အပိုင်း (၁၅)

Part 15

ဒီနေ့ ကျိရှောင်ကျိုးရဲ့ ပွဲနေ့ဖြစ်သည်။ 

မနက်ခင်းစောစောမှာ ထန်ထန် က အသေးလေးကို စောင်ထဲမှဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး သူ့အတွက် ချစ်စရာကောင်းတဲ့ဝတ်စုံကိုရွေးဝတ်ပေးလိုက်သည်။ သူမအလှည့်ရောက်တဲ့အခါမှာတော့ ရပ်တန့်သွားရတော့တယ်။ သူမကိုယ်သူမ ကြည့်ကောင်းအောင် ဘယ်လို၀တ်ရမလဲ မသိဘူးဖြစ်နေတယ်။ တခြားကလေးမိဘ အများအပြားလဲ တက်ရောက်ကြမှာ ဖြစ်တဲ့အတွက် သူမသာလှလှပပဖြစ်မနေဘူးဆိုရင် ရှောင်ကျိုး နဲ့ သူ့ဒယ်ဒီကို အရှက်ရစေနိုင်တယ်။ 

ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် သူမအနေနဲ့ သူတို့ကိုအရှက်မကွဲစေချင်တဲ့အတွက် တစ်ခုခုတော့လုပ်ချင်မိတယ်။

“ပေါင်ပေါင် ဒီနေ့ မာမီဘာ၀တ်ရင်ကောင်းမလဲ..."

 သူမ ကဘယ်လိုလုပ်ရမလဲမသိဘူးဖြစ်နေတဲ့အတွက် ပေါင်ပေါင့်ဆီက အကူအညီကို လှည့်တောင်းလိုက်တယ်။

တုန့်ပြန်မှုကတော့ ရှောင်ကျိူး တစ်ယောက် အ၀တ်ဗီရိုဆီကိုသွားကာ စိတ်အားထက်သန်စွာနဲ့ သူမအတွက်အကျီရွေးပေးနေပါတော့တယ်။ အဆုံးမှာတော့ သူမအတွက် အဖြူရောင်တီရှပ်နဲ့ ဂျင်းစကတ်ကိုရွေးချယ်ပေးလိုက်ပါတယ်။ 

“မာမီ, ဒါကို၀တ်...”

သူမ ကအ၀တ်တွေကိုလှမ်းယူလိုက်ပြီး စိတ်၀င်စားစွာနဲ့မေးလိုက်တယ်

 “ ဒါတွေနဲ့ မာမီကြည့်ကောင်းပါ့မလား...’’

 ဒါတွေကရိုးတယ်လို့သူမခံစားလိုက်မိတယ်။

ကလေး ကစိတ်အားထက်သန်စွာနဲ့ ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်ပြီး 

“ ဒါနဲ့ဆို လုံးဝြကည့်ကောင်းနေမှာ, သားကိုယုံလိုက် မာမီ...”

ယုံကြည်မှုအပြည့်ဖြစ်နေတဲ့ အသေးလေးကိုကြည့်ပြီး သူမကစပ်စုလိုက်တယ်

 “မာမီက ဒီဝတ်စုံနဲ့ဆို ကြည့်ကောင်းနေမယ်လို့ ပေါင်ပေါင်က ဘာလို့ထင်တာလဲ...’

ရှောင်ကျိုး က သူ့ရဲ့အကျီကိုလက်ညှိုးထိုးပြလိုက်ပြီး ရှင်းပြလိုက်တယ် 

“ ဘာလို့လဲဆိုတော့ သားနဲ့အရောင်တူတူပဲလေ သားကအရမ်းကြည့်ကောင်းနေတာဆိုတော့ မာမီလဲအဲ့လို၀တ်ရင်ကြည့်ကောင်းနေမှာပေါ့...”

