အပိုင်း ၁၃

Chapter 13

“မင်း ငါ့ကို ညစာ ဝယ်ကျွေးစရာ မလိုပါဘူး… မင်း အဆင်ပြေတယ်ဆိုရင်ပဲ ငါ ဝမ်းသာပါတယ်… တခြားကိစ္စတွေအတွက်ကတော့…”

ကောင်လေး၏ မူလက တောက်ပနေသော မျှော်လင့်တကြီး မျက်ဝန်းများ မှိန်ဖျော့သွားသည်ကို မြင်လိုက်ရသောအခါ မုထျန်းဟန်ခမျာ သူ့စကားကိုပင် ဆုံးအောင် မပြောနိုင်တော့ချေ။

အိုင်း… ကောင်းပြီလေ၊ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဟွာရှားမှာ သုံးတဲ့သူ့နံပါတ်က လွန်ခဲ့တဲ့ လပေါင်းများစွာတည်းက အသုံးပြုပြီးသားပဲလေ။

“ဒီလိုလုပ်ပါလား… ငါ့ကို မင်းဖုန်းနံပါတ် ပေးထားလိုက်လေ… နောက်ကျ ငါ မင်းဆီကို မက်ဆေ့ခ်ျ ပို့လိုက်မယ်…”

“ကောင်းပါပြီ…”

မော့တိက ချက်ချင်းပင် စိတ်လှုပ်ရှားသွား၏။ သူက ခေါင်းမော့လာပြီး အားရပါးရ ခေါင်းငြိမ့်ပြရန် ကြိုးစားလိုက်လေသည်။ သို့သော် ရလဒ်အနေဖြင့် သူ့ဒဏ်ရာများကို ဆွဲဆုတ်လိုက်သလို ဖြစ်ကာ စူးခနဲ နာကျင်သွားရှာသည်။

မုထျန်းဟန်၏ မျက်လုံးများမှာ အနည်းငယ် မသိမသာ ကွေးညွှတ်သွားပြီး နက်ရှိုင်းသော မျက်ခုံးများကြား၌ ပြုံးယောင်သန်းသွား၏။

တကယ်တမ်းတွင် ထိုကလေး၏ ရုပ်ရည်သွင်ပြင်က သူ့နှလုံးသားကို လှုပ်ဆွနေရုံသာမက သူ့အကျင့်စရိုက်မှာလည်း အင်မတန် နှစ်လိုဖွယ် ကောင်းလှပေသည်။

သို့တိုင် သူက အလွန်ငယ်ရွယ်နေသေး၏။

မုထျန်းဟန်နှင့် လိုင်သယ်စစ်တို့က အချိန်အကြာကြီး မနေကြဘဲ ၁၀ မိနစ် မပြည့်ခင်မှာပင် ပြန်သွားကြသည်။

ဆေးရုံအခန်းတံခါး ပိတ်သွားပြီး ခြေသံများ လုံးဝ ပျောက်ကွယ်သွားသောအခါမှသာ မော့တိ၏ ချုပ်တည်းထားရသော ကျိုးနွံသော မျက်နှာထား၊ ရှက်ရွံ့ပြီး မျှော်လင့်စောင့်စားတတ်သော မျက်ဝန်းများမှာ အရိပ်အယောင်ပင် မတွေ့ရလောက်အောင် ပျောက်ကွယ်သွား၏။

မော့တိက ကုတင်ပေါ်တွင် ပက်လက်လှဲလျောင်းရင်း သူ့မျက်လုံးများကို မှိတ်ထားလိုက်သည်။

မုထျန်းဟန်၏ ချစ်သူဖြစ်ရန် ရွေးချယ်မှုမှာ အမှန်တကယ်ပင် သူ၏ နောက်လာမည့် အစီအစဉ်များအတွက် အကျိုးရှိစေနိုင်သည်။

