အပိုင်း ၆၂

Chapter 62
မော့​ကျောက်ချိုက်

───────

သူတို့သည် ရှင်းကျိုးမြို့မှ ထွက်ခွာပြီးသည်နှင့် ချန့်လန်မြစ်တစ်​လျှောက် ရှီးလျန့်တောင်များဆီသို့ အဆက်မပြတ် ခရီးနှင်ခဲ့ကြသည်။ သို့သော် ယင်း၏ ပထဝီတည်နေရာကောင်းမွန်မှုကြောင့် ခွန်းလွန်ကဲ့သို့ လူသူမ​နေထိုင်​သော​နေရာ မဟုတ်ပေ။ ထိုအစား ရှီးလျန့်တောင်များနှင့် ပိုနီးလာလေလေ၊ ပိုအသက်ဝင်ပြီး စည်ကားလာလေလေပင်။ ​အမျိုးမျိုး​သောဈေးဆိုင်များနှင့် ခရီးသွားများက နေရာတိုင်းတွင် ရှိ​နေသည်။ လူများအပြားရှိသည့်​နေရာများတွင် ပစ္စည်းများကို ပိုမိုများပြားစွာ ​ရောင်းချ​လေသည်။ လင်းရု​ဖေးသည် အမတပစ္စည်းများရောင်းချသည့်​ ဈေးဆိုင်များစွာကိုတွေ့ခဲ့ရပြီး ထိုအရာများထဲရှိအများစုက ထူးခြားပြီး စိတ်ဝိညာဉ်ကျောက်တုံးများနှင့်သာ ရောင်းဝယ်ဖောက်ကားကြ၏။

လင်းရု​ဖေးသည် အနည်းငယ်တွေးတောပြီးနောက် ကြည့်ရှုရန် ဝင်သွားလိုက်သည်။ ဆံပင်တွင် ထိုးလိုက်သည့်အခါ အရောင်ပြောင်းသွားသည့် ဆံထိုးနှင့် သူတို့မှန်ကြည့်သည့်အခါ သူတို့၏အသွင်အပြင်ကို မှတ်ထားပေးတတ်သည့် မှန်ချပ်လေးများကဲ့သို့ စိတ်ဝင်စားစရာကောင်း​သော တန်ဆာပလာအ​သေးစားတချို့ကို ဝယ်ယူလိုက်သည်။ သူသည် အသုံးဝင်သည့်ပစ္စည်းများကို အစုလိုက်အပုံလိုက်ဝယ်ခဲ့ပြီး သူ့အတွက် အသုံးမဝင်သည့်ပစ္စည်းများကိုမူ ငယ်ရွယ်​သောအ​စေခံလေးနှစ်ယောက် ကစားရန် လက်​ဆောင်အဖြစ်​ပေးလိုက်မည်ပင်။ သို့သော် အ​စေခံလေးနှစ်ယောက်က ထိုအရာများကို မကြိုက်​ပေ။

ယွီ​ရွေ့သည် ရင်ဘတ်ထဲမှ​လေကို မှုတ်ထုတ်လိုက်ပြီး "သခင်​လေး သခင်​လေးက အရမ်းကလေးဆန်လွန်းတယ် ကျွန်မ ဒီနှစ်မှာ အသက်ဆယ့်လေးနှစ်ပြည့်ပြီးပြီ ဒီအရာတွေနဲ့ ကျွန်မ ဘယ်လိုလုပ် ကစားလို့ရမှာလဲ"

လင်းရု​ဖေး၏မျက်လုံးများက ရိုးသားမှုများနှင့် ပြည့်​နေ၏။

“ဒါက သိပ်ပြီး စိတ်ဝင်စားစရာမကောင်းလို့လား"

ယွီ​ရွေ့က ​ဖြေလိုက်သည်။

“ဘယ်လိုလုပ် စိတ်ဝင်စားဖို့ကောင်းမှာလဲ ဒီအရာတွေက ကလေးတွေကို ရယ်မော​စေဖို့ သုံးတဲ့ဟာ​တွေ​လေ"

လင်းရု​ဖေးသည် သူ့လက်ထဲရှိ အရာများကို ဘာမှမပြောဘဲ အကြာကြီး ရပ်ကြည့်နေမိသည်။ နောက်ဆုံးတွင် သူသည် ထိုအရာအားလုံးကို သူ၏သို​လှောင်လက်စွပ်ထဲသို့သာ တိတ်တဆိတ် ထည့်လိုက်ပြီး ထောင့်လေးတွင် စိတ်အားငယ်သော အကြည့်ဖြင့် ထိုင်နေ​လိုက်သည်။

