အပိုင်း (၄၆)

Part 46

ကျိယန်က ဘေးမှဖုန်းကိုကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး ခေါ်ဆိုသူကိုကြည့်လိုက်တယ်။ သူမျက်ဝန်းက ချက်ချင်းပဲနက်မှောင်သွားကာ တစက္ကန့်အတွင်း ဖုန်းကိုချလိုက်တယ်။

ဖုန်းမကိုင်ပဲချပစ်လိုက်တဲ့ ကျိယန်ကြောင့် ထန်ထန် နားမလည်ဖြစ်နေတယ်။ ဖုန်းက ထပ်မြည်လာပြန်တယ်။ ဒီတစ်ကြိမ်မှာတော့ ကျိယန်အမူအယာက စိတ်ဆိုးနေပြီဖြစ်တယ်။

ဖုန်းက ကျိယန် မကိုင်မချင်း တစ်ခါပြီးတစ်ခါ ဆက်တိုက်မြည်နေတော့တယ်။ ထန်ထန်က မနေနိုင်တော့ပဲ မေးလိုက်တယ်

 ‘’ ဘယ်သူခေါ်တာလဲ.. ဘာလို့မဖြေတာလဲ ဟင်’’

‘’ အရေးမကြီးပါဘူး… ဖြေဖို့လဲ မလိုဘူး’’

 ကျိယန်ကပြောပြီးတာနဲ့ အဲ့ဖုန်းနံပတ်ကို ဘလော့်ခ်လိုက်တော့တယ်။ ထို့နောက် ဖုန်းမြည်သံလဲ ရပ်တန့်သွားတယ်။

‘’အိုး… အိုကေ’’ 

သူ့ အမူအယာကိုကြည့်ပြီး ထန်ထန် ရပ်လိုက်တယ်။ ထို့နောက် သူမတို့ရဲ့ ကို့ယို့ကားယားအခြေအနေကြောင့် သူမ သူ့ကိုစကားပြောဖို့ရာ ရှက်နေသေးတယ်။ ဒါကြောင့် သူမက ကျိယန်ခြေထောက်ကို အမြန်ဆေးပြီးနောက် ကျိယန်ရေကူသယ်မပေးခင်မှာပဲ သူမဘာသာ သယ်သွားပြီး ရေသွန်လိုက်တယ်။ ထန်ထန်က သူမရဲ့ရှက်ရွံ့မှုတွေကို ဖြေဖျောက်နိုင်ဖို့အတွက် ရေချိုးခန်းထဲသို့အလောတကြီး ဝင်သွားတော့တယ်။

မှန်ထဲမှ နီရဲနေတဲ့ သူမမျက်နှာကိုကြည့်ပြီး သူမရင်ဘတ်ဆီသို့ အကြည့်ရွေ့လိုက်မိတယ်။ သူမရင်သားရဲ့ အဝေ့အဝိုက်တွေကိုမြင်ပြီး မနေနိုင်စွာနဲ့ပဲ အကျီကိုဆွဲကာ အတွင်းသို့ကြည့်လိုက်တယ်။ ခရမ်းရောင်အရာက သူမရဲ့ တောင်ပို့လေးနှစ်လုံးကိုတဝက်ဖုံးအုပ်ထားပြီး ကျန်တဝက်က အပေါ်သို့ဖော်ပြနေကာ လှုပ်ခါလို့နေတယ်။ သူမဆီမှာ ကျိယွဲ့လိုမျိုး အလယ်မှာ ခွဲကြောင်းလေးတောင်ရှိနေသေးတယ်။ အဲ့ဒါက ပေါက်စီသေးသေးလေးလိုပဲ… ဒါပေမယ့် ဘရာဝတ်ပြီးချိန်မှာတော့ ပေါက်စီကြီးတစ်လုံးလိုဖြစ်သွားတယ်။ ဘယ်လိုတောင်မှော်ဆန်တဲအတွင်းခံကို ကျိယွဲ့ သူမဆိုပို့ပေးလိုက်တာပါလိမ့်…

‘’ယောကျာ်းအားလုံးက ရင်သားကြီးတဲ့မိန်းမကို ကြိုက်ကြတယ်" 