သို့သော် အချိန်ကာလအားဖြင့် သူမလုပ်ဆောင်နိုင်သေးသော အရာများ ရှိနေဆဲပင်။ ထိုသို့မဟုတ်ပါက ယခုအချိန်တွင် သူမလုပ်ချင်သော အရာများဖြစ်သည်။ မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ သူက ယခုထိတိုင် နောက်ဆုံး ဆုံးဖြတ်ချက် တစ်ခု ပြတ်ပြတ်သားသား မချမှတ်ရသေးပေ။

သို့သော် အပြန်အလှန်အားဖြင့် သူက စိတ်ထဲတွင် သိမ်းဆည်းထား၏။

မုထျန်းဟန်ကို အသုံးချသည့်အတွက်မူ သူ့ကို အားနာကြောင်းသာ ပြောနိုင်ပေသည်။

ထိုနေ့ညက မော့တိထံသို့ မုထျန်းဟန်ဆီမှ မက်ဆေ့ခ်ျတစ်စောင် ရောက်လာသည်။ သူက ချက်ချင်း စာမပြန်သေးဘဲ သူ့နည်းဗျူဟာများကို ဆက်လက် ပြင်ဆင်နေ၏။

သူ ပြန်လည်မွေးဖွားလာပြီးနောက် ကျင်းသာ့ကျောင်းသို့ ဝင်ရန် သူ၏ အခွင့်အရေးကို ဘယ်သောအခါမှ လက်မလွှတ်ခဲ့ပေ။ ကောလိပ်မတက်ခြင်းက သူ၏ ကုမ္ပဏီကို ပြန်လည်တည်ထောင်ခြင်းအတွက် အဟန့်အတား မဖြစ်စေသော်လည်း ကျင်းသာ့ကျောင်းမှာ သေချာပေါက် နေရာကောင်းတစ်ခု ဖြစ်ပြီး ခြေလှမ်းသစ်စတင်ရာ နေရာတစ်ခု ဖြစ်ပေသည်။

သူ့အတွက် အင်္ဂလိပ်နှင့် သင်္ချာဘာသာရပ်မှာ အလွန် ရိုးရှင်းလှသည်။ သူက စိုးရိမ်ပူပန်ခြင်း မရှိပေ။ သို့သော် သိပ္ပံနှင့် တရုတ်ဘာသာရပ်အတွက် ပြန်လည် ကြည့်ရှုရန် လိုအပ်ပေသည်။ မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ နှစ်ပေါင်းများစွာ ကြာပြီဖြစ်ရာ သူ သင်ကြားခဲ့သော ဗဟုသုတများမှာ ဝေဝါးနေပြီ ဖြစ်၏။

သူ့လုပ်ငန်းတာဝန်များကို တစ်ညလုံး ပြန်လည်စစ်ဆေးပြီးနောက် မော့တိက မော့မိသားစု၏ လက်ရှိအခြေအနေကို စစ်ဆေးရန် သူ့ကွန်ပျူတာကို ဖွင့်လိုက်သည်။ ထိုအခါ မမျှော်လင့်ထားဘဲ ထိတ်လန့်ဖွယ် သတင်းတစ်ခုကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။

သူ၏ ဖခင်ကောင်းဖြစ်သူ မော့ရှစ်ဟုန်မှာ ဆေးရုံတင်လိုက်ရ၏။

ထို့ပြင် သူနှင့် ဆေးရုံတစ်ခုတည်းတွင် ဖြစ်သည်။

....

.