ဖူဟွားသည် ထိုအခြေအနေကို မြင်သောအခါ ယွီ​ရွေ့၏ခေါင်းကို ခေါက်လိုက်ပြီး "နင် သခင်​လေးကို ဘယ်လိုလုပ် ဒီလိုမျိုး ပြောရတာလဲ သခင်​လေး သခင်​လေး ကျွန်မ ဒါတွေအားလုံးကိုကြိုက်တယ် သခင်​လေး ကျွန်မကို ပေးလို့ရတယ်"

လင်းရု​ဖေးက သက်ပြင်းချလိုက်ပြီး “မေ့လိုက်​တော့ မင်းရဲ့အသံက ကလေးတစ်ယောက်ကို ချော့​နေတာနဲ့တူလွန်းတယ် ကိုယ့်ဘာသာပဲ သိမ်းထားလိုက်​တော့မယ်"

ထိုစကားကိုပြောပြီးနောက် သူက သူ့ဘာသာသူ နှစ်ကြိမ်တိုင်တိုင် ရေရွတ်လိုက်၏။

“ငါ မင်းတို့ကို မပေးချင်ဘူး"

အနားတွင်ရှိ​သော ကုရွှမ်းတုသည် သူတစ်ပါး၏ကံမ​ကောင်းခြင်းအပေါ်ကို ရွှင်မြူးစွာ ရယ်မော​နေ​လေသည်။

တည်းခိုခန်းသို့ရောက်ရှိပြီးနောက်၊ သူတို့အုပ်စုသည် စာရင်း​ပေးလိုက်ပြီး ရှီးလျန့်တောင်များ၏သတင်းနှင့်ပတ်သက်၍ တည်းခိုခန်းပိုင်ရှင်အား မေးမြန်းလိုက်သည်။

သူတို့ ရှီးလျန့်တောင်များဆီ သွားမည့်အ​ကြောင်းကို တည်းခိုခန်းပိုင်ရှင် ကြားပြီး​နောက် မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ "သခင်​လေးက ရှီးလျန့်တောင်တွေကိုဖြတ်ပြီး အလယ်ပိုင်းလွင်ပြင်ကို သွားချင်နေတာလား"

လင်းရု​ဖေးက ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။

တည်းခိုခန်းပိုင်ရှင်ကဆိုသည်။

“ဒါဆို မင်း ပိုပြီး ဂရုစိုက်ရမယ် သဲကန္တာရကိုဖြတ်သွားတဲ့ ကုန်သည်ကြီးတွေနဲ့အတူ သွားတာက အ​ကောင်းဆုံးပဲ ကုန်သည်​တွေမရှိဘူးဆိုရင် အနည်းဆုံး ယုံကြည်စိတ်ချရတဲ့ ကိုယ်ရံတော်အနည်းငယ်​တော့ရှိသင့်တယ် အဲဒီမှာ ရှီးလျန့်တောင်တွေကို သိမ်းပိုက်အုပ်စိုးထားတဲ့ ​ကြောက်မက်ဖွယ်​ကောင်းတဲ့ သားရဲတွေတင် ရှိတာမဟုတ်ဘူး စွမ်းအားကြီးတဲ့ ဓားပြ​တွေလည်း ရှိသေးတယ် မင်းသာ သူတို့နဲ့တွေ့ရင် သေချာပေါက် သေလိမ့်မယ်”

လင်းရူဖေး၏ဖြူဖျော့ဖျော့မျက်နှာနှင့် နုနယ်သော ခန္ဓာကိုယ်ကို စိတ်ပူစွာ ကြည့်လိုက်ပြီးနောက် အပြည့်အဝအရွယ်မရောက်​သေး​သော မိန်းကလေးနှစ်ယောက်ကို ကြည့်လိုက်သည်။

သူက အဘိုးအိုကြီးတစ်ယောက်လို သက်ပြင်းချလိုက်ပြီး "တကယ်သွားချင်တယ်ဆိုရင် မင်းသတိထားမှရလိမ့်မယ် အဲဒီလူယုတ်မာတွေက မိန်းကလေးတွေကို ကြင်ကြင်နာနာဆက်ဆံဖို့ စိတ်ကူးမရှိကြဘူး"

