Chapter 34
ငိုကြွေးနေသည့် ငါးဖမ်းသမား
ကျန်းကျန့်က နမ်းရသည်ကို သဘောကျပြီး အနမ်းပေးတယ် ဆိုရုံသာ ဖြစ်သည်။ သူက အလွန် ရုပ်ဆိုးလှသော်လည်း ကျန်းကျန့်က သူ့ကို အနမ်းပေးချင်နေဆဲ ဖြစ်သည်။၎င်းက တကယ်ပင် ရှိန်လောက်ပေသည်။ ထိုအကြောင်း တွေးနေစဥ်မှာပင် ရုတ်တရက် တစ်ခုခုက သူ့ပါးစပ်ထဲသို့ လျှောဝင်သွားကြောင်း ကျောက်ကျင်းကော ခံစားလိုက်ရသည်။
ကျန်းကျန့်က သူ့ပါးစပ်ကို လျှာနဲ့ ယက်နေတယ်...
ဒါ... ဒါက ... ကျန်းကျန့် အရမ်း နှာဘူးကျလွန်းသွားတာ မဟုတ်ဘူးလား...
ပြင်သစ်အနမ်းကို တစ်ခါမှ မသိခဲ့ဖူးသော ကျောက်ကျင်းကောမှာ သူ့နှုတ်ခမ်းများကို အယက်ခံလိုက်ရပြီးနောက် မိန်းမောသွားပြန်သည်။
သူထိုသို့ ဖြစ်သွားသည်ကို မြင်နေရသည့် ကျန်းကျန့်က မရယ်မောဘဲ မနေနိုင်တော့ပေ။ ထို့နောက် သူက ကျောက်ကျင်းကော သူ့အတွက် ပြင်ဆင်ပေးထားသော အသီးအရွက်များကို ယူကာ ခပ်မြန်မြန် ထွက်သွားလေတော့သည်။
ကျန်းကျန့် ပြန်လာနေစဥ်တွင် စိတ်ကောင်းဝင်နေခဲ့သည်။ သို့သော်လည်း လမ်းတစ်ဝက် အရောက်တွင် ယောကျ်ားတစ်ယောက်၏ ဖိနှိပ်ထားသော ငိုကြွေးသံကို ကြားလိုက်ရသည်။
ယနေ့တွင် မိုးပြင်းပြင်း မရွာဘဲ တဖျောက်ဖျောက် ကျရုံသာ ဖြစ်သော်လည်း မိုးအသံနှင့်ပင် ထိုလူ၏ ငိုသံမှာ ဝမ်းနည်းဖွယ်ကောင်းလှပြီး ထွက်ပေါ်လာသော နာကျင်မှုက အတော်လေး သိသာထင်ရှားနေခဲ့သည်။
ကျန်းကျန့်က တစ်ပါးသူ၏ အကြောင်းကို စွက်ဖက်လိုခြင်း မရှိပါသော်လည်း ထိုငိုသံက အတော်လေး ရင်းနှီးနေကြောင်း ရုတ်တရက် ခံစားလိုက်ရသည်။ ငိုသံထွက်လာသည့်နေရာသို့ လျှောက်လာသောအခါ သူ့ဖြူကောင်လေးအတွက် ငါးများရောင်းပေးခဲ့သော ငါးဖမ်းသမားကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူက ပရုတ်ပင်အောက်တွင် ထိုင်ကာ ငိုနေခဲ့သည်။ သူ့အဝတ်များနှင့် ဆံပင်များမှာ စိုရွှဲနေပါသော်လည်း ၎င်းကို သတိပြုမိပုံ မရပေ။
ကျန်းကျန့်က ထိုငါးဖမ်းသမားနှင့် အကြိမ်များစွာ အဆက်အသွယ် ရှိခဲ့ပြီး သူက အမြဲတမ်း တိတ်ဆိတ်နေတတ်ပေသည်။ ယခုတွင် သူ ဝမ်းပမ်းတနည်း ငိုနေသည်ကို တွေ့ရသဖြင့် အံ့အားသင့်မိသွားသည်။
"ခင်ဗျား ဘာဖြစ်နေတာလဲ" ကျန်းကျန့်က မျက်မှောင်ကြုံ့၍ မေးလိုက်သည်။
ငါးဖမ်းသမားက ကျန်းကျန့်ကို မော့ကြည့်လာပြီး သူ့မျက်နှာကို ပွတ်၍ ထရပ်လာခဲ့သည်။ "ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး"
