CHAPTER 4
- သေလောက်အောင် ဆူပူမယ်
ကျန်းကျန့်က အမျိုးသမီးကျန်း၏ ဆူပူမှုများကို နားထိုင်းချင်ယောင်ဆောင်လိုက်သော်လည်း ဤမိသားစုအတွင်း အမျိုးသမီးကျန်း၏ နေရာကို ထပ်ပြီး ရှင်းရှင်းလင်း သဘောပေါက်သွားသည်။
အကယ်၍ အကြီးဆုံးကျန်းကသာ ပေတေနေပြီး ပျင်းရိနေပါက သူ့မိသားစုမှ ဖယ်ကြဥ်ခံရသည်က အံ့သြစရာ မရှိပေ။ သို့သော်လည်း အကြောင်းတစ်ခုမှာ ဤမိသားစုအတွင်း အလုပ်ကြမ်း အများစုကို အကြီးဆုံးကျန်းကသာ လုပ်ခဲ့ရသည်။
လွန်ခဲ့သည့် နှစ်နှစ်ကျော်ကာလအတွင်း အကြီးဆုံးကျန်းမှာ နာကျင်နေရပြီး သူ့ခြေလှမ်းများက လေးလံနေကာ သူ့ဝိဥာဏ်က တစ်စုံတစ်ခု လုပ်ဆောင်ရန် စိတ်မတင်းနိုင်တော့ဟု ခံစားနေရသော်လည်း သူ့မိဘများ၏ ဆန္ဒအရ တစ့်နေ့တာလုံး လယ်ကွင်းထဲမှာသာ အလုပ်လုပ်နေရဆဲ ဖြစ်သည်။ သူက ဘယ်တုန်းကမှ စကားမပြောခဲ့ဘဲ အခြားသူများနှင့်လည်း စကားစမြည် ပြောလေ့မရှိခဲ့။ သူ့ထံတွင် ခက်ခဲပြီး ကမောက်ကမ ဘဝ ရှိနေခဲ့သည်။ သူ့ကို အားပေးနှစ်သိမ့်နိုင်သည့် တစ်ခုတည်းသော အရာမှာ ကျန်းရှောင်မိန် မကြာခဏ ခေါ်လေ့ ရှိသည့် "အစ်ကိုကြီး" ဟူသော ခေါ်သံနှင့် သူ့ကို အာရုံစိုက်ပေးမှုကြောင့်သာ ဖြစ်သည်။
"နင် မျိုးမစစ်ကောင်..." အဘွားကြီးကျန်းက ဆဲရေးနေဆဲ ဖြစ်သော်လည်း ကျန်းကျန့်က ရုတ်တရက်ပင် တည့်တည့်လျှောက်လာပြီး စားပွဲတွင် ထိုင်ချကာ တူများကို ကိုင်၍ စတင်စားသောက်လေတော့သည်။
"နင့်ကို ဘယ်သူက စားပွဲပေါ်မှာ စားခွင့် ပေးလို့လဲ"
အဘွားကြီးကျန်းက ဒေါသထွက်နေနှင့်ပြီးသား ဖြစ်သော်လည်း ကျန်းကျန့် စားပွဲတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သောအခါ ပို၍ပင် ဒေါသထွက်လာခဲ့သည်။
အကြီးဆုံးကျန်းက တစ်လျှောက်လုံး စားပွဲပေါ်တွင် ထိုင်စားခွင့် မရခဲ့။ လူတိုင်း စားပြီးသွားမှသာ ပန်းကန်များကို ဆေးကြောရပြီး စားကြွင်းစားကျန် အချို့ကို စားသောက်ရသည်။ ရံဖန်ရံခါ စားကျန် မရှိသည့် အချိန်မျိုး၌ ဆာလောင်နေခဲ့ရလေသည်။
