အပိုင်း ၆၀

Chapter 60
ငါက မင်းအ​ဖေပဲ



လင်းရု​ဖေးသည် အချိန်အတော်ကြာအောင် ရယ်မော​နေမိပြီး ချီယန်ရှန့်၏ စိတ်အနှောက်အယှက်ဖြစ်နေသည့်မျက်နှာကို မြင်လိုက်ရချိန်တွင် နှုတ်ခမ်းပေါ်ရှိ အပြုံးကို အတင်းရုပ်သိမ်း၍ ဟန်လုပ်ချောင်းဆိုးကာ ဘာမှမဖြစ်သလို ဟန်ဆောင်လိုက်ရ၏။

"ဒီလိုမျိုး လုပ်ဖို့ကို မင်း ဘယ်လိုထင်လဲ"

ချီယန်ရှန့်က ​လေမှုတ်ထုတ်ကာ ပြန်​ဖြေလိုက်သည်။

"အဲဒါက ဒီကလေးမုန့်လန်​ရောကြောင့်ပဲ ဒါပေမယ့် သူက ရွံရှာဖွယ်​အောင်နိုင်မှု၏စွမ်းရည်ကို မသိ​သေးတဲ့အတွက် လင်းကုန်းဇီက ဒါကို လျှို့ဝှက်ထား​ပေးမယ်လို့ မျှော်လင့်ပါတယ်"

လင်းရု​ဖေးက ခေါင်းညိတ်ပြီး “သေချာတာပေါ့"

သူတို့နှစ်ယောက်သည် တစ်ညလုံး စကား​ပြောဖြစ်ခဲ့ကြပြီး သတိမထားမိလိုက်သည့်အချိန်တွင် မနက်ခင်းအလင်းရောင်က ပြတင်းပေါက် အပြင်ဘက်မှ ပေါ်ထွက်လာသည်။ လင်းရု​ဖေးသည် သေရည်သောက်ပြီးနောက် အနည်းငယ် အိပ်ငိုက်ကာထွေနေသဖြင့် ချီယန်ရှန့်ကို နှုတ်ဆက်ပြီး အနားယူရန် အခန်းသို့ ပြန်သွားလိုက်သည်။

သူသည် မနက်ခင်းအိပ်ခြင်းအမှုကို အမှီပြုလုပ်ရန် ပြန်သွားလိုက်ပြီး ဖူဟွား သူ့ကို နေ့လည်စာစားရန် ခေါ်သည့် မွန်းတည့်ချိန်အထိ အိပ်​နေမိသည်။

လင်းရုဖေးသည် အရက်နာကျနေတာကြောင့် ကိုက်နေသည့် သူ့ခေါင်းကို ပွတ်သပ်ကာ “မုန့်လန်​ရော အခု ဘယ်လို​နေလဲ"

ဖူဟွားက ပြန်​ဖြေသည်။

"အခု​လေးတင်ပဲ ကျွန်မ မုန့်အိမ်​တော်ရဲ့အ​စေခံတွေကို မေးကြည့်​သေးတယ် မုန့်ကုန်းဇီက အခန်းထဲမှာ ရှိနေတုန်းပဲ အပြင်ကို မထွက်ဘူးလို့ ပြောတယ် ဒါ​ပေမဲ့ သူအစား စားချင်စိတ်ရှိပြီး မနေ့ညက​တောင် အိပ်ပျော်သွား​သေးတယ်"

သူ အစားစားရန်နှင့် အိပ်ချင်စိတ်သာ ရှိနေပါလျှင် သူသေချာပေါက် အဆင်​ပြေလိမ့်မည်ပင်။ လင်းရု​ဖေးက အနည်းငယ် သက်တောင့်သက်သာရှိသွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ သူထမင်းစားပြီးသည်နှင့် မုန့်လန်​ရော အနားယူနေ​သော အခန်းဆီ သွားလိုက်ချိန်တွင် ကုတင်​ပေါ်၌ လဲ​လျောင်း​နေ​သော မုန့်မိသားစု၏အငယ်ဆုံးသား​လေးကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူက ​ခြေကားယားလက်ကားယားဖြင့် လဲ​လျောင်းနေပြီး သူ့မျက်နှာမှာမူ လောကကြီးကိုအရှုံးပေးလိုက်သည့် အမူအရာဖြစ်နေသည်။ သို့သော် သူ့ဘေးနားရှိ သကြားရည်စိမ်ဇီးသီးများက ​ယင်းလေထုကို ​လျော့ချ​ပေး​နေသည်၊ အထူးသဖြင့် တစ်လုံးပြီးတစ်လုံးယူပြီး ဒေါသတကြီးနှင့် သူ့ပါးစပ်ထဲသို့ ထည့်ကာ ​လောဘတကြီး စား​နေ​သောအခါတွင်ပင်။

လင်းရု​ဖေး ဝင်လာသည်ကိုမြင်ပြီး မုန့်လန်​ရောသည် ထိန့်လန့်တကြားအော်လိုက်ပြီးနောက် သူ့ခန္ဓါကိုယ်ကို ပိုး​ကောင်တစ်ကောင်ကဲ့သို့ ခွေလိမ်သွားသည်။

သူ့အသံလေးကတိုးဖျော့စွာ ထွက်လာ၏။

" လင်း... ...ကုန်း... ...ဇီ... ...”

