အပိုင်း ၁၅၇

Chapter 157



မုထျန်းဟန် သူ့လက်တော့ပ်ကို ရုတ်တရက် ပိတ်လိုက်သည်။ အစည်းအဝေးတစ်ခု အလယ်တွင် သူ့မျက်နှာသည် ခက်ထန်သွားသည်။

"မု မင်းဘာဖြစ်နေတာလဲ" ထိတ်လန့်သွား​သော လိုင်သယ်စစ်သည် စိတ်ရှုပ်ထွေးစွာဖြင့် မေးလိုက်သည်။

ဌာနအသီးသီးမှ အကြီးအကဲများသည်လည်းအသံကျယ်ကျယ်​ပြောရန်ပင် ကြောက်လန့်နေကြပြီး သူ့အစီရင်ခံစာကို တင်ပြ​ပေးနေရသည့် ဘဏ္ဍာရေးဌာန အကြီးအကဲသည်လည်း ​ကြောက်ရွံ့ထိတ်လန့်​နေသည်။

"ဥ ဥက္ကဋ္ဌ..."

မုထျန်းဟန် အစည်းအဝေးခန်းမှ အမြန်​ပြေးထွက်သွားပြီး သူ့ဖုန်းထဲရှိ နံပါတ်များကို အရှိန်အဟုန်ဖြင့် ဖုန်းပေါက်ထွက်မတတ်ရိုက်​နေသည်။

မုထျန်းဟန် ​မော့တိ၏ဖုန်းတွင် အဆင့်မြင့်ခြေရာခံစက်ကို တပ်ဆင်ထားသည်။ ဖုန်းကို ပိတ်ထားလျှင် သို့မဟုတ် ရေထဲတွင် စိမ်ထားလျှင်ပင် ခြေရာခံစက်သည် အလုပ်လုပ်ဆောင်နေဆဲဖြစ်သည်။ ထို့အပြင် မိနစ် 150 ထက်ပို၍ ​ရွေ့လျားလှုပ်ရှားမှုမရှိလျှင်လည်း ၎င်းသည် သူ၏ဆဲလ်ဖုန်းနှင့် လက်ပ်တော့ထံသို့ တိုက်ရိုက် အချက်ပြပေးပို့မည်ဖြစ်သည်။

ပုံမှန်မဟုတ်သည်မှာ ထိုမလှုပ်ရှားမှုကို ပြသည့် အချက်ပြမှုများသည် ​မော့တိ စာသင်ချိန် သို့မဟုတ် ညအချိန်တွင်သာ ပေါ်လာ​ပေလိမ့်မည်။ ​ထိုအခြေအနေနှစ်ခုလုံးသည် မော့တိ ​ကျောင်းတွင်ရှိ​နေ​သောအခါမှသာ ဖြစ်တတ်ပြီး အပြင်မှာ တစ်ခါမှမဖြစ်ဖူး​ပေ။ ယခုအချိန်သည် ​မော့တိအတွက် အရမ်းအလုပ်များ​သော အချိန်ဖြစ်​သော​ကြောင့် သူ နှစ်နာရီထက်ပို၍ ကျောင်းအပြင်ဘက် သို့မဟုတ် ကုမ္ပဏီနှင့် ဝေးရာသို့ ဘယ်တော့မှ သွားမည်မဟုတ်​ပေ။

သို့သော် အခုလက်ရှိတွင် ခြေရာခံစက်သည် ကျင်းသာ့အနီးရှိ ဝေးလံခေါင်သီသောလမ်းကို ညွှန်ပြနေသည်။ ၎င်းသည် သေချာပေါက် ကြိုတင်သတိ​ပေးခြင်း​ပင်။

မုထျန်းဟန် ​မော့တိ၏ဖုန်းကို ခေါ်လိုက်သည်။ ဖုန်းဝင်​သွားသော်လည်း မည်သူမျှ ဖုန်းမကိုင်​ပေ။

သူ အကြိမ်ပေါင်းများစွာ ဖုန်းဆက်​ခေါ်​​နေသော်လည်း အသုံးမဝင်ပေ။

ပြင်းထန်သော ကြောက်ရွံ့သည့် ခံစားချက်သည် သူ့နှလုံးသားမှ ထွက်ပေါ်လာသည်။ မုထျန်းဟန် ​မော့တိ၏ အခန်းဖော် ရှန့်ယွီ​ချောင်ကို ဖုန်း​ခေါ်လိုက်သည်။

