MM Story Teller

အပိုင်း ၂၀၇

Viewers 62k

အခန်း ၂၀၇ “ပိုင်ရှင်ပု.. မြွေအမျိုးသမီးကို သိလား…”

“ဒီနေ့အတွက် ဝိုင်နည်းနည်းလေးတောင် မကျန်တော့ဘူးလား…”

၀ူယွမ်ပိုင်က ပူဆွေးနေဟန်နှင့် ပုဖန်ကို စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။ သူမက အလွန်အမင်း စိတ်ဓါတ်ကျနေသော်လည်း အသုံးမ၀င်တော့ပေ။

“ဆိုင်ထဲမှာ အစားကောင်း ကြိုက်သူတွေအတွက် စားသောက်ဖွယ်ရာတွေ အများကြီး ရှိပါတယ်.. မင်းတစ်ခုခုကို အော်ဒါမှာချင်ရင် ဒီကလေးမလေးကို ပြောလိုက်…” ပုဖန်က ရှောင်ယီ၏ ခေါင်းကို ငြင်သာစွာ ပုတ်၍ သူ၏ ဟင်းပွဲများကို ကြော်ညာလိုက်သည်။

ဂျိချန်းရွဲ့က ငါးလမ်းကြောင်းသိမြင်မှု သစ်သီးပင်နှင့် နီးသည့် နေရာတစ်ခုကို ရွေချယ်၍ ထိုင်လိုက်လေသည်။ ထို့နောက် ငါးလမ်းကြောင်းသိမြင်မှု သစ်သီးပင်အနီးသို့ လျောက်သွားလိုက်လေသည်။

ဆန်းကျယ်လှသော စိတ်ဝိဥာဉ် လှိုင်းများနှင့် လတ်ဆတ်လှသော စွမ်းအင်များ ပတ်၀န်းကျင်တွင် ပျံ့နှံ့နေသည်ကို ခံစားလိုက်ရလေသည်။ ဂျိချန်းရွဲ့က လက်နှစ်ဖက်ကို နောက်ပစ်၍ ငါးလမ်းကြောင်းသိမြင်မှု သစ်သီပင်ကို သေချာစွာအကဲခတ်နေလေသည်။

ဆိုင်ငယ်လေး၏ အပြင်ဘက်မှ ပုန်းကွယ်နေကြသော စစ်သည်တော်များနှင့် ထိုးဖောက်လာသော စွမ်းအင်များက တဖြည်းဖြည်း ပြန်လည်ရုတ်သိမ်းသွာသည်။ သူတော်စင်အဆင့်များအားလုံးက ဖြစ်ပွားလာသော ကိစ္စရပ်များက ငါးလမ်းကြောင့်သိမြင်မှု သစ်သီးကြောင့်မဟုတ်မှန်း သိသွားကြပြီး တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် ထွက်ခွာသွားကြလေသည်။ ယခုအချိန်တွင် ငါးလမ်းကြောင်းသိမြင်မှု သစ်းသီးပင်က မရင့်မှည့်လာသေးသောကြောင့် အခြား ကိစ္စရပ်များတွင် သူတို့က ပါ၀င်ပတ်သတ်လိုခြင်း မရှိပေ။

၀ူယွမ်ပိုင်က ဟင်းပွဲအချို့မှာယူလိုက်လေသည်။ ဟင်းပွဲများ၏ စျေးနှုန်းကြောင့် မျိုကျရန်ပင် ခက်ခဲလှသော်လည်း တိမ်ဖြူစံအိမ်၏ သခင်လေးတစ်ယောက်အနေနှင့် ယခုထက်တိုင် ဆိုင်ထဲတွင် ရှိနေသော အာကာသအာနန်ဂိုဏ်းမှ လူကို ကြောက်ရွံ့နေလေသည်။ ထို့ကြောင့် သူမက ပြသနာရှာရဲခြင်း မရှိပေ။ သူမက ကြာပန်းကို မရနိုင်တော့သောကြောင့် ဝူယွမ်ပိုင်၏ ဗိုက်ထဲတွင် အစားအစာများအစား ဒေါသများနှင့် ပြည့်နှက်နေလေသည်။