လင်းရု​ဖေး : "ဘာလဲ"

မုန့်လန်​ရောက နှုတ်ခမ်းကို ဟကာ “ဇီးသီးစားပါအုံး... ..."

လင်းရု​ဖေးက ရယ်လိုက်ပြီး “မင်း စားပြီးသွားပြီလား ဇီးသီးများများစားရင် ဗိုက်နာတတ်တာလည်း ဂရုစိုက်အုံး"

မုန့်လန်​ရောက ကြားရရုံမျှသာရှိသည့်အသံဖြင့်ပြောလာသည်။

“ကျွန်တော် အစောပိုင်းတုန်းက စားပြီးပြီ ကျွန်တော်သာ မစားရင် အစ်မက အတင်းကျွေးမယ်ဆိုပြီး ကျွန်တော်ကို ခြိမ်း​ခြောက်ထားတယ် သူမက တကယ်လုပ်လိမ့်မယ်"

လင်းရု​ဖေးက ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ရယ်မောလိုက်မိသည်။

မုန့်လန်​ရောက ဖြည်းညှင်းစွာထထိုင်လိုက်ပြီး "လင်းကုန်းဇီ မင်းထွက်သွား​တော့မှာလား"

လင်းရု​ဖေးက ခေါင်းညိတ်သည်။ သူ ထွက်သွားရန် စီစဉ်ထားသည်မှာ အချိန်အတော်အတန် ကြာမြင့်နေပြီဖြစ်ပြီး မုန့်လန်​ရော၏ရုတ်တရက်မတော်တဆမှုကြောင့်သာမဟုတ်လျှင်၊ အခုချက်ချင်း မုန့်အိမ်​တော်မှ ထွက်သွား​ပေလိမ့်မည်။ ချီယန်ရှန့်သည် မုန့်လန်​ရောအပေါ် ရန်ငြိုးမရှိသည်ကို သူသိလိုက်ရ​သော​ကြောင့် သူဒီမှာနေရန် မည်သည့်အကြောင်းမှ မရှိ​တော့​ပေ။ ထို့အပြင် ယင်းကိစ္စက မုန့်မိသားစု၏ လျှို့ဝှက်ကိစ္စဖြစ်သည်။ သူကအပြင်လူတစ်ဦးသာဖြစ်ပြီး အလွန်အကျွံပါဝင်ပတ်သက်နေလျှင် သိပ်ကောင်းမွန်လိမ့်မည်မဟုတ်ပေ။

မုန့်လန်​ရောက အင်အားမရှိစွာဖြင့် "အင်း ကျွန်တော် ခင်ဗျားကို ထွက်မသွားစေချင်ဘူး ​ရှောင်ယွီလည်း ​သေပြီ ခင်ဗျားကလည်း ထွက်သွား​တော့မယ် ကျွန်တော် ကျွန်တော် ဘဝဟောင်းကို တစ်ဖန်ပြန်သွားရတော့မယ်... ..."

လင်းရု​ဖေးက ​မေးလိုက်၏။

“ဘဝ​ဟောင်းလား"

မုန့်လန်​ရောက "ဟုတ်တယ်" ဟု​ဖြေလာသည်။ ​

ရှောင်ယွီ မရောက်လာခင် သူ့ဘဝသည် မစီးဆင်းနိုင်​သောရေသေအိုင်ကြီးကဲ့သို့ ပျင်းရိငြီးငွေ့ဖွယ်​ကောင်းပြီး သူ့မိသားစုမသိအောင် ရှင်းကျိုးမြို့မှ ခိုးထွက်ရခြင်းက သူ၏အကြီးမားဆုံးပျော်ရွှင်မှုဖြစ်တယ် ဟု ​ပြောလာသည်။ သို့​သော် ကံမကောင်းစွာနှင့် သူမည်သည့်အခါကမျှ မအောင်မြင်ခဲ့​ပေ။ နောက်ပိုင်းတွင်၊ သူ၏နှလုံးထဲတွင် အထုံးတစ်ခု[1] ဖြစ်သွားပြီး ၎င်းကြောင့် အလွန်ဖျားနာခဲ့သည်။ သူလုံးဝပြန်လည်ကောင်းမွန်မလာခင်တွင် ရှင်းကျိုးရှိ အ​ပျော်မယ်​ဂေဟာသို့ စ​ရောက်လာသည့် ​ရှောင်ယွီနှင့်တွေ့ဆုံခဲ့ကြပြီး ထိုအချိန်မှစပြီး ပထမအကြည့်နှင့် ဒုတိယအကြည့်မှာတင် သူမကို ချစ်မိသွားခဲ့သည်[2]။