သုံးစက္ကန့်အကြာတွင် ဖုန်းကိုင်ခဲ့ပြီး ရှန့်ယွီ​ချောင်၏ စိတ်လှုပ်ရှားနေသော အသံကို ကြားလိုက်ရသည်။

"သူ သူဌေး! ​ရှောင်တိ အိပ်ယာဝင် နောက်ကျနေလားလို့ မေးဖို့ ဖုန်းဆက်လိုက်တာလား။ ​နောက်မကျဘူး မကျဘူး မကျဘူး။ သူက နေကောင်းပြီး အမြဲတမ်း အချိန်မှန်အိပ်တယ်"

"မဟုတ်ဘူး” မုထျန်းဟန် လိုရင်းကို လှမ်းမေးလိုက်သည်။ “အဲဒီအ​ကြောင်း မဟုတ်ဘူး။ ​ရှောင်တိ မင်းနဲ့အတူရှိ​နေလား"

"အာ" ရှန့်ယွီ​ချောင် အလျင်အမြန် ပြန်​ဖြေလိုက်သည်။ “မဟုတ်ပါဘူး။ သူ အစ်ကို့ကို ​တွေ့ဖို့ သွားတာမဟုတ်ဘူးလား။ အတန်းပြီးတာနဲ့ အပြင်ထွက်သွားတာ လောလောဆယ် သူ ကျောင်းမှာမရှိဘူး။ ဟယ်လို ဟယ်လို" မုထျန်းဟန် သူ့ဖုန်းကို ချပစ်လိုက်​သောအခါ ရှန့်ယွီ​ချောင် မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်သည်။ ဒီနေ့ သူဌေးက ဘာဖြစ်နေတာလဲ။

"အစည်းအဝေးကို ရွှေ့ဆိုင်းလိုက်"

မုထျန်းဟန် အစည်းအ​ဝေးခန်းထဲမှ သူ့နောက်လိုက်လာသည့် လက်ထောက်ကုံးကို အမိန့်ပေးပြီး လိုင်သယ်စစ်ကို အချက်ပြလိုက်သည်။ "ငါတို့ ကျင်းသာ့ကို သွားမယ်"

လိုင်သယ်စစ် မုထျန်းဟန်ကို မှီနိုင်ရန် ပြေးလိုက်ရသည်။ သူ့ခေါင်းထဲတွင် မေးစရာ​မေးခွန်းများ အများကြီးရှိနေသည်။ "ဘာ? ကျင်းသာ့? မု မင်း ဘာဖြစ်နေတာလဲ။ တစ်ခုခုဖြစ်လို့လား"

"​မော့တိ တစ်ခုခုဖြစ်နေပြီလို့ ငါ သံသယဖြစ်မိတယ်" မုထျန်းဟန် မိနစ်ပိုင်းအတွင်း ပို၍ စိတ်ရှုပ်လာသည်။ သူ့မျက်နှာအ​သွေးအ​ရောင်သည် ဖျော့တော့နေသည်။

"ဘာ ​ရှောင်တိ တစ်ခုခုဖြစ်လို့လား" လိုင်သယ်စစ် ကြားပြီးနောက် ခလုတ်တိုက်လုနီးပါး ဖြစ်သွားသည်။

မုထျန်းဟန် သူ့နှလုံးသားထဲရှိ ​ကြောက်ရွံ့မှုများကို ဖိနှိပ်ထားရသည်။ သူ သူ့​ခြေလှမ်းများကို အရှိန်မြှင့်လိုက်ပြီး အခြားဖုန်းနံပါတ်မှုတစ်ခုကို ​ခေါ်ဆိုခဲ့သည်။

“ဟယ်လို ကော်မရှင်နာဝမ် ကျွန်​တော့်မှာ အ​ရေး​ပေါ်ကိစ္စတစ်ခုရှိလို့ မင်းရဲ့အကူအညီကို တကယ်လိုအပ်နေတယ်..."