"ဘာဖြစ်တာလဲ" ကျန်းကျန့်က ထပ်မေးလ်ုက်သည်။
"ငါ..." ထိုလူက ဆို့နင့်သွားသည်။ "ငါ့မိန်းမ... သူသေတော့မှာကို စိုးရိမ်ရတယ်"
ကျန်းကျန့်က မျက်မှောင်ကြုံ့ကာ မေးလိုက်သည်။ " ခင်ဗျားမိန်းမ ဘာဖြစ်လို့လဲ" သူ ထိုလူအား ဤရက်ပိုင်းအတွင်း အကြိမ်များစွာ မြင်နေခဲ့ရသည်။ သူ့ကလေး နှစ်ယောက် မြစ်ထဲတွင် ပုစွန်ဆိတ်လေးများ ဖမ်းနေသည်ကိုလည်း မြင်ဖူးခဲ့သော်ငြား သူ့ဇနီးကို တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးခဲ့ပေ။ မထင်မှတ်ထားစွာဖြင့် ထိုသူက သေကောင်ပေါင်းလဲ ဖြစ်နေခဲ့သည်။
"ဖျားနေတာ"
ထိုလူက သူ့မျက်နှာကို ထပ်ပွတ်လိုက်ပြီး မျက်ရည်များ ရောနေသည့် မိုးရေစက်များကို သုတ်လိုက်သည်။
ငါးဖမ်းသမားများမှာ ကောင်းကောင်းမွန်မွန် နေရသည်တော့ မဟုတ်ပေ။
သူတို့က ကိုယ်ပိုင် လယ်မြေ သို့မဟုတ် နေထိုင်ရန် ကိုယ်ပိုင်နေရာ မရှိကြပေ။ သူတို့က ငါးများဖမ်းကာ ငွေအတွက် ရောင်းချကြသော်လည်း သူတို့၏ ဝင်ငွေက အမှန်တကယ်ပင် နည်းပါးလှပြီး တစ်နေ့လုပ်မှ တစ်နေ့စားရသည့် ဘဝမျိုးသာ ဖြစ်ကြသည်။ သူတို့ ဖျားနာကြသည်နှင့် ထိုင်စောင့်နေရုံသာ တတ်နိုင်ကြတော့သည်။
ပထမအစတွင် သူ့ဇနီးက အစာအိမ်နာရုံသာ ဖြစ်၍ သူသည်လည်း အလေးအနက် မထားမိလိုက်။ ရလဒ်အနေဖြင့် သူက ဤရက်များအတွင်း အော့အန်လာခဲ့ပြီး ကိုယ်ပူလာကာ အလွန် ပိန်ပါးလာခဲ့သည်။
တမြန်နေ့က နေသာလာသောအခါ သူထံတွင် စုဆောင်းထားသမျှအားလုံးကို ယူ၍ သူ့ကို ခေါ်ကာ ဆေးဆရာနှင့် သွားပြခဲ့သည်။ ရလဒ်အနေဖြင့် ဆေးဆရာက ကုသရန်အတွက် အနည်းဆုံး ငွေပြား နှစ်ဆယ် သုံးဆယ်မျှ ကျသင့်မည် ဖြစ်ပြီး ၎င်းက အလုပ်ဖြစ်မည် ဟူ၍လည်း အာမခံနိုင်ကြောင်း ပြောခဲ့သည်။ သူတို့သာ မကုသနိုင်ပါက သူသေမည်ကို ထိုင်စောင့်နေရုံသာ တတ်နိုင်ပေတော့မည်။
သူက နေထိုင်စားသောက်ရန်အတွက် အလွန်ဝေးလံသော နေရာမှ ဤနေရာသို့ လှေဖြင့် ရောက်လာခဲ့သည်။ ဤနေရာတွင် ဆွေမျိုးများလည်း မရှိဘဲ ငွေချေးနိုင်မည့် နေရာလည်း မရှိပါချေ။ သူပိုင်ဆိုင်သည့်အထဲမှ ပိုက်ဆံအနည်းငယ် တန်ကြေးရှိသည့် တစ်ခုတည်းသော အရာမှာ သူ့လှေလေးသာ ဖြစ်သော်လည်း ဤနေရာ၌ လှေလိုအပ်ကြသူများမှာ လှေများ မပြတ်လပ်ကြပေ။ ပြီးတော့ မည်သူမှလည်း လှေအား လိုအပ်ကြမည် မဟုတ်ပေ။ ဒီလို စုတ်ပြတ်နေတဲ့ လှေမျိုးကို ဘယ်သူက ဝယ်မှာတဲ့လဲ...