 ရုတ်တရက်ပဲ အသေးလေးရွေးချယ်ပေးတဲ့အကျီက သူ၀တ်ထားတဲ့အကျီနဲ့ အတူတူပဲဆိုတာကို သတိထားလိုက်မိတယ်။ သူက ရှပ်အကျီအဖြူရောင်နဲ့ ဂျင်းကိုပဲ၀တ်ထားတာဖြစ်တယ်။ ဒါကြောင့် ဒီ၀တ်စုံကိုသူမအတွက် ရွေးချယ်ပေးတာအံ့ဩစရာမရှိပါဘူး။

အသေးလေးရဲ့အကြောင်းပြချက်က စိတ်မချရပေမယ့်လဲ သူ့အကြံကမဆိုးဘူးလို့ သူမထင်တယ်။ အဲ့ဒါကြောင့် သူပြောတဲ့အတိုင်း၀တ်လိုက်ဖို့ သူမဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။

 ရေချိုးခန်းထဲ၀င်ကာ အ၀တ်လဲပြီးနောက် ပြန်ထွက်လာတဲ့အခါ သူမက ရှောင်ကျိုးကိုထပ်မေးလိုက်တယ် 

“ ဘယ်လိုထင်လဲ သားလေး  ကြည့်ကောင်းရဲ့လား...’

ပေါင်ပေါင် က သေချာအောင် ခေါင်းငြိမ်ပြလိုက်ပြီး 

“ အဲ့ဒါကြည့်ကောင်းတယ်, မာမီက ကြည့်အကောင်းဆုံးပဲ...”

အမှန်တရားမဟုတ်ပေမယ့်လဲ အသေးလေး ရဲ့စကားချိုချိုလေးတွေအောက်မှာ ထန်ထန်တစ်ယောက်အရည်ပျော်ကျမတတ်ခံစားလိုက်ရတယ်။ သူမက အမြန်ပဲ အသေးလေးရဲ့နဖူးကိုနမ်းလိုက်တယ်။ ထို့နောက် သူ့လက်အားတွဲကာ ထွက်လာလိုက်တယ်

 “ ကောင်းပြီ, သွားကြရအောင်, မာမီတို့ မနက်စာလုပ်ရဦးမယ်...”

သားအမိနှစ်ယောက် အခန်းထဲကထွက်လာတဲ့အခါ ကျိယန်က အပြေးလေ့ကျင့်ရာမှအိမ်သို့ ပြန်ရောက်နေပြီဖြစ်တယ်။ အကျီဆင်တူ၀တ်ထားတဲ့ သားအမိကိုမြင်လိုက်ပြီး သူရပ်တန့်သွားတယ်။

အသေးလေး က အလျင်အမြန်ပဲ ကျိယန် ရဲ့အကျီကိုဆွဲကာ ပြောလိုက်တယ်

 “ ဒယ်ဒီ မြန်မြန်ကြည့်ပါဦး, မာမီအတွက်အကျီ သားရွေးပေးထားတာ ကြည့်မကောင်းဘူးလား...’

သူတို့တွေ၀တ်စုံဆင်တူ၀တ်တာ မထူးဆန်းပါဘူး။ ဒါပေမယ့် အသေးလေးရဲ့ပြင်ဆင်မှုကို လက်မခံလို့မရပဲ ကျိယန် ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်တယ်

 “ အင်း... ကြည့်ကောင်းပါတယ်...”

ရှောင်ကျိုး ရဲ့ယုံကြည်မှုကမြင့်တက်လာပြီး  ကျိယန်ကို အိပ်ခန်းထဲသို့ဆွဲခေါ်သွားကာ

 “ ဒါဆို ဒယ်ဒီလဲရေသွားချိုးလိုက်တော့, သားက ဒယ်ဒီထွက်လာတဲ့အခါ ၀တ်လို့ရအောင် အကျီရွေးထားပေးမယ်...’’