“…”

ကော်မရှင်နာဝမ်နှင့် စကားပြောပြီးနောက် မုထျန်းဟန် တက္ကသိုလ်သို့ အမြန်ဆုံးနှုန်းဖြင့် သွား​နေစဥ် ကျင်းသာ့၏ ဒုကျောင်းအုပ်ကို ဆက်သွယ်ခဲ့သည်။

ဒုကျောင်းအုပ်သည် မုထျန်းဟန်ကို ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ နှုတ်ဆက်ရန် ဂိတ်ဝသို့ သွား​ရောက်ခဲ့သည်။ မုထျန်းဟန်၏ကားဝင်လာသည်ကို မြင်သည်နှင့် ချွေး​စေးများပြန်ကာ သူတို့ကို ကြိုဆိုရန် အပြေးအလွှား သွားလိုက်သည်။ သူ့စိတ်ထဲတွင် မုထျန်းဟန် သံသယဖြစ်လွန်း​နေသလားဟု ထင်မိသည်။ ​မော့တိနှင့် အဆက်အသွယ်ပြတ်သည်မှာ သုံးနာရီပဲရှိသေးသည်။ တစ်ခုခုမှားနေသည်ဟု သူဘာလို့ဆက်ပြောနိုင်ရတာလဲ။

သို့သော်လည်း တစ်ခုခု မှားယွင်းသွားပါလျှင် ဤထင်ရှားသော ပုဂ္ဂိုလ်ကို ထိခိုက်စေ​သော​ကြောင့် အန္တရာယ်ရှိသည့် အကျိုးဆက်များ ရရှိ​ပေလိမ့်မည်။

"ယဉ်ကျေး​နေဖို့ မလိုပါဘူး။ ကျေးဇူးပြုပြီး စောင့်ကြည့်ခန်းကို ခေါ်သွား​ပေးပါ"

မုထျန်းဟန်၏မျက်နှာသည် ကြောက်စရာကောင်း​နေသည်။ ဒု​ကျောင်းအုပ်၏ နှလုံးခုန်သံသည် မြန်လာသည်။ ​မော့တိ မြန်မြန်ပြန်လာပါစေဟု ဆုတောင်း​နေပြီး တကယ်ပြန်ပေးဆွဲခံရလျှင်​တောင် ဘာမှမဖြစ်ပါစေနှင့်ဟု ဆုတောင်း​နေခဲ့သည်။

"ဟုတ်ကဲ့ ဟုတ်ကဲ့… ကျေးဇူးပြုပြီး ဒီလမ်းပါ။ ဘယ်​နေရာကို အရင်စစ်ဆေးချင်ပါလဲ"

“​ကျောင်းရဲ့ ဝင်ပေါက်တွေအကုန်လုံးနဲ့ အဆောက်အဦး နံပါတ်(၁)ရဲ့ မှတ်တမ်းဗီဒီယိုကို ကြည့်ချင်တယ်"

ရှန့်ယွီ​ချောင်နှင့် အခြားသူများထံမှ စုဆောင်းရရှိထားသော အချက်အလက်များအရ ကျောင်း၏အတိုင်ပင်ခံပုဂ္ဂိုလ်သည် ​မော့တိအား ရှာ​နေသည်ဟု ကျောင်းသားတစ်ဦးက သူ့အား အကြောင်းကြားခဲ့​သောကြောင့် ​မော့တိသည် အဆောက်အဦ နံပါတ်(၁)သို့ သွား​ရောက်ခဲ့​ကြောင်း သိရှိခဲ့ရသည်။ သို့​သော်လည်း ဒုကျောင်းအုပ်ကြီးနှင့် ဖုန်းပြော​သောအခါ အတိုင်ပင်ခံသည် ခွင့်တိုင်ထားပြီး ကျောင်းဝင်းထဲတွင်တောင် မရှိ​ကြောင်း သတင်းရရှိခဲ့သည်။

“အ အ အ​ဆောက်အဦး နံပါတ်(၁)ရဲ့ ကင်မရာ အလုပ်မလုပ်ဘူး” ဒုကျောင်းအုပ်၏ စိတ်ထဲတွင် အော်ဟစ်နေသည်။ “အဲဒီအ​ကြောင်းကို မကြာသေးခင်ကမှပဲ ကြားခဲ့ရတာ။ ကင်မရာ က ခဏခဏ ပျက်​နေတာ အခု..."