မေ့လျော့ခံထားရသူ မော့တိမှာ အနီးအနားတွင်သာ ရှိနေကြောင်း မော့မိသားစုဝင်များ မသိကြပေ။ ထို့ပြင် ယမန်နေ့က သူ အိမ်သို့ ပြန်မလာသည့်အကြောင်းကိုလည်း မည်သူမှ သတိမထားမိကြချေ။ လူတိုင်းက မော့ရှစ်ဟုန်၏ အခြေအနေကြောင့် ဗျာများနေကြသည်။

“ရှစ်ဟုန်… ရှင် အခု သက်သာရဲ့လား…”

ရွမ်ချင်းတန့်က မော့ရှစ်ဟုန်၏ လက်များကို ဆုပ်ကိုင်ထားရင်း မျက်လုံးများ နီရဲအစ်မို့နေသည်။ သူမဘေးရှိ စိုစွတ်သော မျက်လုံးများဖြင့် မော့လျှိုကွေ့က တအိအိ ငိုနေရင်း ပြောလိုက်သည်။

“ဖေဖေ… ဖေဖေ… အဆင်ပြေရဲ့လား… ဖေဖေ…”

“ဖေဖေ အခု အဆင်ပြေသွားပါပြီ… အသက်အန္တရာယ် မစိုးရိမ်ရတော့ဘူးလို့ ဆရာဝန်က ပြောတယ်မလား…”

မော့ရှစ်ဟုန်မှာ အနည်းငယ် အားနည်းနေသော်လည်း အခြေအနေကောင်းနေပေပြီ။ သူက မော့လျှိုကွေ့၏ ဆံနွယ်လေးများကို ပွတ်သပ်ပေးလိုက်ပြီး ခေါင်းကိုက်သလို ခံစားလိုက်ရသည်။ 

“မငိုပါနဲ့ သမီးလေးရယ်… ဖေဖေလည်း ဝမ်းနည်းရတယ်…”

ထို့နောက် သူက ရွမ်ချင်းတန့်ကို မကျေနပ်သော အကြည့်မျိုးဖြင့် လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး ပြောလိုက်၏။

“သမီးလေးကို မင်း ဘာလို့ ဒီကိစ္စ သွားပြောရတာလဲ… မင်းက ကိစ္စတွေကို ပိုပြီး ဆိုးရွားအောင် လုပ်နေတာပဲ…”

“ကျွန်မ တောင်းပန်ပါတယ် ရှစ်ဟုန်… အဲ့ဒီအချိန်တုန်းက ခြေမကိုင်မိ လက်မကိုင်မိ ဖြစ်သွားလို့ပါ…”

“အထိတ်တလန့် ဖြစ်နေတဲ့အချိန်မှာတောင် မှန်မှန်ကန်ကန် တွေးနိုင်တဲ့အထိ မင်း ရင့်ကျက်သင့်ပြီ… ရှောင်ကွေ့ကို ပြောစရာမလိုဘူး…”

မော့ရှစ်ဟုန်၏ မျက်လုံးများမှာ ဒေါသကြောင့် နီရဲနေ၏။ သူက ရွမ်ချင်းတန့်ကို သတိပေးဆုံးမချင်ရုံသာ။

“တော်လောက်ပြီ ငါ့သား… မင်း အဆင်ပြေတယ်ဆိုလို့ တော်ပါသေးတယ်… မင်းရဲ့ဇနီးလည်း ဒီတစ်ကြိမ်တော့ အများကြီး သင်ယူပြီးသား ဖြစ်သွားမှာပါ…”

အဘိုးမော့က သုန်မှုန်နေသော မျက်နှာထားဖြင့် သူ့ထိုင်ခုံနေရာ၌ ထိုင်နေ၏။ သူက သူ့ကြိမ်တုတ်ကို နှစ်ကြိမ် ခေါက်လိုက်သည်။

“မင်း အခု စိတ်လှုပ်ရှားလို့ရော စိတ်အပင်ပန်းခံလို့ရော မရသေးဘူး… ဆရာဝန်ကပြောတာတော့ အခု အသက်အန္တရာယ် မရှိတော့ဘူးဆိုပေမယ့် မင်း လုံးဝ သက်သာသွားပြီ ဆိုပြီးတော့ အာမခံလို့ မရသေးဘူးတဲ့… ရှောင်ကွေ့က မင်းရဲ့သမီးဆိုတော့ သူက မင်းကို အရမ်းဂရုစိုက်ပေးတာပါ… တကယ်လို့ ငါတို့တွေ သူ့ကို မပြောဘူးဆိုရင် သူသိသွားတဲ့အချိန်ကျ သူ့ကိုယ်သူ အပြစ်တင်နေမိမှာ…”