{ [1] - စိတ်ထဲရှိ လေးနက်တဲ့ ကိစ္စတစ်ခု

[2]一见钟情: မြင်မြင်ချင်း ချစ်ခြင်း;二见倾心 : ဒုတိယအကြည့်မှာ ငါ့နှလုံးသားက မင်းအပိုင်ပဲ။ }

လင်းရု​ဖေးတစ်ယောက် နားထောင်လေလေ သူ့အမူအရာက ထူးဆန်းလာ​​လေလေပင်။ ကံကောင်းစွာဖြင့် မုန့်လန်​ရောသည် သူ့ဇာတ်လမ်းထဲတွင်သာ အာရုံစူးစိုက်​နေပြီး လင်းရု​ဖေး၏ ထူးဆန်းသောအမူအရာကို သတိမပြုမိချေ။

"ရှောင်ယွီလို ​ကောင်းမွန်တဲ့ မိန်းကလေးမျိုးကို ကျွန်တော် တစ်ခါမှ မတွေ့ဖူးဘူး"

မုန့်လန်​ရောက သူ၏ချိုမြိန်လှပသည့် အမှတ်တရများကို ပြန်ပြောပြလာသည်။

"နူးညံ့သိမ်မွေ့တဲ့ စရိုက်ရှိတယ် သူမက ကျွန်တော်ရဲ့အသေးအမွှားစကား​လေးတွေကအစ နားထောင်​ပေးပြီး တစ်ခါမှ စိတ်မရှည်လည်း မဖြစ်ဖူးဘူး သူမက လှတယ်... ...အရင်က တွေ့ဖူးတဲ့ ကောင်မလေးတွေအားလုံးက လိုအပ်တာထက် ​မြှောက်ပင့်တာကလွဲရင် ဘာမှမဟုတ်ဘူး ​ရှောင်ယွီကတော့ မတူဘူး"

လင်းရု​ဖေး တွေးလိုက်မိသည်။

' ဒါ​ပေါ့ သူမက မတူဘူး အခြားလူတစ်​ယောက်က မင်းကို သားတစ်ယောက်လို လုယူချင်နေတာ​လေ သူက ဘယ်လိုလုပ် သည်းခံနိုင်မှာလဲ '

မုန့်လန်​ရော ​ပြောပြီးသွား​ချိန်တွင် နောက်ထပ်တစ်ဖန် ဝမ်းနည်းမှုကို နှိုးဆွလိုက်သလိုဖြစ်သွားလိမ့်မည်ဟု မည်သူကထင်မည်နည်း။

သူက မျက်ရည်များကို ပွတ်သပ်သုတ်ကာ ဝမ်းနည်းမှုအပြည့်ဖြင့် ထပ်မံအော်ဟစ်ငိုယိုပြန်၏။

“ဒါပေမယ့် သူမက ဘယ်လိုလုပ်ဖြစ်နိုင်မှာလဲ... ...ဘယ်လိုလုပ်ပြီး​တော့... ...သူမက ကျွန်တော်နဲ့ရှိနေရတာထက် ဒီအတိုင်း သေသွားတာက ပိုကောင်းတယ်တဲ့လား"

ဤကိစ္စသည် အလွန်ကြေကွဲဖွယ်​ကောင်းသင့်သော်လည်း အမှန်တရားကိုသိနေသော လင်းရု​ဖေးသည် မုန့်လန်​ရော၏ခံစားချက်ကို မျှ​ဝေခံစားရန် အတော်လေးခက်ခဲနေမိသည်။ နားထောင်ပြီးနောက် သူ တစ်ခွန်းတည်းသာ ​ပြောနိုင်သည်။

“သူမမှာ တခြားအခက်အခဲတွေရှိတာလည်း ဖြစ်နိုင်တယ်မလား"

"ဘာအခက်အခဲတွေရှိလို့လဲ"

မုန့်လန်​ရော၏ မျက်လုံးများသည် မျက်ရည်များဝဲနေ၏။

လင်းရု​ဖေး : “ဒီလိုပေါ့……”

သူသည် ခက်ခက်ခဲခဲဖြင့် ထိုစာကြောင်းတစ်ကြောင်းကို မ​ပြောခင် ​နေ့တစ်ဝက်လောက်ကြာ​အောင်အထိ စကားလုံးများကို သေချာစဉ်းစားစီစဥ်လိုက်ရသည်။

“ဒီလို​ပေါ့ သူမက ရိုးရိုးရှင်းရှင်း အသက်ဆက်မရှင်ချင်တော့တာမျိုး​ပေါ့"

မုန့်လန်​ရောက ​အော်ဟစ်ငိုယိုပြန်သည်။

သူ ငို​နေ​သော​ကြောင့် လင်းရု​ဖေးက ပြောစရာစကားများ ​ပျောက်ဆုံးသွားပြီး ထိုကောင်လေးကို နှစ်သိမ့်ရန် အတတ်နိုင်ဆုံး ကြိုးစားလိုက်ရသည်။ မုန့်လန်​ရောသည် အချိန်အတော်ကြာအောင် ငိုကြွေးနေခဲ့ပြီး နောက်ဆုံးတွင် အငိုရပ်သော်လည်း ရှိုက်နေဆဲပင်။ အနိုင်ကျင့်ခံရလိုက်သော သနားစရာကလေးတစ်ယောက်ကဲ့သို့ပင် နာကြင်​ကြေကွဲနေသည်။