နီယန်က ရီဇီလင်းနှင့်အတူ ဆိုင်ထဲမှ ထွက်ခွာသွားပြီး တည်းခိုခန်းသို့ အလျင်အမြန် ပြန်လာလိုက်သည်။ သူမက တိုးတက်လာသော စွမ်းအင်များကို အသားကျအောင် ပြုလုပ်လိုနေလေသည်။ ရီဇီလင်းက နီယန့်ကို အဖော်လိုက်ခဲ့ပေးခြင်းသာ ဖြစ်လေသည်။

ဆိုင်ထဲတွင် ပြန်လည်တိတ်ဆိတ်သွားလေသည်။ တန်းစီနေသော လူအုပ်ကြီးက ဝိုင်မရတော့သောကြောင့် ပြန်သွာကြလေသည်။ ကွမ်းညီအကို သုံးယောက်က အိမ်သို့ အလျင်အမြန် လျောက်လှမ်းနေကြလေသည်။ မမျှော်လင့်ပဲ ရရှိလာသော အကျိုးအမြတ်များကို သူတို့၏ ဖခင်ကို ပြောပြရန် ဆန္ဒပြင်းပြနေကြလေသည်။

မွှေးပျံ့သော ရနံ့များက မီးဖိုချောင်ဘက်မှ ထွက်ပေါ်လာလေသည်။ ရင်းနှီကျွမ်း၀င်နေသော မွှေးရနံ့များက ငါးလမ်းကြောင်းသိမြင်မှု သစ်သီးပင်ကို အကဲခတ်နေသော ဂျိချန်းရွဲ့၏ နှလုံးသားကို ဆွဲဆောင်သွားလေသည်။

“ပိုင်ရှင်ပုရဲ့ အချက်အပြုတ်စွမ်းရည်က ပိုပြီးတော့ တိုးတက်လာတာပဲ… ဟင်းပွဲရဲ့ ရနံ့တွေက ပိုပြီး ဆွဲဆောင်မှု ပြင်းထန်လာတယ်…” ဂျိချန်းရွဲ့က အသက်ပြင်းပြင်း တစ်ချက် ရှိုက်လိုက်ပြီး ပြောဆိုလိုက်သည်။

လျန်ဖုက လက်ချောင်းလေးများကို ပူးထားပြီး ထိုင်ခုံတွင် ၀င်ထိုင်လိုက်လေသည်။ သူ၏ မျက်နှာက ယခုထက်တိုင် ပူဆွေးသောက ရောက်နေဆဲပင် ဖြစ်သည်။ ဤဆိုင်ထဲတွင် ဧကရာဇ်မင်းမြတ်၏ နောက်ဆုံးပုံရိပ်များ ကျန်ရှိနေလေသည်။ ရင်းနှီးကျွမ်း၀င်နေသော အမှတ်တရ မြင်ကွင်းများကို ဖယ်ရှားရန်အတွက် သူ၏ လက်ချောင်းလေးများကို ဝေ့ရမ်းလိုက်လေသည်။

ဂျိချန်းရွဲ့က လျန်ဖုကို အကူအညီ မဲ့စွာနှင့် စိုက်ကြည့်နေလေသည်။

မီးဖိုချောင်ဘက်ဆီမှ မွှေးပျံ့လှသော ရနံ့များက ပို၍ ပြင်းထန်လာပြီး ကွမ်းရှောင်ယီက အနီရောင်အသားနှပ်ကို တက်ကြွစွာနှင့် သယ်ဆောင်လာပြီး ဂျိချန်းရွဲ့၏ ရှေ့တွင် ချပေးလိုက်သည်။ ပုဖန်ကလဲ အေးခဲကျောက်စိမ်း နှလုံးသား ဝိုင်အိုးကို ဂျိချန်းရွဲ့၏ ရှေ့တွင် ချပေးလိုက်လေသည်။

ဂျိချန်းရွဲ့၏ မျက်၀န်းများက တောက်ပသွားပြီး နှုတ်ခမ်းတစ်ချက် သပ်လိုက်လေသည်။ သူက ပုဖန်၏ ဟင်းပွဲများကို နောက်ဆုံးစားသောက်ခဲ့ချိန်က ကြာမြင့်လှပြီ ဖြစ်သောကြောင့် ဆာလောင်လာလေသည်။

“မွှေးလိုက်တာ…”