“အဖေ…”

မော့ရှစ်ဟုန်က သူ့မျက်ခုံးများကို ပင့်လိုက်သည်။

အဘိုးမော့က လက်ကို ဝှေ့ယမ်းပြ၏။ 

“ငါတို့က မင်းရဲ့အခြေအနေကို ကြည့်ဖို့ ဒီကို ရောက်လာတာ… ခဏနေရင် မင်းအနားယူတာကို အနှောက်အယှက် မဖြစ်ရအောင် မင်းမိန်းမကလွဲပြီး ငါတို့အကုန် ပြန်ကြတော့မှာ… ဒါနဲ့ မင်း အရက်မသောက်ခင်မှာ ပင်နီဆလင်လို ပဋိဇီဝဆေးတစ်မျိုးမျိုး သောက်မိသေးလားဆိုတာကို ငါ မေးမလို့… ဒီလိုမှမဟုတ်ရင် မင်း ဘယ်ကနေပြီး အဆိပ်မိစရာ အကြောင်း ရှိမှာလဲ…”

ထိုစဉ် ပြောရင်းဆိုရင်း အဘိုးမော့မှာ ဒေါသထွက်လာသည်။

“ကျွန်တော်လည်း မသိပါဘူး… လွန်ခဲ့တဲ့ရက်အတောအတွင်းမှာတော့ ကျွန်တော် ဘာဆေးမှ မသောက်ဖြစ်ဘူး…”

မော့ရှစ်ဟုန်၏ အမူအရာမှာလည်း မြင်မကောင်း ရှုမကောင်း ဖြစ်နေသည်။

“တကယ်လို့ မင်း ဘာဆေးမှ မသောက်ဘူးဆိုရင် ဘယ်လိုလုပ်ပြီး တုံ့ပြန်မှု ရှိမှာလဲ… ဆရာဝန်တွေက ဆာလဖျူရစ်ဓာတ်ပြုခြင်းနဲ့ ပတ်သက်ပြီး တစ်ခုခု ပြောသွားတယ်လေ… မင်း ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး မူးဝေသွားတာလဲ…”

“အဖေ… တစ်ယောက်ယောက်က သူ့ကို အဆိပ်ခတ်ဖို့ ကြိုးစားတာပါ…”

ရွမ်ချင်းတန့်က သူမ၏ မျက်ရည်စများကို သုတ်ကာ စူးရှသော အသံဖြင့် ပြောလိုက်သည်။

“တစ်ယောက်ယောက်က လုပ်ကြံတာပဲ ဖြစ်ရမယ်… ခဲအိုကလည်း ဝိုင်သောက်ပေမယ့် ဘာမှ မဖြစ်ဘူးလေ…”

“ယောက်မလေး… မင်း ဘာကို စောင်းပြောနေတာလဲ… မင်းရဲ့ခဲအိုက ဝိုင်ထဲမှာ အဆိပ်ခတ်တဲ့သူလို့ ပြောချင်တာလား…”

ဤစကားကို ကြားသောအခါ အဒေါ်အကြီးဆုံးဖြစ်သူက ဒေါသထွက်သွား၏။ 

“မင်းက ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ဒီလို အကြင်နာတရားမဲ့တဲ့ စကားမျိုး ပြောနိုင်ရတာလဲ…”