ထပ်ပြီးတော့ သူ့လှေက သူ့အိမ်သာ ဖြစ်သည်။ သူတို့သာ ဒါကို ရောင်းလိုက်ရင် သူတို့မိသားစုက သွားစရာ နေရာ ရှိတော့မှာ မဟုတ်ဘူး...
ငါးဖမ်းသမား၏ နာမည်မှာ ဝမ်ဟိုင်ရှန်း ဖြစ်သည်။ သူပြောနေသည့် ဇနီး ဖြစ်သူမှာလည်း အမှန်တကယ်တွင် ကောတစ်ယောက် ဖြစ်ကာ စန်းရှောင်ရှန်းဟု အမည်ရသည်။ ဝမ်ဟိုင်ရှန်းက သူ့ကို မြစ်ထဲမှ ဆယ်ယူထားခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။
သူတို့၏ ကိုယ်ပိုင်မြေ သို့မဟုတ် ခြေကုပ်ယူစရာ နေရာ မရှိဘဲ လှေပေါ်တွင် နေရသည့် သူကဲ့သို့သော လူမျိုးများက ဇနီးတစ်ယောက် ရှာရန် အလွန် ခက်ခဲကြသည်။
သူတို့၏ ကလေးများကို အနည်းငယ်သာ ချစ်ခင်မြတ်နိုးကြသူများကပင် သမီးများ သို့မဟုတ် ကောများကို နေရာ အတည်တကျ မရှိသူများနှင့် လက်ထပ်မပေးလိုကြ။ ထို့ကြောင့် အကြီးဆုံးကျန်းလိုပင် ဝမ်ဟိုင်ရှန်းကလည်း နှစ်ဆယ့်ငါးနှစ် ရောက်သည်အထိ ဇနီး တစ်ယောက် မရနိုင်ခဲ့ပေ။
ထို့နောက် သူငါးဖမ်းနေခဲ့သည့် တစ်ရက်တွင် အဝေးတစ်နေရာ၌ တစ်စုံတစ်ယောက်က ပေါလောပေါ်ကာ မျောလာနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် ဆယ်ပေးလိုက်ရာ ကောတစ်ယောက် ဖြစ်နေခဲ့သည်။
စန်းရှောင်ရှန်းကလည်း ခါးသီးသော ကံကြမ္မာတစ်ခု ရှိနေခဲ့သည်။ သူ့အမေက စောစောစီးစီး ဆုံးပါးသွားပြီး သူ့ဖခင်က သူ့အပေါ် ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ဆက်ဆံသည့် အခြား မိန်းမတစ်ယောက်နှင့် လက်ထပ်သွားခဲ့သည်။ နောက်ပိုင်းတွင် သူ ဆယ့်ငါးနှစ် ဆယ့်ခြောက်နှစ်အရွယ်သာ ရှိသေးစဥ်တွင် အသက်လေးဆယ် အရွယ် လူအိုကြီး တစ်ယောက်ထံသို့ ရောင်းစားခံလိုက်ရလေသည်။
သူတို့ လက်ထပ်ကြပြီးနောက် အဘိုးကြီးက သူ့အပေါ် ကောင်းပေးခဲ့ပြီး ဘဝကောင်းတစ်ခုတွင် တစ်ခဏမျှ နေထိုင်ခဲ့ရသေးသည်။ သို့သော်လည်း အဘိုးကြီးက နှစ်နှစ်အတွင်းမှာပင် အဖျားရောဂါကြောင့် ကွယ်လွန်သွားခဲ့သည်။