ကျိယန် မကောင်းတဲ့နမိတ်တစ်ခုရလိုက်မိတယ်။ ဒါပေမယ့် အသေးလေးရဲ့ စိတ်အားထက်သန်မှုကို မငြင်းဆန်လိုသောကြောင့် သူစိတ်ချမ်းသာအောင်လုပ်ဖို့ ခွင့်ပြုလိုက်တယ်။

သူ ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာတဲ့အခါ အသေးလေးက တကယ်ကြီးကို အကျီအဖြူနဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီရွေးထားပေးတာဖြစ်တယ်။ ရှောင်ကျိူး က အကျီတွေကို ကျိယန် အား ရတနာတစ်ခုလိုပေးလိုက်ပြီး 

“ ဒါကို၀တ် ဒယ်ဒီ, အဲ့ဒါဆို သားနဲ့ မာမီလို အတူတူဖြစ်သွားပြီ, ဒက်ဒီက အရမ်းခန့်ညားနေမှာပဲ...”

သူ တိတ်ဆိတ်သွားပြီး အကူအညီမဲ့စွာနဲ့ အ၀တ်အစားတွေလဲလိုက်တော့တယ်။ မိသားစုသုံးယောက်လုံး အကျီဆင်တူ၀တ်သွားရတော့မှာပေါ့။ အသေးလေးကလွဲလို့ သူတို့ နှစ်ယောက်လုံး အတော်လေးအဆင်မပြေသလို ခံစားနေရတော့တယ်။

ဒီမိသားစုလေးက မူကြိုမှ လူတော်တော်များများရဲ့ အကြည့်တွေကိုဆွဲဆောင်ထားနိုင်တယ်။ အကျီဆင်တူ၀တ်ထားတာကြောင့် သာမကပဲ သားအဖနှစ်ယောက် ရဲ့ ကြည့်ကောင်းတဲ့ရုပ်ရည်တွေကြောင့်လဲ ဖြစ်တယ် ။ တကယ်လို့ ထန်ထန် ကိုသာဖယ်ထုတ်လိုက်မယ်ဆိုရင် သားအဖနှစ်ယောက်လုံးက မော်ဒယ်တွေလိုပဲဖြစ်နေတဲ့အတွက် အသက်ငယ်ငယ် ကလေးအမေတွေနဲ့ မိန်းကလေးတော်တော်များများက ငေးကြည့်နေကြတယ်။

ဒါပေမယ့် ဘေးနားမှာရှိတဲ့ Tang Tang ကိုတွေ့သွားတဲ့အခါမှာတော့ အားလုံးရဲ့အမူအယာက အတူတူပဲဖြစ်သွားတယ်။ သူတို့ရဲ့အမူအရာတွေကတော့ နွားချေးပုံထဲက ပန်းပွင့်ကိုမြင်နေရသလိုပဲ။

 “…..” 

သူတို့ရဲ့အကြည့်တွေက ဒီလောက်ထိသိသာနေဖို့မလိုပါဘူးနော်, အဲ့ဒါကအရမ်း နာကျင်ရတာပဲ။

သူမ မျက်နှာထူထူနဲ့ပဲ အဲ့ဒီအကြည့်တွေကို မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်လိုက်တော့တယ်။

ရှောင်ကျိုး က ဒီနေသရုပ်ဆောင်မှာဖြစ်တယ်။ သူက အကအဖွဲ့ထဲမှာ အကခေါင်းဆောင်အဖြစ် ပါ၀င်မှာဖြစ်တယ်။

သူမ ပျော်ရွှင်စွာနဲ့ ကျိယန် ရဲ့လက်မောင်းကိုဆွဲလိုက်ပြီး 

“ အချစ်... အချစ်... အမြန်ကြည့်ပါဦး, ပေါင်ပေ့ က အရှေ့မှာရပ်နေတယ်, သူက ကတဲ့နေရာမှာ အတော်ဆုံးဖြစ်မှာပဲ...”

 နောက်ဆုံးတော့ ဆရာမတွေက အတော်ဆုံးကျောင်းသားကိုပဲ ရှေ့ဆုံးမှာထားမှာ အသေအချာပဲလေ။

မျှော်လင့်ထားသလိုပဲ သီချင်းသံစတဲ့အချိန်မှာ ကလေးအုပ်စုက စတင်ကခုန်ကြတော့တယ် ပြီးတော့ . . . 