“အစ်မကြီး ကျွန်မက ဒီလိုမျိုး ဆိုလိုချင်တာ မဟုတ်ပါဘူး… ကျွန်မ ပြောချင်တာက ဒီကိစ္စဟာ စားသောက်ဆိုင်မှာ ဖြစ်တာမဟုတ်ဘဲ အိမ်မှာဖြစ်တယ်လို့ တွေးမိတာကို ပြောတာပါ…”

“ယောက်မလေး… မင်းက စကားကို ဘယ်လိုလှည့်ပတ်ပြီး ပြောရမလဲဆိုတာ ကောင်းကောင်းကြီး သိထားတာပဲ… မင်း စွပ်စွဲနေတာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာကို ငါ မယုံကြည်နိုင်ဘူး…”

“တော်လောက်ပြီ…ငြင်းခုံမနေကြနဲ့တော့…”

အဘိုးမော့က သူ့တုတ်ကောက်ဖြင့် ထောက်ကာ မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်။ ထိုစဉ် သူ့မျက်နှာမှာ ဒေါသကြောင့် မည်းမှောင်နေ၏။

“အခုက ငါတို့အချင်းချင်း ငြင်းခုံနေရမယ့်အချိန် မဟုတ်ဘူး…”

အဒေါ်အကြီးဆုံးဖြစ်သူမှာ သူမ၏ ပါးစပ်ကို ပိတ်ထားလိုက်ပြီး စကားတစ်ခွန်းမှ မပြောတော့ပေ။

သူမဘေးတွင် ရပ်နေသော မော့ရှစ်ချန်က သက်ပြင်းချလိုက်သည်။

“ခယ်မလေးရဲ့ ခံစားချက်နဲ့ ပြောချင်တဲ့စကားကို နားလည်ပါတယ် ဒါပေမဲ့ ဝိုင်က ဘာမှ အမှားမရှိဘူးဆိုတာ သေချာနေတာပဲ… ပထမဆုံးအနေနဲ့ ကျွန်တော်က ဝိုင်ပုလင်းကို ဖောက်တဲ့သူပါ ပြီးတော့ ဝိုင်ခွက်ကလည်း သန့်ရှင်းပါတယ်… အစ်ကိုလတ်က သူ့ဖန်ခွက်ကို သူယူလာတာ ဖန်ခွက်ထဲကို အခြားဘယ်သူ့မှ ဘာပစ္စည်းမှ မထည့်ထားဘူးလေ… အဲ့ဒါကြောင့် အစ်ကိုလတ်က သက်သေခံပေးလို့ ရတယ်…”

“အမှန်ပါပဲ…”

မော့ရှစ်ဟုန်က ပြန်ပြောလိုက်သည်။

မော့ရှစ်ချန်က ဆက်ပြော၏။

“ဒီကိစ္စက အိမ်မှာဖြစ်ခဲ့တာ ဟုတ်လား မဟုတ်ဘူးလားဆိုတာက ကျွန်တော် မသိတဲ့ကိစ္စပါပဲ… ဒါပေမဲ့ အစေခံတွေကို စစ်ဆေးကြည့်လို့ ရမယ်လို့ ထင်တာပဲ… မိသားစုထဲက တခြားသူတစ်ယောက်ယောက် လုပ်တာတော့ မဖြစ်နိုင်လောက်ပါဘူး… ကျွန်တော်တို့ မိသားစုထဲမှာ ဘယ်သူက ကိုယ့်မိသားစုဝင်အပေါ် ထိခိုက်စေချင်မှာလဲ… မဖြစ်နိုင်ပါဘူး…”

“အဖေ… အဲ့ဒါကတော့ မဖြစ်နိုင်ပါဘူး… ကျွန်တော်တို့ မိသားစုထဲမှာ မျက်လုံးဖြူဝံပုလွေ ရှိနေတာ မဟုတ်ဘူးမလား…”