မုထျန်းဟန်၏ အကြည့်​ကြောင့် ဒုကျောင်းအုပ်သည် သူ၏ အရေပြား ​လောင်ကျွမ်းသွားနိုင်​ကြောင်း ခံစားရသည်။ "အဲဒါက အမှန်ပါ။ မစ္စတာမု မင်း ငါ့ကို မယုံရင် ပြ​ပေးနိုင်ပါတယ်"

"မလိုပါဘူး။ အဝင်ပေါက်မှာရှိတဲ့ မှတ်တမ်းဗီဒီယိုကိုပဲ ကြည့်ရအောင်။ ကျောင်းအုပ်ကြီး ယွီက အလုပ်ရှုပ်နေပြီး အသေးအမွှားကိစ္စတိုင်းကို မစီမံနိုင်ဘူးဆိုတာ သိပါတယ်" မုထျန်းဟန် သူ့အသံကို ထိန်းထားပြီး သူ့အမူအရာ အများကြီး အပြောင်းအလဲမရှိပဲ ပြောလိုက်သည်။

လိုင်သယ်စစ် စိုးရိမ်တကြီးဖြင့် သူ့ကိုကြည့်နေသည်။ မုထျန်းဟန်၏ သည်းခံနိုင်စွမ်းသည် လုံးဝကို အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်နေပြီ ဖြစ်သည်။ ထိုကဲ့သို့ဆက်ဖြစ်လျှင် သူ ပေါက်ကွဲထွက်သွားမည်မှာ သေချာသည်။

အဝင်​ပေါက်ရှိ စောင့်ကြည့်မှုများသည် အားလုံး အလုပ်လုပ်​နေ​သော အ​ခြေအ​နေတွင် ရှိသည်။ တစ်ဖွဲ့လုံးသည် မှတ်တမ်းဗီဒီယိုကို ပြန်ကြည့်ခြင်းကို အရှိန်မြှင့်လိုက်သော်လည်း ​မော့တိကို မည်သည့်မြင်ကွင်းတွင်မျှ ရှာမတွေ့​ပေ။

"သူကားထဲမှာ ​ရှိ​နေတာဖြစ်နိုင်မလား" လိုင်သယ်စစ် စိုးရိမ်တကြီး မေးလိုက်သည်။

မုထျန်းဟန် နှစ်စက္ကန့်လောက် ငြိမ်သက်သွားပြီး​နောက် ​စကားပြောလာသည်။ “လိုင်သယ်စစ် နောက်တစ်ခါ မှတ်တမ်းတင်ထားတဲ့ ဗီဒီယိုကို ပြန်ကြည့်ပြီး အဲဒီဂိတ်​ပေါက်က ထွက်သွားတဲ့ ကားအားလုံးရဲ့ လိုင်စင်နံပါတ်ပြား​တွေကို မှတ်တမ်းတင်ထားလိုက်"

"နားလည်ပြီ"

မှတ်တမ်းတင်ထား​သော ဗီဒီယိုကို ကြည့်ရှုနေစဉ်တွင် မုထျန်းဟန်သည် ကော်မရှင်နာဝမ်အား တဟွိုက်လမ်းနှင့် လင်းအန်းလမ်းတို့ကို ဖြတ်သန်းသွားသော ယာဉ်များစာရင်းကို ပြုစု​ပေးရန် ထပ်မံတောင်းဆိုခဲ့သည်။

အားလုံးပြီးသွားပြီး မှတ်တမ်းများကို နှိုင်းယှဥ်ကြည့်သည့်အခါ ယာဉ်တစ်စီးသည် နေရာနှစ်ခုစလုံးတွင် ပေါ်လာခဲ့သည်။

"အဲဒီကားရဲ့ လမ်းကြောင်း​တွေကို ခြေရာခံလိုက်"

အနက်ရောင် Volkswagen တစ်စီးသည် ကျောင်းဝင်းအတွင်းမှ ထွက်ခွာခဲ့ပြီး ​မော့တိ၏ ခြေရာခံစက်မှ နှစ်နာရီကြာ မလှုပ်ရှားမှုကို ညွှန်ပြ​နေသည့်နေရာကို ဖြတ်သွားခဲ့သည်။ ထိုကားသည် လမ်းသေးသေးလေးထဲသို့ ​မောင်းသွားပြီး လမ်းမကြီး​ပေါ် ပြန်မတက်ခင် စက္ကန့်အနည်းငယ်လောက် ရပ်ထား​ကြောင်း ​စောင့်ကြည့်ကင်မရာများက ​ဖော်ပြထားသည်။ အရှေ့ဘက် ဆင်ခြေဖုံးရပ်ကွက်ရှိ ယန်အန်းလမ်းဆုံတွင် မရပ်မီ နောက်ထပ် နှစ်နာရီကြာ ယာဉ်ကြောပိတ်ဆို့မှုတွင် မောင်းနှင်ခဲ့သည်။

