အထိန်းတော်ရှူကခဏမျှကြောင်သွားပြီးမှ အမိန့်ကိုနားလည်လိုက်တော့သည်။
လင်းရှောင်ကသက်ပြင်းချလိုက်ပြီး တိတ်တိတ်လေးခိုးပြုံးလိုက်မိသည်။
"သူ့ကိုမင်းနဲ့အတူခေါ်သွားချေ"
လင်းရှောင်တိတ်တိတ်လေးပျော်နေတုန်း
ဧကရာဇ်ကထပ်ပြောလာသည်။
လင်းရှောင်အေးခဲသွားသည်။
သူအခုလောလောဆည်အောင်မြင်သွားပေမယ့်
သူ့ရဲ့အခုလေးတင်ရဲတင်းလွန်းသောပြုအမူကြောင့်
ဧကရာဇ်ကိုမကျေမနပ်ဖြစ်စေမိမှာပဲလေ။
ကိစ္စတော့မရှိပါဘူး။ ဧကရာဇ်ဘေးမှာခစားနေရသ၍
သူ့မှာအခွင့်အရေးတွေအများကြီးရှိလာမှာပဲ။
လင်းရှောင်နှုတ်ခမ်းကိုတင်းတင်းစေ့လိုက်ကာ ဧကရာဇ်ကို အရိုအသေပြုလိုက်ပြီး အထိန်းတော်ရှူနောက်မှ လိုက်သွားရတော့သည်။
အပြင်သို့ရောက်သည်နှင့် အထိန်းတော်ရှူက နှုတ်ခမ်းမဲ့လိုက်ပြီး
"အတော်လည်တဲ့ ကုန်းကုန်းလေးပဲ ဟမ်?"
လင်းရှောင်ခေါင်းကိုသာငုံ့ထားလိုက်သည်။
ဧကရာဇ်နှင့်ပိုနီးကပ်လေ အထိန်းတော်ရှူက သူ့ကိုပို၍မကျေမနပ်ဖြစ်လာလိမ့်မည်ဖြစ်ကြောင်း သူတွေးမိပြီးသားပင်။
ဤနန်းဆောင်ထဲတွင် အကုန်လုံးက ဧကရာဇ်မျက်နှာသာရဖို့သာကြိုးစားနေကြသူများသာ။
ဧကရာဇ်ထံမှမျက်နှာသာပေးမှုကသာ သင့်ကို အာဏာနှင့် ချမ်းသာကြွယ်၀မှုတွေယူဆောင်ပေးလိမ့်မည်။
ထို့ကြောင့်လူတိုင်းက ဧကရာဇ်၏မျက်နှာသာပေးမှုအတွက် တိုက်ခိုက်ကြလိမ့်မည်။
သို့သော် ယခုချိန်အထိ ဧကရာဇ်ဘေးတွင် အမှန်တကယ် ခစားခွင့်ရသူမှာ သူ့ရှေ့တွင်ရပ်နေသော အထိန်းတော်ရှူ တစ်ယောက်သာရှိခဲ့ဖူးသည်။
ယခုမူ ဧကရာဇ်ကိုယ်တော်တိုင်က လင်းရှောင်းအား သူ့ဘေးတွင်ခစားဖို့ ကြည်ဖြူစွာခွင့်ပြုလိုက်ချေပြီ။
အထိန်းတော်ရှူမှာ အရှင့်ဘေးတွင်ခစားနိုင်သော တစ်ဦးတည်း မဟုတ်တော့ပေ။
အထိန်းတော်ရှူက ဘယ်ဒေါသမထွက်ပဲနေမလဲ?
အထိန်းတော်ရှူမှာ ဤကုန်းကုန်းငယ်ကိုအထင်မသေးရဲတော့ပေ။
ယခင်က ဤကုန်းကုန်းငယ်ကြောင့် အကျိုးအမြတ်အနည်းငယ်ရဖူးသည်ကိုထောက်ရှု၍
ရေခဲတုံးအနည်းငယ်ပေးလိုက်မိသည်။
ထိုရေခဲတုံးများဖြင့် အရှင့်ဆီကမျက်နှာသာရအောင်
လုပ်သွားနိုင်လိမ့်မည်ဟု မည်သူထင်ထားမည်နည်း?
အခုတော့ဧကရာဇ်က ဒီကုန်းကုန်းကို သူ့နားမှာခစားဖို့ခွင့်ပြုလိုက်ပြီ!
ဒါသူ့မျက်နှာကိုဖြတ်ရိုက်လိုက်တာပဲမဟုတ်ဘူးလား?