တခြားကလေးတွေနဲ့မတူပဲ ရှေ့ဆုံးမှ ကွဲပြားစွာကနေတဲ့ ရှောင်ကျိုး ကိုတွေ့လိုက်ရတဲ့အခါ သူမထိတ်လန့်သွားတယ်။ သူက သီချင်းသံထက် ကခုန်တာနှေးနေပြီး တခြားကလေးတွေနဲ့ကွာခြားနေတယ်။ ပြီးတော့ တခါတရံမှာ သူ့လက်နဲ့ခြေထောက်နှစ်ဖက်လုံးကို မြှောက်နေတယ်။ သို့သော်လဲ, အသေး‌လေးက တည်ငြိမ်စွာနဲ့ဆက် ကခုန်နေဆဲဖြစ်တယ်။ အဲ့ဒါက လူကြီးတွေကိုရယ်မောစေပြီး တချို့က သူတို့အသိတွေဆီကိုပို့ဖို့အတွက် ဓါတ်ပုံရိုက်နေကြတယ်။

သူမခေါင်းကိုကုတ်လိုက်မိပြီး ရှောင်ကျိုး အတွက်ဆင်ခြေတစ်ချို့ကိုပြောလိုက်တယ်

 “ …ပေါင်ပေါင်က စင်ပေါ်မှာ နည်းနည်းအာရုံများနေပုံရတယ်...”

ကျိယန် ရုတ်တရက်ပြုံးလိုက်ပြီး သူ့လက်ကိုနှုတ်ခမ်းနားကပ်လိုက်ကာ

“ တကယ်တော့ ပေါင်ပေ့ က ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်တဲ့နေရာမှာ အမြဲလိုလိုဆိုးတယ် အထူးသဖြင့်အကမှာပေါ့...”

“အိုး…” 

သူမ ပြောစရာစကားပျောက်ရှသွားတယ်, အဲ့ဒါကြောင့်သူမက ရှုပ်ထွေးစွာနဲ့မေးလိုက်တယ်

 “ ဒါဆို, ဘာလို့ ဆရာမက ပေါင်ပေါင်ကိုရှေ့ဆုံးမှာထားရတာလဲ....”

ကျိယန် ချောင်းတစ်ချက်ဟန့်လိုက်ပြီး အသံနိမ့်နဲ့ပြန်ဖြေလိုက်တယ်

 “ ဖြစ်နိုင်တာကတော့ သူ့အသွင်အပြင်ကြောင့်နေမယ်...”

“အာ...” 

ထန်ထန် ငြိမ်သက်သွားပြီး ချက်ချင်းပဲသူမက စင်ပေါ်မှ ကလေးအုပ်စုကို လေ့လာနေတော့တယ်။ အဲ့ဒါအမှန်ပဲဆိုတာ သူမသိလိုက်တယ်။ ရှေ့ဆုံးမှာ ကနေတဲ့ ကလေးသုံးယောက်လုံးက ချစ်ဖို့ကောင်းပြီး လှပကြတာဖြစ်တယ်။

ဒါဆို ဆရာမက ကလေးတွေရဲ့စွမ်းရည်ကြောင့်မဟုတ်ပဲ သူတို့ရဲ့ရုပ်ရည်သွင့်ပြင်ကြောင့်ပေါ့လေ, အဲ့ဒါက တကယ်ကောအဆင်ပြေပါ့မလား

ဖျော်ဖြေပွဲပြီးသွားတဲ့အခါ မိတ်ကပ်တွေနှင့်အသေးလေးက စင်အနောက်ဘက်ကိုပြေးလာပြီး ချက်ချင်းပဲမေးလိုက်တယ်

 “ ဒယ်ဒီ, မာမီ, သားဘယ်လိုနေလဲ’’

ကျိယန် က ချောင်းဟမ့်လိုက်ပြီး တိတ်ဆိတ်နေကာ ပြန်မဖြေလေဘူး။

ထန်ထန်က သူမရဲ့စည်းမျဉ်းတွေကို မေ့လိုက်ကာ ခေါင်းကိုငြိမ့်ပြီး မြှောက်ပြောလိုက်တယ်

 “ အဲ့ဒါအရမ်းကောင်းတာပဲ ပေါင်ပေါင်, သား ကတာ အံ့ဩဖို့ကောင်းလိုက်တာ...’’