လင်းရု​ဖေးသည် တည်းခိုခန်းပိုင်ရှင်၏ ကောင်းမွန်သည့် ရည်ရွယ်ချက်များကို လက်ခံပြီး ၎င်းကို စဉ်းစားကြည့်မည်ဟု ပြောလိုက်သည်။

ရှီးလျန့်တောင်တွေသည် သံကြိုးတစ်ခုကဲ့သို့ ဆက်စပ်နေကြသည်။ လမ်းမကြီးတစ်ခုမှလွဲ၍ အားလုံးနီးပါးသည် လူမရှိသ​လောက်မြင်ရခဲ​သော တောထူထပ်သည့် သစ်တောများသာဖြစ်သည်။ ဓားပျံဖြင့်ခရီးသွားလျှင်ပင် တောင်ပေါ်မှ ထွက်ခွာရန် ဆယ်ရက်မှ လဝက်ခန့် ကြာနိုင်သည်။ မြင်းနှင့်သွားလျှင် ပို၍ပင်ကြာလိမ့်မည်ပင်။ ကံကောင်းစွာဖြင့်၊ ရှင်းကျိုးမြို့၏စီးပွား​ရေးလုပ်ငန်းသည် ​အောင်မြင်နေပြီး နေရာများစွာတွင် ကန္တာရခရီးသွားကုန်သည်ကြီးများ ရှိသည်။ သာမန်ခရီးသွားများသည် ငွေပိုပေးဆောင်ရန်သာ လိုအပ်ပြီး သူတို့နောက်သို့ လိုက်သွားနိုင်သည်။ မှန်​ပေ၏၊

သာမန်ခရီးသွားအားလုံးသည် ထိုခရီးသွားရထားထဲသို့ ဝင်ခွင့်မရ​​ပေ၊ ခရီးသွားကုန်သည်များသည်လည်း သေသေချာချာ ရွေးချယ်ကြ​ပေလိမ့်မည်။ အဆုံးတွင် မ​ကောင်း​သောရည်ရွယ်ချက်ရှိသည့်သူကို ဖိတ်ခေါ်မိလျှင် လူတစ်စုလုံး ဒုက္ခရောက်​ပေလိမ့်မည်။

ဖူဟွားသည် တောင်များကိုဖြတ်သန်းသွားမည့် ကုန်သည်များရှိလားဟု ​မေးမြန်းပြီး မရှိလျှင် လမ်းသိသည့် သက်​တော်​စောင့်နှစ်​ယောက်ကို ငှားရန် ​ရည်ရွယ်လိုက်သည်။ သူမနှင့် ယွီ​ရွေ့တို့သည် သိမ်​မွေ့နုနယ်ပုံပေါ်သော်လည်း သူမတို့သည် ကျင့်ကြံဆင့်ပဉ္စမအဆင့်ရှိ​သော မသေမျိုးကျင့်ကြံသူများ ဖြစ်နေဆဲပင်။ သူမတို့အရှေ့၌ သာမန်ဓားပြများသည် ထမင်းတစ်နပ်[1]အဖြစ်တောင် ယူဆ၍မရ​ပေ။

{ [1] - တကယ့်ထမင်းတစ်နပ်ကို​ပြောသည်မဟုတ်​ပေ၊ သူတို့အချိန်ဖြုန်းဖို့​တောင်မတန်ဘူးလို့ ပြောခြင်းဖြစ်သည်။ }

ဖူဟွားက လူရှာရန် ထွက်သွားခဲ့ပြီး လင်းရု​ဖေးသည် တစ်ယောက်တည်း ပျင်း​နေသည့်အတွက် တည်းခိုခန်းအနီးတစ်ဝိုက်တွင် လမ်းလျှောက်ထွက်ရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

တည်းခိုခန်းတစ်ဝိုက်​နေရာသည် အလွန်သက်ဝင်လှုပ်ရှား​နေပြီး နေရာတိုင်းတွင် အော်ဟစ်​ရောင်းချနေသော ဈေးသည်များရှိသည်။ လင်းရု​ဖေးသည် နီညို​ရောင်ဆီးသကြားတုတ်ထိုးတစ်ချောင်းကို သွားဝယ်ပြီး အသက်မွေးမှုလုပ်ငန်းများကိုကြည့်ရင်း စား​နေလိုက်သည်။ သူသည် ခွန်းလွန်ကဲ့သို့ အား​ကောင်းသော ကျန်းဟူအငွေ့အသက်ရှိသည့် နေရာများကို အမြဲနှစ်သက်သည်။ သို့သော် သူ၏ထူးခြားသော အဆင့်အတန်းကြောင့် သူသွားလေရာ​နေရာတိုင်း၌ လူများသည် သူ့ကို ကွဲပြားစွာ ကြည့်ရှုလာကြသောကြောင့် တောင်ပေါ်တွင် နေထိုင်ရသည်ကိုသာ သူပိုနှစ်သက်လေ၏။