အထိန်းတော်ရှူမှာ တွေးလေတွေးလေ ဒေါသထွက်လေပင်။
လင်းရှောင်မျက်နှာကိုမြင်နေရရုံနဲ့တောင် ဒေါသအထွက်လွန်ကာ သေတော့မလိုပင်။
လင်းရှောင်လည်း အထိန်းတော်ရှူ၏ အတွေးများကိုနားလည်လေသည်။
သို့သော် ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်ဧကရာဇ်၏ဘေးမှ ယုံကြည်အားထားရဆုံးအမှုထမ်းတစ်ဦးဖြစ်လာဖို့ဆိုလျှင်
အထိန်းတော်ရှူကိုလည်းအနှေးနဲ့အမြန်ဖယ်ထုတ် ပစ်ရမည်ပင်။
သို့သော်လည်း လောလောဆည်တော့ သူ့အခြေအနေအရအထိန်းတော်ရှူကို မထီမဲ့မြင်ပြု၍မဖြစ်ပေ။
လင်းရှောင် တွေးတော့ဆင်ခြင်လိုက်ပြီး အထိန်းတော်ရှေ့တွင် ပို၍ သတိထား ရိုကျိုးစွာပြုမူနေလိုက်သည်။
အတိတ်ဘ၀တုန်းက ဧကရာဇ်နှစ်သက်သမျှ အဖုံဖုံကို သိရေစေရး အထိန်းတော်ရှူအား မျက်နှာလိုမျက်နှာရ လုပ်ခဲ့ဖူးပါ၏။ လောဘကြီးကာ ဘ၀င်မြင့်သည့်အပြင်
အထိန်းတော်ရှူမှာ အမြှောက်အပင့်လည်း အင်မတန်ကြိုက်တတ်ပေသေး၏။
သူ့ရှေ့တွင် ငတုံးငအလို ရိုရိုကျိုးကျိုးလေးနေနေသ၍
လင်းရှောင်သည် သိပ်ပြီးပစ်မှတ်ထားခံရမည် မဟုတ်ဟု ယုံကြည်ချက်ရှိသည်။
တကယ်တော့ဧကရာဇ်မှာ တပါးသူအပေါ်အလွန်မယုံကြည်တတ်သော စရိုက်မျိုးရှိ၍ အထိန်းတော်ရှူက ဧကရာဇ်အနားတွင် မြဲနေခြင်းသာ။
သို့သော်လည်း ဒါကိုလင်းရှောင် စိတ်ထဲမှာသာတွေးရဲသည်။
ယခုလောလောဆည်သူလုပ်ရမည်က
အထိန်းတော်ရှူရှေ့တွင် အတတ်နိုင်ဆုံး နှိမ့်ချစွာ ရိုကျိုးစွာနေရမှာဖြစ်သည်။ ဒါမှ အထိန်းတော်ရှူက သူ့ကိုအထင်သေးကာ
သူ့နေရာကိုလုယူမည် ရန်သူလို အဆက်ဆံမခံရမှာဖြစ်သည်။
သို့သော် အရာရာတိုင်းက စီစဉ်ထားသလို ဖြစ်မလာတတ်ပါချေ။
လင်းရှောင်ကမိမိဘာသာ ဧကရာဇ်အပါးတွင် ခစားခွင့်ရဖို့တောင်းဆိုပြီးကတည်းက
အထိန်းတော်ရှူက သူဘာလုပ်လုပ် မကျေမနပ်ဖြစ်နေတော့တာဖြစ်သည်။
အထိန်းတော်ရှူ၏အမူအယာမှာ အလွန်ကြည့်ရဆိုးလျက်
"အရှင့်နားမှာခစားရတယ်ဆိုပြီး ဟုတ်လှပြီထင်မနေနဲ့"
"အရှင့်အနားမှာခစားဖူးတာ မင်းတစ်ယောက်တည်းမဟုတ်ဘူး။
အမှားလည်းမလုပ်မိစေနဲ့ပေါ့။ မဟုတ်ရင် မင်းခေါင်းနဲ့လည်ပင်း တကွဲတပြားဖြစ်သွားတာ ဘယ်တုန်းကလည်းတောင် သိလိုက်မှာမဟုတ်ဘူး"
အထိန်းတော်ရှူကသူ့ကိုခြိမ်းခြောက်လာသောအခါ
လင်းရှောင်လည်း ကြောက်ချင်ယောင်ဆောင်၍
ရိုရိုကျိုးကျိုးပင်ပြန်ဖြေပေး လိုက်သည်။
"ဟမ့် " အထိန်းတော်ရှူက နှာမှုတ်လိုက်ပြီး
သူ့အား အခန်းငယ်တစ်ခုသို့ ဦးဆောင်၍ ခေါ်သွားခဲ့သည်။
"ဒါ အခုကစပြီး မင်းနေရမယ့်နေရာပဲ၊ အရှင်ကမနက် ၆နာရီမှာနိုးပြီး ညဆို ၁၁နာရီမှာအိပ်တယ်။ မင်းလည်းမနက်၆နာရီမှာထပြီးအရှင့်ကိုခစားရမယ်။
ညနေခင်း အရှင်ခဏအနားယူတဲ့အခါ မင်းထွက်သွားရမယ်
နားလည်လား?"