ကံအားလျော်စွာဖြင့် သံဒယ်အိုးကြီးနှင့် ချက်ပြုတ်သည့် အချိန်အများ၌ ကပ်ကျန်နေခဲ့သည့် ထူထဲပြီး နှစ်မြို့စရာ မရှိသော အကျန်အလွှာတစ်ခုကသာ အကြီးဆုံးကျန်းကို ဆာလောင်ခြင်းမှ ကယ်တင်ပေးနိုင်ခဲ့သည်။
ကျန်းကျန့်က တူများဖြင့် နှိုက်စားနေပြီး အဘွားကြီးကျန်း၏ စကားများကို နားထောင်မနေခဲ့ပေ။ သူက ထမင်းပန်းကန် မယူဘဲ အသီးအရွက်များကိုသာ ဆက်တိုက် စားနေရသည်။ သူ့ခန္ဓါကိုယ်က အပြည့်အဝ ပြန်မကောင်းသေးသည့်အတွက် အသားများစွာ မစားရဲသေးဘဲ အသားတစ်ဝက် အသီးအရွက် တစ်ဝက်ပါသော ဟင်းပွဲများကိုသာ စားနေသည်။
သို့သော်လည်း အဘွားကြီးကျန်းကမူ ဆက်သည်းမခံနိုင်တော့။ သူမက ထရပ်ကာ ကျန်းကျန့်၏ ပန်းကန်နှင့် တူများကို ဆွဲယူလိုက်သည်။
"ဒီဟင်းတွေက မနက်ဖြန်အတွက်... နင့်ကို ဘယ်သူက စားခွင့်ပေးလို့လဲ"
ပြီးနောက် အဘွားကြီးကျန်းက ထရပ်လာကာ ကျန်းကျန့်ကို ရိုက်ရန်အတွက် နံဘေးမှ တံမြက်စည်းကို ကောက်ယူလိုက်သည်။
အဘွားကြီးကျန်း ထရပ်သည်နှင့် ကျန်းကျန့်ကလည်း ထရပ်လာသည်။ သူက ကြက်တောင်ပံ နှစ်ခုထည့်ထားသော ပန်းကန်လုံးကြီးကို ကောက်ယူ၍ ၎င်းအထဲတွင် ထမင်းအိုးထဲမှ ထမင်းတစ်ပန်းကန် ခူးထည့်ကာ ပန်းကန် မောက်လျှံလာသည်အထိ ဖြည့်လိုက်သည်။
"အကြီးဆုံး... ဘာလုပ်နေတာလဲ"
ကျန်းချောင်ဝမ်မှာ သူ့အစ်ကိုကြီးက ထင်မှတ်မထားစွာပင် မနက်ဖြန် သူ့သားစားရန်အတွက် ချန်ထားသော ကြက်တောင်ပံ နှစ်ခုအား ကောက်ယူလိုက်သည်ကို တွေ့သောအခါ မျက်မှောင်ကြုံ့မိသွားသည်။ သူ့အသံ ထွက်ကျလာသည်နှင့် ကျန်းကျန့်မှာ ပန်းကန်လုံးကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ကိုင်၍ အခြားတစ်ဖက်ဖြင့် စားပွဲထောင့်ကို ကိုင်ကာ စားပွဲကို လှန်လိုက်သည်အား တွေ့လိုက်ရလေသည်။
အမတ ရှစ်ပါး သစ်သား စားပွဲမှာ မြေပြင်ပေါ်သို့ လှန်ကျသွားပြီး စားပွဲပေါ်မှ ကြွေပန်းကန် မြောက်များစွာတို့က အပိုင်းပိုင်းအစစ ကြွေမွ၍ ဟင်းပွဲများမှာလည်း မြေပြင်ပေါ်သို့ ရောနှောသွားလေတော့သည်။