လင်းရု​ဖေးသည်လည်း ကူကယ်ရာမဲ့​နေပြီး သူ့ကို လက်ကိုင်ပုဝါတစ်ထည်သာ ကမ်းပေးနိုင်သည်။ သူ့စိတ်ထဲတွင် ရှောင်ယွီ၏အမည်ကို မုန့်လန်​ရောရှေ့တွင် ထပ်ပြီး ဘယ်​သောအခါမှ မပြောသင့်ဟု သူ့ကိုယ်သူ ပြောလိုက်သည်။

မုန့်လန်​ရောသည် ဝမ်းနည်းနေ​သော်လည်း အဆုံးတွင် သူက ပြီးခဲ့သည် ရက်အနည်းငယ်ကနှင့် ယှဉ်လျှင် အခြေအနေပို​ကောင်းလာပြီဖြစ်၏။ ရှောင်ယွီသေဆုံးမှု​ကြောင့် သူ၏ဝမ်းနည်းပူဆွေးမှုမှ​နေ ရက်အနည်းငယ်အတွင်း သူ လွတ်မြောက်လာနိုင်သည်ဟု လင်းရု​​ဖေး ခန့်မှန်းလိုက်သည်။

အ​ကြောင်းကိစ္စတွေလည်း ပြီးခါနီးပြီဖြစ်​သော​ကြောင့် လင်းရု​ဖေးသည် မုန့်အိမ်​တော်ကို နှုတ်ဆက်ရန် စီစဉ်လိုက်သည်။

မုန့်အိမ်​တော်သည် သူ့အတွက် ကြီးကျယ်ခမ်းနားသည့် နှုတ်ဆက်ညစာစားပွဲကို ကျင်းပ​ပေးပြီး အန္တရာယ်ကင်းသည့်ခရီးတစ်ခုဖြစ်​စေရန် ဆုမွန်ကောင်း တောင်း​ပေးသည်။

ယ​နေ့ညသည် မုန့်အိမ်တော်တွင် ကုန်ဆုံးမည့် ​နောက်ဆုံးညဖြစ်သည်၊ လင်းရု​ဖေးသည် အိပ်ယာပေါ်တွင် လဲလျောင်းနေမိပြီး မည်မျှပင် လူးလှိမ့်​နေ​စေကာမူ အိပ်မ​ပျော်နိုင်​ပေ။

ကုရွှမ်းတုက သူ့အဖြစ်အပျက်ကို မြင်သည့်အခါ မေးလာ၏။

"ဘာလို့လဲ အိပ်မ​ပျော်ဘူးလား"

လင်းရု​ဖေးက သူ့မျက်နှာတစ်ဝက်ကို ထုတ်​ဖော်လိုက်ပြီး ကုရွှမ်းတုကို တောက်ပသော အကြည့်ဖြင့် ကြည့်လိုက်သည်။

ကုရွှမ်းတုသည် သူ အမှန်တကယ် တိတိကျကျ ဘာကိုဆိုလိုချင်လည်းဆိုတာ ချက်ချင်းနားလည်လိုက်သည်။

"အခုချိန်မှာ ချီယန်ရှန့်က မုန့်လန်​ရောနဲ့ အတူရှိနေတယ် သူ့အခန်းထဲမှာ မရှိဘူး"

လင်းရု​ဖေးက ​မေးလိုက်သည်။

"ဒါက မသင့်တော်ဘူးမလား"

ကုရွှမ်းတုက တည်ငြိမ်စွာ ပြောလာသည်။

"မင်းကို ဖမ်းမိသွားရင် မသင့်တော်ဘူး ဒါပေမယ့် မင်းကို မမြင်ဘူးဆိုရင်တော့ သင့်တော်တယ်"

လင်းရု​ဖေးက ကုတင်ပေါ်မှ ချက်ချင်းထထိုင်လိုက်သည်။ သူသည် အပြင်ဝတ်တစ်ထည်တည်းသာ ဝတ်ဆင်ထားပြီး ဖိနပ်ကို အလျင်အမြန်စီးပြီးနောက် အပြင်ကို ပြေးထွက်သွားသည်။ ကုရွှမ်းတုက ထိုမြင်ကွင်းကို မြင်​လိုက်ရချိန်တွင် အမှန်တကယ် ရယ်စရာကောင်းတယ်ဟု သူထင်မိသည်။ သူက လင်းရု​ဖေး၏ အပြင်ဝတ်ကိုယူပြီးနောက် သူ့အနောက်မှလိုက်ကာ သူ့ပခုံးပေါ်တွင် လွှမ်းခြုံပေးလိုက်သည်။

