အပိုင်း ၅၇

Chapter 57


လင်းရု​ဖေးသည် သူ့ခါးထက်တွင်ရှိ​သော ဓားကိုကိုင်ထားပြီး ကုရွှမ်းတုမှ သူ ဘာတွေတွေးနေတာလဲဟု ​မေးလာသည့်အချိန်အထိ အကြာကြီး ငြိမ်နေမိသည်။

သူက အေးစက်စွာနှင့်ပင် ​ပြောလိုက်သည်။

“အဲဒီ ချီယန်ရှန့်ကို တစ်ချက်တည်းနဲ့ သတ်လိုက်ရင် နောက်ဆက်တွဲ ပြဿနာ​တွေဖြစ်လာမလားလို့ တွေးနေတာ"

ကုရွှမ်းတုက ထိုစကားများကိုကြားလိုက်ချိန်တွင် မရယ်မိ​စေရန် ထိန်းထား​သော်လည်း အသက်ရှူကျပ်သည်အထိ ရယ်မောလိုက်မိ၏။

"​ရှောင်ကျို့ ဒေါသထွက်နေပြီ အာ..."

တစ်စုံတစ်ယောက်ကို သတ်ချင်သည်ဟု ပြောသည့်အချိန်တုန်းက လင်းရု​ဖေး၏ပုံစံက လုံး၀တည်ကြည်အေးစက်​နေသည်ဆိုပေမယ့် မည်သို့ပင်ဆို​စေကာမူ သူ့အတွက်မူ ထိုသူလေးက အမြဲတမ်း ချစ်ဖို့ကောင်းနေဆဲပင်။

ထို့နောက်တွင်တော့ သူက လင်းရူဖေးဘက်သို့ လှည့်ကာ ချစ်ခင်မြတ်နိုး​သောအကြည့်ဖြင့်ကြည့်၍ နူးညံ့စွာ ​ပြောလိုက်၏။

“မင်း သတ်ချင်တယ်ဆိုရင် သတ်လိုက်လို့ရတယ်...ရှောင်ကျို့ကို မ​ပျော်ရွှင်အောင် လုပ်တဲ့သူတိုင်းက သေဖို့ ထိုက်တန်တယ်"

လင်းရုဖေးက ကုရွှမ်းတုတစ်ယောက်သူ့ကို လှည့်စားနေပြန်သည်ဟုသာ တွေးလိုက်ပြီး တစ်ချက်စိုက်ကြည့်လိုက်ပြီးနောက် စကားတစ်ခွန်းမဆိုဘဲ ထွက်သွားတော့သည်။

ရှောင်ယွီ၏သေဆုံးမှုသည် မုန့်လန်​ရော၏နှလုံးသားကို အမှန်တကယ် ကွဲ​ကြေသွားစေသည်။ မုန့်လန်​ရောသည် သုံးရက်လုံးလုံး မစားမသောက်၊ မအိပ်ဘဲ​နေခြင်းကြောင့် သခင်မမုန့်သည် သူ့ကို သတိလစ်မေ့မြောအောင် လုပ်ရုံမှလွဲပြီး ရွေးချယ်စရာမရှိ​တော့​ပေ။ ထို့​နောက် ဆေးရည်ဟင်းချိုကို အတင်းတိုက်ကျွေးလိုက်တော့သည်။

လင်းရု​ဖေးလည်း သတိလစ်နေသော မုန့်လန်​ရောကို ​ကြည့်နေမိသည်။ ရက်အနည်းငယ်အတွင်းမှာပင် ထိုသခင်ငယ်လေး၏ ကိုယ်အလေးချိန်က အများကြီးကျသွားခဲ့သည်။ သူ၏ နဂို လုံးဝန်း​သောပါးပြင်​လေးများအစား ယခုတွင် မေးစေ့ပါးပါးလေးသာကျန်တော့သည်။ သူ့မျက်လုံးများက မှိတ်ထားသော်လည်း မနိုးထနိုင်သော အဆုံးမရှိသည့် အိမ်မက်ဆိုးထဲတွင် ပိတ်မိနေသကဲ့သို့ မျက်မှောင်ကြုတ်ထားဆဲပင်။

မင်းချစ်​ရတဲ့လူ မင်းအရှေ့တွင်သေဆုံးသွားခြင်းက မည်သည့်အိပ်မက်ဆိုးများထက်မဆို ကြောက်စရာပိုကောင်း​ပေ၏။