မသိလိုက်ဘာသာပဲ ကျီယွဲ့စကားကို ထန်ထန် သတိရသွားမိတယ်။ အဲဒီစကားတွေမှန်တယ်ဆိုတာ သူမ တွေးလိုက်မိတယ်။ မဟုတ်ရင် ကျိယန်ရဲ့ အပြုအမူတွေက ဒီလိုဘယ်ဖြစ်လိမ့်မလဲ… သူ သူမကို အရင်တုန်းက တခါမှ ကြည့်ဖူးတာမဟုတ်ပေ။ အရင်တုန်းက သူမပြားချပ်နေခဲ့လို့များ သူ့ဆီမှာ ခံစားချက်မရှိခဲ့တာလား…

အဲ့ဒါက အတော်လေးရှက်ဖို့ကောင်းတယ် ဆိုပေမယ့်လဲ သူမ အထိန်းတော်ရဲ့ သေတ္တာအောက်ဆုံးမှာသိမ်းထားတဲ့ အဝါရောင်စာအုပ်ကို တိတ်တဆိတ် ဖတ်ဖူးတယ်။  အဲ့ဒါက ထန်ထန်ကို ယောကျာ်းနဲ့ မိန်းမကြားက ကိစ္စတွေအား သိသွားစေတယ်။ သူတို့ အဲ့ဒါလုပ်နေချိန်မှာ အဝတ်တွေအားလုံးချွတ်ထားပြီး အမျိုးသားကလဲ အဲ့ဒါကိုကြည့်နေရုံမက ထိတွေ့နေသေးတယ်…

အဲ့အချက်ကိုတွေးမိပြီး ထန်ထန် မျက်နှာက နီရဲလာတယ်။ ထို့နောက် အောက်ဆုံးအံဆွဲထဲမှာ ထည့်ထားတဲ့ ခရင်ပုလင်းကို သူခိုးတစ်ယောက်လို ယူလိုက်တယ်။ ထို့နောက် ကျိယွဲ့ ပြောသလို အနည်းငယ်ယူလိုက်ပြီး နာရီလက်တံအတိုင်းလှည့်ကာ နှိပ်နယ်လိုက်တယ်။ ထန်ထန်က သူမကိုယ်သူမ နှိပ်နယ်ရင်းနဲ့ ဒါဟာအမျိုးသမီးတွေအတွက်လိုအပ်တာပဲလို့ စိတ်ထဲသတ်မှတ်ထားတယ်။ သူမက ကိုယ့်ကိုကိုယ် လှစ်ဟပြတဲ့ အဝတ်အစားတွေ ဝတ်တဲ့အပြင့် ရင်သားကိုပါ နှိပ်နယ်နေတဲ့အတွက် သူမ အထိန်းတော်သာ ဒါတွေကို သိသွားမယ်ဆိုရင် စိတ်ဆိုးလွန်းလို့ ထန်ထန်ကို သူမရဲ့သေသွားတဲ့မိခင်နဲ့အတူတူလှဲလျောင်းသည်အထိ အော်နေမှာဖြစ်တယ်။ 

နှိပ်နယ်ပြီးတဲ့နောက် သူမရင်သားတွေ ပူလာတယ်လို့ ခံစားနေရတယ်။ အဲ့ဒါက ခရင်ကြောင့်လား နှိပ်နယ်တာကြောင့်လား သူမ မသေချာပေ။ ပြီးတော့ အဲ့ဒါတွေက အနည်းငယ် ယောင်ယမ်းနေတယ်လို့လဲ ခံစားမိတယ်။ အဲ့ဒါက အနည်းငယ် မသက်မသာဖြစ်စေတယ်။ သူမ ကုတ်ခြစ်ချင်ပေမယ့်လဲ မသင့်လျော်တဲ့အတွက် စိတ်ကိုထိန်းချုပ်ထားရတယ်။ သူမစိတ်ကိုထိန်းနေရတဲ့အတွက် သူမမျက်နှာက အနီရောင်ပြောင်းလာတယ်။ အဲ့ဒါကိုတွေ့နေတဲ့ ကျိရှောင်ကျိုးက စိတ်ပူစွာနဲ့ သူမနဖူးကိုကိုင်ကာ

 ‘’ ဘာဖြစ်လို့လဲ မာမီ… မာမီဆီမှာ ***** ဖြစ်နေတာလား… ‘’