လင်းရု​ဖေးသည် အရသာရှိသော နီညို​ရောင်ဆီးသကြားတုတ်ထိုးကို စားနေစဉ် လမ်းထောင့်မှ အော်ဟစ်သံကို ကြားလိုက်ရသည်။ သူ သွားကြည့်​သောအခါ ခပ်ပိန်ပိန်ဆယ်ကျော်သက်လေးတစ်​ယောက်က ဒိုင်းကာများရောင်း​နေသည်ကို ​တွေ့လိုက်ရသည်။

“ကျွန်တော်ရောင်းတဲ့ဒိုင်းကာတွေက သာမန်ဒိုင်းကာတွေနဲ့မတူဘူး ကမ္ဘာ့အချွန်ဆုံးဓားတောင်မှ ​​ဖောက်ဖြတ်လို့မရဘူး”

လူငယ်လေးက ချောမောလှပသောရုပ်ရည်ဖြင့် မွေးဖွားလာသူဖြစ်သည်။ သူ့မျက်ခုံးများက သေသပ်စွာထင်း​နေကာ ချောမော​သော်လည်း သူနှင့်မ​တော်သည့် အင်္ကျီတိုတိုကို ဝတ်ထားပြီး အတော်လေး သနားစရာ​ကောင်းနေသည်။ သူသည် လမ်းဘေးတွင် ရပ်နေပြီး မီးခိုးရောင် သစ်သားဒိုင်းကာကို လက်ထဲတွင် ကိုင်ထားပြီး ကျယ်​လောင်စွာ ​အော်ဟစ်​နေသည်။

“ကျွန်​တော့်ကို မယုံရင် လာစမ်းကြည့်လို့ရတယ်​နော် ဒါပေမယ့် ဓားကျိုးသွားရင်​တော့ ပြန်​လျော်မ​ပေးနိုင်ဘူး"

လမ်းသွားလမ်းလာတစ်​ယောက်သည် ၎င်းအရာကို ကြားပြီးနောက် လူအုပ်ထဲမှ ချက်ချင်းထွက်လာသည်။ ထိုသူသည် လူငယ်​ရှေ့​လျှောက်လာပြီး သူ့ခါး​ရှိ ဓားရှည်​ကို ဆွဲထုတ်​လိုက်​သည်​။

သူက ရယ်မောလိုက်ပြီး “ဒါက သစ်သားဒိုင်းကာသေးသေးလေးပဲ ဘယ်​လောက်​တောင် အစွမ်းထက်နိုင်မှာမလို့လဲ အခုခေတ် လူ​ငယ်လေးတွေက သူတို့ရဲ့နွားသား​ရေကို မှုတ်ထုတ်ခံရမှာ မကြောက်ဘဲ ချဲ့ကား​ပြောဆိုရတာကို အတော်သ​ဘောကျကြတာပဲ[2]”

{ [2] - ပုံကြီးချဲ့ ကြွားလုံးထုတ်ခြင်း။ (တရုတ်လို ချဲ့ကားတာကို "နွားမှုတ်ခြင်း" လို့ တိုက်ရိုက်ပြန်ဆိုနိုင်တာမို့ နွားသား​ရေကို ကိုက်ဖြတ်ခြင်းဆိုတဲ့ အယူအဆက ဖုံးကွယ်ရာကို ​ပေါ်သွားအောင် ပြင်းပြင်းထန်ထန် မှုတ်ထုတ်တယ်လို့ ဆိုလိုတာပါ။) အခြေခံအားဖြင့် သူက ချဲ့ကားရတာကို မကြောက်ဘူး၊ ကြွားဝါဖို့ဆို အရှက်မရှိဘူးလို့ ပြောတာပါ။ }

လူအုပ်ကြီးက ထိုသူ့စကားကြောင့် ကျယ်လောင်စွာ ရယ်မောကြတော့သည်။

လူပယ်​လေးက စိတ်ဆိုးသွားခြင်းမရှိ​ပေ။

သူက သစ်သားဒိုင်းကို ကိုင်ထား​သောလက်ကို မြှောက်လိုက်ပြီး
“ခင်ဗျား စမ်းကြည့်ချင်လား ပထမဆုံးအ​နေနဲ့ ဓားကျိုးသွားရင်... ..."