‘’ဟီးဟီးဟီး..အဲ့ဒါက ဒီအတိုင်းပါပဲ..."

အသေးလေးက ရှက်ကိုးရှက်ကန်နဲ့ ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။

ကျိယန် မရယ်ပဲမနေနိုင်တော့ပေ။

အနားမှာရှိတဲ့ ကလေးမိဘတွေအကုန်လုံးက ကခုန်ပြီးသွားတဲ့ သူတို့ကလေးတွေနဲ့ အမှတ်တရ ဓါတ်ပုံရိုက်နေကြတယ်။ အဲ့ဒါကိုကြည့်ပြီး ရှောင်ကျိုးက သူ့မိဘအကျီကိုဆွဲလိုက်ကာ

 “ ဒယ်ဒီ, မာမီ, သားနဲ့တူတူဓါတ်ပုံရိုက်ချင်ကြသေးလား ဒီနေ့ သားကမိတ်ကပ်ပါပြင်ထားတာနော်...”

ကျိယန် အသေးလေးရဲ့ပါးပေါ်က အနီရောင်အဝိုင်းလေးနဲ့ နဖူးပေါ်က မှဲ့ကိုကြည့်လိုက်ပြီး အနာဂါတ်မှာ ဒီပုံကို သူ သာ ပြန်ကြည့်မယ်ဆိုရင် ဘယ်လိုဖြစ်မလဲဆိုတာ သူ မသိတော့ဘူး။ ကျိယန်ဖုန်းကိုထုတ်လိုက်ပြီး

 “ လာ, ဓါတ်ပုံရိုက်ဖို့ နေရာရှာရအောင်...”

ရှောင်ကျိုး က သူတို့ကို စီးလျောနားက ကစားကွင်းဆီကိုခေါ်သွားပြီး

 “ ဒီမှာရိုက်ရအောင်”

ပထမဆုံး ကလေး တစ်ယောက်တည်းပုံကိုရိုက်လိုက်တယ်။ ထိုနောက် သားအမိပုံ ရိုက်ပေးလိုက်တယ် ပြီးသွားတဲ့အခါ သူဖုန်းကိုသိမ်းဖို့ပြင်နေတုန်း ရှောင်ကျိုး က ရုတ်တရက်ပြောလိုက်တယ် 

 “ ဒယ်ဒီ...သားရယ် မာမီရယ် ဒယ်ဒီရယ် သုံးယောက်တူတူမရိုက်ရသေးဘူးလေ, ဒီကိုလာပါ..."

သူ့ရဲ့စကားကိုကြားလိုက်ရတဲ့ အနားမှာဓါတ်ပုံရိုက်နေသော တခြားမိဘတစ်ဦးက 

“ ကျွန်တော် ရိုက်ပေးမယ်လေ”

အကူအညီမဲ့စွာနဲ့ ကျိယန် ဖုန်းကိုပေးလိုက်တယ်။ သူ ရှောင်ကျိုး ရဲ့ မျှော်လင့်နေတဲ့အကြည့်အောက်မှနေ၍ သူ့နားကိုလျောက်သွားလိုက်တယ်။ အသေးလေးက ပျော်ရွှင်တောက်ပစွာနဲ့ပြုံးနေပြီး မိဘနှစ်ယောက်ရဲ့ကြားထဲမှနေ၍ လက်တွေကိုတွဲထားလိုက်တယ်။

ထန်ထန် ရဲ့မျက်နှာက ပူနွေးသွားပြီး တိတ်တဆိတ်နဲ့ သူမဆံပင်နဲ့ အကျီကိုဖြောင့်တန်းသွားအောင် ပြုပြင်လိုက်တယ်။ သူမက အရမ်းရုပ်မဆိုးအောင် မျှော်လင့်ပြီး ကြိုးစားပြုံးနေလိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် ခန့်ညားချောမောနေတဲ့ လူနှစ်ယောက်နားမှာ ရပ်နေကတည်းက သူတို့ထက်သူမက ရုပ်ဆိုးနေမှာ ပုံမှန်ပဲဖြစ်တယ်။