ကျိရှောင်ကျိုးရဲ့ အသံထွက်က အရွယ်တခြားကလေးတွေနဲ့ ယှဉ်လိုက်ရင် အလွန်အမင်းကို သာလွန်နေပြီးဖြစ်တယ်။ ဒါပေမယ့်လဲ ကောင်းကောင်းမွန်မွန် အသံထွက်နိုင်ဖို့ လိုအပ်နေတဲ့ တစ်ချို့စကားလုံးတွေတော့ ရှိနေဆဲဖြစ်တယ်။ ဉပမာ…. သူက လှပတယ်လို့ ပြောချင်ပေမယ့် အဲ့ဒါက ဖျားနာတယ်၊ အချဉ်ဖောက်တယ် စတဲ့ အဓိပ္ပာယ်လွဲစေတဲ့ စကားလုံးတွေထွက်ပေါ်လာတတ်တယ်။ အဲ့ဒါက လူတွေကို အလွယ်တကူအထင်လွဲစေနိုင်တယ် ။ အထူးသဖြင့် ရေချိုးခန်းထဲမှာ တစ်ခုခုလုပ်လာခဲ့တဲ့ ထန်ထန်အတွက် ရှက်ဖို့ကောင်းတယ်လို့ ခံစားမိစေတယ်။ ဒါကြောင့် ကျိရှောင်ကျိုးရဲ့ စကားတွေကိုကြားလိုက်ရတဲ့အခါသူမ ပိုပူလာသလို ခံစားလိုက်မိပြီး ကျိယန်ကိုလဲ လှမ်းမကြည့်ရဲတော့ပေ။

သူမရဲ့ တုန့်ပြန်မှုကိုကြည့်ရင် ကျိရှောင်ကျိုးက ပိုစိတ်ပူလာကာ သူ့နဖူးကိုစမ်းလိုက် သူမနဖူးကိုစမ်းလိုက် လုပ်နေတော့တယ်။ သူ့ထက် သူ့မာမီအပူချိန်များနေတာကို ခံစားလိုက်မိပြီး သူကချက်ချင်းပဲ စိုးရိမ်စွာနဲ့ အော်ဟစ်တော့တယ်

 ‘’ ဒယ်ဒီ … မြန်မြန်လာပါဉီး… ဒီမှာ မာမီက **** ဖြစ်နေတယ်’’

ကျိယန်လဲ ထန်ထန်ဖျားနေတယ်လို့ တကယ်ထင်လိုက်မိတဲ့အတွက် သူ့နှလုံးသားထဲက တုန်လှုပ်သွားမိတယ်။  ဒါကြောင့် ဘာကိုမှဂရုမစိုက်မိတော့ပဲ အလျင်အမြန်နဲ့ ထန်ထန် နဖူးမှအပူချိန်ကိုစမ်းလိုက်တယ်။

ထန်ထန်က အလောတကြီး ခေါင်းကိုယမ်းလိုက်ပြီး

 ‘’ မဟုတ်.. မဟုတ်ပါဘူး… ကျွန်မ မဖျားပါဘူး.. မျက်နှာက နည်းနည်းလေး နွေးနေရုံပါ… ရှောင်ကျိုးမှားပြောတာ…’’

‘’ မလှုပ်နဲ့ ‘’

 ကျိယန်က အသံကိုနိမ့်ပြီး အော်လိုက်တယ်။ သူ့ရဲ့နောက်လက်တဖက်ကလဲ ထန်ထန် ခေါင်းကိုအနောက်မှကိုင်ထားကာ သူမရဲ့ လှုပ်ရှားမှုကို ထိန်းထားလိုက်တယ်။ ဒါကြောင့် သူမရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်အပူချိန်ကို  သူသေချာခံစားလိုက်မိတယ်။ 

‘’အိုး…’’ ထန်ထန် မလှုပ်ရှားရဲတော့ပေ။ သူမရဲ့ ကျယ်လောင်နေတဲ့ ရင်ခုန်သံနဲ့အတူ တိတ်တဆိတ်နာခံစွာနဲ့ပဲ ကျိယန်ကိုသာ စမ်းသပ်စေလိုက်တယ်။ 

မိနစ်အနည်းငယ်ကြာပြီးတဲ့နောက် သူမ မဖျားဘူးဆိုတာ သေချာအောင် စမ်းသပ်လိုက်ပြီး 

‘’ အင်း အဖျားမရှိဘူး’’