ဘေးနားတွင် ရပ်နေသော မော့စစ်လန်က ရုတ်တရက် ဝင်ပြောလိုက်သည်။ သူက သူ၏ တတိယမြောက်ဦးလေး ပြန်လည်သက်သာပြီဖြစ်ကြောင်း ကြားပြီးနောက် ဖျော်ဖြေပွဲမှ တန်းတန်းမတ်မတ် လာခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ သူ့မိတ်ကပ်များကို မဖျက်ရသေးသည့်အပြင် သူ့ပရိသတ်များကိုပါ ဆက်လက်ပြီး လက်မှတ်ထိုးပေးနေ၏။ မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ ထိုပရိသတ်များ ပေါင်းလိုက်လျှင်ပင် သူ့ညီမဖြစ်သူ၏ ဆံချည်မျှင် တစ်မျှင်နှင့်ပင် မယှဉ်နိုင်ပေ။

“ဟုတ်တယ်… မော့တိ…”

တံခါးနားတွင် ရပ်နေသော မော့ဝုဟန်က ဒေါသတကြီး ပြောလိုက်သည်။ 

“သူ လုပ်ခဲ့တာ ဖြစ်မယ်… ကံမကောင်းတာက ငါတို့တွေ အိမ်မှာ စောင့်ကြည့်နေတာမျိုး မလုပ်မိဘူးလေ ဒါမှမဟုတ် ငါတို့တွေ သူ့ကို ဖမ်းမိမှရမယ်…”

မော့ဝုဟန်က ပို၍ ပြောလေလေ၊ ပို၍ စည်းရုံးသိမ်းသွင်းသလို ဖြစ်နေသည်။ ဤသို့ ဖြစ်မှရမည်။ ထိုသို့မဟုတ်ပါက သူ မော့တိကို ပေးလိုက်သော ဆေးဝါးများမှာ သူ့တတိယဦးလေး၏ ခွက်ထဲတွင် မည်သည့်အတွက်ကြောင့် အဆုံးသတ်ရပါမည်နည်း။ အားလုံးမှာ မော့တိ၏ အမှားသာ ဖြစ်သည်။ သူက အလွန် အန္တရာယ်များလှ၏။ ဘယ်အချိန်က ထိုကော်ဖီခွက်များကို သူ လဲလှယ်လိုက်ပါသနည်း။

“အဲ့ဒီသတ္တဝါလေး ဘယ်မှာလဲ…”

မော့ရှစ်ဟုန်က သူ့ရင်ဘတ်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားရင်း သူ မော့တိကို မတွေ့ရသည်မှာ အချိန် အတော်ကြာပြီ ဖြစ်ကြောင်း ရုတ်တရက် သတိရသွားသည်။

မော့ဝုဟန်က ပြော၏။

“မသိဘူးလေ… သူ့ကို မနေ့တည်းက မတွေ့တာ… သူ အပြစ်လုပ်ထားပြီးတော့ ထွက်ပြေးတာများလား…”

“သူ့ကို သွားရှာကြ… အကုန်လုံးကို လိုက်မေးပြီး အဲ့ဒီသတ္တဝါလေးကို ပြန်ခေါ်လာခဲ့ကြ... သူ တကယ်လုပ်ခဲ့တာဆိုရင် မိသားစုအတွက် အရှက်ရစရာ ကိစ္စ ဖြစ်နေရင်တောင် သူ့ကို ငါ ရဲစခန်းပို့ပစ်မယ်… ငါတို့မိသားစုထဲမှ မကောင်းဆိုးဝါးမျိုးစေ့ကို အမြစ်ဖြတ်ပစ်ရမယ်…”

အဘိုးမော့က အလွန် ဒေါသထွက်နေသောကြောင့် သူ့တုတ်ကောက်ကို တဒုန်းဒုန်း ထုရိုက်နေ၏။

“ဘိုးဘိုး… စိတ်မဆိုးပါနဲ့… သမီး မနက်ဖြန်ကျ ကျောင်းသွားပြီး သူ ဘယ်မှာရှိနေလဲဆိုတာ မေးကြည့်လိုက်ပါ့မယ်…”