ဂျိချန်းရွဲ့က ဟင်းပွဲများအနီးသို့ ကပ်၍ အနံ့ခံလိုက်ပြီး ပျော်ရွှင်စွာနှင့် မှတ်ချက်ချလိုက်သည်။ မွှေးပျံ့လှသော အနီရောင် အသားနှပ်၏ ရနံ့က စိတ်ဆိုးစွာဖြင့် ထိုင်နေသော ဝူယွမ်ပိုင်ကိုပင် ဆွဲဆောင်သွားလေသည်။

ဂျိချန်းရွဲ့က မွှေးရနံ့နှင့် အပူငွေ့များ တထောင်းထောင်း ထနေပြီး ဆီများ ရွှဲအိနေသော အသားတစ်ဖက်ကို ပါးစပ်ထဲသို့ ကောက်ထည့်လိုက်လေသည်။ အသားကို ဝါးလိုက်သည်နှင့် နူးညံ့လှသော အသားနှင့် သွားများ ထိတွေကမှုကြောင့် အံသြဖွယ်ရာ ကောင်းလှသော အရသာများ ထွက်ပေါ်လာလေသည်။ အနီရောင် အသားနှပ်နှင့် အေးခဲကျောက်စိမ်း နှလုံးသားဝိုင်က သူ၏ ဗိုက်ထဲသို့ ရောက်လာသည်နှင့် ရွှင်လန်းတက်ကြွလာလေသည်။

ပုဖန်က ဂျိချန်းရွဲ့၏ တက်ကြွနေသော အမူအယာကို ကြည့်၍ မီးဖိုချောင်ထဲသို့ ပြန်လှည့်၀င်သွားလိုက်လေသည်။

အနက်ရောင်၀တ်စုံကို ၀တ်ဆင်ထားသော ဘုန်းကြီးငယ်တစ်ပါးက လမ်းကြားလေးထဲသို့ ခပ်ပြုံးပြုံးနှင့် ၀င်လာလေသည်။ သူက ဆိုင်ငယ်လေး၏ ရှေ့တွင်လဲလျောင်းအိပ်စက်နေသော ခွေးနက်ကြီး တစ်ကောင်ကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။ သူ၏ မျက်၀န်းများက ချက်ချင်းပင် တောက်ပြောင်လာပြီး နှုတ်ခမ်းကို လျှာဖြင့် သပ်လိုက်လေသည်။

“၀၀ဖြိုးဖြိုး ခွေးလေးတစ်ကောင်ပါလား… တော်တော်အရသာရှိမယ့်ပုံပဲ…”

ဘလက်ကီက သူ၏ ကျောရိုးတစ်လျောက်တွင် စိမ့်တက်သွားသည်ကို ခံစားလိုက်ရသောကြောင့် မျက်လုံးလှန်ကြည့်လိုက်ရာ လောဘတကြီး စိုက်ကြည့်နေသော ဘုန်းကြီးငယ်တစ်ပါးကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။

“ဘာ… ဘာလဲ… ဒီအကြည့်က ဘာလဲဟ…”

ခွေးနက်ကြီးက ထိုသူ၏ မျက်လုံးများကို ပြန်ကြည့်လိုက်လေသည်။ သူက ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် တစ်စုံတစ်ယောက်၏ အာသာငမ်းငမ် စားသောက်လိုဟန်နှင့် စိုက်ကြည့်သည်ကို ခံလိုက်ရခြင် ဖြစ်သည်။

“ဘာလဲ…. ဒီဂတုံးက သေချင်နေတာလား….”

ဘုန်းကြီးငယ်က သူ၏ ခေါင်းပြောင်ပြောင်ကို ပွတ်သပ်လိုက်ပြီး သူ၏ ပါးစုံများ မြောက်တက်သွားသည်အထိ အားရပါးရ ပြုံးလိုက်လေသည်။

“အနီရောင်ခွေးသားနှပ်… အရသာရှိလိုက်မယ့်ဖြစ်ချင်း… ဒီလို ၀တုတ်တုတ် ခွေးက အင်ပါယာ မြို့တော်ထဲမှာ တွေ့ဖိုမလွယ်ဘူး… ကိစ္စမရှိဘူး….” ငါအရင်ဆုံး မြွေခွေးအိုကြီး ကျောက်မူရှန် ခိုင်းလိုက်တာကို အရင်လုပ်လိုက်မယ်… သူက နှုတ်ခမ်းများကို လျှာဖြင့် သပ်လိုက်ပြီး ဘလက်ကီကို သနားဟန်နှင့် ကြည့်၍ ဆိုင်ထဲသို့ ၀င်သွားလေသည်။