ကျန်းရှောင်မိန်မှာ လက်တစ်ဖက်ဖြင့် တူကိုင်၍ အခြားလက်ဖြင့် ကြက်တောင်ပံကိုက်ကာ ကြက်သေသေသွားနေခဲ့သည်။ ကျန်းအကြီးဆုံးသား၏ မျက်နှာချင်းဆိုင်တွင် ထိုင်နေသော လူအိုကြီးကျန်းမှာ စားပွဲမှောက်ပြီးနောက် အခံရဆုံးသူ ဖြစ်သည်။ သူ့အဝတ်အစားများမှာ အသီးအရွက်ဟင်းရည်များ ဆီများဖြင့် ပေပွနေပြီး ဒေါသထွက်ရလွန်း၍ စကားပင် မပြောနိုင်တော့။ တစ်ယောက်ယောက်ကို တံမြက်စည်းဖြင့် ရိုက်နှက်တော့မည့် အဘွားကြီးကျန်းသည်ပင် ကြက်သေသေသွားသည်။
အကြီးဆုံးကျန်းက အမြဲတမ်း တိတ်ဆိတ်နေခဲ့သည်။ သူတို့အားလုံးက သူ စကားတစ်ခွန်းမှ မပြောဘဲ အရိုက်ခံလိမ့်မည်ဟု တွေးထားခဲ့ကြသည်။
“သောက်ကျိုးနည်း... နင်က စားပွဲကို မှောက်ရဲတယ်ပေါ့... နင် ငါတို့ကို ဆန့်ကျင်နေတာလား"
အဘွားကြီးကျန်းက တံမြက်စည်းကို ကိုင်၍ ကျန်းကျန့်ထံသို့ အပြေးလာနေခဲ့သည်။ထိုစားပွဲပေါ်၌ အစားကောင်း အသောက်ကောင်းများစွာ ရှိနေပြီး ယခုတွင် သူမ၏ ဟင်းပွဲတစ်ဝက်ကို ဆုံးရှုံးလိုက်ရကာ ပန်းကန်များစွာကလည်း ကျကွဲသွားခဲ့သည်။ သူမက စိတ်သောကရောက်ရလွန်း၍ အသက်ကို ခက်ခက်ခဲခဲ ရှူနေရသည်။
အကြီးဆုံးကျန်းက သူမအလိုကျ နေပေးလိမ့်မည် ဖြစ်သော်လည်း ကျန်းကျန့်ကတော့ ထိုသို့ မဟုတ်။ သူက ကြက်တောင်ပံပန်းကန်နှင့် ထမင်းပန်ကန်တို့ကို ယူကာ အဘွားကြီးကျန်းကို ရှောင်ကွင်း၍ အကြီးဆုံးကျန်း နေထိုင်ရာ ကျန်းမိသားစု သိုလှောင်ခန်းအတွင်းသို့ င်သွားလိုက်သည်။
“ခွေးမသား... နင်က ကောင်းကင်ကို ဆန့်ကျင်နေတာပဲ"
အဘွားကြီးကျန်းက သူ့နောက်ကို လိုက်လာပြီး လူရိုက်ရန်အတွက် သိုလှောင်ခန်းထဲသို့ ဝင်သွားမည် ပြုသည်။ သို့သော်လည်း ကျန်းကျန့်က တံခါးကို မင်းတုံးထိုးသား ပြီးသား ဖြစ်နေသည်။ အဘွားကြီးကျန်း ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ဝင်သွားနိုင်ပါ့မလဲ...
