အပိုင်း ၆၃

Chapter 63



လင်းရု​ဖေးနှင့် ဆယ်ကျော်သက်​​ကောင်​လေးတို့ စကားပြောပြီးနောက် သူတို့နှစ်​ယောက် အခြားသူများမရှိသည့် သီးသန့်နေရာသို့ လျှောက်သွားသည်အထိ ကုရွှမ်းတုက မည်သည်ကိုမျှ မပြောခဲ့ပေ။

လင်းရု​ဖေးက သူ့ကိုကြည့်ရန် ခေါင်းလှည့်လိုက်ပြီး ပြုံးကာ ​မေးလိုက်၏။

"ဘာလို့ ဘာမှ မပြောတာလဲ"

ကုရွှမ်းတုက အပြစ်ကင်းဟန်ဆောင်လိုက်ပြီး "ဘာပြောရမှာလဲ"

"ဒီဆယ်ကျော်သက်​လေးက လူလိမ်​လေးဆိုတာ သိသာတယ်​လေ မင်း ဘာလို့ ဘာမှမပြောတာလဲ"

လင်းရု​ဖေးက ရယ်မောလိုက်သည်။ သူ့စကားသည် အပြစ်တင်ခြင်းမရှိသလို သိချင်ရုံမျှသာဖြစ်သည်။ ကုရွှမ်းတုက သူနှင့်မတူ​ပေ၊ ဤမျှသေးငယ်သောလှည့်ကွက်​လေးကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ရုံဖြင့် သေချာပေါက်မြင်ပေလိမ့်မည်။

ကုရွှမ်းတု : "မင်းက ​ပျော်စရာရှာနေတာ​လေ ဒါ​ကြောင့် မင်းရဲ့ အပျော်တွေကို ကိုယ်က ဘာလို့ ဖျက်ဆီးပစ်ရမှာလဲ"

ထို့အပြင် ထိုအချိန်က လင်းရု​ဖေး၏အမူအရာသည် တစ်စုံတစ်ခုကို သိသိသာသာ သတိပြုမိပြီးဖြစ်ကြောင်း ​ဖော်ပြနေခဲ့သည်။

"ဒီဆယ်ကျော်သက်​ကောင်​လေးက တော်တော်စိတ်ဝင်စားဖို့ကောင်းပေမယ့် သူ့လှည့်ကွက်က နည်းနည်းတော့ ခေတ်နောက်ကျနေတာက သနားစရာပဲ"

လင်းရု​ဖေးက လမ်းလျှောက်ရင်း ​ပြောလိုက်သည်။

“အဲဒါက စာအုပ်​တွေထဲက အ​ကြောင်းအရာတွေနဲ့ အတူတူပဲ”

သူ ခဏမျှစဉ်းစားပြီး​နောက် လေးလေးနက်နက် ပြောလိုက်သည်။

“ကျွန်တော်က သူ့ထက် ပိုကောင်းအောင် လုပ်ပြနိုင်မယ်ထင်တယ်"

ကုရွှမ်းတုက ရယ်လိုက်ပြီး "ဒါဆို မင်းအချိန်ရရင် ကြိုးစားကြည့်မလား"

လင်းရု​ဖေးက ကြိုးစားကြည့်ရန် စိတ်အားထက်သန်နေပုံရသည်။

ဤလင်းမိသားစု၏သခင်ငယ်​လေးသည် ခွန်းလွန်​တောင်​ပေါ်တွင် အနှစ်နှစ်ဆယ်ကြာ ချုပ်နှောင်ခံထားရပြီး နောက်ဆုံးတွင် တောင်ပေါ်ကို စွန့်ခွာနိုင်ခဲ့ပြီးနောက် အရာအားလုံးကို သဘာဝကျကျ စူးစမ်းကြည့်ချင်​နေခဲ့သည်။ ဆယ်ကျော်သက်​ကောင်လေးက သူ့ဖျော်ဖြေရေးတွင် အလွန်အားစိုက်ထုတ်ခဲ့​သော​ကြောင့် ၎င်းအတွက် ဆုလာဘ်တစ်ခုအဖြစ် သူ့ကို စိတ်ဝိညာဉ်ကျောက်တုံး တစ်တုံးပေးခဲ့၏။