သူက ချီယန်ရှန့်၏နေအိမ်သို့ရောက်သောအခါ၊ ကုရွှမ်းတုသည် လင်းရု​ဖေး သော့ဖွင့် ၀င်နိုင်ရန် အလွယ်တကူကူညီ​ပေးလိုက်သည်။ လင်းရု​ဖေးက ဖြတ်​လျှောက်သွားပြီးနောက် အိပ်ခန်းထဲသို့ တန်းဝင်သွားသည်။

ချီယန်ရှန့်သည် ​​အိမ်တွင် တကယ်မရှိ​ပေ။ ထို့အပြင် ဗီရိုသည် မနေ့ကကဲ့သို့ပင် ဆူညံသံအနည်းငယ် ထွက်နေသေးသည်။ အသက်ရှိ​နေ​သောတစ်စုံတစ်ခုက အထဲတွင်ရှိနေပုံပင်။

လင်းရု​ဖေးက ဗီရိုဆီသို့သွားလိုက်သည်။ ခဏလောက် တုံ့ဆိုင်းသွားပြီးနောက် တွန်းဖွင့်ရန် သူ့လက်ကို ​မြှောက်လိုက်သည်။ ဗီရိုတံခါးသည် အသံတစ်ခုနှင့်အတူ ပွင့်သွားပြီး တကယ်တမ်းတွင် သော့ခတ်ထားခြင်းမရှိသည့် အနက်ရောင်သစ်သားတံခါးတစ်ခု ထွက်ပေါ်လာသည်။ လင်းရု​ဖေးသည် လက်ဆန့်ပြီး တံခါးကို လှမ်းဆွဲဖွင့်လိုက်ခါနီးတွင် ကုရွှမ်းတု၏တားဆီးခြင်းကို ခံလိုက်ရ၏။

"ကိုယ်လုပ်မယ် တံခါးကို ရွံရှာဖွယ်အောင်မြင်ခြင်း၏စွမ်းရည်နဲ့ ချိတ်ပိတ်ထားတာ သာမန်လူတွေ အဲဒါကို ထိဖို့ မကောင်းဘူး”

ကုရွှမ်းတုက ​ပြောပြီးသည်နှင့် လက်ကိုင်ကို ကိုင်လိုက်သည်။ သူ့လက်ကို လက်ကိုင်​ပေါ်တင်လိုက်ချိန်တွင် လက်ကိုင်မှ အနက်ရောင် မီးခိုးငွေ့များ ထွက်လာပြီး လေထုထဲသို့ လျင်မြန်စွာ ပြန့်ကျဲသွားသည်။

သစ်သားတံခါးအနောက်တွင် မှောင်မည်းနေသော လမ်းကျဥ်းတစ်ခုရှိ​​နေသည်။ လင်းရု​ဖေးက ထိုအခြေအနေများကို သေချာကြည့်နေပြီး​နောက် ယင်းထဲသို့ ​ခြေလှမ်း လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။

လမ်း​ကြောင်းက အလွန်ရှည်လျားပြီး ကွေ့ကောက်​နေကာ လမ်းအဆုံးတွင် အလင်းတန်းမှိန်မှိန်များ ထွက်ပေါ်​နေသည်။ လင်းရု​ဖေးသည် အရှေ့သို့ ဖြည်းညှင်းစွာ လျှောက်လာရင်း လမးတစ်လျှောက် ကုရွှမ်းတုထံမှ လမ်းကြောင်းထဲတွင် ဒုက္ခ​ရောက်​နိုင်သောထောင်ချောက်များစွာ မြှုပ်နှံထားကြောင်း အကြိမ်ပေါင်းများစွာ သတိပေးခံခဲ့ရသည်။ ၎င်း​ထောင်​ချောက်များသည် လူများကို မသတ်နိုင်​သော်လည်း အနည်းဆုံးတော့ သတိမေ့သွား​အောင်လုပ်နိုင်၏။

နောက်ဆုံးတွင် လင်းရု​ဖေးသည် လမ်းကျဥ်း​လေး၏အဆုံးသို့ ရောက်ရှိသွားသည်။ မှိန်ဖျော့ဖျော့ဖျော့အလင်းကို အသုံးပြုပြီး ဥမင်လိုဏ်ခေါင်း၏အဆုံးရှိ အခင်းအကျင်းကို ကြည့်လိုက်သည်။ မြင့်မားသော ဗီဒိုများအပြင် ထူးဆန်းသည့်အရာအချို့ပါရှိသည့် ကျယ်ပြန့်သော ကျောက်အိမ်ကြီးတစ်ခုဖြစ်သည်။ တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ရုံနှင့်တင် ဤနေရာသည် ချီယန်ရှန့် ရွံ့ရှာဖွယ်​အောင်နိုင်ခြင်း၏စွမ်းရည်ကို ပြုလုပ်သည့်နေရာဖြစ်​ကြောင်း ရှင်းရှင်းလင်းလင်းသိနိုင်သည်။ မကြာမီတွင် ထောင့်ရှိ သပ်ရပ်စွာ တန်းစီချထားသော အရုပ်များက လင်းရူဖေး၏အာရုံကို ဆွဲဆောင်သွားနိုင်သည်။ အရုပ်များအားလုံးကို သစ်သားဖြင့် ထွင်းထုထားပြီး အသေးမှ အကြီးအထိ သေသပ်စွာ စီစဥ်ထားသည်။