ထန်ထန် ရှက်ရွံ့စွာနဲ့ သူမ ခေါင်းကိုကုတ်လိုက်တဲ့အတွက် မရည်ရွယ်ပဲ သူမခေါင်းက ငှက်သိုက်လိုရှုပ်ပွသွားတော့တယ်။ သူမရဲ့ ရယ်စရာကောင်းတဲ့ပုံကြောင့် ကျိယန်ရယ်ချင်လာမိတယ်။ သူ ကျိရှောင်ကျိုးကိုလုပ်ပေးနေကျအတိုင်း မနေနိုင်တော့ပဲ သူမခေါင်းကို ပွတ်ပေးလိုက်မိတယ် 

‘’ နေကောင်းတယ်ဆိုလဲ ပြီးတာပါပဲ.. အိပ်ယာထဲသွားပြီး အနားယူတော့… ကြမ်းပြင်ကအေးတယ် သတိထားဦး အအေးမမိစေနဲ့’’ ရာသီဉတုက ပိုအေးလာတာကြောင့် အပြင်မှာရပ်နေမယ်ဆိုရင် အလွယ်တကူဖျားနိုင်တယ်။

ကျိယန် စကားလုံးတွေကိုကြားပြီးနောက် ထန်ထန်က ဂုဏ်ယူစွာနဲ့

 ‘’ အဲ့လိုဖြစ်မှာမဟုတ်ပါဘူး… ကျွန်မက နွားတစ်ကောင်လိုသန်မာနေတာ.. တော်ရုံမဖျားတတ်ဘူး’’ 

အရင်ဘဝက ဆရာဝန်ကို အိမ်ပင့်ရတာခက်ခဲ့တဲ့အတွက် သူမ တော်ရုံမဖျားခဲ့ပေ။ သူမရဲ့ဘဝက မြက်ရိုင်းပင်လိုပဲ ကြမ်းတမ်းခဲ့တာဖြစ်တယ်။ ဒီကမ္ဘာသို့ရောက်လာပြီးတဲ့နောက်မှာလဲ သူမလုံးဝ မဖျားခဲ့ဖူးဘူး။ ကြည့်ရတာ သူမရဲ့အရင်ဘဝက ကောင်းမွန်တဲ့အကျင့်က ပါလာပုံပဲ။

ထန်ထန် စကားကိုကြားလိုက်ရတဲ့ ကျိရှောင်ကျိုးကလဲ စကားဝိုင်းအပြင်မှာမနေချင်တဲ့အတွက် သူ့ရင်ဘတ်လေးကို ပုတ်ပြရင်း

 ‘’ သားလဲ မဖျားဘူး… သားကျန်းမာရေးကလဲ နွားလိုပဲ သန်မာတယ်’’

သားအမိနှစ်ယောက်လုံး တပြိုင်းတည်း ပြုံးလိုက်ကြတယ်။ သူတို့ကိုယ်သူတို့ ဂုဏ်ယူနေတဲ့ အပြုံးနဲ့ပေါ့။

ကျိယန်က ကျိရှောင်ကျိုးရဲ့ ဝကစ်နေတဲ့ကိုယ်နဲ့ ထန်ထန်ရဲ့ ပိန်ပါးနေတဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကိုကြည့်ပြီး ကျယ်လောင်စွာ အော်ရယ်မိတော့တယ်။

ကျိယန် ဒီလိုမျိုး ရှားရှားပါးပါးရယ်တာ သူမ မြင်ခဲတယ်။ သူက အချိန်တိုင်းလိုလို ခံစားချက်မရှိတဲ့အမူအယာရှိနေတတ်ပြီး ပြုံးရင်တေင် နှုတ်ခန်းထောင့်စွန်းလေးသာ လှုပ်ရုံလေးဖြစ်တယ်။ သူ ဒီလိုမျိုး အားပါးတရရယ်တာ အလွန်အမင်းကို ရှားပါးလွန်းတယ်။

သူမတို့တွေ ဟာသ တစ်ခုခုများပြောလိုက်မိလို့လား…

ကျိယန်က ရှင်းမပြပဲ သားအမိနှစ်ယောက်လုံးကို အိပ်ဖို့သာတိုက်တွန်းလိုက်တယ်

 “ ဟုတ်ပါပြီ အခုတော့ အိပ်ကြရအောင်… ကိုယ် မီးပိတ်လိုက်မယ်…’’