“ဒီခေါင်းပြောင်ပြောင်နဲ့ ငတုံးကောင်က ဘာတွေ ကြံစည်နေတာလဲ… သူက ငါ့ကိုဘာလို့ သနားသလို ကြည့်တာလဲ…” ဘလက်ကီက ကြောင်အ မှင်သက်သွားလေသည်။

ဘလက်ကီက မျက်လုံးတစ်ချက်လှန်လိုက်ပြီး ပျင်းရိစွာနှင့် ပြန်အိပ်လိုက်လေသည်။

“အသား… အသားရဲ့ မွှေးရနံ့…”

ဘုန်းကြီးငယ်က ဆိုင်ထဲသို့ ရောက်လာသည်နှင့် သူ၏ မျက်လုံးများက ပို၍ လင်းလက်တောက်ပလာလေသည်။

“ဒါက အသားရနံ့… ဒါက ဝိုင်နံ့… ဒီဆိုင်လေးက မဆိုးဘူးပဲ…”

ဘုန်းကြီးငယ်က နူးညံ့မွှေးပျံ့လှသော အနီရောင် အသားနှပ်ကို စားနေသော ဂျိချန်းရွဲ့ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ထို့နောက် တောက်ပစိုအိနေသော ရွှေဝါရောင် အသားပေါင်းဖက်ထုပ် စားနေသော ဝူယွမ်ပိုင်ကို ဆက်ကြည့်လိုက်လေသည်။ ထို့နောက် သူက ကူရာမဲ့စွာနှင့် တံတွေးတစ်လုပ်မြိုချလိုက်လေသည်။ မွှေးကြိုင်သင်းပျံ့လှသော ရနံ့များက သူ၏ အစားစားချင်စိတ်ကို လှုံ့ဆော်ပေးနေလေသည်။ သူက ဗိုက်ကို တင်းကားအောင် ပေါက်ဆီများ စားခဲ့သည်ကို သူက မေ့လျော့သွားလေသည်။

“ဒါ.. ဒါက မြေခွေးအိုကြီး ကျောက်မူရှန် သွားခိုင်းလိုက်တဲ့ နေရာရော ဟုတ်ရဲ့လား…”

“မင်း ဘာမှာချင်တာလဲ… မီနူးက အနောက်မှာပါ… မှာချင်တာ ရှိရင် ငါ့ကို ပြောပါ…” ကွမ်းရှောင်ယီက ဆိုင်ထဲသို့ ၀င်ရောက်လာသော ထူးဆန်းသည့် ဘုန်းကြီးငယ်ကိုပြောလိုက်သည်။

ဘုန်းကြီးငယ်က သတိပြန်၀င်လာပြီး နောက်သို့ လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ မတန်တဆ စျေးနှုန်းများက နှုတ်ခမ်းများကို မဲ့ရွဲ့လိုက်သည်။

“ကျေးဇူးပြုပြီး ဒီဘုန်းတော်ကြီးကို ၀က်နံရိုးချိုချဉ်ကြော်တစ်ပွဲနဲ့ အေးခဲကျောက်စိမ်း နှလုံးသားဝိုင် တစ်အိုး ပေးပါ…” ဘုန်းကြီးငယ်က နှိမ့်ချဟန်နှင့် ကွမ်းရှောင်ယီကို ပြန်ပြောလိုက်သည်။

ကွမ်းရှောင်ယီက ကြောင်အသွားသည်။

“ဘယ်အချိန်တုန်းက ဘုန်းတော်ကြီးတွေက အသားစားခွင့် ဝိုင်သောက်ခွင့် ရသွာတာလဲ…ဒီဖြောင့်မတ် တည်ကြည်ပုံရတဲ့ ဘုန်းကြီးငယ်က ဘာလို့ အသားနဲ့ ဝိုင်ကို မှာရတာလဲ…”

“၀က်နံရိုးချိုချဉ်ကြော်တစ်ပွဲနဲ့ အေးခဲကျောက်စိမ်း နှလုံးသားဝိုင်တစ်အိုး.. ဟုတ်လား..” ကွမ်းရှောင်ယီက ပြန်၍ မေးခွန်းထုတ်လိုက်သည်။