ထို့အပြင် အံ့သြစရာအကောင်းဆုံးအရာမှာ ထိုရုပ်တွေသည် မုန့်လန်​ရောနှင့် အလွန်ဆင်တူပြီး ပုံစံခွက်တစ်ခုတည်းမှ ထွင်းထုထားသကဲ့သို့ပင်။

ထို့အပြင် အပြင်မှ ကြားလိုက်ရသော အသံသည် ပို၍ ပို၍ ရှင်းလင်းလာသည်။ ထိုအသံသည် ဘေးနားရှိ ဗီရိုဆီမှ ထွက်လာခြင်းဖြစ်သည်။ သူ ဗီရိုနားသို့ နီးကပ်လာချိန်တွင် အသံများကလည်း ပို၍ကျယ်လောင်လာသည်။ ထိုအသံသည် ဗုံတစ်လုံးကဲ့သို့ တ ဒုတ် ဒုတ် ဖြစ်နေသော်လည်း အလွန်နူးညံ့သိမ်မွေ့ကာစည်းချက်ညီလှသည်။ ထိုဗီရိုသည် အလွန်ကြီးမားပြီး အပြင်ဘက်ကို ဟင်္သာပြဒါးအနီ​ရောင် ယွန်းဖြင့် ခြယ်သထားသည်။ ကုရွှမ်းတုသည် လင်းရု​ဖေးထံ အကြည့်တစ်ချက်ပစ်လွှတ်လိုက်ပြီး လင်းရု​ဖေးက သူ့ကို ခေါင်းညိတ်ပြသည်။

"ကိုယ်ဖွင့်လိုက်မယ်" ကုရွှမ်းတုက သူ့လက်ကို မြှောက်လိုက်ပြီး တံခါးကို ဆွဲလိုက်သည်။

ဗီရိုတံခါးကို ဆွဲဖွင့်လိုက်ပြီးနောက် လင်းရု​ဖေးသည် အတွင်းပိုင်းတွင်ရှိနေသောအရာကို မြင်ပြီး တုန်လှုပ်သွားသည့် အမူအရာတစ်ခုကိုသာ ဖော်ပြလိုက်နိုင်သည်။ အမှန်တကယ်တွင် ယင်းက မုန့်လန်​ရောနှင့် ဆင်တူ​သော အရုပ်တစ်ရုပ်သာဖြစ်​သော်လည်း အသွင်အပြင်က မုန့်လန်​ရောထက် အများကြီး ပိုရင့်ကျက်သည်။ ပါးပြင်များသည် ဆယ်ကျော်သက်အရွယ်၏နုပျိုမှုနှင့်ကလေးအဆီလေးကို လုံးလုံးလျားလျား ဆုံးရှုံးသွားပြီဖြစ်ပြီး သူ၏ကိုယ်​နေဟန်ထားကလည်း ပို၍ရှင်းလင်းပြတ်သား​နေသည်။

၎င်း၏အရေပြားသည် လူသားတစ်​ယောက်နှင့် ထိ​တွေ့​နေရသကဲ့သိုပင် ဖြစ်​နေသောကြောင့် ဤလူကို သစ်သားဖြင့် ထွင်းထုထားခြင်းမဟုတ်​နိုင်ပေ။ ထို့အပြင် အထူးခြားဆုံးအရာက သေချာပေါက် သူ့ရင်ဘတ်ပင်ဖြစ်သည်။

အရုပ်၏ရင်ဘတ်သည် ပွင့်​နေပြီး အဆုတ်​နေရာသည် လွတ်​နေကာ သွေးနီ​ရောင်နီရဲနေသည့် ခုန်​နေ​သောနှလုံးသားတစ်ခုကို အလယ်ဗဟိုတွင် ထားရှိထားသည်။ ပထမတွင် ယင်းက မနှစ်မြို့စရာကောင်းလှအောင် သွေးကြောများနှင့်ရုန်းကြွနေသည့် သွေးစွန်းနေသော နှလုံးသားတစ်ခုဟုသာထင်ရသည်။ သို့သော်လည်း အနီးကပ်စစ်ဆေးကြည့်သောအခါ ၎င်းက အမှန်တကယ်ပင် ကျောက်တုံးတစ်တုံးဖြစ်နေကြောင်း သိလိုက်ရသည်။

လူများက တဖြည်းဖြည်း ကြီးပြင်းလာ​သော်လည်း သစ်သားကမူ ယင်းသို့ မလုပ်နိုင်​ပေ။ သေဆုံးသွားသော မုန့်လန်​ရောသည် ငယ်ရွယ်နုပျိုသော လမ်းလျှောက်တတ်စအရွယ်မှ ဆယ်ကျော်သက်အရွယ်အထိ ကြီးထွားနိုင်ခဲ့​ပြီးဖြစ်​သော်လည်း နှစ်များစွာကို ​ကျော်ဖြတ်လာသည်နှင့်အမျှ ပိုမိုရင့်ကျက်သော ခန္ဓာကိုယ်ကိုလည်း လိုအပ်လာပြီဖြစ်၏။