ကျိရှောင်ကျိုး မိသားစုဓါတ်ပုံကိုကြည့်ပြီး ပျော်ရွှင်ကျေနပ်စွာနဲ့ ပြောလိုက်တယ်

 “ သားတို့အကုန်လုံးအရမ်းမိုက်တယ်, ဒယ်ဒီ, သားရဲ့ ပရိုဖိုင်ပုံကို ဒီပုံသုံးချင်တယ်, ဒယ်ဒီလဲ ပရိုဖိုင်ပုံ ကိုဒီပုံပဲသုံးလို့ရလား...’’

ကျိယန် ခဏလောက်တိတ်ဆိတ်သွားပြီး နောက်ဆုံးသဘောတူလိုက်တယ်

 “ အိုကေ”

ထို့နောက် ကလေးက ထန်ထန့်ဘင်သို့လှည့်ကာပြောလိုက်တယ် 

 “ မာမီ, မာမီလဲ ဒီပုံကို ပရိုဖိုင်ပုံ အဖြစ်သုံးနော်, ဒါဆို သားတို့အားလုံး ပုံတွေအတူတူပဲဖြစ်ပြီ”

ထန်ထန် ခေါင်းကုတ်လိုက်မိပြီး နောင်တရစွာနဲ့ပြောလိုက်တယ်

 “ ပေါင်ပေါင်, မာမီ့ဖုန်းကပျောက်နေတယ် ပြီးတော့ မာမီ့ဆီမှာ WeChat မရှိဘူး။ ဒီပုံကို သားနဲ့ သားဒက်ဒီသုံးတာ ပိုကောင်းတာပေါ့...”

“ မာမီ, မာမီ့ဖုန်းပျောက်နေတာလား...’’ 

သူ ဒယ်ဒီ့ကိုအကူအညီတောင်းတဲ့ အကြည့်နဲ့လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး 

“ ဒယ်ဒီ, မာမီဖုန်းပျောက်သွားလို့ , မာမီအတွက် အသစ်တစ်လုံး၀ယ်ပေးလို့ရမလား...’’

ကျိယန်က ထန်ထန်ကိုလှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး ဘာမှမပြောပေ။

ဖုန်းကအရမ်းစျေးကြီးတဲ့အတွက် သူ့ဒက်ဒီက၀ယ်ပေးဖို့ တွန့်ဆုတ်နေတယ်လို့ ကယူဆလိုက်ပြီး အလျင်အမြန်ပဲ ပြောလိုက်တယ်

 “ ဒယ်ဒီ, မာမီအတွက်ဖုန်း၀ယ်ဖို့ ပိုက်ဆံကို သားရဲ့နှစ်သစ်ကူးမုန့်ဖိုးထဲက သုံးလိုက်လို့ရပါတယ်, သားရဲ့ နှစ်သစ်ကူးမုန့်ဖိုးက လုံလောက်ရဲ့လားဟင်...’’ 

ငယ်ငယ်ကတည်းက ရှောင်ကျိုး ရဲ့မုန့်ဖိုးတွေကို  ၀က်စုဘူးလေးထဲမှာ ထည့်ပေးထားတာဖြစ်တယ်။ ဒာမှသာ ရှောင်ကျိုး က သူ့မုန့်ဖိုးကို သူ့ဘာသာစောင့်ရှောက်တတ်မှာဖြစ်တယ်။ သို့သော်လဲ သူက ပိုက်ဆံစုထားတာသိသော်လဲ ဘယ်လောက်ရှိမှန်းသူမသိပေ။

ကျိယန် ဘယ်လိုပြန်ဖြေရမှန်း မသိဘူးဖြစ်သွားတယ်။ 

အခြေအနေကိုကြည့်ပြီး ထန်ထန်က ချက်ချင်းပဲ လက်ကိုယမ်းလိုက်ကာ

 “ ပေါင်ပေါင်, မာမီဖုန်းမလိုပါဘူး, သားနဲ့အတူတူ တက်ဘလက် ကိုမျှသုံးလို့ရတယ်လေ။ ဖုန်းကပျော်ဖို့မကောင်းပါဘူး, အဲ့ဒါကြောင့် ၀ယ်ဖို့မလိုပါဘူး”