“ဟုတ်ပါတယ်… တကာမလေး… အသားနဲ့ ဝိုင်တွေက ငါတို့ရဲ့ အူလမ်းကြောင်းကို ဖြတ်သန်းသွားတာနဲ့ ငါတို့က အမှတ်သညာနဲ့ စားသောက်ပါတယ်.. ငါတို့ရဲ့ နှလုံးသားထဲမှာ တရားရှိနေသရွေ့ ငါတို့ သောက်ချင်တာကို သောက်လို့ စားလို့ ရပါတယ်…” ဘုန်းကြီးငယ်က လက်အုပ်ချီလိုက်ပြီး ရိုးသားဟန်နှင့် ပြန်ပြောလိုက်သည်။

“ဒါဆိ်ုရင်လဲ ခဏလောက် စောင့်ပေးပါ…” ကွမ်းရှောင်ယီက အံ့သြဟန်နှင့် ပြန်ပြောလိုက်သည်။

“ဒကာမလေး ဒီဘုန်းတော်ကြီးမှာ တောင်းဆိုစရာတစ်ခု ရှိပါတယ်… ဒီဆိုင်ရဲ့ ပိုင်ရှင်နဲ့ တွေ့လို့ရမလား….”

ဘုန်းကြီးငယ်က အသာအယာ ပြောလိုက်လေသည်။ သူ၏ မျက်နှာပေါ်တွင် မသင်္ကာဖွယ် အရိပ်အယောင် အနည်းငယ်မျှပင် ရှိမနေချေ။

“နင်က စိတ်ပုပ်သူဌေးနဲ့ တွေ့ချင်တာလား.. ခဏလောက်စောင့်လို့ရမလား… အခု သူမအားသေးဘူး…” ကွမ်းရှောင်ယီက မျက်မှောင်ကြုံ့၍ ပြန်ပြောလိုက်သည်။ ဘုန်းကြီးငယ်ကို ကြည့်ရသည်မှာ သူမ၏ စိတ်ထဲတွင် တစ်ခုခု ထူးဆန်းနေလေသည်။

ဘုန်းကြီးငယ်က အလျှင်လိုခြင်း မရှိပဲ နေရာတစ်နေရာတွင် ၀င်ထိုင်လိုက်လေသည်။

ကွမ်းရှောင်ယီက မီးဖိုချောင်အနီးသို့ လျောက်လာလိုက်ပြီး ပုဖန်ကို ပြောလိုက်လေသည်။

“ဒီ၀က်နံရိုးချိုချဉ်ကြော်နဲ့ အေးခဲကျောက်စိမ်း နှလုံးသားဝိုင်ကို ဘုန်းကြီးပါးက မှာတာ…” ကွမ်းရှောင်ယီက အသံကို နှိမ့်လိုက်ပြီး ဆက်ပြောလိုက်သည်။

“ပြီးတော့ သူက စိတ်ပုပ်သူဌေးကို တွေ့ချင်လို့တဲ့…”

“ငါ့ကိုတွေ့ချင်တယ်…”

ပုဖန်က တခဏမျှ ကြောင်သွားပြီး ဟင်းပွဲများကို ပြတင်းပေါက်ဘောင်ပေါ်သို့ တင်ပေးလိုက်လေသည်။ ကွမ်းရှောင်ယီက ဟင်းပွဲများကို ဝူယွမ်ပိုင်၏ ရှေ့သို့ ချပေးလိုက်လေသည်။ ထိုနှစ်ယောက်က ဟင်းပွဲအများအပြား မှာယူထားပြီး ပန်းကန်ထဲ မျက်နှာ၀င်မတက် စားသောက်နေလေသည်။ သူတို့က ပုဖန်၏ ဟင်းပွဲများ အလွန်ကောင်းမွန်နေမည်ဟု မမျှော်လင့်ထားကြချေ။

ပုဖန်က မွှေးကြိုင်လှသော ၀က်နံရိုးချိုချဉ်ကြော်နှင့် အေးခဲကျောက်စိမ်း နှလုံးသားဝိုင်ကို ကိုင်၍ ဘုန်းကြီးငယ်ထံသို့ လျောက်သွားလိုက်သည်။ ဘုန်းကြီးငယ်ကို ပုဖန်က စိုက်ကြည့်လိုက်ပြီး နှာခေါင်းရှုံ့လိုက်ကာ လက်အုပ်ချီ၍ ပြောလိုက်သည်။

“ဒီမှာမင်းရဲ့ ဝိုင်နဲ့ ၀က်နံရိုးချိုချဉ်ကြော် ကောင်းကောင်းဆုံးဆောင်ပါ..”