"ဒီငယ်သားသိပါပြီ" လင်းရှောင်ဂရုတစိုက်ပြန်ဖြေလိုက်သည်။
အထိန်းတော်ရှူဆက်၍
"မင်းမနက်ဖြန်ကစပြီး အမှုထမ်းနိုင်တယ်၊
ဒီနေ့အဖို့ အရှင့်မှာ ခစားမယ့်သူတွေမှအများကြီးပဲ၊
မင်းကိုမလိုဘူး။ အရင်လူတွေပဲသူတို့ တာ၀န်ကိုလုပ်လိမ့်မယ်"
အထိန်းတော်ရှူက လှောင်ပြုံးပြုံးလိုက်ကာ သူ၏မြင်းမြှီးယပ်ကို ခါယမ်းလိုက်ပြီးထွက်သွားတော့သည်။
ကျောခိုင်းသွားသော အထိန်းတော်ရှူအား လင်းရှောင်လက်ခလယ်ထောင်ပြလိုက်ပြီး စိတ်ထဲမှ ဆဲရေးလိုက်သည်။
သူ့ကိုမနက်ဖြန်မှာစပြီးအမှုထမ်းဖို့ပြောတယ်၊
မနက်ခြောက်နာရီမှာအရင်ရောက်နှင့်ပြီး ဧကရာဇ်ကိုခစားရမယ်လို့လည်းပြောသွားသေးတယ်၊
ဒါပေမယ့် ဧကရာဇ်နန်းဆောင်ကဘယ်မှာဆိုတာရယ်၊
ဘယ်နေရာမှအသင့်စောင့်နေရမယ်ဆိုတာကိုကျ
ပြောမသွားဘူး?
သူအတိတ်ဘ၀တုန်းက နန်းဆောင်တွေရဲ့နေရာအတိအကျကို သိနေခဲ့ပြီးသားမို့ တော်သေးတာပေါ့။ နို့မို့်ဆိုမနက်ဖြန် ဧကရာဇ်ရဲ့ဒေါသနဲ့တင်
မြေကျင်းထဲအရှင်လတ်လတ်မြှုပ်ခံရပြီးလောက်ပြီ။
ပြီးတော့ အရှင်က စောစောအိပ်ပြီးစောစာထတယ်ဆိုတာပဲ
ပြောသွားတာလေ၊ ဧကရာဇ်ဘာကိုမကြိုက်ဘူး၊ ဘာကိုသတိထားရမယ်ဆိုတာ တစ်ခွန်းမှကိုပြောမသွားတာ။
ဒါသူ့အတွက်ကျင်းတူးပေးသွားတာအသိသာကြီး
လင်းရှောင်အေးစက်စွာရယ်လိုက်သည်။
သူ့အတိတ်ဘ၀တစ်ခုလုံးနီးပါး ဧကရာဇ်၏ အကြောင်းကိုအလွတ်ရအောင်လေ့လာခဲ့ပြီးပြီ။
အထိန်းတော်ရှူဖြစ်စေချင်တဲ့အတိုင်း ဖြစ်မလာမှာစိုးမိပါရဲ့။
မနက်၆နာရီထတာနဲ့ပါတ်သတ်ပြီးတော့ပြောရရင်
သူသာတကယ်ကိုအဲဒီအချိန်မှထပြီး ဧကရာဇ်ဆီခစားဖို့သွားရင် တစ်ခါတည်းခေါင်းပြုတ်ပြီးသားပဲ။
ဧကရာဇ်ကအမြဲ၆နာရီထက် နာရီ၀က်စောနိုးပြီးတော့
တော်၀င်ဥယျာဉ်တွင် သိုင်းကစားရန်သွားလေ့ရှိသည်။
အဲဒါပြီးရင်တော့ နန်းဆောင်ကိုပြန်လာပြီးတော့ ကိုယ်လက်သန့်ရှင်းပြီး မနက်ခင်းညီလာခံတက်လိမ့်မယ်။
ပြီးတော့မနက်၈နာရီမှာ မနက်စာစားမယ်။
အဲဒါပြီးရင်တော့ ဧကရာဇ်ဟာရေချိုးပြီး အ၀တ်ပြောင်ပေါ့ပေါ့ပါးပါးကို၀တ်ပြီး အရေးအခင်းစာလိပ်များကို ကိုင်တွယ်ဖြေရှင်းလိမ့်မယ်။
၁၂နာရီလောက်မှာဆိုရင် ဧကရာဇ်ဟာနန်းဆောင်ကိုပြန်ကာ အနားယူမှာဖြစ်ပြီး ညနေ၆နာရီလောက်မှာတော့ ညနေစာစားလိမ့်မယ်။ အဲဒါပြီးရင်တော့ ကိုယ်လုပ်တော်တစ်ယောက်ယောက်ကိုရွေးပြီး အိပ်ဆောင်၀င်လိမ့်မယ်။