မော့လျှို့ကွေ့က သူမ၏ အဘိုးဖြစ်သူကို စိုးရိမ်တကြီး ကြည့်လိုက်ပြီး ရေတစ်ခွက် ငှဲ့ပေးလိုက်သည်။

“ဘိုးဘိုး… ရေသောက်ပါဦး… စိတ်မတိုပါနဲ့… ဒီကိစ္စက ရှောင်တိနဲ့ ဘာမှမဆိုင်လောက်ပါဘူး…”

“ဒါမှ ငါ့ရဲ့ မြေးမအလိမ္မာလေး… ဟိုနှလုံးသားမရှိတဲ့ မျက်လုံးဖြူဝံပုလွေနဲ့ တခြားစီပဲ…”

အဘိုးမော့က ရေတစ်ငုံ သောက်လိုက်ပြီး သက်ပြင်းချလိုက်သည်။

---

မမျှော်လင့်ထားဘဲ တုန်လှုပ်ဖွယ် အဖြစ်ဆိုးကြီး အပြီးတွင် မော့မိသားစုက သူ့အား တညီတညွတ်တည်း တရားခံအဖြစ် သတ်မှတ်လိုက်ကြကြောင်း မော့တိ မသိထားပေ။ အကယ်၍ သူ သိသွားသည့်တိုင်အောင် အံ့ဩစရာ မဟုတ်ပါ။ မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ ငယ်ရွယ်စဉ်ကတည်းက သူ့အနေဖြင့် မကြာခဏ ဖြစ်ပျက်သွားမှန်းပင် မသိလိုက်ရသော ပြစ်မှုများ ကျူးလွန်သည်ဟု စွပ်စွဲခြင်း ခံခဲ့ရလေသည်။

တစ်ရက်အကြာတွင် မော့ရှစ်ဟုန်၏ ကျန်းမာရေးမှာ တည်ငြိမ်လာ၏။ မော့မိသားစုမှာ မော့တိနှင့် မော့လျှိုကွေ့၏ အတန်းဖော်ဖြစ်သူ ကျူးဝမ်ဇီထံမှ မော့တိမှာ အလွန် ဆိုးရွားသော လုပ်ရပ်ကြောင့် အရိုက်ခံရပြီး ဆေးရုံတင်လိုက်ရကြောင်း သတင်းရခဲ့သည်။

ထို့ပြင် သူက မော့ရှစ်ဟုန် ရှိနေသည့် ဆေးရုံတစ်ခုတည်းတွင်သာ အတူတူ ရှိနေခြင်းပင်။

ကျူးဝမ်ဇီက မော့တိတစ်ယောက် အရှုပ်ထုပ်ကို ရွှေအဖြစ် မည်သို့ ပြောင်းလဲလိုက်ကြောင်းနှင့် အမှန်တရားကို ပြောင်းပြန်လှန်ကာ ကျောင်းသားများကို ကျောင်းတွင်းအကြမ်းဖက်မှုတွင် စွပ်စွဲခံရစေပြီး သူတို့၏ မှတ်တမ်းများတွင် ပြင်းထန်သော ပြစ်မှုမှတ်တမ်း ထည့်သွင်းခံရစေရန် လုပ်ဆောင်ခဲ့ကြောင်း ဖော်ကောင် လုပ်ခဲ့သည်။ အလွန် ဆိုးရွားလှပေ၏။

မော့ဝုဟန်က မော့တိကို ပြန်လည်ခေါ်ဆောင်လာမည့် တာဝန်ကို အလိုအလျောက် ယူလိုက်ရသည်။ သူက မော့တိ၏ အခန်းနံပါတ်ကို မေးကာ ထွက်ခွာရန် ပြင်ဆင်ရ၏။ သူက တံခါးဝသို့ ရောက်သောအခါ သူ့အစ်ကို အကြီးဆုံးဖြစ်သူ အလုပ်မှ ပြန်လာသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