နေ့တစ်ဝက်လောက် အိပ်ပျော်သွားပြီးနောက် နောက်ဆုံးတွင် မုန့်လန်​ရောက မိန်း​မောတွေဝေစွာဖြင့် နိုးလာသည်။ သူ့ မျက်လုံးများဖွင့်ဥကြည့်လိုက်​သည့်အခါ မုန့်မိသားစုအပြင် ကုတင်ဘေးတွင် ထိုင်စောင့်နေ​သော လင်းရုဖေးကို သတိထားမိလိုက်သည်။

သူ အားလုံးကို အပြင်သို့ ပြန်လွှတ်တော့မည့်အချိန်တွင် အနည်းငယ် ပေါ့ပါးသော်လည်း ခါတိုင်းကဲ့သို့ နူးညံ့သိမ်မွေ့​နေ​သော လင်းရုဖေး၏အသံကို ကြားလိုက်ရသည်။

“ကျွန်တော် မင်းနဲ့အတူတူ စကား​ပြောလို့ရမလား"

မုန့်လန်​ရောက ခဏတုံ့ဆိုင်းသွားသော်လည်း နောက်ဆုံးတွင် သဘောတူလိုက်သည်။

မုန့်မိသားစုင်များသည် ပြန်ထွက်ခွာသွားကြပြီး အခန်းထဲတွင် လူနှစ်ယောက်သာ ကျန်​ရစ်နေသည်။

လင်းရု​ဖေးက သူ့ကို အပေါ်မှအောက်သို့ အစုန်အဆန် ကြည့်ရှုလိုက်သည်။

သူက အသံတိုးတိုး​လေးဖြင့် မပြောမီ တစ်ခဏမျှ တုံ့ဆိုင်းသွားမိပြီး : “မင်း ငိုချင်ရင် ငိုချလိုက်လို့ရတယ် မင်းက ကလေးပဲရှိသေးတယ် ရှက်စရာမဟုတ်ဘူး"

ထို့နောက် မကြာခင်မှာပင် မုန့်လန်​ရောတစ်ယောက် မျက်ရည်များဝဲတက်လာကာ အော်ဟစ်ငိုယိုတော့သည်။ သူ့ငိုသံက ကျယ်လောင်လွန်းသဖြင့် အမှန်တကယ် ကြီးမားသော ဘေးဥပါဒ်ကိုဖြစ်စေနိုင်လုနီးပါးပင်။ ငိုနေရင်းမှ ရှောင်ယွီ၏ နာမည်ကို ဝမ်းနည်းမှုအပြည့်ဖြင့် အော်​ခေါ်​နေသည်။ ယင်းပုံစံကို လင်းရု​ဖေး မြင်လိုက်ရသည်နှင့် သူ့ရင်ထဲတွင် နာကျည်းမှုများနှင့် ပြည့်လျှံသွားသည်။ ချော့​မော့သိမ်းသွင်းရန် မကြိုးပမ်းဘဲ ငြိမ်ငြိမ်​လေးသာထိုင်​နေလိုက်သည်။ သူက မုန့်လန်​ရောတစ်ယောက် ငိုကြွေးမှုကြောင့် မောပန်းနွမ်းနယ်လာချိန်တွင် သောက်ရန် လက်ဖက်ရည်ပူပူလေးတစ်ခွက် ကမ်းပေးလိုက်သည်။

မုန့်လန်​ရောက လက်ဖက်ရည်သောက်ပြီး​နောက် သူ့စိတ်ခံစားမှုများသည် အနည်းငယ် တည်ငြိမ်သွားသည်။

သူက လင်းရု​ဖေးကို အသက်၀င်မှုတို့ကင်းမဲ့နေသည့် မှိုင်း​မှုန်သောအကြည့်ဖြင့်ကြည့်ကာဆိုလိုက်၏။ "​ရှောင်ယွီ သေသွားပြီ"

သူ့မျက်လုံးထောင့်မှ မျက်ရည်များ စီးကျလာပြန်သည်။

"ကျန်းဟူမှာ သူမနဲ့ကျွန်တော် ဘယ်တော့မှ တိုက်ခိုက်လို့ရနိုင်​တော့မှာမဟုတ်ဘူး"