ဘာစကားမှမဆိုပဲ ထန်ထန်နဲ့ ကျိရှောင်ကျိုး နှစ်ယောက်လုံး အိပ်ယာပေါ်သို့တက်ကာ လှဲလိုက်ကြတယ်။ ကျိယန် မီးပိတ်ပြီးတဲ့နောက် နှစ်ယောက်လုံး ငါးမိနစ်အတွင်း အိပ်ပျော်သွားတော့တယ်။ နှစ်ယောက်လုံးဆီမှ တည်ငြိမ်တဲ့ အသက်ရှုသံတွေ ထွက်ပေါ်လို့လာတယ်။

ကျိယန် ပြုံးရင်းခေါင်းကိုယမ်းလိုက်မိတယ်။ နှစ်ယောက်လုံးက မြန်မြန်အိပ်ပျော်သွားကြတာပဲ။ နှစ်ယောက်လုံးက ဘာအပူအပင်မှမရှိပဲ သက်သောင့်သက်သာနဲ့ အိပ်နေတာဖြစ်တယ်။ ဒါပေမယ့်လဲ ဒီလိုလေးကလဲ ကောင်းတဲ့အရာပါပဲလေ။

နောက်တစ်နေ့မနက် ထန်ထန် အိပ်ယာနိုးချိန်မှာတော့ ရာသီဉတုက သိပ်မကောင်းမှန်း သတိထားလိုက်မိတယ်။ ကောင်းကင်က မဲမှောင်နေပြီး အပူချိန်ကလဲ မနေ့ကထက်ပိုအေးနေတယ်။ တိုက်လာတဲ့ လေစိမ်းတွေကလဲ လူကိုတုန်ခိုက်သွားတယ်။ ကြည့်ရတာ မိုးရွာတော့မယ် ထင်တယ်။

ထန်ထန် အလျင်အမြန်ပဲ ကျိရှောင်ကျိုးကို အကျီအထူနဲ့ ခြေအိတ်အထူကိုပါ ဝတ်ပေးလိုက်တယ်။ ထို့နောက် ဂျင်းလက်ဖက်ရည်ဖျော်ပြီး ဓါတ်ဗူးထဲကိုထည့်ပေးလိုက်တယ်။ ကျောင်းမှာ အအေးမိခြင်းကို ကာကွယ်ရန် ရှောင်ကျိုးသောက်ဖို့ဖြစ်တယ်။ ကလေးငယ်လေးတွေက ရာသီပြောင်းလဲတာနဲ့ အအေးမိတတ်ကြတယ်လေ။

မှန်းထားတဲ့အတိုင်း နေ့လည်မှာတော့ မှိုင်းညှို့နေတဲ့ကောင်းကင်မှ မိုးရွာချတော့တယ်။ မိုးစက်တွေက မြေပေါ်သို့ အားပြင်းပြင်းနဲ့ကျနေပြီး ကျယ်လောင်တဲ့အသံတွေ ထွက်ပေါ်လာနေတယ်။ လေထုကလဲ အုံ့ဆိုင်းလာပြီး အရှေ့ကိုတောင်မြင်ရဖို့ ခက်ခဲနေတယ်။

မိုးကသည်းသည်းမဲမဲ ရွာချနေတဲ့အတွက် ထန်ထန် စိုးရိမ်စပြုလာတယ်။ အပြင်မှာ လေ့ကျင့်ရေးလုပ်နေတဲ့ ကျိယန်အတွက်လဲ စိုးရိမ်မိသလို ကျောင်းသွားနေတဲ့ရှောင်ကျိုးကိုလဲ ဖျားနာမှာ စိုးရိမ်နေမိတယ်။ သူမ အနေနဲ့အိမ်မှာသာ ထိုင်ပြီး မိုးရွာတာကို ကြည့်နေနိုင်တယ်။ အဲ့အချိန်မှာပဲ မိုးက အနည်းငယ်စဲသွားပြီဖြစ်တယ်။ တကယ်လို့ အပြင်ကလူသာဆိုရင် စိုရွဲနေလောက်ပြီး နေရခက်နောက်လောက်မယ်။