ပုဖန်က ပြောလိုက်ပြီးနောက် တည်ငြိမ်အေးချမ်းပုံရသည့် ဘုန်းကြီးငယ်ကို သင်္ကာမကင်း ကြည့်လိုက်သည်။

ဘုန်းကြီးငယ်က မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ပြီး သာမာန်မျှ ပြုံး၍ ပြောလိုက်သည်။

“ငါက ကြီးကျယ်မြင့်မြတ်လှတဲ့ ပိုင်ရှင်ပုရဲ့ အကြောင်းတွေကို အများကြီး ကြားခဲ့ဖူးပါတယ်.. ဒီနိမ့်ကျတဲ့ ဘုန်းတော်ကြီး ရှန့်တဲက လေးစားမိတာကြောင့် အလည်လာခဲ့တာပါ…”

ပုဖန်က ဘုန်းကြီးငယ်ကို စိုက်ကြည့်နေလေသည်။ သူက မျက်နှာသေဖြင့်ပင် ဆက်လက် စိုက်ကြည့်နေလေသည်။

ဘုန်ကြီးငယ်က သူ၏ ခေါင်းပြောင်ပြောင်ကို ပွတ်သပ်လိုက်ပြီး ကြိတ်ရယ်လိုက်သည်။ထို့နောက်

“ပိုင်ရှင်ပုရဲ့ ဟင်းချက်စွမ်းရည်က အထင်ကြီးစရာပါပဲ… ဒီမွှေးရနံ့တွေက ဒီဘုန်းတော်ကြီးကို အပြည့်အ၀ကို ဆွဲဆောင်နိုင်ပါပေတယ်… ဒါပေမယ့်… ဒီဘုန်းတော်ကြီး လာရတဲ့ ရည်ရွယ်ချက်က ပိုင်ရှင်ပုကို မေးခွန့်တချို့ မေးစရာရှိလို့ပါ…”

“ဆက်ပြော….” ပုဖန်က အေးစက်စက် တုန့်ပြန်လိုက်သည်။

ဘုန်းတော်ကြီး၏ မျက်နှာက လေးနက်သွားပြီး လက်အုပ်ချီ၍ ပုဖန်ကို အနည်းငယ် ဦးညွှတ်လိုက်သည်။

“ဘုန်းတော်ကြီးတွေရဲ့ ရင်ထဲမှာ ဂရုဏာနဲ့ သနားကြင်နာတတ်တဲ့ နှလုံးသားရှိပါတယ်… ဒီဘုန်းတော်ကြီးက လမ်းမတစ်ခုကို ဖြတ်လာတုန်းက မြွေအမျိုးသမီးငယ် တစ်ယောက်ကို တွေ့ခဲ့တယ်.. လူတစ်ယောက်ကို သေခြင်းတရားကနေ ကယ်တင်တာက ဘုရားရှင်အတွက် ဘုံခုနစ်ဆင့် အဆောက်အဦး ဆောက်လုက်ပေးတာထက် ပိုပြီး ကောင်းမွန်တယ်… အဲဒါကြောင့် ဒီဘုန်းတော်ကြီးက သူမကို ကယ်ဖို့ ကြိုးစားခဲ့တယ်…”

“ဒါပေမယ့်လဲ သူမရဲ့ ဒဏ်ရာတွေက အရမ်းပြင်းထန်လို့ ငါမရောက်ခင်မှာပဲ မေ့လဲကျသွားခဲ့တယ်… သူမေ့မလဲကျခင် ပိုင်ရှင်ပုရဲ့ နံမည်ကို အော်ခေါ်နေတယ်.. ဒါကြောင့် အဲဒီမြွေအမျိုးသမီးကို ပိုင်ရှင်ပုများ သိမလားလို့ ဒီဘုန်းတော်ကြီးက လာမေးပေးတာပါ…”

Prev Next