ထို့နောက် မည်သည့်ယာဉ်ထိန်း​ စောင့်ကြည့်ကင်မရာများတွင်မှ ထိုကားကို မတွေ့ရတော့ဘဲ စုံစမ်းစစ်​ဆေးမှုသည် လမ်းစပျောက်သွားသည်။

"ငါတို့ ဘာလုပ်သင့်လဲ" နောက်ထပ် ဘာသဲလွန်စမှ မရှိတာကို မြင်လိုက်ရပြီး လိုင်သယ်စစ်ပင် စိုးရိမ်တကြီး ဖြစ်သွားသည်။

မုထျန်းဟန် လက်သီးများကို ဆုပ်လိုက်သည်။ ​​မြေပုံ​ပေါ်တွင် ကားကို နောက်ဆုံးမြင်ရခဲ့သည့် ​နေရာအနီးရှိ ဧရိယာများကို သူကြည့်လိုက်သည်။

ကားသည် ယာဉ်ထိန်း​စောင့်ကြည့် ကင်မရာများတွင် မပေါ်ခြင်းသည် လမ်းမကြီးကို အသုံးမပြုခြင်း သို့မဟုတ် မီးပွိုင့်များကို မဖြတ်သွားခြင်းကို ဆိုလိုသည်။ ထို့အပြင် ထိုအခြေအနေများနှင့် ကိုက်ညီသည့်လမ်း တစ်ခုသာရှိသည်။ ထိုလမ်းသည် စိတ်ကျန်းမာရေးဆေးရုံဘေးရှိ ဘိုးဘွားရိပ်သာသို့ သွားသည့်လမ်းပင် ဖြစ်သည်။

….

"ငါ့ကို အပြစ်မတင်နဲ့။ မင်း တစ်ယောက်​ယောက်ကို အပြစ်တင်ချင်ရင် လူမှားပြီး စော်ကားမိတဲ့အတွက် မင်းဘာသာမင်းသာ အပြစ်တင်လိုက်"

သိုလှောင်ခန်းစောင့်သည် နောက်ထပ် ဝိုင်အနည်းငယ်ကို ပါးစပ်အပြည့် ​လောင်းထည့်လိုက်သည်။

အပြင်ဘက်တွင် အဝါရောင်ရှပ်အင်္ကျီဝတ်ထားသည့် အမျိုးသားသည် အချိန်ကိုစစ်ဆေးရန် သူ၏ဆဲလ်ဖုန်းကို ထုတ်ယူလိုက်သည်။ အခု ညနေ ၄ နာရီ ၂၃ မိနစ်ရှိ​နေပြီ။

အခု ကလေး၏ ခန္ဓာကိုယ်ထဲရှိ ​မေ့ဆေးအနည်းငယ်သည် ပျယ်သွားသင့်ပြီ။ အလုပ်ကို လက်​တွေ့အ​ကောင်အထည်​ဖော်ရန် အချိန်တန်​ပေပြီ။

သူပြန်သွားပြီး တံခါးကိုဖွင့်လိုက်သည်။ ထိုသူသည် မြေပြင်ပေါ်သို့ တံတွေးထွေးလိုက်ပြီး​နောက် သိုလှောင်ခန်းစောင့်ကို ​မြန်မြန်လုပ်ရန် တိုက်တွန်းလိုက်သည်။ “မြန်မြန်လုပ်စမ်း"

"ငါ ငါသိပါတယ်" သိုလှောင်ခန်းစောင့်သည် သူ့တံတွေးကို မျိုချလိုက်သည်။ နှစ်ဆယ်စင်တီမီတာရှည်သော အသီးလှီးဓားတစ်ချောင်းကို ကိုင်ဆောင်ပြီး ​မော့တိဆီသို့ လျှောက်သွားသည်။

ထို့နောက် အဝါရောင်အင်္ကျီ ၀တ်ထားသော အမျိုးသားသည် တံခါးကို စောင့်ကြည့်ရန် နောက်သို့ ပြန်လှည့်သွားသည်။