အဘိုးကြီး ဆုံးသွားသောအခါ သူ့သားက အိမ်ထောင်စု၏ တာဝန်ကို ယူခဲ့သည်။ သူ့မိထွေးက သူ့လက်အောက်တွင် ကောင်းကောင်းမွန်မွန် နေထိုင်ရသည်မှာ ကျိုးကြောင်းညီပြီး သူ့ကို ပြန်လည် လက်ထပ်ရန်အတွက် လုပ်ဆောင်ပေးနိုင်သေးသည်။ သို့သော်လည်း အဘိုးကြီး၏ သားမှာယုတ်ညံ့သော စိတ်ထားရှိပြီး သူ့ကို တွန်းအားပေးလာခဲ့လေတော့သည်။ အဘိုးကြီးသား၏ ဇနီးမှာ ဒေါသထွက်သွားပြီး သူ့ကို ထွက်သွားရန် မောင်းထုတ်ကာ သူမ၏ မိသားစုကို ခေါ်၍ ရိုက်ခိုင်းခဲ့သည်။
သူက ထပ်ပြီး အသက်မရှင်ချင်တော့သဖြင့် မြစ်ထဲသို့ ခုန်ချခဲ့သည်။ နောက်ပိုင်းတွင် သူ့ကို ဝမ်ဟိုင်ရှန်းက ဆယ်ပေးခဲ့လေသည်။ သူက အလွန် ကျေးဇူးသိတတ်သဖြင့် ဝမ်ဟိုင်ရှန်းနှင့် အတူနေရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်လေတော့သည်။
သူတို့ အတူရှိကြသည်မှာ ဆယ်နှစ်ကျော်လွန်ခဲ့ပြီ ဖြစ်ပြီး ကလေး နှစ်ယောက် ရထားသည်။ အကြီးလေးက ဝမ်ယွီအာ ဖြစ်ကာ ကောတစ်ယောက် ဖြစ်ပြီး ဤနှစ်တွင် အသက် ကိုးနှစ် ရှိပြီ ဖြစ်သည်။ အငယ်လေးက ဝမ်တနျိုဟု ခေါ်ပြီး ဤနှစ်တွင် ခြောက်နှစ် ရှိပြီ ဖြစ်ကာ ယောကျ်ားလေး ဖြစ်သည်။
အမှန်တွင် သူတို့နှစ်ယောက်အကြား နောက်ထပ် ကလေး တစ်ယောက် ရခဲ့သေးပါသော်လည်း ကလေးကို ဆုံးရှုံးခဲ့ရသည်။
သူတို့၏ မိသားစုက ဆင်းရဲပါသော်လည်း သူတို့က ပျော်ရွှင်ရသော ဘဝတစ်ခု ရှိခဲ့ကြသည်။ သို့သော်လည်း စန်းရှောင်ရှန်းက ရုတ်တရက် နေမကောင်း ဖြစ်လာခဲ့သည်။
ဝမ်ဟိုင်ရှန်းက ပြောပြီးနောက် ထပ်ငိုသွားပြီး ကျန်းကျန့်က မျက်ခုံးကျုံ့လိုက်သည်။
ခေတ်သစ်တွင် လူအများက ဆရာဝန်နှင့် သွားပြရန်အတွက် ခက်ခဲကာ စျေးကြီးလှသည်ဟု အမြဲတမ်း အထွန့်တက်တတ်ကြသော်လည်း အမှန်တကယ်တွင် ရှေးခေတ်နှင့် နှိုင်းစာပါက ဆရာဝန်နှင့် ပြရသည့် အခကြေးငွေက ရက်ရက်စက်စက် နည်းပါးနေပြီးသား ဖြစ်ကာ ခက်ခဲမှုလည်း လုံးဝ ရှိမနေပါချေ။
ရှေးခေတ်တွင် ဆေးဆရာနှင့် ပြသရန် အမှန်တကယ်ပင် ခက်ခဲပြီး စျေးလည်းကြီးလှသည်။
ဟယ်ချောင်စီရင်စုတွင် ဆေးဆရာ အနည်းငယ်သာ ရှိသည်။ သူတို့ထဲမှ အချို့မှာ ဆေးပညာအကြောင်း အနည်းငယ်သာ သိကြသော်လည်း သူတို့နှင့် ပြရန် ခက်ခဲနေဆဲသာ ဖြစ်သည်။ ကုန်ကျငွေအတွက်ကား...