တည်းခိုခန်းသို့အပြန်လမ်းတွင် ကုရွှမ်းတုနှင့် လင်းရု​ဖေးတို့သည် ဓားသိုင်းပညာနှင့်ပတ်သက်သည့် အ​ကြောင်းအရာများကို ​ဆွေး​နွေးခဲ့ကြသည်။ ကုရွှမ်းတုသည် ကုယွီက လင်းရု​ဖေး၏အသက်ရှုခြင်းဖြင့် ကောင်းစွာနားလည်သိကျွမ်းပြီးကတည်းက သူ့ခန္ဓာကိုယ်အတွင်းရှိ ဓားကိုဆွဲထုတ်နိုင်ရန် ရိုးရှင်းသောအလေ့အကျင့်အချို့ကို သင်ကြားပေးမည်ဟု ပြောလိုက်သည်။

အသက်အရွယ်ကြီးရင့်သည့်အချိန်မှ သူ့တို့၏ဓါးသိုင်းကို စိတ်အားထက်သန်စွာ ​လေ့ကျင့်​နေသည့် အချို့လူများအတွက် ယင်းကခက်ခဲ​နိုင်သော်လည်း လင်းရုဖေးကမူ ဓားဝိဥာဉ်ဖြင့် မွေးဖွားလာသူဖြစ်သဖြင့် လူသတ်ရန်သာမန်လှုပ်ရှားမှုများကို အသုံးပြုရန် အချန်ခဏလောက်ပေးကာသင်ယူရုံကလုံလောက်​ပေ၏။

လင်းရု​ဖေးသည် ဓားဖြင့်လေ့ကျင့်နိုင်မည့်အ​ကြောင်း ကြားသိရသည်နှင့် စိတ်လှုပ်ရှားနေမိသည်။ ချီယန်ရှန့်နှင့် မုန့်အိမ်​တော်တွင် မြှားပစ်သကဲ့သို့ပင် နောက်ပိုင်း၌ တခြားအရာများကို ဓားနှင့်ချိန်ရွယ်တိုက်ခိုက်နိုင်ရန် သင်ကြား​ပေးမည်ဟု ကုရွှမ်းတုက ပြောခဲ့သည်။


လင်းရု​ဖေးအတွက် အချက်အလက်အားလုံးမှာ အနည်းငယ် အကြမ်းထည်ဆန်နေသောကြောင့် ကုရွှမ်းတုသည် တည်းခိုခန်းသို့ ရောက်ပြီး နှစ်ယောက်သား အခန်းထဲသို့ ၀င်သွားသည်အထိ ဆက်မပြောတော့ပေ။ သူက လင်းရု​ဖေးကို စတင်၍လေ့ကျင့်သင်ကြားပေးသည်။

"ဓားရဲ့ ဦးတည်ချက်ရှိ​နေတဲ့​နေရာကို မင်း ပထမဆုံး ခံစားရမယ်" ကုရွှမ်းတုကဆက်၍ဆိုသည်။

“ဒါက မင်းအတွက် ပိုခက်နိုင်တယ် ငယ်ငယ်ကတည်းက ရေထဲမှာ နေထိုင်လာတဲ့သူဖြစ်​ပေမဲ့ ရေကိုခံစားတတ်ဖို့ လိုအပ်နေတဲ့လူလိုမျိုးပဲ"

လင်းရု​ဖေးက ကုရွှမ်းတု၏ပို့ချချက်ကို ဂရုတစိုက်နားထောင်ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း ကြိုးစားကြည့်သည်။

ကုရွှမ်းတုက ဥပမာတစ်ခုပေးလိုက်၏။

“ဓားဆိုတာက သတ်ဖြတ်ဖို့ပဲသုံးတဲ့လက်နက်တစ်ခုမဟုတ်ဘူး သူ့ကို ကာကွယ်တဲ့​နေရာမှာလည်း သုံးနိုင်တယ် ဥပမာ မင်းဓါးရဲ့ဆန္ဒကို မင်းဝယ်ထားတဲ့ သစ်သားဒိုင်းကာလိုမျိုး ကာကွယ်တဲ့နေရာမှာအသုံးချနိုင်ရင် သာမန် ဓားဆန္ဒက မင်းကာကွယ်ထားတာကို ချိုးဖျက်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး"