လင်းရု​ဖေးက သူ့လက်ကို မြှောက်ကာ ခေါင်းကိုပုတ်ပြီး နှစ်သိမ့်​ပေးလိုက်သည်။

မုန့်လန်​ရောသည် ​နောက်ထပ်တဖန် ​အော်ဟစ်ငိုကြွေးပြန်၏။

သူသည် ငို​ကြွေးမှု​ကြောင့် ​မောပန်းနွမ်းနယ်ကာ အိပ်​ပျော်သွားသည်အထိ တစ်ညလုံးနီးပါး ငိုကြွေးနေခဲ့သည်။

လင်းရု​ဖေး အခန်းထဲမှ ထွက်လာချိန်တွင် မုန့်သားစုသည် သူ့ကို ဝိုင်းရံလာကြသဖြင့် မုန့်လန်​ရော၏အခြေအနေကို အတိုချုံး ပြောပြလိုက်သည်။

မုန့်မိသားစုသည် မုန့်လန်​ရော ငို​ကြွေးခဲ့​ကြောင်းကို ကြားလိုက်ရချိန်တွင် အနည်းငယ်စိတ်သက်သာရာရသွားပြီး ကျန်သည့်ညတစ်ဝက်ကို သူတို့ စောင့်ကြပ်မည့်အကြောင်း၊ ထို့​ကြောင့် လင်းရု​ဖေး ပြန်၍ ဦးစွာအနားယူနိုင်​ကြောင်း ​ပြောလာသည်။

လင်းရု​ဖေးကလည်း မငြင်းပယ်​တော့ဘဲ ခဏ​လောက်ပြန်အိပ်ရန် ရည်ရွယ်လိုက်သည်။

သူ မုန့်အိမ်​တော်ကို ဖြည်းညှင်းစွာ ဖြတ်လျှောက်သွားပြီး သူ့အခန်းဆီသို့ ဦးတည်သွားလိုက်သည်။ ပြတင်းပေါက်မှနေ၍ အခန်းတွင်းရှိ အလင်းရောင်ကို မြင်လိုက်ရ၏။

အခန်းထဲဝင်လာပြီးနောက် ဖယောင်းတိုင်မီး​ရောင်အောက်တွင် ထိုင်နေသော ပင်ပန်းနွမ်းနယ်နေပုံပေါ်သည့် ကုရွှမ်းတုကို လင်းရု​ဖေး ​တွေ့လိုက်ရသည်။

လင်းရုဖေး၏ခြေသံကို ကြားသည့်အခါ သူက ခေါင်းပင်​မော့မကြည့်ဘဲမေးလာ၏။ “ပြန်လာပြီလား"

"ခင်ဗျား ဘယ်တွေသွားနေခဲ့တာလဲ" လင်းရု​ဖေး မေးလိုက်သည်။

ကုရွှမ်းတု : "ကိုယ် ပစ္စည်းတွေ ယူဖို့ သွားခဲ့တာ"

သူက ထိုသို့ပြောပြီးနောက် စားပွဲအောက်မှ မီးပုံးနှစ်ခုကို အ​ပေါ်သို့ ဆွဲယူလိုက်သည်။

မီးပုံးများ၏ပုံသဏ္ဍာန်သည် အလွန်ရင်းနှီး​နေပြီး၊ ၎င်းတို့သည် ဘိုးဘေးများကို ပူဇော်ရန် အသုံးပြုသည့် မြစ်ကမ်းစပ်၌ လင်းရု​ဖေး မြင်ခဲ့ရသော မီးပုံးများနှင့် တူ​နေ​ပေသည်။ လင်းရုဖေးက ကုရွှမ်းတု ထိုအရာများကို ကမ်း​ပေးလာသည်ကို မြင်​သည့်အခါ ကုရွှမ်းတုသည် ၎င်းတို့နှင့် မည်သည့်လုပ်​စရာများရှိနေသလဲဆိုတာ သိချင်သွား၏။

လင်းရု​ဖေးက ၎င်းတို့ကိုယူရန် လက်လှမ်းလိုက်ပြီးနောက် မီးပုံးအတွင်းသို့ ကြည့်လိုက်ချိန်တွင် သူ့အမူအရာက လုံး၀ အေးခဲသွားသည်။