ကျောက်ကျင်းကော၏ အမေ ကျောက်လျု၏ ရောဂါမှာ ခေတ်သစ်တွင် ပြင်းထန်သည်ဟု ပြော၍ မရပေ။ သို့သော်လည်း ရှေးခေတ်မှ ကျောက်မိသားစုက ကုသမှုကာလတစ်ခု ပြီးနောက်တွင် ဆေးဆရာနှင့် ပြသရန်အတွက် သူတို့၏ လယ်မြေများကိုပါ ရောင်းချခဲ့ရသည်။
ထိုအချိန်၌ ဟယ့်ရှီရွာမှ လူများမှာ ကျောက်ကျင်းကော၏ အဖေ ကျောက်ဖူကွေ့အား တကယ်ပင် အသိဥာဏ် မရှိသူဟု တွေးခဲ့ကြသည်။ ကျေးလက်မှာ သူတို့ထဲက ဘယ်သူကများ နေမကောင်း မဖြစ်ကြဖူးလို့လဲ... ဘာမဟုတ်တာလေးကို ကုဖို့ မြေရောင်းလိုက်ရတာ မဟုတ်ဘူးလား... ကျောက်ဖူကွေ့သာ မြေမရောင်းလိုက်ရင် ကျောက်လျူ သေသွားရင်တောင် သူ့အိပ်ရာကို နွေးထွေးစေဖို့ မုဆိုးမတစ်ယောက်နဲ့ လက်ထပ်လို့ ရသေးတာပဲလေ... သူမက သူ့အတွက် နောက်ထပ် ယောကျ်ားလေး တစ်ယောက် မွေးပေးချင် မွေးပေးနိုင်ဦးမှာ...