နေ့လည်နေ့ခင်းတွေမှာဆို တော်၀င်ဥယျာဉ်မှာလမ်းလျှောက်တတ်တယ်။
ပြောရကြေးဆို တော်၀င်ဥယျာဉ်ထဲမှာပဲမဟုတ်ဘူး။
နန်းတွင်းတစ်ခုလုံးကို ပါတ်လျှောက်ရတာကို ကြိုက်တာပင်။
နန်းတွင်းထဲလမ်းပါတ်လျှောက်ရသည်မှာ
ဘာစိတ်၀င်စားစရာများကောင်းသလဲ လင်းရှောင်ဖြင့် နားမလည်ပါချေ။
အတိတ်ဘ၀မှာတုန်းက ဧကရာဇ်သည်တော်၀င်နန်းဆောင်ဘက်တွင် ခဏခဏပေါ်လာတတ်သည်။ ပေါ်လာတိုင်းလည်း လင်းရှောင်က မဆုံမိအောင်ရှောင်ရသည်သာ။
အခုဘ၀မှာလား? ပြောမနေပါနဲ့တော့
တည့်တည့်တိုးတာသုံးခေါက်တောင်ရှိနေပြီပဲ။
နောက်တစ်နေ့တွင် လင်းရှောင်အိပ်ယာမှနိုးနိုးချင်း မျက်လုံးမပွင့်ခင်မှာပင် အ၀တ်အစားလဲကာ ဧကရာဇ်နန်းဆောင်သို့ ခပ်သုတ်သုတ်သွားလိုက်သည်။
မနေ့ညတုန်းကမူ စောစောမထမိပဲ အချိန်လွဲသွားမှာစိုး၍ သူ့မှာကောင်းကောင်းပင်အိပ်မပျော်ပေ။
လောလောဆည်ကောင်းကင်မှာ ထိန်လင်းနေကာ
အနည်းဆုံး၆နာရီတော့ရှိလောက်ပြီ။ လင်းရှောင်နောက်မကျဝံ့ပါချေ။
ညစောင့်တာ၀န်ကျသောကုန်းကုန်းမှာ နန်းဆောင်ရှေ့တံခါးတွင် ရပ်လျက်ရှိနေဆဲ။ အဆောင်တွင်းကမူ မည်သည့်အသံမျှမကြားရသေးချေ။
လင်းရှောင်အခုမှအသက်ရှူချောင်သွားသည်။
ကြည့်ရတာ သူသိပ်နောက်ကျမသွားပုံပါပဲ။
အချိန်ကားအနည်းငယ်စောနေသေးပုံပေါ်ပေမယ့်
ရောက်လာပြီးမှတော့မထူးတော့ဘူးဟု ညစောင့်ကုန်းကုန်းနှင့်အတူပင် နန်းဆောင်တံခါးတွင်ရပ်နေလိုက်သည်။
ထို့နောက် သိပ်မကြာပေ။
အထိန်းတော်ရှူရောက်လာပြီး လင်းရှောင်ကိုမြင်လျှင်
ထူးဆန်းစွာပြုံးလျက်
"မင်းက အတော်လေးစောသားပဲ?"
လင်းရှောင်ကခေါင်းငုံ့လျက်ပင်
"ဒီငယ်သား အထိန်းတော်ကြီးပြောခဲ့တာကို စိတ်ထဲမှာစွဲနေလို့ပါ။ အရှင့်ကိုနောက်ကျစွာခစားပြီး
အပြစ်ပြုမိမှာစိုးလို့ စောစောထခဲ့ပါတယ်"
"ဟမ့်. မင်းကစဉ်းစားတွေးခေါ်တတ်သားပဲ?"
အထိန်းတော်ရှူက သူ့ကိုမကျေမနပ်ကြည့်ကာဆိုလိုက်သည်။
ဧကရာဇ်၏ ဩရှသောအသံက အခန်းတွင်းမှထွက်လာခဲ့သည်။
အထိန်းတော်ရှူက နန်းဆောင်တံခါးကိုဖွင့်ကာ ၀င်လိုက်ပြီး ဧကရာဇ်ရှေ့တွင်ဒူးထောက်လိုက်သည်။
"ငယ်သားရှိပါတယ် အရှင်"
လင်းရှောင်လည်း ရှေးမနှောင်းပင် အခန်းတွင်း၀င်လိုက်ပြီး
အထိန်းတော်ရှူနောက်မှပင် ဒူးထောက်နေလိုက်သည်။