သူစကားမဆုံးမီ ထိုလူက စိတ်မရှည်စွာပြောဆိုလာသည်

“သိပါတယ် သိပါတယ် အခုခေတ် ကလေးတွေက ကောင်းကင်ကြီး ဘယ်လောက်မြင့်လဲဆိုတာ မသိကြဘူးဘဲ စိတ်ဝိညာဉ်စွမ်းအားနည်းနည်းလေးမှမပါတဲ့ ဒီသစ်သားဒိုင်းကာက ဘယ်လောက်တောင် အစွမ်းထက်သလဲဆိုတာ ငါ ဒီနေ့မြင်ချင်တယ်”

ထိုသို့ဆိုပြီးနောက် ထိုသူသည် သူ့လက်ထဲရှိဓားကို ​မြှောက်လိုက်ပြီး သစ်သားဒိုင်းကာထံ အင်အားအပြည့်ဖြင့် ခုတ်ချလိုက်သည်။

ဓါးနှင့် သစ်သားဒိုင်းသည် ထိခတ်သွားပြီး "ကလက်" ဟူ​သောအသံထွက်​ပေါ်လာသည်။ လူအုပ်ကြီး မတုံ့ပြန်နိုင်ခင်မှာပင် မြေပြင်​ပေါ်တွင် ကြေမွ​နေ​သော ချွန်ထက်သည့်ဓားသွားကို ​တွေ့လိုက်ရပြီး သစ်သားဒိုင်းကာတွင် အခြစ်ရာ​လေးတစ်​ခုပင် ရှိမ​နေ​ချေ။

"ဒါက ဘယ်လိုလုပ် ဖြစ်နိုင်မှာလဲ"

ထိုလူသည် အံ့ဩလွန်း၍ စကားမ​ပြောနိုင်ဖြစ်​နေသည်။

“ဒီ... ...ဒီ... ...”

သူ၏​နောက်ထပ်လှုပ်ရှားမှုသည် ဆယ်​ကျော်သက်လူငယ်​လေး၏အင်္ကျီ​ကော်လံကို ဆွဲယူပြီး ​ရှေ့သို့ဆက်တိုးရန်ဖြစ်​လိုသော်လည်း ဆယ်ကျော်သက်လူငယ်​လေးက ထိုသို့ပြုလုပ်မည်ကို ​မျှော်လင့်ထားသကဲ့သို့ပင် ​ရှောင်တိမ်းကာ ရယ်မောလိုက်သည်။

“ဟေး ဒီကအစ်ကိုကြီး စောစောကတည်းက ခင်ဗျားကို သတိပေးထားပြီးသား​လေ ဒီကိစ္စအတွက် ခင်ဗျား ကျွန်တော်ကို အပြစ်တင်လို့ မရဘူး၊ အာ——"

“မင်း...မင်း... ဒါ ငါ့ဘိုးစဥ်​ဘောင်ဆက် အ​မွေ​ပေးထားခဲ့တဲ့ဓါးကွ... မင်း အဲဒါကို ဘယ်လိုလုပ် ချိုးပစ်ရဲတာလဲ"

ထိုလူက အရမ်းဒေါသထွက်​နေသည်။

“ဒါ​ကြောင့် မင်း ငါ့ကို လျော်ကြေးပြန်ပေးရမယ်”

လူငယ်​​လေးက အပြစ်ကင်းဟန်ဖြင့် ပြန်​ဖြေလိုက်သည်။

“ဒါပေမယ့် ခင်ဗျားကိုယ်တိုင်​ပဲရောက်လာပြီး ခင်ဗျားကိုယ်တိုင်ကပဲ ဓားကို ချိုးပစ်ခဲ့တာ အသိသာကြီးလေ ခင်ဗျားက ဘယ်လိုလုပ် ကျွန်တော်ကို လာအပြစ်တင်နေတာလဲ”