ရှေးခေတ်တွင် သာမန်လူများက ဖျားနာသည်ကို ကုသရန် မတတ်နိုင်ကြ။ သူတို့ ဖျားနာလာသောအခါ ပိုကောင်းလာရန်ကိုသာ ထိုင်စောင့်နေရန် တတ်နိုင်ကြသည်။ ဝမ်ဟိုင်ရှန်း၏ ဇနီးက ဖျားနာနေပြီး ကုသမှု ခံယူရန် အလျင်လိုနေသည်။ သူ့ကို ကုသရန် ငွေမရှိသဖြင့် သေရန်ကို ထိုင်စောင့်နေသည်မှတပါး အခြား နည်းလမ်း မရှိပေ။
"ငါ တစ်ချက် ကြည့်လို့ရမလား" ကျန်းကျန့်က ပြောလိုက်သည်။
"ခင်ဗျား သူ့ကို ကုပေးနိုင်လား" ဝမ်ဟိုင်ရှန်းက ကျန်းကျန့်ကို အံ့သြတကြီး ကြည့်လိုက်သည်။ သူက ဟယ့်ရှီရွာ၏ ဤဖက်တွင် အချိန်ကာလအချို့ နေထိုင်ခဲ့ပါသော်လည်း ရွာထဲမှ လူများက သူ့ကို ရှောင်ဖယ်ကြပြီး သူ့ကို အဖက်သိပ်မလုပ်ကြပေ။ သူကလည်း ရွာထဲမှ လူများနှင့် အဆက်အဆံ သိပ်မလုပ်ဖြစ်သဖြင့် ကျန်းကျန့်အကြောင်းကို မသိပေ။
ကျန်းကျန့်၏ ပုံစံက အလွန် သဘောထားကြီးပုံပေါ်နေသဖြင့် အချို့သော ရောဂါများကို မည်သို့ ကုသရမည်ကို သိလောက်သည်ဟု တွေးမိသွားသည်။ ရွာအများစုက ဆေးဆရာများ မရှိကြသော်လည်း ရံဖန်ရံခါတွင် ဆေးပင်များအကြောင်း အနည်းငယ် သိသည့် လူအချို့ ရှိတတ်ကြသည်။
ကျန်းကျန့်က စကားမပြောခဲ့ပေ။ သေချာပေါက် သူက ရောဂါများကို ကုသပေးနိုင်မည် မဟုတ်ပေ။ သူ ယခင်က သွေးတိတ်အောင် မည်သို့ လုပ်ရမည်၊ အနာကို မည်သို့ ချုပ်ရမည် စသဖြင့် ရှေးဦးသူနာပြုစုနည်းများကို လေ့လာခဲ့ဖူးပါသော်လည်း တစ်ဖက်လူက အစာအိမ်နာနှင့် အဖျားရောဂါ ရှိနေသည်။
စန်းရှောင်ရှန်း၏ မည်သည့်နေရာက မှားယွင်းနေမှန်း သူသိနေပြီး အနီးအနားတွင် ခေတ်သစ်မှ ဆေးဆိုင်တစ်ခု ရှိနေပါက မှန်ကန်သော ရောဂါလက္ခဏာများကို ဖော်ထုတ်ကာ အဖျားပျောက်ဆေး အချို့ ဝယ်ယူနိုင်ပါသော်လည်း သူက ထိုသူ၏ သွေးခုန်နှုန်းကို စမ်းကာ မည်သည်က မှားယွင်းနေမှန်းကို ဖော်ထုတ်ပေးနိုင်မည်မှာ သေချာပေါက် မဟုတ်ပေ။
သူက စန်းရှောင်ရှန်း အသက်ရှင်နိုင်သေးသည်လား ဟူသည်ကိုသာ ကြည့်လိုခြင်း ဖြစ်သည်။
ဝမ်ဟိုင်ရှန်းက ကျန်းကျန့်ကို တိတ်တဆိတ် ကြည့်လိုက်ပြီး ကျန်းကျန့်၏ အမူအယာမဲ့ ပုံစံကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူ့နှလုံးသားက ရှင်းမပြနိုင်အောင်ပင် တည်ငြိမ်သွားလေပြီး အစပိုင်းကလို ဝမ်းမနည်းတော့သလို ရမ်းကားမနေတော့ပေ။
