူက မီးလုံးလေးလင်းသွားသလိုနဲ့ ပြတင်းပေါက်အပြင်ကိုကြည့်လိုက်တယ်။ သူ အမြန်ပဲ ကျိယန် ကိုမေးလိုက်တယ် 

“ ဒယ်ဒီ, သားတို့ကို စားလို့ကောင်းတဲ့နေရာကိုခေါ်သွားမလို့လား ရေခဲမုန့်တွေပါရှိတဲ့နေရာလား...”

 “အင်း...” 

ကျိယန် အဖြေပေးလိုက်တယ်။

‘’ဝါး..."

 အသေးလေး က အံ့ဩတကြီးနဲ့အော်လိုက်တယ်။ သူကချက်ချင်းပဲ သူ့အစားအသောက်စာရင်းကိုမေးသွားကာ

 “မာမီ ဒယ်ဒီက သားတို့ကိုစားလို့ကောင်းတဲ့နေရာကို ခေါ်သွားမှာတဲ့, အဲ့ကရေခဲမုန့်ကအရမ်းစားကောင်းတာပဲ...’’

 သူမ ဒီကမ္ဘာကိုရောက်ကတည်းက အပြင်မှာတစ်ခါမှမစားဖူးတာကြောင့် အနည်းငယ်စိတ်ဝင်စားသွားတယ်။

“မာမီ ရေခဲမုန့်က အရမ်းကောင်းတာ သားအဲ့ဒါကို ခဏခဏစားဖူးတယ်..."

“ နောက်ပြီးတော့ အရသာနှစ်ခုစားလို့ရတယ်, မာမီ သားတို့နှစ်ယောက်လုံး အရသာမတူတာစားကြမယ်လေ, အဲ့မှာ စတော်ဘယ်ရီရယ် ဗနီလာရယ် ပြီးတော့ ချောကလက်အရသာရယ်ရှိတယ်...”

ထန်ထန် က သူ့သဘောအတိုင်းလက်ခံဖို့ပြင်လိုက်ချိန်မှာပဲ အရှေ့ခန်းမှ ကျိယန်က တည်ငြိမ်စွာ့ပြောလိုက်တယ်

 “ကျိရှောင်ကျိုး...သားက ရေခဲမုန့်နှစ်ဇွန်းစာ စားချင်တာလား...’’

သူ့ဒယ်ဒီက သူ့နာမည်အပြည့်အစုံကိုခေါ်လိုက်တာကိုကြားလိုက်တာနဲ့  လိမ်မာပါးနပ်စွာနဲ့ သူ့လက်တွေကိုအနောက်သို့ပို့လိုက်ပြီး သူ့မျက်လုံးထဲ သနားစရာအလင်းတန်းလေးဖြတ်သွားလေတယ်။ 

“ ဒယ်ဒီ သားပြောတာမှားသွားလို့ပါ သားက ကလေးပဲရှိသေးတယ်, အဲ့ဒါကြောင့် ရေခဲမုန့်တစ်ဇွန်းစာပဲစားလို့ရတယ်, အများကြီးစားရင် သားအတွက်မကောင်းဘူးလေနော် ဒါပေမယ့် မာမီကျတော့ အရွယ်ရောက်နေပြီလေ သူမက နှစ်ဇွန်းအပြည့်စားလို့ရတယ်လေ...”

ကျိယန်မျက်၀န်းထဲ ကျေနပ်ပျော်ရွှင်တဲ့အမူအယာဖြစ်သွားပြီး 

“ သားနဲ့ မာမီ နှစ်ယောက်လုံး တစ်ယောက်တစ်ခုပဲရမယ်....” 

အသေးလေးရဲ့ ရေခဲမုန့်နည်းနည်းလောက်ပိုစားချင်တဲ့စိတ်က ရပ်တန့်လို့သွားပါတော့တယ်။ သူ နှုတ်ခမ်းဆူလိုက်ပြီး သက်ပြင်းချလိုက်ကာ 

.“ မာမီ, ရေခဲမုန့်တွေ အများကြီးစားတာက မကောင်းဘူး, သားတို့တစ်ယောက်တစ်ခုပဲစားရအောင်, မာမီက ဗနီလာအရသာယူလိုက်, သားကစတော်ဘယ်ရီ ယူလိုက်မယ်, အိုကေ...’’

ထန်ထန်  ကအသေးလေးရဲ့  လျှို့ဝှက်တဲ့အဓိပ္ပာယ်ကိုနားလည်ပြီး သဘောတူလိုက်တယ် 

“ကောင်းပြီ ဒါဆို မာမီတို့ရဲ့ရေခဲမုန့်ကို အပြန်အလှန်လဲစားလို့ရတာပေါ့ ပြီးတော့ အရသာနှစ်မျိုးလုံးလဲစားရမယ်လေ...”

အဲ့ဒါကရှောင်ကျိုး  လိုချင်တာအတိအကျပဲဖြစ်တယ်။ သူကရယ်လိုက်ပြီး ထန်ထန်နဲ့ high five လုပ်လိုက်တော့တယ်။

အနောက်က သားအမိနှစ်ယောက်ရဲ့ ကလေးဆန်တဲ့စကားတွေကို တိတ်တဆိတ်နားထောင်ရင်း ကျိယန်ရဲ့နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းတွေ မြင့်တက်လာတော့တယ်။