လင်းရုဖေးက လေးလေးနက်နက် ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။

နှစ်ယောက်သား အချိန်အကြာကြီး လေ့ကျင့်ခဲ့ကြပြီး ဖူဟွားနှင့် ယွီ​ရွေ့တို့၏ခြေသံကို ကြားလိုက်ရမှသာ နှစ်ယောက်သား ရပ်တန့်သွားသည်။

ဖူဟွားက အခန်းအပြင်ဘက်မှ လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။

“သခင်ငယ်​လေး ကျွန်မတို့ပြန်ရောက်ပါပြီ"

လင်းရု​ဖေးက ပြန်​ဖြေလိုက်သည်။ "ဝင်ခဲ့"

နှစ်ယောက်သား တစ်ယောက်ပြီး တစ်ယောက် ဝင်လာပြီး ယ​နေ့ အပြင်သွားတုန်းက အဖြစ်အပျက်ကို ပြောပြသည်။ ဖူဟွားသည် သူတို့ကို ခေါ်ဆောင်သွားလိုသော ခရီးသွားကုန်သည်တစ်စုကို ရှာဖွေနိုင်ခဲ့သော်လည်း ထိုကုန်သည်တစ်စု၏ အမြင့်ဆုံး ကျင့်ကြံဆင့်သည် စတုတ္ထအဆင့်တွင်သာ ရှိသေးသည်။ ထို့အပြင် ကုန်သည်အုပ်စုသည် အရေအတွက်များပြားပြီး ကုန်သေတ္တာကြီးများကိုလည်း သယ်ဆောင်လာသောကြောင့် ခရီးသွားနှုန်းမှာ အလွန်နှေးကွေး​ပေလိမ့်မည်။

“အဲဒီမှာ လူအများကြီးပါတယ် အစောင့်အကြပ်တွေလည်း အများကြီးရှိပေမယ့် ကြီမားတဲ့အမြီးကတော့ ​သေးသွားမှာမဟုတ်ဘူး[5] ကျွန်မသာ တောင်ပေါ်ဓါးပြဆိုရင် ​သေချာ​​ပေါက် သူတို့ကို အရင်ဆုံး အာရုံစိုက်မိမှာပဲ" ဖူဟွားကဆက်၍ဆိုသည်။

“ဒါကို တွေးမိပြီး နောက်နည်းလမ်းတစ်ခုကို စဉ်းစားမိတယ် ရှီးလျန့်တောင်တွေကို အတူတူ ဖြတ်ပြီး ကျွန်မတို့ကို ခေါ်​ဆောင်သွားခိုင်းဖို့ လမ်းသိတဲ့ ဒေသခံတစ်ယောက်ကို ရှာဖို့ စီစဥ်ထားတယ် အဲဒါက မြန်လည်းမြန်တယ် ဘေးလည်းကင်းပြီး အလွယ်တကူ သတိထားမိမှာလည်းမဟုတ်ဘူး သခင်ငယ်​လေး​ရော ဘယ်လိုထင်လဲ"

{ [5] - ကြီးမားသော အရာဝတ္ထုများက လုပ်ဆောင်ချက်များကို အနှောင့်အယှက်ပေးသည်။ }

လင်းရု​ဖေးက ခေါင်းညိတ်ပြီး ဖူဟွား၏ အဆိုပြုချက်ကို သဘောတူလိုက်၏။

"လူကို ရှာတွေ့ပြီလား"

"ရှာ​တွေ့ပါပြီ အဲဒီသူက ​ဒေသခံလူငယ်​လေးတစ်​ယောက်ပဲ သူငယ်ငယ်ကတည်းက ရှီးလျန့်တောင်ပေါ်မှာ ကြီးပြင်းလာတယ်လို့ ပြောပါတယ်"

ဖူဟွား ပြန်​ဖြေလိုက်သည်။

“သူက အတော်လေးကို ထက်မြက်ပြီး ဓားသိုင်းကို မသိတဲ့အတွက် ဘယ်လှည့်စားမှု​တွေကိုမှ မလုပ်နိုင်ပါဘူး"

လင်းရု​ဖေးက ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီး “ကောင်းပြီ"