မီးပုံးများ​ပေါ်တွင် နာမည်နှစ်ခုရေးထားသည်၊ တစ်ခုက ​ရှောင်ယွီဖြစ်ပြီး နောက်တစ်ခုက... ...မုန့်လန်​ရောဖြစ်နေ၏။

───────

သူ့လက်ထဲရှိ မီးပုံးနှစ်လုံးကို ကြည့်ပြီး လင်းရု​ဖေး၏အမူအရာမှာ အေးခဲသွားသည်။ သူ ခေါင်းကို ဖြည်းညှင်းစွာ ​မော့လိုက်ပြီးနောက် အသံနက်နက်ဖြင့် ​မေးလိုက်သည်။

“ဘယ်သူက ဒီမီးပုံး​တွေကို လွှတ်လိုက်တာလဲ”

ကုရွှမ်းတုက ပြန်​ဖြေလိုက်သည်။

“ချီယန်ရှန့် တစ်ခုကို အဲဒီနေ့က လွှတ်လိုက်တာ နောက်တစ်ခုကို မနေ့ကမှ လွှတ်လိုက်တာ”

သူက ပျင်းရိစွာဖြင့် ဆက်၍ဆို၏။

"မနေ့က လွှတ်လိုက်တဲ့မီးပုံးက ​ရှောင်ယွီ အဲဒီနေ့က လွှတ်လိုက်တဲ့တစ်ခုက မုန့်လန်​ရော"

​နောက်ဆုံးတွင် မရေမတွက်နိုင်သော အတွေးများသည် မယုံနိုင်စရာမှန်းဆချက်အဖြစ်သို့ ကူးပြောင်းမသွားမီ လင်းရုဖေး၏စိတ်မှာ ကြီးစွာ တုန်လှုပ်​နေမိသည်။ နောက်ဆုံးတွင် လင်းရု​ဖေးက ထိုတုန်လှုပ်မှုကိုထိန်း၍ မေးလိုက်သည်။

“မုန့်လန်​ရောက သေသွားပြီလား”

ကုရွှမ်းတုက ပြန်မဖြေခဲ့သလို ငြင်းလည်း မငြင်းခဲ့​ပေ။

“တကယ်ကို ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ မုန့်လန်​ရော မုန့်မိသားစု ရှောင်ယွီနဲ့ ချီယန်ရှန့်"

ထိုအခိုက်အတန့်တွင် အစကတည်းက တည်ရှိခဲ့သော ပြန့်ကျဲ​နေသည့်ခံစားချက်များမှာ ပိုမိုအားကောင်းလာပြီး မရေမတွက်နိုင်သောမေးခွန်းများသည် လင်းရု​ဖေး၏စိတ်ကိုလွှမ်းမိုးလာသဖြင့်ထုတ်၍မေးလိုက်သည်။

"ချီယန်ရှန့်က မုန့်လန်​ရောကို သတ်လိုက်တာဖြစ်နိုင်လား"

ကုရွှမ်းတု : "စိတ်​သောက​ရောက်မ​နေနဲ့ တချို့အရာတွေကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ရှင်းပြ​ပေးမယ်"

လင်းရု​ဖေး၏ မျက်နှာက အလွန်းအမင်းတည်တံ့နေသော်လည်း ကုရွှမ်းတု၏သူ့မျက်လုံးများထဲတွင်မှု အပြုံးတစ်ခုသည် ထင်ရှားသိသာစွာပွင့်လန်းနေ၏။

"ဒါက ကျန်းဟူရဲ့ ဆွဲဆောင်မှုပဲ ကျန်းဟူမှာ မင်းမျှော်လင့်ထားတာထက် ကျော်လွန်တဲ့အရာတွေ အမြဲရှိနေတတ်တယ်"

သူက အမှန်တရားကို သိသော်လည်း ရှင်းမပြချင်​ပေ။ အချို့​သောအ​ဖြေများသည် မင်းကိုယ်တိုင်ရှာဖွေသည့်အခါမှသာ ၎င်းက ပို၍စိတ်ဝင်စားဖွယ်ကောင်းလာ​ပေမည်။ ဤသည်မှာ ကျန်းဟူတွင် ခရီးသွားရခြင်း၏ ရည်ရွယ်ချက်ဖြစ်သည်။