သူမက မဝင်နိုင်သော်လည်း အပြင်ဘက်မှ ကျိန်ဆဲနိုင်နေသေးသည်။ ထို့အပြင် သူမနှုတ်မှ ထွက်ကျလာသည့် စကားလုံးတိုင်းကလည်း အခန်းထဲတွင် ရှိနေသူမှာ သူမ၏ သား မဟုတ်ဘဲ သူမ၏ မိသားစုကို သတ်ခဲ့သည့် ရန်သူ ဖြစ်နေသည့် အတိုင်းပင်။
သို့သော်လည်း အမှန်တကယ်မှာ ကျန်းကျင့်ဝေက သူမကို တစ်ခါမှ မနာကျင်စေခဲ့။
လူအိုကြီးကျန်း စစ်ထဲ ဝင်သွားသောအခါ သူ့ကို လုံးဝ ဆက်သွယ်၍ မရတော့။ သူမသာ ကျန်းကျန့်ဝေကို မမွေးခဲ့ပါက စစ်မှုထမ်း ကာလ ငါးနှစ်ကြာပြီးနောက် လူတိုင်းက သူမ၏ ခင်ပွန်းကို သေဆုံးလိမ့်မည်ဟုသာ တွေးခဲ့ကြသဖြင့် မြေကို ဦးလေးကျန်းထံမှ လုယက်ခံရလိမ့်ဖြစ်သည်။
နောက်ပိုင်းတွင် အဘွားကြီးကျန်း၏ ဘဝက ပိုပို ကောင်းမွန်လာခဲ့ပြီး သူမက အကြီးဆုံးကျန်းနှင့် ဆက်ဆံရေးကို မပယ်ရှားနိုင်ခဲ့။ ကျန်းကျန့်ဝေက သူ့မိခင် သူ့အား ကောင်းကောင်းမွန်မွန် ဆက်ဆံလာမည်ကို စိတ်အားထက်သန်နေသဖြင့် သူမပြောသမျှ နားထောင်ခဲ့သည်။
အပြင်ဘက်မှ အသံများကို နားထောင်နေရင်း ကျန်းကျန့်၏ နှလုံးသားက အမည်းရိပ်များ ပေါ်ထွက်လာကာ သူ့ကို မလွဲဧကန်ပင် စိတ်တိုသွားစေခဲ့သည်။
ကျန်းကျန့်က လှောင်ရယ်ကာ သိုလှောင်ခန်းထဲမှ ထင်းခုတ်ဓါးကို ဆွဲထုတ်၍ ခြေလှမ်း အနည်းငယ် လှမ်းကာ တံခါးဖွင့်လိုက်သည်။
"အရိုင်းအစိုင်းကောင်" အဘွားကြီးကျန်းက တံခါးဖွင့်လာသည်ကို တွေ့သောအခါ သူ့ကို ဆဲရေးရန်အတွက် ပါးစပ်ဟလိုက်သော်လည်း တုံ့သွားလေသည်။
သူမ၏ မျက်နှာရှေ့တွင် ဓါးအကြီးကြီး တစ်ခု ရှိနေသည်။ ညအလင်းရောင် အောက်တွင် ၎င်းက သွေးဆာနေသည့်ပုံ ပေါ်နေသည်။ သူမက ခပ်မြန်မြန် ရှေ့တိုးလိုက်ပါက မျက်နှာကို ဓါးဖြင့် ခုတ်မိနိုင်လောက်သည်။
"ဆူလေ... ဆက်ဆူစမ်း... လာစမ်းပါ"
ကျန်းကျန့်က ဓါးကိုင်ကာ လှောင်ရယ်နေရင်းဖြင့် ရှေ့တစ်လှမ်းတိုးလိုက်သည်။
အဘွားကြီးကျန်းက မသိစိတ်မှ ခြေတစ်လှမ်း ပြန်ဆုတ်မိသွားပြီး ကျန်းကျန့်ကို သရဲတစ်ကောင်ကို မြင်နေရသည့်အလား ကြည့်နေခဲ့သည်။
"နင်... နင်..."