သူတို့က တောင်များသို့ မထွက်ခွာမီ တခြားပြင်ဆင်မှုများကို ပြုလုပ်ခဲ့ကြသည်။ တာရှည်ခံအစားအစာအများအပြားနှင့် အဝတ်အထည်များကို ဝယ်ခဲ့ကြ၏။ မှန်​ပေသည်၊ အများစုကို အ​စေခံများက ကိုင်တွယ်​ဖြေရှင်းခဲ့ကြခြင်းပင်။ ဤရက်များတွင် လင်းရု​ဖေးသည် သူ့ကိုယ်တွင်းရှိ ဓားဆန္ဒကို မည်ကဲ့သို့ ထိန်းချုပ်ကိုင်တွယ်ရမည်ကို သင်ယူရန် ကုရွှမ်းတုနှင့် တစ်နေ့လုံး လေ့ကျင့်​နေခဲ့သည်။ ကုရွှမ်းတုသည် သူ့အရည်အချင်းသည် ​တော်​သော်လည်း သူ့ခန္ဓာကိုယ်က အားနည်းလွန်းပြီး သန်မာလွန်းသည့် စွမ်းအားကို မခံနိုင်ဘူးဖြစ်​နေသည်ဟု ​ဆိုသည်။ သူက ဖြည်းဖြည်းချင်းသာ စတင်နိုင်သည်။ ယခုလက်ရှိအချိန်တွင် သူ၏အဓိကတာဝန်သည် ဓားဆန္ဒကို ခန္ဓာကိုယ်မှ ပြင်ပအရာဝတ္ထုများဆီ ဦးတည် ဆွဲထုတ်ရန်ဖြစ်၏။

__

သူဝယ်လာသည့် သစ်သားဒိုင်းကာသည် တကယ့် အထူးမာ​ကျောသစ်သားနှင့် ပြုလုပ်ထားခြင်းမဟုတ်​သော်လည်း ခိုင်ခံ့​​နေ​သေးသောကြောင့် လင်းရု​ဖေးသည် သူ့ဓားဦးတည်ချက်အတွက် ပစ်မှတ်အဖြစ် သတ်မှတ်လိုက်သည်။ နေ့တိုင်း သူက သေသေချာချာဂရုတစိုက်ဖြင့် ကြိုးစားကြည့်သည်။

ဤသာမန်သစ်သားဒိုင်းကာကို သခင်ငယ်​လေးက အလွန်သဘောကျ​နေသည်ကို တွေ့​သော​ကြောင့် အ​စေခံများသည် အံ့အားသင့်သွားကြပြီး ဘယ်အချိန်တုန်းက ဝယ်ခဲ့တာလဲဟု မေးမြန်းကြတော့၏။

လင်းရု​ဖေးက ပြုံးပြီး ထိုနေ့ကအကြောင်းကို နှစ်ယောက်လုံးအား ပြောပြလိုက်ပြီး သူ့အတွက် အကျိုး​ကျေးဇူးများ အများအပြားရခဲ့​ကြောင်းလည်း ​ပြောပြလိုက်သည်။

နှစ်ယောက်သားကြားပြီးနောက် မသေချာမရေရာသောအကြည့်များဖြင့် အချင်းချင်းကြည့်လိုက်မိကြသည်။ ယွီ​ရွေ့က တစ်ခုခုပြောချင်နေပုံရသော်လည်း ဖူဟွားသည် သူမလက်မောင်းကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် ဖိလိုက်ခြင်း​ကြောင့် နာကျင်စွာ မျက်ရည်များ ချက်ချင်း စီးကျလာသည်။ ​

ဘေးနားရှိဖူဟွားက ပြုံးကာ လင်းရု​ဖေးအား ​ပြောလိုက်သည်။

“ဒီသစ်သားဒိုင်းကာက ထူးခြားမဲ့ပုံပဲ သခင်ငယ်​လေးမှာ အရမ်း​ကောင်းမွန်တဲ့အမြင်ရှိတာပဲ"

"ဟုတ်တယ် ဟုတ်တယ် ငါလည်း ​ကောင်းမွန်တဲ့အမြင်ရှိတယ်လို့ ခံစားရတယ်"

လင်းရု​ဖေးက ရယ်မောလိုက်ပြီး “နောက်တစ်ကြိမ်တွေ့ရင် နောက်ထပ်တစ်ခု​လောက် ဝယ်ဖို့ သတိပေးပါဦး"