ဝမ်ဟိုင်ရှန်းက ကျန်းကျန့်ကို သူ့လှေဆီသို့ ခေါ်သွားခဲ့သည်။
ယန့်ကျီမြစ်၏ တောင်ဘက်က မိုးများကာ စိုစွတ်လှသည်။ ဤနေရာမှ လူများမှာ ထိုရာသီဥတုကို ကျင့်သားရနေကြပြီး ဖြစ်သော်လည်း လတ်တလောတွင် မိုးက သည်းသည်းထန်ထန် ရွာနေခဲ့သဖြင့် သူတို့အတွက် အလွန် မသက်မသာ ဖြစ်ကြရသည်။ ကျန်းကျန့်မှာ သူ့အိမ်၏ စိုစွတ်နှုန်းက မြင့်မားလှသည်ဟု ခံစားရသဖြင့် သူ့အိမ်ထဲမှ အစိုဓါတ်များကို ဖယ်ထုတ်ရန်အတွက် သက်ကယ်တဲအိမ်လေးတွင် သူစုပုံထားခဲ့သော ထင်းများ အားလုံး နီးပါးကို မီးမွှေးရာတွင် အသုံးပြုလိုက်ရသည်။
ရလဒ်အနေဖြင့် သူ့ရွှံ့အိမ်လေးက စိုစွတ်နေပါသော်လည်း ထိုလှေလေးက သူ့အိမ်ထက်ပင် ပို၍ စိုစွတ်နေသေးသည်။ အခြားအရာများထက် ထိုပတ်ဝန်းကျင်အခြေအနေက ဖျားနာသူများ နေထိုင်ရန် မသင့်တော်ပေ။
ကျန်းကျန့်က တဲငယ်လေးအတွင်းသို့ ဝင်သွားလိုက်ချိန်၌ အထဲတွင် ချိတ်ဆွဲထားသည့် မှိုတက်နေသော ငါးများကို တွေ့လိုက်ရသည့်အခါ ပို၍ပင် ပြောစရာစကား ပျောက်ရှသွားခဲ့သည်။
ဝမ်ဟိုင်ရှန်းကလည်း အနည်းငယ် ရှက်ရွံ့သွားလေသည်။ ငါးများက သူ့အတွက် တန်ဖိုးမရှိပေ။ သူက ငါးများကို ဆွဲချကာ မြစ်ထဲသို့ တိုက်ရိုက် ပစ်ချလိုက်သည်။ "ဒီနှစ်ရက်အတွင်း ငါ့အိမ်ကို မရှင်းရသေးလို့"
သေချာပေါက် ၎င်းက ပစ္စည်းများကို အလွယ်တကူ မှိုတက်စေနိုင်သည့် စိုစွတ်သော ရာသီဥတုကြောင့်လည်း ဖြစ်သည်။
"အဖေ" ကလေးနှစ်ယောက်က ရောက်လာကြပြီး သူတို့၏ မျက်လုံးများမှာ နီရဲနေကြလေသည်။ သူတို့ အထဲမှ ထွက်မလာခင် ငိုထားခဲ့ကြပုံပါပင်။
"မင်းတို့အမေ အခြေအနေ ဘယ်လ်ုလဲ" ဝမ်ဟိုင်ရှန်းက မတိုင်မီက နင့်နင့်သည်းသည်း ငိုကြွေးခဲ့ပါသော်လည်း သူ့ကလေး နှစ်ယောက်၏ ရှေ့တွင် သူက အလွန် တည်ငြိမ်နေခဲ့သည်။ မိသားစုက သူ၏ ထောက်ပံ့မှုကို လိုအပ်နေခဲ့ပေသည်။
"အမေ အန်နေပြန်ပြီ... ရေခါးခါးကြီးတွေ အန်နေတာ" မျက်ခုံး နှစ်ဖက်အလယ်တွင် မှဲ့နီ တစ်လုံး ရှိနေသည့် ပိုကြီးသော ကလေးက ဆို့နင့်နေပုံဖြင့် တရှုံ့ရှုံ့ငိုနေခဲ့သည်။
ကျန်းကျန့်က မျက်မှောင်ကျုုံ့၍ အထဲသို့ ခြေနှစ်လှမ်း ဝင်လိုက်ရာ အိပ်ရာပေါ်တွင် လဲနေသည့် လူမမာကော တစ်ယောက်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