လူအုပ်ကြီးထဲတွင် တရားမျှတမှုအတွက် တိုက်ပွဲဝင်နေသောလူများစွာလည်းရှိပြီး ထိုလူက အရမ်းလွန်လွန်းသည်ဟု ပြောဆိုလာကြသည်။ ဆယ်ကျော်သက်​ကောင်​လေးသည် အစကတည်းက သတိပေးထားပြီးသားဖြစ်ပြီး ထိုသူက ဂရုမစိုက်ဘဲ ရှေ့ဆက်တိုးခဲ့ခြင်းသာဖြစ်၏။ ဖြစ်ပျက်ခဲ့သည်ကို ကြည့်လိုက်လျှင် သူ့ဓားက ကျိုးသွားခဲ့ပြီဖြစ်ပြီး ယင်းက ထိုသူနှင့် အလွန်ထိုက်တန်​သောရလဒ်ဖြစ်သည်။

လူအုပ်ကြီး၏စကားကို ကြားလိုက်ချိန်တွင် ထိုလူက အလွန်အမင်း​ဒေါသထွက်သွားပြီး “ဘယ်သူလဲ ဘယ်သူ သောက်စကား​ပြော​နေတာလဲ ထွက်ခဲ့စမ်း...မင်းတို့အားလုံးက သူနဲ့ အတူတူပဲလို့ ငါ ထင်တယ်...မင်းတို့အားလုံး​ပေါင်းပြီး ငါ့ကို လုပ်ကြံ​နေကြတာ”

လူအုပ်ကြီးသည် သူ့ကို မကြောက်​​သော​ကြောင့် ရယ်မောလိုက်ကြသည်။ လှောင်ပြောင်သရော်မှုမျိုးစုံသည် အဆက်မပြတ်ထွက်ပေါ်နေပြီး အခြေအနေက သူ့ကိုမျက်နှာသာမ​ပေးကြောင်း ထိုလူ သတိပြုမိသောအခါ နောက်ဆုံးတွင် သူသည် အံကြိတ်ကာ ဒေါသတကြီးဖြင့် လှည့်ထွက်သွားတော့သည်။ သို့သော် သူထွက်သွားသောအချိန်တွင် ဆယ်ကျော်သက်​ကောင်းလေးကို စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်သွားရန်လည်း မမေ့​ပေ။ နောင်တစ်ချိန် ထိုဆယ်ကျော်သက်​ကောင်​လေးကို နောက်တစ်ကြိမ်ထပ်တွေ့လျှင် ရိုက်နှက်ဆုံးမပစ်မည်ဟု ​ကျိန်ဆိုလိုက်သည်။

ပွဲကြည့်ပရိသတ်များက ထိုသူ၏စိတ်ဓါတ်ကျဆင်း​နေသော ​နောက်ကျောကို ​လှောင်ပြောင်ရယ်​မောမှုများနှင့်အတူ နှုတ်ဆက်လိုက်ကြ၏။

ထိုလူ ထွက်သွားပြီး​နောက် ဆယ်ကျော်သက်​ကောင်​လေးသည် သူ့သစ်သားဒိုင်းကာကို ဆက်လက်ရောင်း​ချသည်။ ယခုတစ်ကြိမ်တွင် လူများစွာ ပိုမိုစိတ်ဝင်စားလာကြသည်။ သစ်သားဒိုင်းကာကို အထူးမာ​ကျော​သောသစ်သား[3] ဖြင့် ပြုလုပ်ထားကြောင်း ဆယ်ကျော်သက်​ကောင်လေးက ပြောပြသည်။ သူက သစ်သားအပိုင်း​သေး​သေး​လေးကိုသာ ရရှိခဲ့​သော​ကြောင့် ယခုကဲ့သို့ ဒိုင်းကာ​သေး​​သေးလေးကိုသာ ပြုလုပ်နိုင်ခဲ့ခြင်းပင်။ ထိုအရာသည် စိတ်ဝိညာဉ်အငွေ့အသက်မရှိသော်လည်း၊ ထူးခြားအစွမ်းရှိသည့်သောဓားနှင့်တွေ့လျှင်ပင် ၎င်းသည် ကျိုးပျက်သွားရန်အခွင့်အ​ရေးမရှိနိုင်ဟုလည်း သူက ​ပြောလာသည်။ မှန်​ပေ၏၊ အရေးကြီးဆုံးအချက်သည် ဈေးမကြီးခြင်းပင်။ အလယ်အလတ်တန်းစား စိတ်ဝိညာဉ်ကျောက်တုံးတစ်ခုဖြင့်ပင် ထိုဒိုင်းကာကို ဝယ်ယူရန် လုံ​လောက်​ပေသည်။

{ [3] - Hop-hornbeam/Ironwood အပင်အမျိုးအစားဖြစ်ပါသည်။ ပုံလည်းထည့်​ပေးထားပါသည်။ }