ဖူဟွားသည် ဒေါသထွက်​နေ​သော်လည်း တိတ်တဆိတ် အံကြိတ်ကာ လင်းရု​ဖေးကို ချော့​မော့ပြီး သဘောတူလိုက်သေးသည်။ သို့သော် သူမ၏ စိတ်ထဲတွင်မူ သူမ သခင်​လေးထံ ထိုသစ်သားဒိုင်းကာကို ရောင်းလိုက်သော အရိုင်းအစိုင်း​ကောင်လေးကို ရှာတွေ့ပါလျှင် ရိုက်နှက်ပစ်မည်ဟု သူမကိုယ်သူမ ပြန်ပြောလိုက်သည်။

ရာသီဥတုက ပိုပူလာပြီး နောက်ဆုံးတွင် လင်းရု​ဖေးသည် ရှည်လျား​သောအပြင်ဝတ်အင်္ကျီ မဝတ်ထားရ​တော့​သော​ကြောင့် အတော်​လေးကို လန်းဆန်းနေ၏။

သူတို့ထွက်ခွာသည့်နေ့ကလည်း သက်​တောင့်သက်သာရှိသည့် နေသာသောနေ့ဖြစ်သည်။ ရထားကန့်လန့်ကာများပေါ်တွင် တိုက်ခတ်လာသော နူးညံ့သည့်လေပြည်​လေညှင်း​လေးက အေးမြမှုကို သယ်ဆောင်လာ​ပေးသည်။

လင်ရုဖေးသည် ရထားပေါ်တွင် ထိုင်ကာ သူ့အတွက် ယွီ​ရွေ့ ပြင်ဆင်​ပေးထားသော ဇီးသီးလက်ဖက်ရည်ကို သောက်​နေသည်။ ရထားကို မောင်းနှင်နေသော ဖူဟွား ပြောလိုက်သည်ကို သူကြားလိုက်ရသည်။

“ယူလာသင့်တဲ့အရာတွေအားလုံး အကုန်ပါပြီလား ပါပြီဆိုရင် အ​ပေါ်တက်​တော့ အထဲမှာ ငါ့သခင်​လေးရှိတယ် ပိုပြီးရိုရို​သေ​သေဆက်ဆံဖို့ သတိရပါ"

အပြင်မှလူသည် ဟုတ်ကဲ့ဟု ဖြေလိုက်ပြီး ရထား​ပေါ်သို့ တက်လာသည်။ သူတို့ ကန့်လန့်ကာကို ဂရုတစိုက် မလိုက်ချိန်တွင် လက်ဖက်ရည်ပန်းကန်လုံးဖြင့် လက်ဖက်ရည်သောက်နေသော ရထားပေါ်၌ထိုင်နေသည့် လင်းရုဖေးကို တွေ့လိုက်ရ၏။

နှစ်ယောက်သား မျက်နှာချင်းဆိုင်တွေ့လိုက်သည်နှင့် လေထုက အေးခဲသွားသည်။

လင်းရု​ဖေးက ကြင်နာစွာ ပြုံးပြပြီး နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။

"အိုး ဘယ်လို​တောင် တိုက်ဆိုင်လိုက်သလဲ"

“ဟုတ်တယ်... ...ဒါက အရမ်းတိုက်ဆိုင်လွန်းတယ်”

စကားပြောသူမှာ လွန်ခဲ့သည့် ရက်အနည်းငယ်က လင်းရု​ဖေးအား သစ်သားဒိုင်းကာကို ရောင်းခဲ့သည့် ဆယ်ကျော်သက်လေးနှင့် တစ်​ယောက်တည်းပင်။ ဤတစ်ကြိမ်တွင် သူ့မျက်နှာတွင် သဘောကျသည့်အပြုံးနှင့်အတူ အိတ်ကြီးတစ်လုံးကို သယ်​ဆောင်ထားသည်။ လင်းရုဖေးကိုမြင်ပြီးနောက် ထိုအပြုံးက အေးခဲသွားပြီး အချိန်အတော်ကြာသည်အထိ စကားမပြောနိုင်တော့ပေ။ နောက်ဆုံးတွင် သူ့ကို ပထမဆုံး နှုတ်ဆက်ခဲ့သူမှာ လင်းရု​ဖေးပင်ဖြစ်သည်။

"​အာ...သခင်​လေးတို့က အချင်းချင်းသိကြလို့လား"

ဖူဟွားက စိတ်ဝင်တစား မေးလာ၏။

လင်းရု​ဖေးက ပြုံးလိုက်ပြီး “သစ်သားဒိုင်းကာကို ဘယ်သူရောင်းတာလဲလို့ မေးဖူးတယ်မလား ဒီ​ကောင်လေးပဲ​လေ"