ရှောင်ကျိုး တုံ့ဆိုင်းသွားပြီး နှုတ်ခမ်းစေ့ထားကာ ဘာမှမပြောဘူး။

အဲ့အချိန်မှာပဲ, စင်ပေါ်က ဖျော်ဖြေပွဲပြီးဆုံးသွားပြီးနောက် ကျောင်းအုပ်က စင်ပေါ်မှာစကားပြောနေတယ်။ ပွဲပြီးသွားတဲ့အခါမှာ ကလေးတိုင်းရဲ့အားလပ်ရက်ကစတင်ပြီး အဲ့ဒါက နှစ်လကြာမှာဖြစ်တယ်။

အသေးလေး ကအရမ်းစိတ်လှုပ်ရှားနေပြီး ထန်ထန် နဲ့အတူတူ မနက်ဖြန်သွားမယ့်နေရာတွေကို ဆွေးနွေးနေတယ်။ 

ကျိယန်က ကြားဖြတ်လိုက်ကာ

 “ ဒယ်ဒီက မနက်ဖြန်ကျရင် သားရဲ့ အန်ကယ်ကျန်းနဲ့ အန်တီ ကျိုးကျိ ဆီသွားမလို့, သူတို့က သားကိုတွေ့ချင်နေကြတယ်, ဒယ်ဒီနဲ့သားလိုက်ချင်လား...’’

ရှောင်ကျိုး မျက်လုံးတွေတောက်ပသွားပြီး ခေါင်းငြိမ့်လိုက်ကာ

 “ သားသွားချင်တယ်, သားသွားချင်တယ် သားက အန်ကယ်ကျန်းတို့ကိုတွေ့ချင်နေတာ”

သူတို့ပြော အန်ကယ်ကျန်းနဲ့အန်တီကျိုးက ဘယ်သူမှန်း သူမ မသိပေမယ့် သူတို့နှစ်ယောက်က သူမ ခင်ပွန်းနဲ့ အတော်ကောင်းတဲ့ဆက်ဆံရေးရှိမှန်း ခန့်မှန်းမိတယ်။ သူတို့တွေက သူငယ်ချင်းကောင်းတွေပဲ ဖြစ်ရမယ်။ မဟုတ်ရင် အသေးလေး က သူတို့ကိုဘယ်လိုလုပ် သဘောကျပါ့မလဲ။

ဒါဆို ပေါင်ပေါင်နဲ့သူ့ဒက်ဒီက မနက်ဖြန်အပြင်သွားကြမယ်ဆိုရင် အိမ်မှာသူမ တစ်ယောက်တည်း ဖြစ်နေတော့မှာလား ဒါဆိုရင် အသေးလေးအတွက် မနက်စာလုပ်မယ့် ဖက်ထုတ်တွေကိုကြိုလုပ်ပြီး ရေခဲသေတ္တာထဲမှာ သိမ်းထားပြီး အိမ်ကိုရှင်းသင့်လား။ 

ထန်ထန် က မနက်ဖြန်သူမလုပ်ရမယ့် အလုပ်တွေကို စိတ်ထဲအစီအစဉ်တွေချနေပြီဖြစ်တယ်။  ဒါပေမယ့် အသေးလေးက သူမအကျီကိုဆွဲကာ ပြောလိုက်တယ် 

 " မာမီ, မနက်ဖြန် သားတို့နဲ့အတူတူလိုက်သင့်တယ်...”

“အာ...’’ 