"ဆူချင်ရင် ဆက်ဆူလေ... ခင်ဗျားကို သေအောင် ခုတ်မပစ်နိုင်ဘူးလို့ ထင်နေတာလား"
ကျန်းကျန့်က အညှာအတာ ကင်းမဲ့သည့် မျက်လုံးများဖြင့် အဘွားကြီးကျန်းကို ကြည့်လိုက်သည်။ အမှန်တကယ်တွင် သူက အတော်လေး အကြမ်းဖက်တတ်သည်။ စစ်တပ်မှ အနားယူစအချိန်တွင် အမြင်ကျဥ်းသော လူအချို့ထံမှ အနိုင်ကျင့်ခံခဲ့ရသည်။ သူက အခြားသူ၏ လည်ပင်းကို ချိုးပစ်ချင်သည့် စိတ်လိုက်မာန်ပါ စိတ်ထားတစ်ခုလည်းအမြဲတမ်း ရှိနေခဲ့သည်။ စစ်တပ်ထဲမှ စိတ်ရောဂါ အထူးကု ဆရာဝန်များ၏ ဦးနှောက်ဆေးခြင်း ပညာရေးကို ကျေးဇူးတင်ရပေမည်။ သူတို့က လူများကို ကာကွယ်ရန်အတွက် နိုင်ငံသားများကို မသတ်ဖြတ်နိုင်ပေ။ သူက လူသတ်ခြင်းကို ရူးသွပ်သူ ဖြစ်မလာဘဲ လူအများကို ကယ်ဆယ်ရန် သူ့ဘဝကိုပင် ဆုံးရှုံးခဲ့ရသည်။
အဘွားကြီးကျန်းက အိမ်မှာသာ စိတ်ကြီးဝင်တတ်သော်လည်း အခြားသူများကို ဓါးနှင့် ရွယ်ရဲသူ မဟုတ်ပေ။ ယခုတွင် သူမက ကျန်းကျန့်က ရက်စက်သည့် အမူအယာဖြင့် ဓါးကိုင်ထားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူမ၏ ခြေထောက်များ တုန်ယင်လာပြီးနောက် သူမ၏ ခြေထောက်များ ပျော့ခွေကာ မြေပေါ်သို့ လဲကျသွားလေသည်။ အကြောင်းတစ်ချို့ကြောင့် သူမ၏ သားက သူမကို အမှန်တကယ်ပင် သတ်ပစ်တော့မည်ဟု ခံစားနေရသည်။
ဒီအရိုင်းအစိုင်းကောင်...
"ကျုပ်ကို လွှတ်ပေးထားတာ ကောင်းမယ်"
ကျန်းကျန့်က သူ့ဓါးကို ဝှေ့ယမ်ကာ အေးတိအေးစက် ပြောလိုက်ရင်း အခန်းထဲသို့ပြန်သွားပြီး တံခါးကို အသံမြည်အောင် ပိတ်ကာ အပြင်ဘက်မှ ကျန်ကျန်းမိသားစုဝင်များကို သူ့တံခါးအား ထိတ်လန့်စွာ ကြည့်နေစေလျက် ချန်ထားခဲ့လိုက်သည်။
ဒီ... ဒီလူက တကယ်ကြီး အကြီးဆုံးကျန်းတော့ ဟုတ်ပါတယ်နော်...