ဖူဟွားက မျက်နှာပျက်သွားသည်။ သူမက တစ်စုံတစ်ခုကို သတိရသွားပုံ​ပေါ်ပြီး အပြုံးတုတစ်ခုကို အတင်းလုပ်ယူကာ : "အိုး... အဲဒါ မင်း​ပေါ့လေ"

လူငယ်​လေးက သခင်ငယ်​လေးကို ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြင့် ပြုံးပြလာသည်။

လင်းရု​ဖေးကမေးလိုက်၏။

"မင်းနာမည်ဘယ်လိုခေါ်လဲ ငါမမေးဖူး​သေးဘူးမလား"

လူငယ်​လေး၏အသံက တိုးဖျော့စွာဖြင့်ထွက်လာသည်။

“ကျွန်တော့်နာမည်က ​မော့... ..."

လင်းရု​ဖေးက ထပ်၍မေးလိုက်သည်။

"ဒါ​ဆို မင်းကိုဘယ်လိုခေါ်တာ..."

လူငယ်​လေး : “ကျွန်​တော့်ကို ​မော့​ကျောက်ချိုက်[6]လို့ခေါ်ပါတယ်"

{ [6] - ​ကျောက်ချိုက်ဆိုသည်မှာ “လာဘ်လာဘခေါ်ခြင်း” ဖြစ်သော်လည်း မျိုးရိုးအမည် ​မော့ သည် “မရှိ” ဟု အဓိပ္ပာယ်ရသောကြောင့် သူ၏အမည်ကို “လာဘ်လာဘမဖိတ်ခေါ်ခြင်း” ဟု အကြမ်းဖျင်း နားလည်နိုင်သည်။ }

ထိုနာမည်...၎င်းကိုကြားလိုက်ချိန်တွင် အကုန်လုံးကက အသံတိတ်ရယ်​မောလိုက်မိကြသည်။ ဖူဟွားပင်လျှင် သူမ၏ မျက်လုံးများထဲတွင် ရယ်မောမှုအချို့ ရှိနေသည်။

လင်းရု​ဖေးကလည်း ရယ်ပြီး ​မေးလိုက်သည်။

“မင်း ဒီလိုနာမည်မျိုး ဘယ်လို ရလာတာလဲ”

သူ့နာမည်သည် ​ကျောက်ချိုက်သာဆိုလျှင် အဆင်​ပြေပေလိမ့်မည်။ သို့သော် သူ့မျိုးရိုးနာမည်သည် ​မော့ဖြစ်​နေ၏။

​မော့​ကျောက်ချိုက်က ရယ်​မောလိုက်ပြီး “ကျွန်​တော် ငယ်ငယ်လေးကတည်းက မိဘတွေ မရှိတော့ဘူးလေ မိသားစုတစ်ခုမှာ အ​စေခံတစ်ယောက်အနေနဲ့ တဖြည်းဖြည်းကြီးပြင်းလာခဲ့တာ ဒါ​ကြောင့် အဲဒီမိသားစုကပဲ ကျွန်တော့်ကို နာမည်ပေးခဲ့ပေမယ့် မိသားစုမျိုးရိုးနာမည်နဲ့ သိပ်မကိုက်ညီဘူးဖြစ်​နေတယ်"

သူက ပြတ်သားစွာ ပြန်ဖြေသည်။ သူ့နာမည်ကြောင့် ရှက်ရွံ့​နေသည့်ပုံစံမျိုး မပြဘဲ ပိုလို့တောင်ဂုဏ်ယူနေ​သေးပုံရသည်။

​မော့​ကျောက်ချိုက်သည် လူများ ရယ်မောခြင်းပြီးသည်အထိ စောင့်ဆိုင်းပြီးနောက် လင်းရု​ဖေးကို သတိကြီးစွာထားပြီး ကြည့်လိုက်သည်။

"သခင်ငယ်​လေး ကျွန်​တော့်ကို လမ်းပြ​လုပ်ခိုင်းစေချင်သေးလား"

လင်းရု​ဖေးက မျက်တောင်ခတ်လိုက်ပြီး “ဘာလို့ ငါက မလုပ်ခိုင်းရမှာလဲ"

​မော့​ကျောက်ချိုက်က တုံ့ဆိုင်းသွားပြီး “ကျွန်​တော်ဆိုလိုတာက လွန်ခဲ့တဲ့ ရက်အနည်းငယ်​လောက်က... ..."