မော့ယီချန်က အနက်ရောင်ရှပ်အင်္ကျီနှင့် ဘောင်းဘီရှည်ကို ဝတ်ဆင်ထား၏။ သူက အရပ်ရှည်ပြီး ချောမောသည့်အပြင် ဥပဒေပြုလွှတ်တော်အတွင်း အငယ်ဆုံးနှင့် ကတိကဝတ်အတည်ဆုံး အထွေထွေဒါရိုက်တာ တစ်ဦးဟု ခေါ်ဆိုရန် ထိုက်တန်လှပေသည်။ သို့ရာတွင် ယခုအခါ သူ့မျက်နှာ အမူအရာမှာ သိသိသာသာ မကောင်းချေ။ မော့ဝုဟန် ထွက်သွားတော့မည်ကို မြင်သောကြောင့် သူက မေးလိုက်သည်။

“မင်း မော့တိကို သွားရှာမလို့လား…”

“ဟုတ်ကဲ့ အစ်ကိုကြီး… ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ…”

“ငါ မင်းနဲ့အတူတူ လိုက်ခဲ့မယ်…”

မော့ယီချန်က စိတ်မရှည်တော့ဘဲ ရှင်းပြလိုက်သည်။

“အရင်ဆုံး ဟိုကျောင်းသားတွေနဲ့ သူ့မိဘတွေကို တောင်းပန်ဖို့အတွက် သူ့ကို ခေါ်သွားကြတာပေါ့… ပြီးမှ သူ့ကို ရဲစခန်းပို့ရမယ်… အခု အဲ့ဒီကျောင်းသားမိဘတွေက ကုမ္ပဏီတံခါးကိုတောင် လာပိတ်ထားကြတာ… ဒီကောင်က ဘယ်လို ဒုက္ခပေးရမလဲဆိုတာပဲ သိတယ်…”

“ကောင်းပြီလေ… ကျွန်တော်တို့ ဒီလိုပဲ လုပ်တာပေါ့… သူတို့က သာမန်မိသားစုတွေပဲ ဆိုပေမယ့် ကျွန်တော်တို့ မော့မိသားစုက ကျိုးကြောင်းဆင်ခြင်ပြီး လုပ်ဖို့လိုတယ်လေ… ကျွန်တော်တို့ တခြားသူတွေကို အနိုင်ကျင့်လို့ မရဘူး…”

မော့ဝုဟန်က ကားပါကင်ဆီသို့ လျှောက်သွားရင်း ပြောနေသည်။

“အနည်းဆုံးတော့ မော့တိက လူကိုယ်တိုင် တောင်းပန်တဲ့အပြင် အဲ့ဒီကျောင်းသားတွေကို အပြစ်ပေးထားတာ ပြန်လည် ရုပ်သိမ်းဖို့အတွက် လက်ရေးနဲ့ တောင်းပန်စာတစ်စောင်လည်း ရေးပေးမှ ရမယ်… အစ်ကိုကြီး ကျွန်တော် တစ်ခု ပြောပါရစေ… ကျူးမိသားစုရဲ့ သခင်လေး ကျူးဝမ်ဇီက အရင်တုန်းက သူ့ရဲ့သူငယ်ချင်းကောင်းပဲ… အဲ့ဒီကောင်လေးက ရှောင်ကွေ့ဘက်ကနေ ပြောပေးလို့ မော့တိက သူ့ကို မုန်းသွားပြီး အနိုင်ကျင့်တဲ့ကိစ္စအတွက် သူ့ကို အပြစ်တင်ခဲ့တယ်… မော့တိက တော်တော့်ကို အဆိပ်ပြင်းတဲ့ကောင်ပဲ…”

“ဟုတ်တယ်… ကားပေါ်မြန်မြန်တက်…”

---