လူအိုကြီးကျန်းက သားသတ်သမား တစ်ယောက် ဖြစ်ခဲ့ပြီး အလွန်သန်မာသည်။ သူကို ဟင်းများလာစင်ခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် အကြီးဆုံးသားကို သင်ခန်းစာကောင်းကောင်း ပေးရန် ကြံစည်လိုက်သော်လည်း ဓါးကို တွေ့လိုက်ရပြီး သူ့သား၏ အေးစက်စက် အသံကို ကြားလိုက်ရသောအခါ သူသည်လည်း မလှုပ်ရဲတော့ပေ။
ကျန်းချောင်ဝမ်၊ သူ့ဇနီး ဟွမ်မင်နှင့် ကျန်းရှောင်မိန်တို့က လှုပ်ရှားရန်အတွက် ပို၍ပင် ကြောက်လန့်နေကြပြီး နေရာမှာပင် မိုက်မဲစွာ ရပ်နေခဲ့ကြသည်။
"ဒီအရိုင်းအစိုင်းကောင်ကတော့..."အဘွားကြီးကျန်းက ထိတ်လန့်နေဆဲသာ ဖြစ်ပြီး သူမက အခြားသူများကို ကျိန်ဆဲလိုက်သော်လည်း ကျိန်ဆဲမိသွားပြီးနောက် မနေနိုင်ဘဲ တုန်ယင်သွားလေသည်။
"အဟမ်း... ထားလိုက်တော့... ဒီနေ့က တတိယလေးရဲ့ မင်္ဂလာညပဲ... ဆူညံမနေနဲ့တော့... တတိယချွေးမကို ဒီလိုဟာသမျိုးတွေ မြင်မသွားစေနဲ့" အဘိုးကြီးကျန်းက ပြောလိုက်ပြီးနောက် တတိယသားကို ကြည့်လိုက်သည်။ "ချောင်ဝမ်... မင်းနဲ့ မင်းမိန်းမလည်း အခန်းကို ပြန်နားကြတော့... ဆူညံသံတွေ ကြားပြီး ယွန်ဝမ်ကို နှိုးမိသွားဦးမယ်"
အဘိုးကြီးကျန်းက အဘွားကြီးကျန်းကို အချက်ပြလိုက်ပြီးနောက် ကြောက်လန့်နေသည့် အဘွားကြီးကျန်းလည်း တည်ငြိမ်သွားခဲ့သည်။ သူမက ဒေါသထွက်ရလွန်း၍ အကြီးဆုံးသားကို ရိုက်နှက်ချင်ပါသော်လည်း ခုနက ဖြစ်ခဲ့သည့် ကိစ္စများကို ကြောက်လန့်နေဆဲ ဖြစ်သည်။
ဒီအရိုင်းအစိုင်းကောင်ကို ရှင်းဖို့ မနက်အထိ စောင့်လိုက်ကြတာပေါ့... အဘွားကြီးကျန်းက မြေပေါ်မှ ထလိုက်ပြီးနောက် ဟောခန်းထဲမှ အရှုပ်အထွေးများကို ကြည့်လိုက်သည်။ သူမက အလွန် ဝမ်းနည်းသွားခဲ့ပြီး ကျန်းရှောင်မိန်ကို ခပ်မြန်မြန် ပြောလိုက်သည်။
"အငယ်ဆုံးသမီး... သမီးလေး... ဟင်းပန်းကန်တွေ သွားယူလာခဲ့... အထူးသဖြင့် အသားတွေ... ဆေးလိုက်ရင် စားလို့ ရနေတုန်းပဲ"
ကျန်းမိသားစုက ဟယ့်ရှီရွာတွင် ချမ်းသာသော မိသားစု တစ်စု ဖြစ်သော်လည်း အုတ်ခံအိမ်တွင် မနေနိုင်သေး။ သူတို့၏ အိမ်က ရွှံ့များဖြင့် ဆောက်လုပ်ထားခြင်း ဖြစ်သည်။ နေရောင်ခြည်ကို အပေါ်မှ အမိုးအကာဖြင့် ဖုံးကာထားသော်လည်း မြေပြင်ကမူ ရွှံ့များ ရှိနေဆဲ ဖြစ်သည်။ ရွှံ့မြေပေါ်သို့ ကျသွားသောထိုဟင်းများမှာ မဆေးဘဲနှင့် စားလို့မရနိုင်ပေ။