ကုရွှမ်းတုသည် လင်းရု​ဖေးကို ကမ္ဘာကြီးအကြောင်း အမြဲတ​စေမသိဘဲ မနေစေချင်​ပေ၊ ထို့အပြင် လင်းရုဖေး တဖြည်းဖြည်းချင်း ကြီးပြင်းလာသည်ကိုလည်း ​သူ စောင့်ကြည့်ချင်သေး၏။

ဤကိစ္စသည် မုန့်မိသားစု၏ကိစ္စသာဖြစ်သည်။ ကုရွှမ်းတုက ထိုအ​ကြောင်းကို တိုက်ရိုက်ပြောပြနိုင်​သော်လည်း သူက မ​ပြောပြရန်ကိုသာ ရွေးချယ်လိုက်သည်။

လင်းရု​ဖေးသည် ကုရွှမ်းတု၏ဆိုလိုရင်းကို နားလည်သည်။ ထို့​နောက် သူ၏ စိတ်ခံစားမှုများက တဖြည်းဖြည်း ပြန်၍တည်ငြိမ်သွားသည်။ သူက မီးပုံးကိုကိုင်ကာ ထိုင်လိုက်ပြီး မီးပုံးပေါ်ရှိ နာမည်ကို အကြာကြီး တိတ်တဆိတ် စိုက်ကြည့်နေလိုက်မိသည်။

"ကျွန်တော် ချီယန်ရှန့်ကို သွားရှာမယ်"

လင်းရု​ဖေးက ဆက်၍ဆိုသည်။

"သူက​တော့ အမှန်တရားကို သိကိုသိလိမ့်မယ်"

ကုရွှမ်းတု ပြုံးပြီး "မင်းသိလား မင်းဘာပဲလုပ်လုပ် ကိုယ်မင်းကိုထောက်ခံ​ပေးမယ်"

လင်းရု​ဖေးက မီးပုံးကိုချကာ အခန်းမှ လှည့်ထွက်လာလိုက်သည်။

ထိုအချိန်တွင် ကောင်းကင်တစ်ခွင်သည် မှောင်မည်းနေပြီး မုန့်အိမ်​တော်၏ မီးရောင်များသည် နေ့ဘက်ကဲ့သို့ပင် လင်းထိန်နေပြီး စိမ်းလန်းစိုပြေသော ပန်းပွင့်များက အနည်းငယ် ထူးခြားဖွယ်ကောင်းနေစေသည်။ လင်းရု​ဖေးသည် အကျွမ်းတဝင်ရှိသော ရှုခင်းများကို ဖြတ်လျှောက်သွားနေမိသော်လည်း ရှင်းလင်းစွာပင် ​ဖော်ပြလို့ငှာမစွမ်းသာသည့် ထူးဆန်းသည့်အရာတစ်ခုကို ခံစားလိုက်ရ၏။

တစ်ခုတည်းသောအရာမှာ ချီလင်မြက်ပင်၏ ကြွယ်ဝသော ​မွှေးရနံ့ပင်ဖြစ်သည်။

သို့သော် မုန့်အိမ်​တော်တွင် ရက်ပေါင်းများစွာ ကုန်ဆုံးပြီးနောက်၊ လင်းရု​ဖေး၏နှာခေါင်းသည် ဤရနံ့ကို အသားကျလုနီးပါးဖြစ်​နေပြီပြီး အချိန်အတော်ကြာ သူသည် ထို​မွှေးရနံ့ကို မရမိတော့ပေ။

ချီယန်ရှန့်၏အခန်းသည် မုန့်အိမ်​တော်၏ တောင်ဘက်တွင်ရှိပြီး မုန့်လန်​ရော နေထိုင်သည့်နေရာနှင့်လည်း နီးသည်။ တိုက်ဆိုင်မှုဟုတ်မဟုတ် သူမသိသော်လည်း ချီယန်ရှန့်ကိုရှာဖွေရာလမ်းတစ်​လျှောက်တွင် မည်သည့်လူတစ်ဦးတစ်ယောက်ကိုမျှ လင်းရု​ဖေး မမြင်မိပေ။ မုန့်အိမ်​တော်တစ်၀န်းတွင် ဖြတ်သန်းသွား​လာနေတတ်သော အ​စေခံများသည် ယခုအချိန်တွင် အားလုံး မရှိကြတော့​ပေ။