သူမ ကျိယန်.ကို အမြန်လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး သူမလက်ကိုယမ်းကာ 

“ ဟင့်အင်း... မာမီမသွားတော့ဘူး, မာမီခြေထောက်က သွားဖို့အဆင်မပြေဘူးလေ, သားတို့ကို အိမ်ကနေပဲစောင့်နေပါမယ်”

ပေါင်ပေါင့်ဒယ်ဒီနဲ့ သူမရဲ့ဆက်ဆံရေးကို ကြည့်ပြီး ကျိယန် က သူမကိုခေါ်သွားဖို့ ဆန္ဒမရှိကြောင်းယူဆထားတယ်။ သူ့အတွက်မခက်ခဲစေဖို့ သူမကပဲစတင်ပြီး ငြင်းလိုက်သင့်တယ်။

ရှောင်ကျိုး က နှုတ်ခမ်းဆူလိုက်ပြီး

 “ ဘာလို့လဲ, အာ.. မာမီ, မာမီက သားတို့နဲ့အတူတူမလိုက်ချင်ဘူးလား...’’

‘’အဲ့လိုမဟုတ်ပါဘူး, မာမီခြေထောက်က သားတို့နဲ့ အတူတူလိုက်ကစားပေးဖို့ အဆင်မပြေလို့ပါ။ အဲ့ဒါကြောင် မနက်ဖြန်သားဒယ်ဒီနဲ့ပဲသွားလိုက်နော် ဟုတ်ပြီလား... သားတို့ ပြန်လာရင် စားဖို့အရသာရှိတဲ့မုန့်တွေ အများကြီးလုပ်ထားပေမယ်လေ...”

ရှောင်ကျိုး မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်တယ်။ သူ့မာမီကို သူတို့နဲ့အတူတူကစားစေချင်တာကို....

သူ ညရောက်တဲ့အထိ မပျော်ရွှင်ဘူးဖြစ်နေတယ်။ ရေချိုးပြီးတဲ့နောက် မာမီ့ အခန်းထဲကိုမသွားတော့ပဲ...ကျိယန်ပေါ်ကိုတွယ်တက်လိုက်ပြီး စိုးရိမ်စွာနဲ့ သက်ပြင်းချနေတော့တယ်။

ကျိယန်အတွက်ကတော့ ရယ်ချင်စရာကောင်းနေပြီး မေးလိုက်တယ်

 “ ဘာတွေမှားနေလို့လဲ ဘာလို့သက်ပြင်းတွေချနေတာလဲ...’’

ရှောင်ကျိုး က မေးစေ့ကိုထောက်လိုက်ရင်း မေးလိုက်တယ်

 “ ဒယ်ဒီ, သားတို့နဲ့အတူတူ မာမီကိုခေါ်သွားလို့မရဘူးလား အိမ်မှာတစ်ယောက်တည်းဆိုရင် မာမီကြောက်နေမှာပေါ့, သူမတစ်ယောက်ထဲ သားတို့ထားခဲ့လိုမဖြစ်ဘူးလေ...”

ကျိယန် တိတ်ဆိတ်သွားတယ်။

 ရှောင်ကျိုးက သူ့ရဲ့ လက်ကိုကိုင်ကာ လှုပ်ယမ်းလိုက်ပြီး

 “ ဒယ်ဒီ, မာမီကဖြေးဖြေးလေးပဲ သွားနိုင်လို့ သဘောမကျပဲမနေပါနဲ့, မာမီခြေထောက်က ကောင်းလာမှာပါ, ပြီးတော့ ချိုင်းထောက်သုံးတာကိုလဲ နောက်ဆိုမလိုတော့ပါဘူး’’

 သူ သူတို့ရဲ့ဆက်ဆံရေးကို ရှောင်ကျိုး ကိုရှင်းမပြတတ်ဘူးဖြစ်နေတယ်။ ထန်ထန် ကို သူ့ညီအစ်ကိုတွေနဲ့တွေ့ဖို့ တစ်ခါမှခေါ်မသွားဖူးတဲ့အပြင် ကလေးကလဲ ခေါ်သွားဖို့မပြောဖူးဘူးဖြစ်တယ်။ ဒါက  ပထမဆုံးအကြိမ် ခေါ်သွားဖို့ပြောတာဖြစ်တယ်။

ကျိယန် တုံ့ဆိုင်းနေမိတယ်။

 မနက်ဖြန် သူမကိုခေါ်သွားသင့်ရဲ့လား...