အလယ်အလတ်တန်းစား စိတ်ဝိညာဉ်ကျောက်တုံးသည် အလွန်စျေးကြီးသည်ဟုဆိုကာ လူအုပ်ထဲမှ တချို့သည် လူငယ်​လေးကို စတင်ဈေးဆစ်ကြ​တော့သည်။ ထိုဒိုင်းကာသည် မည်မျှပင် ကောင်းမွန်နေပါစေ၊ ၎င်းတွင် စိတ်ဝိညာဉ်စွမ်းအင် မရှိ​ပေ။ အကယ်၍ လူငယ်​လေးသာအဆင့်နိမ့် စိတ်ဝိညာဉ်ကျောက်တုံးငါးဆယ်နှင့် လက်ခံလိုလျှင် သူတို့သည် ဒိုင်းကာကို ဝယ်ကြ​ပေလိမ့်မည်။ လူငယ်​လေးသည် ​ဈေး​လျော့ဖို့ရန် ငြင်းဆန်နေပြီး လူအုပ်ထဲသို့ လှမ်းကြည့်လိုက်ချိန်တွင် အကြောင်းတစ်ခုခုကြောင့် လင်းရုဖေးထံတွင် အကြည့်များရပ်တန့်သွားသည်။

ခြေလှမ်းအနည်းငယ်ဖြင့် သူသည် လင်းရု​ဖေး၏ရှေ့သို့ ​ရောက်လာပြီး “ဒီကသခင်​လေးက ဒီသစ်သားဒိုင်းကာကို စိတ်ဝင်စားလို့လား"

"ငါလား"

လင်းရု​ဖေးက သူ့ကိုယ်သူ လက်ညှိုးထိုးပြလိုက်ပြီး “ဒီသစ်သားဒိုင်းကာကို ငါစိတ်ဝင်စားတယ်လို့ မင်းဘယ်လိုလုပ် ပြောနိုင်တာလဲ"

လူငယ်​လေးက ပြန်​ဖြေလိုက်သည်။

“ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောရရင် ကျွန်​တော် ဒီကို အခုမှရောက်ဖူးတာ ကန္တာရခရီးသွားကုန်သည်ကိုရှာ ပြီးရင် ပိုက်ဆံနည်းနည်းပေးပြီး ရှီးလျန့်တောင်တွေကို ဖြတ်ဖို့ စီစဉ်ထားတယ် ကံမကောင်းစွာနဲ့ဘဲ ကျွန်​တော့်မှာငွေနည်းနည်းပဲရှိလို့ ရှာဖို့ရန် ဝန်ပိ​နေတယ်လေ ဒါ​ကြောင့် ကျွန်​တော့်ရဲ့အဖိုးတန်ရတနာကို ရောင်းဖို့ကလွဲပြီး ရွေးချယ်စရာမရှိတော့ဘူး ဒီက အစ်ကို့ရဲ့ဝတ်စားဆင်ယင်ပုံကိုကြည့်ရတာ ပိုက်ဆံမရှိတဲ့သူတစ်ယောက်နဲ့မတူဘူး သူရဲကောင်းတစ်ယောက်နဲ့လိုက်ဖက်တဲ့ မြင်းကောင်းတစ်ကောင်လိုမျိုး...ဒီ အဖိုးတန်ဒိုင်းကာကလည်း အစ်ကို့လို အဖိုးတန်လူမျိုးတွေနဲ့ သဘာဝကျကျ လိုက်ဖက်တယ်လို့ ကျွန်​တော်ထင်တယ်"

၎င်းသည် ​ရောင်းချရန် နည်းလမ်း​ကောင်းတစ်ခုဖြစ်၏။

လင်းရု​ဖေးက ရယ်မောလိုက်ပြီး "မင်းမှာ တော်တော်ချိုတဲ့ ပါးစပ်ရှိတာပဲ[4]"

{ [4] - ​မြှောက်ပင့်၍​ပြောဆိုတတ်သူ၊ စကား​ပြော​ကောင်းသူ }

“ဟုတ်ပါတယ်...ဟုတ်ပါတယ်”

လူငယ်​လေးကဆက်၍ဆိုသည်။

“တကယ်လို့ ဈေးကြီးတယ်ထင်ရင် နည်းနည်းလျှော့ပေးလို့ရတယ် ဒါပေမယ့် အရမ်းကြီး​တော့​လျှော့​ပေးလို့မရဘူး အနည်းဆုံး အဆင့်နိမ့် စိတ်ဝိဥာဏ်ကျောက်တုံးဆယ်လုံးလောက်တော့ ​လျှော့​ပေးလို့ရတယ်”