လင်းရု​ဖေးက ပုံမှန်အတိုင်း ​မေးမြန်းလိုက်၏။

"သစ်သားဒိုင်းကာလား"

ထို့နောက် သူက အလေးအနက်ပြန်ပြောလိုက်သည်။

“အဲဒီသစ်သားဒိုင်းကာကို ငါ အရမ်းကြိုက်တယ် ပြီး​တော့ ငါ့ အ​စေခံ​တွေအားလုံးက​ ​ငါ့မှာ ကောင်းမွန်တဲ့အမြင်ရှိတယ်ဆိုပြီး ချီးကျူးကြ​သေးတယ်"

​မော့​ကျောက်ချိုက်သည် ထိုစကားကိုကြားသောအခါ ထိတ်လန့်သွားသည်။ သူ့မျက်လုံးထောင့်ကနေ သူ့​ဘေးတွင်ရှိ​သော ခံစားချက်မဲ့​နေသည့် ဖူဟွားကို ကြည့်လိုက်သည်။ ဖူဟွားက သူ့ကို ကြည့်လိုက်​သော​ကြောင့် ချက်ချင်း လျင်မြန်စွာ သတိကပ်သွားသည်။ သူက ပြန်မဖြေဝံ့ဘဲ မရပ်မနား ​ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။

လင်းရု​ဖေးသည် ​မော့​ကျောက်ချိုက်ကို ​စနောက်​ပြီးသောအခါ သူက ထိုသူ့အား အထဲဝင်ရန် လက်ဟန်ပြလိုက်ပြီး ရှီးလျန့်တောင်များအကြောင်း မေးရန် အကြောင်းအရာကို ပြောင်းလဲလိုက်သည်။

အကျွမ်းတဝင်ရှိလှသည့်နေရာအ​ကြောင်းကို ပြောဆိုလိုက်သည်နှင့် ​မော့​ကျောက်ချိုက်သည် သူ၏မယှဉ်နိုင်သည့် အစွမ်းထက်လှ​သောအာဝဇ္ဇန်းအစွမ်းကို ချက်ချင်းပြသတော့သည်။ တောင်မြေခွေးဝိညာဉ်က ပညာရှင်လေးကို ဖြား​ယောင်း​သွေး​ဆောင်သည့်အ​ကြောင်းနှင့် နတ်ဆိုးသစ်ပင်၏ မ​ကောင်းဆိုးဝါးများသည် လူတို့၏မျက်လုံးများကို စား​သောက်ရသည်ကို ကြိုက်ကြသည့်အ​ကြောင်းအစရှိသဖြင့် ရှီးလျန့်​တောင်များ၏ ပုံပြင်များကို စတင်ပြောပြသည်။ သူ့စကားများသည် သူ့ကိုယ်ပိုင်မျက်လုံးများနှင့် မြင်လိုက်ရသကဲ့သို့ ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်းနှင့် အသေးစိတ်ကျလွန်းလှ၏။

လင်းရု​ဖေးက စိတ်ဝင်တစား နားထောင်နေပြီး ရှီးလျန့်​တောင်များပေါ် ဘယ်နှစ်​ခေါက်ရောက်ဖူးပြီလဲဟု မေးလိုက်သည်။

​မော့​ကျောက်ချိုက်က ပြုံးပြီး ပြန်​ဖြေသည်။

"ကျွန်​တော့်မျက်လုံးထဲမှာ ဒီရှီးလျန့်တောင်တွေက တစ်... နှစ်...သုံး...လေး...ငါး...ကျွန်​တော့်လက်ချောင်းတွေလိုပဲ ကျွန်​တော် ကောင်းကောင်းသိတယ် အပိုင်းကြီးကြီးပဲဖြစ်ဖြစ် အပိုင်းသေးသေးလေးပဲဖြစ်ဖြစ် ကျွန်​တော့်နောက်လိုက်နေသမျှ ဘယ်တော့မှ လမ်းပျောက်မှာမဟုတ်ဘူး"

လင်းရု​​ဖေးက အထင်ကြီးဟန်ဖြင့်ဆိုလိုက်သည်။

“အဲဒါက အံ့သြစရာ​ကောင်းလိုက်တာ"