"ဟမ်း!!" ​မော့တိ အပြင်းအထန် နောက်ဆုတ်ရန် ကြိုးစားသည်။

သိုလှောင်ခန်းစောင့်သည် သူ၏​ကြောက်စိတ်ကို ထိန်းချုပ်လိုက်သည်။ သူ အံကိုကြိတ်ပြီး ​မော့တိကို တဟုန်ထိုး တိုက်ခိုက်​တော့သည်။

​မော့တိ ဘတ်စကက်ဘော ​ဘောလုံးအပုံထဲသို့ ​နောက်ဆုတ်သွားသည်။ အချိန်ဆွဲရန် ​မော့တိ ဘာမျှမလုပ်နိုင်သည့်အပြင် ထိုသိုလှောင်ခန်းစောင့်သည်လည်း စိတ်ပိုင်းဖြတ်ထားသည်ကို မြင်လိုက်ရ​​သော​ကြောင့် ​မော့တိ သူ၏မ​သေချာ​သောအ​တွေးများကို ​​ဘေးဖယ်ထားလိုက်ပြီး အသက်ရှင်ဖို့ရန်ကိုသာ အာရုံစိုက်လိုက်သည်။ ​မော့တိ ဘတ်စကက်ဘော ​ဘောလုံးကို သူ့ခြေဖဝါးဆီသို့ တံ​တောင်နှင့်တွက်လိုက်ပြီး တိုက်ခိုက်လာသူကို ချိန်ရွယ်လိုက်သည်။ ​မော့တိ သူ၏တံတောင်ဆစ်ကို အားပြုပြီး သူစုဆောင်းနိုင်သမျှ ခွန်အားအကုန်လုံးဖြင့် ဘောလုံးကို ကန်လိုက်သည်။

ဘောလုံးသည် အားပြင်းပြင်းဖြင့် ပျံတက်သွားပြီး ထိုလူ၏ မျက်နှာကို ထိမှန်သွားသည်။

"အား!"

ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ကျန်းမာရေး မကောင်းမွန်သော သို​လှောင်ခန်း​စောင့်သည် ချက်ချင်းပင် ​နောက်ပြန်လဲကျသွားခဲ့သည်။ သူ၏ အမြင်အာရုံများ မှုန်ဝါး​နေပြီး ပါးစပ်ထဲတွင် ​သွေးနံ့ရနေသည်။

"ငိုးပဲ"

အဝါရောင်အင်္ကျီ ၀တ်ထားသော အမျိုးသားသည် အခန်းတွင်းရှိ ဆူညံသံကို ကြားသွားခဲ့ပြီး သိုလှောင်ခန်းစောင့်သည် မည်ကဲ့သို့မျှအသုံးမဝင်သော​ကြောင့် စိတ်ရှုပ်ကာ​ဒေါသထွက်သွားသည်။ သူ ပြန်လာ ကြည့်လိုက်​သောအခါ နှာ​ခေါင်းများ​သွေးများထွက်ကာ ကြမ်းပြင်​ပေါ်တွင် လဲ​လျောင်း​နေ​သော သိုလှောင်ခန်းစောင့်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူ သို​လှောင်ခန်း​စောင့်ကို ကန်ကျောက်ပစ်ချင်​သော​ကြောင့် အလျင်အမြန် စစ်​ဆေးရန်သွားလိုက်သည်။

ရလဒ်အနေနှင့် သူ သူ့တံတွေးကို တက်နင်းမိပြီး ​ချော်လဲကျသွားသည်။

သူခန္ဓါကိုယ်တစ်ခုလုံးသည် မြေပြင်ပေါ်တွင် လဲကျနေသေးသော သိုလှောင်ခန်း​စောင့်ဆီသို့ တိုက်ရိုက်ကျသွားသည်။

"အား!!!" ပြုတ်ကျပြီးပြီးချင်းမှာပင် အဝါရောင်အင်္ကျီ ၀တ်ထားသော အမျိုးသားထံမှ အော်သံ ထွက်ပေါ်လာသည်။

"အား...အား..."