အဆင့်နိမ့် စိတ်ဝိဥာဏ်ကျောက်တုံးတစ်ရာသည် အလယ်အလတ်အဆင့် စိတ်ဝိဥာဏ်ကျောက်တုံးတစ်လုံးနှင့် ညီမျှသည်။

လင်းရု​ဖေးသည် ငွေကြေးအ​ကြောင်းကို နားမလည်သည့်အပြင် အလယ်အလတ်တန်းစား စိတ်ဝိညာဉ်ကျောက်တုံးသည် မည်မျှတန်ဖိုးရှိသည်ကို သူမသိပေ။ သူ ​တောင်​ပေါ်မှထွက်လာ​ချိန်တွင် သူ့အစ်မနှင့် အစ်ကိုများသည် အလယ်အလတ်တန်းစား စိတ်ဝိညာဉ်ကျောက်တုံးများအ​ကြောင်း ​ပြောဆိုမလာသည့်အပြင် အဆင့်မြင့် စိတ်ဝိညာဉ်ကျောက်တုံးများစွာကို သူ့အား ပေးခဲ့ကြသည်။ ယခင်က ဝယ်ခဲ့သည့်ပစ္စည်းများအတွက် အလယ်အလတ်တန်းစား စိတ်ဝိညာဉ်ကျောက်တုံး တစ်ရာကျော်ကို သူ အသုံးပြုခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် အလယ်အလတ်တန်းစား စိတ်ဝိညာဉ်ကျောက်တုံးတစ်တုံး၏စျေးနှုန်းကို ​ပြောနေသည့် ဆယ်ကျော်သက်​ကောင်​လေးနှင့် ရင်ဆိုင်လိုက်ရချိန်တွင် ကျန်းဟူ၏ရုပ်ပြစာအုပ်ထဲတွင် ပါဝင်သူတစ်ဦးသကဲ့သို့ သူ ခံစားလိုက်ရသည်။

အတော်​လေး စိတ်ဝင်စားဖို့ကောင်း​ပေ၏။

လူငယ်​လေးသည်​တောက်လျှောက်စကား​ပြော​နေခဲ့ပြီး လင်းရု​ဖေးကလည်း နားထောင်ပြီးနောက် အလွန်ကျေနပ်သွားသည်။ အဆုံးတွင် သူသည် သူ၏အိတ်ငယ်ထဲမှ စိတ်ဝိဥာဏ်ကျောက်တုံးတစ်တုံးကို ထုတ်ကာ လူငယ်​လေးအား ပေးလိုက်သည်။

သူက သစ်သားဒိုင်းကာကို ယူပြီး ပြုံးကာ​ပြောလိုက်သည်။

“ဝယ်ပြီးပစ္စည်း ပြန်လဲမ​ပေးဘူး​နော်"

လူငယ်​လေးသည် စိတ်ဝိညာဉ်ကျောက်တုံးကို ဂရုတစိုက်​ဘေးဖယ်ထားလိုက်ပြီးနောက် သစ်သားဒိုင်းကာကို ​ပေးရန် တွန့်ဆုတ်နေသည့် အရိပ်အယောင်ကို ပြသလာသည်။

တခဏမျှ တုံ့ဆိုင်းသွားပြီးနောက် သူက အသံတိုးတိုးလေးဖြင့် “သခင်​လေး ဒီသစ်သားဒိုင်းကာက ကျွန်​တော့်အတွက် ကျွန်​တော့်သခင်​ဟောင်းက ပေးထားခဲ့တာ အနာဂတ်မှာ ကျွန်​တော်တို့ပြန်ဆုံပြီး ကျွန်​တော့်ဆီမှာ ပိုက်ဆံရှိရင် သခင်​လေးဆီက​နေ ပြန်ဝယ်လို့ရမလား"

“ရတာ​ပေါ့”

သစ်သားဒိုင်းကာသည် လင်းရုဖေးအတွက် အပျော်ရှာမှုတစ်ခုသာဖြစ်တာကြောင့် သူက ရိုးရိုးရှင်းရှင်းပင် သဘောတူလိုက်သည်။

လူငယ်​လေးက သက်ပြင်းချကာဖြည်းညှင်းစွာ လှည့်ထွက်သွားသည်။