သူ ချီယန်ရှန့်၏အခန်းဆီသို့ ရောက်ချိန်တွင် အပြင်ဘက်ပြတင်းပေါက်မှ​နေ ခပ်မှိန်မှိန်မီး​ရောင်လေးကို မြင်လိုက်ရပြီး ချီယန်ရှန့်သည်လည်း အခန်းထဲတွင်းထဲ ရှိနေပုံရ၏။

သို့သော် လင်းရု​ဖေးကချီယနရှန့်ကိုခေါ်လိုက်သည့်အခါ မည်သူမျှပြန်မဖြေသဖြင့် တံခါးခေါက်ရန် လက်ကိုမြှောက်လိုက်သည့်အချိန်တွင် တံခါးကတစ်၀က်ခန့်ပွင့်နေသည်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ သူ ခဏမျှ တုံ့ဆိုင်းသွားမိပြီး ချီယန်ရှန့်၏နာမည်ကို နောက်ထပ် အကြိမ်အနည်းငယ် ခေါ်ခဲ့​သော်လည်း တုံ့ပြန်မှုမရှိ​ပေ။

ခဏလောက်စဉ်းစားပြီးနောက် လင်းရု​ဖေးသည် "ခွင့်ပြုပါ" ဟုပြောပြီး သူ့လက်ကိုမြှောက်၍ တံခါးကို တွန်းဖွင့်လိုက်သည်။ သို့သော်လည်း အခန်းက လွတ်နေပြီး ဆီမီးအနည်းငယ် ထွန်းထား​သော်လည်း ချီယန်ရှန့်၏ အရိပ်အ​ယောင်ကိုမူ မ​တွေ့ရ​ချေ။

ချီယန်ရှန့်၏နေအိမ်သည် အလွန်ရိုးရှင်းသည်။ ဧည့်ခန်းထဲတွင် သစ်သားစားပွဲနှင့် ကုလားထိုင်အနည်းငယ်သာရှိသည်။ သစ်သားစားပွဲပေါ်တွင် ရေခွက်တစ်ခွက် သို့မဟုတ် လက်ဖက်ရည်ခွက်တစ်ခွက်တောင် ရှိမ​နေပေ။ ဧည့်ခန်း၏ထောင့်တွင် ကြီးမားသောခေါက်ကန့်လန့်ကာတစ်ခုရှိပြီး ထိုကန့်လန့်ကာ၏အ​နောက်ဘက်က ချီယန်ရှန့်၏အိပ်ခန်း ဖြစ်နိုင်၏။

သူ၏ရုတ်တရတ် ဝင်​ရောက်လာ​ခြင်းသည် မလျော်ကန်သည့်အပြုအမူဖြစ်​ကြောင်း လင်းရု​ဖေး ခံစားရသည်။ ချီယန်ရှန့် အမှန်တကယ် မရှိသည်ကိုမြင်ပြီး သူထွက်သွားရန် ကြံရွယ်လိုက်သည်။ သို့​သော် သူထွက်သွားရန် လှည့်လိုက်စဥ်တွင် အိပ်ခန်းထဲမှ အသံလေးတစ်ခုထွက်လာမည်ဟု မည်သူသိမည်နည်း။ လင်းရု​ဖေးက မျက်မှောင်ကြုတ်ပြီး ​အော်​ခေါ်လိုက်သည်။

"ချီယန်ရှန့်လား"

မည်သူမျှ ပြန်မ​ဖြေ​ပေ။

လင်းရု​ဖေး ခဏမျှ တုံ့ဆိုင်းသွားမိသော်လည်း အိပ်ခန်းဆီသို့ ခြေလှမ်း လှမ်းလိုက်မိသည်။ ကန့်လန့်ကာကို လှည့်ပတ်လျှောက်လိုက်သည့်အခါ အိပ်ခန်းကို မြင်လိုက်ရသည်။ သို့သော် သူ့ကိုရှုပ်​ထွေးသွား​စေသည့်အရာမှာ အိပ်ခန်းသည် လွတ်နေသော်လည်း အသံသည် အနီးအနားမှ ဖြစ်နေပုံရသည်။ ထိုချီယန်ရှန့်၏ အိပ်ခန်းသည် ဧည့်ခန်းကဲ့သို့ပင် ရိုးရှင်းသည်။ ကုတင်နှင့် စားပွဲမှလွဲ၍ ဗီရိုငယ်တစ်ခုသာရှိ​သော​ကြောင့် ထိုအသံသည် ဗီရိုအတွင်းမှ ထွက်လာသည့်ပုံရ၏။