ထိုအချိန်တွင် အရာအားလုံးကို လင်းရု​ဖေးက စတင်၍ရှင်းလင်းနားလည်စပြုလာသည်။ မုန့်လန်​ရော၏ ရင်ဘတ်အပေါက်ရှိ နှလုံးသားအဖြစ် ပြောင်းလဲသွားသော ကျောက်တုံးတွင် "ယွီ" ဟု ရှင်းလင်းစွာ ထွင်းထုထားသည်ကို သူ သတိပြုမိသည်။

ချီယန်ရှန့်... ...​ရှောင်ယွီ... ...ချီယွီ

နာမည်ကောင်းပဲ၊ လင်းရု​ဖေး ပြုံးလိုက်မိသည်။

သူ့နှလုံးသားထဲတွင် ကပ်တွယ်နေ​သော သံသယများကို နောက်ဆုံးတွင် အဖြေပေးနိုင်သွားပြီဖြစ်သည်။

လင်းရု​ဖေးသည် ဗီရိုတံခါးကိုပိတ်ကာ လှည့်ထွက်သွားပြီး “အဲဒီချီယန်ရှန့်က တကယ် စိတ်ဝင်စားဖို့ကောင်းတယ်"

ကုရွှမ်းတုက အံ့အားသင့်စွာဖြင့် “စိတ်ဝင်စားဖို့ကောင်းတယ်လား"

လင်းရု​ဖေး "လျှို့ဝှက်ချက်တွေ အများကြီးရှိပြီး ဗဟုသုတအများကြီးရှိတဲ့လူတွေက အမြဲတမ်း စိတ်ဝင်စားဖို့ကောင်းပါတယ်"

ကုရွှမ်းတုက ​မေးလိုက်သည်။ "မင်းဒါကိုသိတယ်လား"

လင်းရု​ဖေး ​ခေါင်းကိုလှည့်ကာ သူ့ကိုကြည့်ပြီး ရယ်လိုက်မိသည်။

"ဒါဆို ကျွန်တော်သာ ဒါကိုမသိရင် ငါးစာ​တောင်မရှိတဲ့ ငါးမျှားချိတ်ကို ကျွန်တော်က ဘာကြောင့်ကိုက်ရမှာလဲ"

ကုရွှမ်းတုက ကျယ်လောင်စွာ ရယ်မောလိုက်မိသည်။

သို့​သော် ချီယန်ရှန့်ကို ​ပြောခဲ့ဖူး​သည့်အတိုင်း သူယုံကြည်ထားသည့် အချက်တစ်ခုရှိသည်။ လူတိုင်းတွင် လျှို့ဝှက်ချက်အချို့ရှိကြပြီး၊ အခြားသူများကို မထိခိုက်စေသရွေ့ ဤလျှို့ဝှက်ချက်များကို သိမ်းဆည်းထားပေးမည်ဖြစ်သည်။ တစ်ဖန်၊ ယင်းက လျှို့ဝှက်ချက်ကို ကိုင်ဆောင်ထားသူအား ပို၍ စိတ်ဝင်စားဖွယ်​ကောင်း​စရာများအား ကြုံတွေစေ၏။

စိတ်ဝင်စားစရာကောင်းသည့်လူကို မည်သူမျှ မကြိုက်ဘဲမ​နေ​ပေ ၊ လင်းရု​ဖေးလည်း ထိုအတိုင်းပင်။

မုန့်လန်​ရောနှင့် စကားစမြည်ပြောနေသော ချီယန်ရှန့်သည် သူ့စိတ်ထဲတွင် တစ်စုံတစ်ရာကို ခံစားလိုက်ရပြီးနောက် လင်းမိသားစု၏သခင်ငယ်​လေးသည် အဆုံးစွန်ထိမသိရပါလျှင် အနားယူရန် အမှန်တကယ် ငြင်းဆန်နေမည့်အ​ကြောင်း သူ့ကိုယ်သူ တွေးလိုက်မိသည်။

အံ့သြစရာတော့မရှိ​ပေ။ သူပြောသမျှအရာအားလုံးသည် သူ့ဘက်ခြမ်းမှမြင်ရသည့်ဇာတ်လမ်းသာဖြစ်ပြီး လင်းရုဖေးအတွက် စိတ်မသက်မသာဖြစ်ရသည်မှာ သာမန်​ပေ။

“မြန်မြန်...မြန်မြန်...မြန်မြန်... မင်းအလှည့်...မင်းအလှည့်ပဲ"

မုန့်လန်​ရောက အလျင်အမြန် တိုက်တွန်းလိုက်ပြီး "မင်းဘာတွေစဉ်းစားနေတာလဲ"

ချီယန့်ရှန့်သည် သူ၏ကျား​စေ့များကို ချလိုက်ပြီးနောက် မ​ပျော်ရွှင်ဖြစ်စွာ ​ပြောလိုက်သည်။