"ဟုတ်တာ​ပေါ့ ဒါ​ပေမဲ့ အဲဒီမ​ကောင်းဆိုးဝါး​တွေအကြောင်း ဇာတ်လမ်း​တွေက နားထောင်ရုံ​လောက်ကတော့ ကောင်းပါတယ် တောင်တွေပေါ်မှာရှိတဲ့ ကြောက်စရာအ​ကောင်းဆုံးအရာက​တော့ တောင်ပေါ်ဓားပြတွေ ဖြစ်နေတုန်းပဲ အထူးသဖြင့် ​ရှောင်ရှို့[7] လို့ခေါ်တဲ့ အဖွဲ့ပဲ သူတို့က ငွေလုယက်ရုံတင်မကဘူး လူ​တွေကိုပါ သတ်ပစ်ကြတယ် ​နောက်ပြီး သူတို့ သ​ဘောကျတဲ့ လူကို တွေ့ရင် အဲ့ဒီလူတွေကို တောင်ခံတပ်ဆီခေါ်သွားကြလိမ့်မယ် လိင်အမျိုးအစားမခွဲခြားဘဲ သူတို့ကစားပစ်လိမ့်မယ်[8]” ​

မော့​ကျောက်ချိုက်ကဆက်၍ဆို၏။ "ဒါပေမယ့် ကျွန်​တော်တို့က သာမန် ခရီးသွားတွေပဲလေ သူတို့ရဲ့ ပန်းတိုင်က ခရီးသွားကုန်သည်ကြီးတွေဆိုတော့ လုံခြုံပါတယ် အရမ်းကြီးစိတ်မပူပါနဲ့"

{ [7]​ - ရှောင်ရှို့ (枭首) သည် ရှေးခေတ် တရုတ်လူမျိုးတို့၏ ပြစ်ဒဏ်​ပေးခြင်းဖြစ်သည်။ သူတို့သည် ​ခေါင်းကိုဖြတ်လိုက်ပြီး လူထုကိုပြသရန်အတွက် မြို့တော်တွင် ချိတ်ဆွဲထားကြသည်။ ​ရှောင်သည် ဒဏ္ဍာရီအရ ဇီးကွက်နှင့် အလွန်ဆင်တူသော တိရိစ္ဆာန်ဖြစ်ပြီး ​ထိုတိရိစ္ဆာန်ရှောင်၏ကလေးမွေးဖွားလာသောအခါတွင် မိဘများကို ဦးခေါင်းတစ်ခုတည်းသာချန်ထားပြီး စားသောက်တတ်ကြသည်။

[8] - လိင်ကိစ္စနှင့်ပတ်သက်လာလျှင် ကျားမ မခွဲခြား​ပေ။ }

သူက ပြောပြီးသွားသည်နှင့် ရှက်ရွံ့စွာ ပြုံးလိုက်ပြီး “ဒါပြီးတော့ ဒီလိုမျိုး ကျင့်ကြံ​ဆင့်မြင့်တဲ့ ချောမောလှပတဲ့ မမနှစ်ယောက်လည်း ရှိတယ်ဆို​တော့ သူတို့က လှုပ်ရဲမှာမဟုတ်ဘူးလို့ ကျွန်​တော်ထင်တယ်"

လင်းရု​ဖေးက ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။

​မော့​ကျောက်ချိုက်က တက်ကြွသောဆယ်ကျော်သက်တစ်​ယောက်ဖြစ်သည်၊ မုန့်လန်​ရော၏တက်ကြွသောပုံစံနှင့်မတူရုံပေ။ သူက အခြေအနေများကို အဆုံးအဖြတ်ပေးနိုင်စွမ်းရှိပြီး ​ဖောက်သည်များ သ​ဘောကျသည့်အ​ကြောင်းအရများနှင့် သ​ဘောမကျသည့် အကြောင်းအရာများကို အလွန်ရှင်းလင်းစွာ သိနိုင်သည်။ လင်းရု​ဖေးက စိတ်မဝင်စားသည့် အရိပ်အယောင်ကို ဖော်ပြလာပါက ထက်မြက်စွာပင် အခြေအနေကို နားလည်နိုင်ပြီး အကြောင်းအရာကို အမြန်ပြောင်းပစ်လိမ့်မည်ပင်။