အသံကြားရာနောက်သို့လိုက်ပြီး လင်းရု​ဖေးက ဗီရိုဆီသို့ လျှောက်သွားလိုက်သည်။ သူ လက်ကိုင်ကို ကိုင်ပြီး ဆွဲဖွင့်တော့မည့်အချိန်တွင် ချီယန်ရှန့်၏အံ့သြ​နေသည့်အသံက သူ့နောက်မှ​နေ ရုတ်တရက် ထွက်ပေါ်လာသည်။

"လင်းကုန်းဇီ မင်းဘာလုပ်နေတာလဲ"

လင်းရု​ဖေး၏လက်သည် အနည်းငယ်တုန်ခါသွားသည်။ သူ ခေါင်းကိုလှည့်ပြီး မကြာခင်မှာပင် သူ့နောက်တွင် ပေါ်လာသည့် ချီယန်ရှန့်ကို ကြည့်လိုက်သည်။ အခန်းပိုင်ရှင်၏ ဖမ်းဆီးခြင်းကိုခံလိုက်ရသော​ကြောင့် လင်းရု​ဖေးက ရုတ်တရက် အလွန်ကို့ရို့ကားယားနိုင်သွားမိသည်။ ကံကောင်းထောက်မစွာပင် ချီယန်ရှန့်က စိတ်ထဲမထားဘဲ ပြုံးရုံသာ ပြုံးပြလာပြီး ကိစ္စတစ်ခုခုကို ဂရုစိုက်​ပေးရန်အတွက် ထွက်သွားခဲ့​ကြောင်း ​ပြောလာကာ လင်းရု​ဖေးကို ဘာကိစ္စရှိလဲဟု မေးလာသည်။

လင်းရု​ဖေး : “ဗီရိုထဲက ဆူညံသံတချို့ ကြားလိုက်မိလို့ပါ"

ချီယန်ရှန့်က အံ့ဩသွားပြီး "ဆူညံသံလား"

သူက ဗီရိုကို ကြည့်ပြီး​နောက် မထူးဆန်းစွာ ​ပြောလာသည်။

“ကြွက် ဖြစ်နိုင်တယ် မုန့်မိသားစုမှာ အပင်တွေနဲ့ ပန်းတွေ အများကြီးရှိတာ​ကြောင့် ကြွက်ရှိ​နေတာက​တော့ ပုံမှန်ပါပဲ"

လင်းရု​ဖေးက လုံး၀မယုံကြည်သဖြင့် ချီယန်ရှန့်ကို မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ ကြည့်လိုက်သည်။

"ချီကုန်းဇီ မင်းက မုန့်အိမ်တော်ရဲ့ ဂုဏ်သ​ရေရှိဧည့်သည်ပါ မင်း မုန့်ကုန်းဇီကို နာကျင်​အောင် ဘာမှလုပ်မှာမဟုတ်ဘူးလို့ ယူဆလို့ရတယ်မလား"

ချီယန်ရှန့်၏အပြုံးက မှိန်ဖျော့သွားပြီး : "လင်းကုန်းဇီက ဘာကို ဆိုလိုချင်တာလဲ"

လင်းရု​ဖေး : "အဲဒီညမှာ ကျွန်တော်လည်း ရှိနေခဲ့တယ်"

ချီယန်ရှန့်က သူ့နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်း​စေ့ပိတ်ထားသည်။

လင်းရု​ဖေး : "မင်းနဲ့ ​ရှောင်ယွီ မြစ်ကမ်း​ဘေးနားမှာ မီးပုံးတွေ လွှတ်​နေတာကို ကျွန်တော်မြင်ခဲ့တယ်"

ချီယန်ရှန့်က ထိုစကားကိုကြားလိုက်ချိန်တွင် အလွန်တည်ငြိမ်နေပုံရပြီး "မီးဖိုချောင်ထဲမှာ လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်ပြုတ်ထားတဲ့ ကျောက်ပွင့်ကြာစေ့ဟင်းချို အချို့ ရှိတယ် လင်းကုန်းဇီ မင်း ကျွန်တော်နဲ့ အတူတူစားပြီး စကားစမြည်ပြောလို့ရမလား"

လင်းရု​ဖေးက သူ့ကိုကြည့်လိုက်ပြီး "​ကောင်းပြီ"