ရှောင်ကျိုးကို သွားကြိုခါနီးမှာတော့ သူမ အပြင်သို့ထွက်ရတော့မှာ အသေအချာပဲဖြစ်တယ်။ ဒါကြောင့် အိမ်အတွင်းကိုလှည့်ပတ်ကြည့်လိုက်ပြီးနောက် ထီးတစ်ချောင်းကိုတွေ့လိုက်တယ်။ မိုးကာနဲ့ ဘွတ်ဖိနပ်ကိုတော့ မတွေ့ပေ။ သူမ ဝယ်ဖို့မေ့သွားတာပဲ။

ရွေးချယ်စရာမရှိတဲ့အတွက် သူမ ထီးကိုသာယူကာ ရှောင်းကျိုးကို ကြိုဖို့ထွက်လာလိုက်တယ်။ အသေးလေးကို မိုးမိမှာလဲစိုးတဲ့အတွက် ရှောင်ကျိုးကိုဝတ်ပေးဖို့ရာ သူမရဲ့မိုးစိုခံမယ့် အဝတ်တချို့ကိုပါ ယူလိုက်တယ်။ ထို့နောက် သူမကိုယ်သူမလဲ လုံခြုံအောင်ဝတ်ကာ ရှောင်ကျိုးမူကြိုသို့ ထွက်လာခဲ့တယ်။

စိတ်ပူနေကြတဲ့ တခြားကလေးမိဘတွေလဲ ကျောင်းကိုစောရောက်နေကြပြီဖြစ်တယ်။ လူတွေအားလုံးကလဲ မိုးကာ ဘွတ်ဖိနပ်ဝတ်ဆင်ထားကြပြီး သူတို့ကလေးတွေအတွက်လဲ မိုးကာနဲ့ ဘွတ်ဖိနပ်ကိုယူလာကြတယ်။ ထန်ထန်လဲ နောက်တစ်ခါ အဲ့ဒါတွေကိုယူလာဖို့ သူမကိုယ်သူမ သတိပေးလိုက်တယ်။ ရာသီဉတုက ရုတ်တရက်ပြောင်းပြီး မိုးရွာလာတာဖြစ်တဲ့အတွက် သူမ အသေးလေးကို မိုးမိခံလိုမဖြစ်ပေ။

သူမ တွေးတောနေစဉ်မှာပဲ ကလေးတွေက ထွက်လာပြီး သူတို့မိဘတွေနဲ့ အတူပြန်ကုန်ကြပြီဖြစ်တယ်။ မူကြိုကလဲ မကြာခင်မှာပဲ အခန်းလွတ်ဖြစ်သွားတော့တယ်။ သို့သော်လဲ ရှောင်ကျိုးတစ်ယောက် ထန်ထန်နဲ့အတူ အိပ်ပြန်ဖို့ အလောတကြီးမဖြစ်နေပေ။ သူက ထန်ထန်လက်ကိုဆွဲကာ အခန်းထဲမှာ တစ်ယောက်ထဲကျန်နေတဲ့ ကလေးမလေးဆီသို့ လက်ညှိုးထိုးပြလိုက်ပြီး

 ‘’ မာမီ… ဆရာမစုက ဒီနေ့နားရက်ယူထားတယ်… ဝမ်နောင်ကို အိပ်ပြန်ပို့မယ့်သူ ဘယ်သူမှ မရှိဘူး.. သားတို့ သူ့ကို အိမ်ခေါ်သွားလို့ရမလား ’’

‘’ သူ့မ အိမ်က ဘယ်သူမှ မလာဘူးလား’’

ကျိရှောင်ကျိုးက နှုတ်ခမ်းဆူလိုက်ပြီး ခေါင်းကိုယမ်းကာ

 ‘’ အရင်ကတည်က ဘယ်သူမှ သူမကို လာမခေါ်ကြဘူး… အခုက မိုးအရမ်းရွာနေတာ.. သူမဘာသာ အိမ်ကိုတစ်ယောက်တည်းပြန်မယ်ဆိုရင် ဖျားလိမ့်မယ်… မာမီ သူ့ကို သားတို့အိမ်ကို ခေါ်သွားလို့ရမလား ‘’