"မိသားစုထဲမှာ ပန်းကန် နည်းနည်းပဲ ရှိတယ်... ဒါကို သူက တစ်ခါတည်းနဲ့ အများကြီး ခွဲပစ်လိုက်တယ်... ဘာလို့ ဒီအကြွေးရှင်က သေမသွားလိုက်တာလဲ"
အဘွားကြီးကျန်းက ကြွေပန်းကန် အကွဲများကို တွေ့သောအခါ သူမ၏ နှလုံးသား နာကျင်လာရသလိုပါပင်။
ကျန်းရှောင်မိန်မှာ အိမ်၌ အလွန် ဖူးဖူးမှုတ် ခံထားရလေ့ ရှိသော်လည်း ဤတစ်ကြိမ်၌ စကားတစ်ခွန်းပင် မပြောရဲပေ။ သူမက တိတ်တဆိတ်ပင် စားလို့ရသေးသော အစားအသောက်များကို ဆေးကြော့ သန့်ရှင်းကာ စား၍ မရတော့သော အစားအသောက်များကို ဝက်များအား ကျွေးလိုက်သည်။ သူမက အိပ်ရာမဝင်ခင် နာရီအတော်ကြာအဘွားကြီးကျန်းနောက်လိုက်၍ ပန်းကန်များ ဆေးခဲ့ရသည်။
ကျန်းမိသားစုက အိပ်ရာဝင်သွားကြပြီး လှုပ်ရှားမှုတစ်ခုပင် မရှိခဲ့။ ကျန်းကျန့်က အဆုံးတွင် စိတ်အေးလက်အေး အိပ်စက်နိုင်ပေပြီ။
သူ အခုလေးတင် အဘွားကြီးကျန်းအား နှင်ထုတ်ပြီးနောက် မြေပေါ်သို့ လဲကျသွားသည်။ ဤခန္ဓါကိုယ်က အမှန်တကယ်ပင် အသုံးမကျပေ။
ခန္ဓါကိုယ်၏ ကျန်းမာရေးကို ဂရုစိုက်ရန်က အဆောတလျင် လုပ်ရမည့် ကိစ္စပင်။
သိုလှောင်ခန်းထဲ၌ ကုတင်မရှိဘဲ ထောင့်နားလေးတွင်သာ ကောက်ရိုးများစွာ ရှိနေပြီး ၎င်းက အကြီးဆုံးကျန်း၏ အိပ်ရာသာ ဖြစ်သည်။
ယန့်ကျီမြစ်၏ တောင်ဘက် မြေနေရာက မြေသြဇာကောင်းပြီး မိသားစုတိုင်းက စပါးစိုက်ကြသည်။ နေ့တိုင်း ကန်စွန်းဥသာ စားနိုင်သည့် အလွန်ဆင်းရဲသော ကျောက်မိသားစုမှလွဲ၍ ပျမ်းမျှ အိမ်ထောင်စုတိုင်းက ထမင်းနှစ်နပ်နှင့် ယာဂုတို့ကို စားသောက်နိုင်ကြသည်။ ချက်ပြုတ်ရန်အတွက် သုံးသော လောင်စာကလည်း များသောအားဖြင့် ကောက်ရိုးသာ ဖြစ်သည်။
ကျန်းမိသားစုက လယ်များစွာ ပိုင်သဖြင့် ကောက်ရိုးများစွာ ရှိသည်။ အကြီးဆုံးကျန်းက ကျန်းမိသားစု၏ သိုလှောင်ရုံအတွင်းမှ ကောက်ရိုးပုံအတွင်း ကျင်းလေးတစ်ခုတူးကာ ထိုနေရာတွင်သာ နေထိုင်သည်။ သူက အေးခဲမနေသော်လည်း ထိုကဲ့သို့ အိပ်ရသည်မှာ အနည်းငယ် သက်တောင့်သက်သာ မဖြစ်ခဲ့ပေ။