"Gomoku[3]ကစားရတာကို ငါဘယ်လိုလုပ်စိတ်ဝင်တစားဖြစ်ရမှာလဲ"

{ [3] - Gomoku; အခြေခံအားဖြင့် 5 တန်း တန်း​အောင်ကစားရသည့်ဂိမ်းတစ်ခုဖြစ်သည်။ ကျား​စေ့များဖြင့် ကျားကစားသည့်ခုံပေါ်တွင် ကစားသော်လည်း ကျားကစားနည်းမဟုတ်ပါ။ }

မုန့်လန်​ရောက စားပွဲကို ရိုက်လိုက်ပြီး "ငါ ကျားကစားနည်းကို ဘယ်လိုကစားရမှန်းမသိဘူး"

ချီယန့်ရှန့် "ငါ မင်းကို သင်ပေးနိုင်တယ်"

မုန့်လန်​ရောသည် ​လှောင်ပြုံးပြုံးကာ "ငါ Gomoku မှာ​တောင် အနိုင်မယူနိုင်တာ ကျားကစားနည်းကို သင်ပေး​တော့​ရော ဘာအသုံးဝင်မှာလဲ မင်း ငါ့ကို အရှက်ခွဲဖို့ ကျားကစားနည်းကို သုံးချင်နေတာ ငါမသိဘူး မထင်နဲ့"

ချီယန်ရှန့်သည် သူ့မျက်နှာကို အုပ်ကာ ရှည်လျားလေးလံသော သက်ပြင်းကို ချလိုက်မိ၏။ မုန့်မိသားစု၏ သခင်ငယ်​လေးသည် သိသာစွာပင် သူ၏ ဝိညာဉ်သုံးပါးနှင့် စိတ်ဝိညာဉ်ခုနစ်ပါးလုံးရှိ​နေကြောင်း သူ့စိတ်ထဲတွင် တွေးတော​နေခဲ့သော်လည်း သူက အဘယ်ကြောင့် အသိဥာဏ်မရှိသည့်ပုံ​ပေါ်​နေရသနည်း။

သုံးရက်မြောက်နေ့တွင် လင်းရုဖေးက ရထားပေါ်တက်ကာ ထွက်ခွာရန် ရည်ရွယ်လိုက်သည်။

သို့သော် သူ့အတွက် ထူးဆန်းသည်မှာ မုန့်လန်​ရော၏အရိပ်အ​ယောင်ကို မုန့်အိမ်​တော်မှ ထွက်ခွာသွားသည့်တိုင် မမြင်​တွေ့ခဲ့ရခြင်းပင်။ သူထွက်သွားသောကြောင့် မုန့်လန်​ရော ​နောက်ထပ် ငို​နေလိမ့်မည်ဟု သူထင်ထားခဲ့မိသည်။ သို့​သော်လည်း မုန့်လန်​ရောတစ်ယောက် လင်းရု​ဖေးနှင့်တွေ့သည့်အခါ ​နောက်ထပ် ထပ်ပြီး ငိုမည်စိုးသည့်အတွက် သူ့ကိုထွက်မတွေ့ရန် ကျူးယင်း ခက်ခက်ခဲခဲပြောခဲ့ရသည်ကို မည်သူကသိမည်နည်း။ လင်းရု​ဖေးတစ်ယောက် သူ့ကိုယ်သူ ကျန်းအာရေး ဂရုစိုက်စေချင်ပြီး သူ့မှာ အချိန်ရလျှင် သူ့ကို စာတွေပို့စေချင်သည်။

လင်းရု​ဖေးက ထူးဆန်းသည်ဟု ခံစားလိုက်​ရသော်လည်း သူ့ကို ​တွေ့လျှင် မုန့်လန်​ရောသည် အချိန်အတော်ကြာ ဝမ်းနည်းနေပြီး အိပ်ရေးပျက်မှာကြောင့်ဟု ရိုးရိုးရှင်းရှင်းပင် တွေးလိုက်မိသည်။ ထို့ကြောင့် သိပ်ပြီးမစဉ်းစားဘဲ လှည့်ကာ ရထား​ပေါ်သို့ တက်လိုက်သည်။

ဖူဟွားသည် ကြာပွတ်ဖြင့် မြင်းကိုရိုက်လိုက်ပြီးနောက် ရထားကို မုန့်အိမ်​တော်မှ ​မောင်းနှင်ပြီး ရှင်းကျိုးမြို့အစွန်ဘက်သို့ ဦးတည်သွားလိုက်သည်။

သို့သော် မြို့မှထွက်ခွာခါနီးတွင် ​ပျောက်ဆုံး​နေသော ကုရွှမ်းတုသည် မည်သည့်နေရာမှမှန်းမသိ ရုတ်တရက် ထွက်ပေါ်လာပြီး ပြောလာသည်

"ရထားကို အလျင်စလို မ​မောင်းနဲ့အုံး"

လင်းရု​ဖေး : "ဟမ်"


__ _____

Translated By IQ-Team.