ဤကဲ့သို့သော အချိန်ကာလတွင် မိသားစုကြီးများက အလွန် ဇီဇာကြောင်ကြသည်။ သူတို့က ယောကျ်ားများကို အိပ်ရာပေါ်မှ ကောများနှင့် နီးနီးကပ်ကပ် ရှိခွင့် မပေးကြသော်လည်း ဆင်းရဲသော မိသားစုများက ဂရုမထားနိုင်ကြပေ။ ဝမ်ဟိုင်ရှန်းက ကျန်းကျန့်အား သူ့ဇနီးကို ကြည့်ပေးရန်အတွက် အစပြုကာ မေးလိုက်သည်။
"အိမ်မှာ ရေနွေး ရှိလား... သကြားရော ရှိလာ" ကျန်းကျန့်က မေးလိုက်သည်။
"ရေနွေးရော သကြားညိုရော ရှိပါတယ်" ဝမ်ဟိုင်ရှန်းက ဆိုသည်။ သူတို့က ရံဖန်ရံခါတွင် အစားအသောက်များ ဝယ်လေ့ ရှိသဖြင့် သူ့ထံတွင် ငွေပြား အနည်းငယ် ရှိပါသော်လည်း ဆေးဆရာနှင့် သွားပြရန် မလုံလောက်ပေ။
ဆေးဆရာက သူဇနီး သေဆုံးမည့်အချိန်ကိုသာ စောင့်နိုင်တော့မည်ဟု ပြောလိုက်သောအခါ အနည်းဆုံးတော့ သူ့ဇနီး မသေခင် ကောင်းကောင်းမွန်မွန် စားသောက်နိုင်ရန် လုပ်ပေးသင့်သည်ဟု တွေးမိသဖြင့် သူက အစားအစာအချို့ကို သွားရောက် ဝယ်ယူခဲ့သည်။ သကြားညိုကို ထိုအချိန်က ဝယ်ယူထားခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။
စန်းရှောင်ရှန်းက လွန်ခဲ့သည့် နှစ်ရက်တွင် မစားနိုင်မသောက်နိုင်တော့သဖြင့် သူတို့က သူ့ကို သကြားရည်ပူပူလေးကိုသာ တိုက်ခဲ့ကြသောကြောင့် ရေနွေး အချို့လည်း ရှိနေသည်။
"သူသောက်ဖို့ သကြားရည်အချို့ လုပ်ပြီး ဆားနည်းနည်း ထည့်ပေးလိုက်" ကျန်းကျန့်က ပြောလိုက်သည်။ လူတစ်ယောက်က အန်ထားပြီးသည်နှင့် အလွန်အမင်း ရေဓါတ်ခန်းခြောက် သွားတတ်သဖြင့် မျှော်လင့်ချက် မရှိ ဖြစ်ရပေတော့မည်။
"ယွီအာ... သွားယူပေးလိုက်" ဝမ်ဟိုင်ရှန်းက အကြီးဆုံးသားကို ပြောလိုက်ပြီး ကျန်းကျန့်ကို ကြည့်လိုက်သည်။ "ပြီးတော့ ဘာလုပ်ရမလဲ"
"ခင်ဗျားရဲ့ လှေကို ရောင်းချင်လား" ကျန်းကျန့်က ရုတ်တရက် ကောက်မေးလိုက်သည်။
"ငွေပြား နှစ်ဆယ်... မဟုတ်သေးဘူး... ဆယ့်ငါးပြားနဲ့ ရောင်းမယ်"
ဝမ်ဟိုင်ရှန်းက မတိုင်မီက သူ့လှေအား ဝယ်မည့်သူကို စောင့်နေခဲ့ခြင်း ဖြစ်ကြောင်း မပြောချင်ခဲ့ပေ။ သို့သော်လည်း လူအချို့က ပိုက်ဆံရှိကြလျှင်တောင် လှေဝယ်မည့်အစား မြေကိုသာ ဝယ်ကြပေလိမ့်မည်။
"ငွေပြား နှစ်ဆယ်နဲ့ ခင်ဗျားရဲ့ လှေကို ဝယ်မယ်" ကျန်းကျန့်က ပြောလိုက်သည်။
"ငါ ငွေ သွားယူမယ် ပြီးရင် ခင်ဗျားရဲ့ ဇနီးကို ကုဖို့ စီရင်စုမြို့ဆီ သွားကြတာပေါ့... ငါ သူ့အဖျားကို မကုနိုင်ဘူး"