ထန်ထန်က အဲ့ကလေးမလေးရဲ့ အခြေအနေကို သိပြီးဖြစ်တဲ့အတွက် အတော်လေး သနားမိတယ်။ ဒါပေမယ့်လဲ ကလေးတစ်ယောက်ကို ခွင့်ပြုချက်မရှိပဲ သူမခေါ်သွားပါက ကလေးမလေးအိမ်က ရှာမတွေ့လို့ စိတ်ပူနေလိမ့်မယ်။

မျက်လုံးအပြူးသားလေးနဲ့ သူမတို့ကိုငေးမောနေတဲ့ ကလေးမကိုကြည့်ရင်း ထန်ထန် သူမဆီသို့ လမ်းလျောက်သွားလိုက်တယ်။ ကလေးမခေါင်းကို ပွတ်ပေးလိုက်ရင်း နူးညံ့စွာနဲ့ ပြောလိုက်တယ်

 “ နောင်နောင်… အန်တီ သမီးကိုခေါ်သွားလို့ရလား’’

ကလေးမလေးက ဗလာဖြစ်သွားပြီး အချိန်အတော်ကြာမှ ခေါင်းငြိမ့်လိုက်တယ် ။ သူမက အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ။

‘’ နောင်နောင်… အန်တီ သမီးအိမ်ကို လိုက်ပို့ပေးမယ်နော်… သမီးဘယ်မှာနေလဲ အန်တီကို ပြောပြပါလား..’’

ဒီတကြိမ်တော့ ကလေးမလေး ခေါင်းမငြိမ့်ပေ။ သူမက ထန်ထန် တိတ်ဆိတ်စွာနဲ့ စိုက်ကြည့်လို့နေတယ်။ ဒါပေမယ့် ထန်ထန်က ကလေးမလေးရဲ့ သနားစရာကောင်းပြီး အနည်းငယ်စိုစွတ်နေတဲ့ မျက်ဝန်းထဲက အကြည့်ကို သတိထားမိတယ်။

သူမ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ပဲ ကလေးမလေးကို ပွေ့ဖက်ရင်း ကျောကိုအသာပုတ်ပေးလိုက်ကာ

 ‘’ အိမ်ကို မပြန်ချင်ဘူးလား… နောင်နောင်..’’

ကလေးမလေးက ပြန်မဖြေပေ။ သူမက ထန်ထန်ရဲ့ ပွေ့ဖက်မှုကို နာခံစွာနဲ့ နည်းနည်းလေးတောင် မလှုပ်ပေ။ သူမက ယုန်ငယ်လေး တစ်ကောင်နဲ့တောင် တူနေတော့တယ်။

ကလေးမလေးရဲ့ အပြုအမူကိုကြည့်ပြီး ထန်ထန် နှလုံးသားနူးညံ့သွားတယ်။ ထန်ထန်က ရပ်လိုက်ပြီး တုန့်ဆိုင်းစွာနဲ့ မေးလိုက်တယ်

 “ ဒါဆို နောင်နောင်က အန်တီတို့အိမ်မှာ လိုက်ဆော့ချင်လား…’’

သူမရဲ့ရင်ခွင်ထဲက ကလေးမက ခေါင်းငြိမ့်လိုက်တယ်။ အဲ့ဒါက သူမဖြစ်ချင်တဲ့ဆန္ဒဆိုတာ အသေအချာပဲ။

နောက်ဆုံးတော့ ထန်ထန်က မူကြိုဆရာမတစ်ယောက်ကို အကြောင်းကြားလိုက်တယ်။ ဒါမှပဲ နောင်နောင်ရဲ့ မိသားစုလာရှာတဲ့အခါ သူမလေး ဘယ်ဆီမှာမှန်း သိမှာဖြစ်တယ်။ ထို့နောက် ထန်ထန်က ကလေးနှစ်ယောက်ကို အိမ်သို့ခေါ်သွားတော့တယ်။ မိုးက သည်းသည်းမဲမဲ ရွာနေတဲ့အတွက် သူမ ယူလာတဲ့အဝတ်တွေကို ကျိရှောင်ကျိုးအား ဝတ်စေပြီး သူမ ဝတ်ထားတဲ့အပေါ်ဝတ်ကိုတော့ ကလေးမလေးကို ထုတ်ပေးလိုက်တော့တယ်။ ထို့နောက် ကလေးနှစ်ယောက်နဲ့ထန်ထန် အိမ်သို့ အမြန်ပြန်လိုက်တော့တယ်။