သိုလှောင်ခန်းစောင့်၏ ထိတ်လန့်တကြား ငိုသံများ​နောက်တွင် အော်ဟစ်သံများ ထွက်ပေါ်လာသည်။ လေးလံသော ခန္ဓာကိုယ်ကို တွန်းထုတ်ရန် ကြိုးစား​နေရ​သော​ကြောင့် သူ့လက်များသည် တုန်ခါ​နေသည်။

အဝါရောင်အင်္ကျီ ၀တ်ထား​သော အမျိုးသား၏ ရင်ဘတ်တွင် ဓားတစ်ချောင်းစိုက်​နေသည်။ ဓားသည် အ​ဖြောင့်အတိုင်းပင် တစ်​ချောင်းလုံးဝင်သွားသည်။ သူ အားနည်းစွာ ရုန်းကန်လိုက်​​သောအခါ သွေးများ အများအပြား ထွက်လာသည်။ နောက်ဆုံးတွင် သူ့မျက်လုံးများသည် ပြူးကျယ်လာပြီး အသက်ရှူခြင်း ရပ်တန့်သွား​သည်။ ထိုလူသည် ​အေး​အေးချမ်းချမ်း မ​သေဆုံးခဲ့ရ​ကြောင်း ​ဖော်ပြနေသည်။

"အား…အား… သေပြီ။ သူ သူသေသွားပြီ။ အား!"

သိုလှောင်ခန်းစောင့်သည် လူတစ်ယောက် သေသွားသည်ကို ပထမဆုံးအကြိမ် မြင်ဖူးခြင်းဖြစ်သည့်အပြင် သူ့​ကြောင့်ပင် သေသွား​သေးသည်။ အဆိုးဆုံးအချက်သည် သူ့တွင် ထိုလူကို သတ်ရန် ရည်ရွယ်ချက်မရှိခြင်းပင်။

သို​လှောင်ခန်း​စောင့်သည် ​ကြောက်ရွံ့ထိတ်လန့်လွန်း​သော​ကြောင့် ​သေ​သေချာချာ မစဥ်းစားနိုင်​တော့ဘဲ ​ကြောင်​ကြောင်​တောင်​တောင်ဖြစ်သွားသည်။

​မော့တိ အရာအားလုံး ပြောင်းလဲသွားသည်ကိုမြင်ပြီး အရမ်း အံ့ဩသွား​သော်လည်း သူ တည်ငြိမ်အောင် ထိန်းထားနိုင်ခဲ့သည်။ ​မော့တိ ကြောက်လန့်တကြားဖြင့် နောက်ပြန်ဆုတ်ပြီး သူ့ကို လာတိုက်​သော ထိုလူကို ​မော့တိ ကြည့်လိုက်သည်။ ​မော့တိ ရှေ့ကို တိုးလာပြီး သူ့ခေါင်းကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် ကန်လိုက်သည်။

ထိုလူ၏ဦးခေါင်းသည် ကြမ်းပြင်နှင့်ထိသွားပြီး နာကျင်မှု​ကြောင့် သူ မလှုပ်ရှားနိုင်ဖြစ်သွားသည်။

​မော့တိ မတ်တပ်ရပ်ရန် ရုန်းကန်လိုက်ရပြီး သတိပြန်လည်လာပြီဖြစ်​သော သိုလှောင်ခန်းစောင့်အနားမှ အလျင်အမြန် ဖြတ်သွားလိုက်သည်။ သူ ​မော့တိကို ဖမ်းလိုက်​သော်လည်း လွဲသွားခဲ့သည်။

ခြေလှမ်းအနည်းငယ်လှမ်းပြီး​နောက် ​မော့တိ အဝင်ပေါက်သို့ ရောက်သွားသည်။ အပြင်သို့ ကြည့်လိုက်​သောအခါ ရဲအရာရှိ အများအပြားကို တွေ့လိုက်ရသည်။ တပ်ဖွဲ့ကို ဦးဆောင်လာသူကို သူ ရင်းနှီးသလိုပင်။

သူတို့ ​မော့တိကို ရှာတွေ့သည်နှင့် အစ်မမုံ့သည် ချက်ချင်းပင် သူ့ထံသို့ ပြေးလာခဲ့သည်။ ကျန်​သောအဖွဲ့သားများသည် သူမ ပြေးသည်ကို မြင်ပြီး အမှီလိုက်ရန် ကြိုးစားကြ​တော့သည်။

"မစ္စတာမုကို အမြန်ခေါ်လိုက်။ သူ့ရှာကြည့်ခိုင်းထားတဲ့​နေရာမှာ ငါတို့ ဓါးစာခံကို ရှာ​တွေ့ပြီလို့ ​ပြောလိုက်"



Xxxxxxx