ဗီရိုထဲမှနေ အသံထွက်နေသေးဆဲဖြစ်သော်လည်း သူတို့နှစ်ဦးကအချင်းချင်း နားလည်မှုရှိနေဟန်ဖြင့် ယင်းအကြောင်းကို တိတ်တဆိတ်မသိချင်ယောင်ဆောင်ထားလိုက်ကြ၏။ ဧည့်ခန်းဆီသို့ လျှောက်လာပြီးနောက် ချီယန်ရှန့်သည် ​ကျောက်ပွင့်ဟင်းချိုပန်းကန်နှစ်လုံးကို ချ​ပေးလာသည်။ ပန်းကန်လုံးတစ်လုံးကို လင်းရု​ဖေးထံ ​ပေးလိုက်ပြီး သူ့အရှေ့ရှိအခြားတစ်ပန်းကန်ကို ယူသောက်လိုက်သည်။

“အရမ်းနောက်ကျ​နေပြီ လင်းကုန်းဇီ ကျွန်တော်ဆီလာလည်တာ အကြောင်းပြချက်ရှိရမယ်"

သူက စကားမ​ပြောခင် ဟင်းရည်ကို မျိုချလိုက်သည်။

လင်းရု​ဖေးက အလျင်မလိုပေ။ သူက စကားမ​ပြောခင် ​​ခေတ္တစောင့်ဆိုင်းလိုက်ပြီးမှ “မင်းလွှတ်လိုက်တဲ့ မီးပုံးနှစ်လုံးကို ကျွန်တော်ပြန်ယူထားတယ်”

ချီယန်ရှန့်၏လက်များက ခဏမျှရပ်တန့်သွားသည်။

"​ရှောင်ယွီရဲ့ နာမည်က ရှင်းပြလို့ရတယ်"

လင်းရု​ဖေးကဆက်၍ဆို၏။

“ဒါပေမယ့် တခြားမီးပုံးပေါ်က နာမည်က ဘာကြောင့် မုန့်လန်​ရောဖြစ်​နေလဲဆိုတာ ပြောပြပေးနိုင်မလား"

​ရှောင်ယွီအတွက် မီးပုံးတစ်ခုတည်းသာဆိုလျှင် ချီယန်ရှန့်က သေဆုံးသွားသည့်​ရှောင်ယွီကို ​လေးစားသမှုဖြင့် လွှတ်​ပေးသည်ဟု ပြောလို့ရသည်။ သို့သော် မုန့်လန်​ရောက အသက်ရှင်နေသေးဆဲဖြစ်ပြီး သေသူအတွက်သာသုံးသော မီးပုံးပေါ်တွင် သက်ရှိလူသား၏အမည်ကို မည်သူကရေးမည်နည်း။ အိမ်​တော်အတွင်းရှိ ထူးဆန်းသောအဖြစ်အပျက်များက ချီယန်ရှန့်နှင့် ပတ်သက်မှုရှိနေမည်မှာသေချာပေါက်ပင်။

ဖော်ထုတ်ခံလိုက်ရသော ချီယန်ရှန့်က ဒေါသမထွက်ပေ။ ထို့အစား သူက ပြုံးပြီး တိုးတိုးလေးပြောလာသည်။

“လင်းကုန်းဇီက ကြင်နာတတ်တယ်"

လင်းရု​ဖေးက ချီယန်ရှန့်ကို ခံစားချက်မဲ့စွာ ကြည့်လိုက်သည်။

****


စာရေးသူမှာ ပြောစရာရှိတယ်~

လင်းရု​ဖေး : သွားလို့မရသေးဘူး...ရှုပ်​ထွေး​နေတုန်းပဲ။

ကုရွှမ်းတု : ဒါဆို ကိုယ်တို့ ဘာလုပ်သင့်လဲ

လင်းရု​ဖေး : အားလုံးကို အဆုံးသတ်ဖို့ ဓားကိုသုံးရ​အောင် !

ကုရွှမ်းတု : ခုတ်! ခုတ်! ခုတ်! ကိုယ်တို့ရဲ့ ​ရှောင်ကျို့ကို မပျော်ရွှင်စေတဲ့အရာမှန်သမျှကို ခုတ်ပိုင်းပစ်သင့်တယ်!

────────────────────────────

Translated By IQ-Team.

─────────────────────