ထန်ထန်က မိုးရေတွေရွဲစိုနေပေမယ့်လဲ ကလေးနှစ်ယောက်ကတော့ သိပ်မစိုပေ။ သူမ အကျီတွေက မိုးရေတွေရွှဲနစ်နေပြီး သူမ ခန္ဓာကိုယ်ကလဲ အအေးဒဏ်ကြောင့် တုန်ရီနေတယ်။ ကျိရှောင်ကျိုးက စိုးရိမ်စွာနဲ့ သူမလက်ကိုဆွဲကာ

 ‘’ မာမီ .. အဆင်ပြေရဲ့လား…’

ဝမ်နောင်က သူမရဲ့ တခြားလက်တစ်ဖက်ကို တွဲထားတာဖြစ်တယ်။ ဝမ်နောင်ရဲ့မျက်ဝန်းတွေကလဲ စိုးရိမ်စွာနဲ့ ထန်ထန်ကို ကြည့်နေတယ်။

သူမ နှလုံးသားထဲမှ နွေးထွေးမှုကို ခံစားလိုက်မိပြီး ကလေးနှစ်ယောက်လုံးကို နမ်းလိုက်ကာ …

 ‘’ မာမီ အဆင်ပြေပါတယ်… အကျီလဲလိုက်ဖို့ပဲလိုတာ… ရှောင်ကျိုးက နောင်နောင်နဲ့ ဆော့နေနော်.. မာမီ ညစာလုပ်ပေးမယ်’’

ကျိရှောင်ကျိုးက ခေါင်းငြိမ့်လိုက်ပြီး 

‘’ စိတ်မပူနဲ့ မာမီ… အကျီမြန်မြန်သွားလဲလိုက်တော့.. အအေးမမိစေနဲ့ဉီး’’

ထန်ထန် ရေချိုးခန်းထဲသို့ အမြန်ဝင်က ရေပူနဲ့ချိုးပြီးတဲ့နောက် အတော်လေး နေလို့ကောင်းသွားတယ်။ သူမက ကလေးနှစ်ယောက်ကို ကြည့်လိုက်တော့ ကော်ဇောပေါ်မှာ အရုပ်နဲ့ အတူတူဆော့နေတာကို တွေ့လိုက်တယ်။ ကျိရှောင်ကျိုးက အရုပ်တွေဆက်ထားတာကို ဖြုတ်နေပြီး ဝမ်နောင်က ကြည့်နေတယ်။ ရှောင်ကျိုးက အရုပ်တွေဖြုတ်ပြီးတဲ့နောက် ဝမ်နောင်ဘက်သို့အားလုံးကို ပို့လိုက်တယ်။ ထို့နောက် ဝမ်နောင်က စတင်လှုပ်ရှားလာပြီး အပိုင်းအစလေးတွေအားလုံးကို အတူတကွဖြစ်အောင် ပြန်ဆက်နေတယ်။

ထန်ထန် ပြုံးလိုက်တယ်။ သူမက ကလေးနှစ်ယောက်အတွက် မုန့်တွေယူပေးလိုက်ကာ မီးဖိုချောင်သို့ ပြန်ဝင်သွားတော့တယ်။ ညစာ အဆင်သင့်ဖြစ်ချိန်မှာတော့ ကလေးတွေက ပျော်ရွှင်စွာနဲ့ ဆော့နေတုန်းဖြစ်တယ်။ ကလေးတွေက တစ်စစီဖြုတ်ထားတဲ့အပိုင်းအစလေးတွေကို အရုပ်အဖြစ်သို့ဆက်ပြီးဖြစ်ကာ နောက်တစ်ခုကို ထပ်ဆက်ဖို့ ပြင်နေကြတာဖြစ်တယ်။

ကလေးမလေးက ပုံမှန်ဆို အလွန်အမင်းမှကို နှေးကွေးတာဖြစ်တယ်။ ဒါပေမယ့် အရုပ်တွေဆက်တဲ့နေရာမှာတော့ အတော်လေးကို လျင်မြန်တယ်။ အဲ့ဒါက သူမ အနေနဲ့ဘာမှတွေးစရာမလိုပဲ အပိုင်းအစတွေကို တန်းဆက်လိုက်သလိုဖြစ်တယ်။ သူမက အရမ်းကို အာရုံစိုက်နေပုံပေါ်တယ်။