ကျန်းကျန့်က အကြီးဆုံးကျန်း၏ မှတ်ဥာဏ်များ ရှိနေသည်။ ကျန်းအိမ်သို့ ပြန်လာပြီးနောက် ကျန်းလူအိုစုံတွဲ၏ အိပ်ရာကို ယူချင်ခဲ့သည်။ အဆုံးတွင် အဘွားကြီးကျန်းက သူမကိုယ်သူမ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ဆက်ဆံလိမ့်မည် မဟုတ်ပေ။ သူတို့၏ အိပ်ရာများက သက်တောင့်သက်သာ အိပ်စက်နိုင်လောက်သည်။ သို့သော်လည်း အကြီးဆုံးကျန်းက ဓါးတစ်ချောင်း ရှိနေသည့် သိုလှောင်ခန်းထဲတွင် အိပ်စက်ရသည်ကို ကျင့်သားရနေသဖြင့် ထိုကဲ့သို့ မလုပ်ခဲ့တော့။ ယခုတွင် သူ့ထံ၌ အဟန့်အတား လုံလုံလောက်လောက် လိုအပ်နေပေသည်။
လူအိုကြီးကျန်းက သားသတ်သမားဖြစ်သည်။ သူက လက်ထဲတွင် ဓါးနှစ်လက် ရှိနေသည်။ တစ်လက်မှာ ဝက်ကို လည်လှီးရန်အတွက် ဓါးထက်ထက် တစ်ချောင်းဖြစ်သည်။ ၎င်းက ခြေဖဝါး တစ်ခုထက်ပင် တိုကာ လက်ချောင်းနှစ်ချောင်းစာသာ ကျယ်သည်။ အခြားတစ်ခုမှာ ဝက်ရိုးများလှီးသည့် ထင်းခုတ်ဓါး ဖြစ်သည်။ ၎င်းက အသားထူကာ ပုဆိန်ကဲ့သို့ လေးလံသည်။ ထိုဓါးက ကျန်းကျန့် လူများကို ခြောက်လှန့်လိုက်သည့်အချိန်က အသုံးပြုခဲ့သည့် ဓါးဖြစ်သည်။
ကျန်းကျန့်က ကောက်ရိုးပုံလေးဆီသို့ သွားကာ ဓါးကို ဘေးနားတွင် ထားလိုက်ပြီး နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်မောကျသွားလေတော့သည်။ နေရောင်က စက္ကူပြတင်းပေါက်ကို ဖြတ်လာသည့် အချိန်မှသာ သူနိုးလာခဲ့လေသည်။
တစ်ညတာ အိပ်စက်ပြီးနောက် သူ့ခန္ဓါကိုယ် တစ်ခုလုံးက ပို၍ သက်တောင့်သက်သာ ဖြစ်လာပြီး ပိုသန်မာလာသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ သူက ကောက်ရိုးတွင်းလေးထဲမှ ထွက်လာပြီး အဝတ်စုတ်များကို ချခင်းကာ မနေ့က စားပွဲကို မမှောက်ချလိုက်ခင် ယူထားလိုက်သည့် ထမင်းပန်းကန်ကို တဖြည်းဖြည်း စားသောက်လေတော့သည်။
ရှေးခေတ်မှ ထမင်းများက နောက်ပိုင်းမျိုးဆက်များလောက် မသန့်ပေ။ သို့သော်လည်း ကျန်းမိသားစု၏ ထမင်းက အတော်လေး ကောင်းနေသည်။ အခြားတစ်ဖက်တွင် ကျန်းချောင်ဝမ်နှင့် ကျန်းချောင်ရှန့်က ဆန်ညိုထမင်း စားရသည်ကို မကြိုက်သော်လည်း ကျန်းမိသားစုက ဝက်များစွာမွေးထားသည်။ ဆန်ညိုထမင်းကို ဝက်များ ကျွေးရန်သာ သုံးနိုင်ပေသည်။
ကျန်းကျန့်က ပန်းကန်လုံးထဲမှ ထမင်းကို တဖြည်းဖြည်း ဝါးနေပြီး ကြက်တောင်ပံများကို ကိုက်ဝါးကာ အသက်တစ်ချက်ရှုစာ အချိန်လေးတွင်ပင် အကုန်ပြောင်လုနီးပါး ဖြစ်သွားသည်။ ထို့နောက် သူက ကောက်ရိုးပုံလေးသို့ သွားကာ ဆက်ပြီး အနားယူလေတော့သည်။
Xxxx
