အပိုင်း ၁၀၆

Chapter 106
တတိယမင်းသမီး

-------------

နန်းတော်၏မြင့်မားသော ဟင်္သာပြဒါးအနီ​ရောင်တံခါးများမှ ဝင်လိုက်သည်နှင့် တပြိုင်နက် လေထုက ချက်ချင်းပင် တင်းမာလာသည်။ ​ရှေ့သို့ဆက်သွားမည့်သူတို့၏လမ်းကို လက်နက်များနှင့် ​လေးလံ​သောသံချပ်ကာများ ဝတ်ဆင်ထား​သော အစောင့်များက ဝိုင်းရံထားသည်။ ထို့အပြင် လမ်းတစ်လျှောက်တွင် ရထားကို အကြိမ်ပေါင်းများစွာ ရပ်တန့်ခြင်းခံခဲ့ရသော်လည်း ရထားပေါ်ရှိ ရွှမ်ချင်းကိုမြင်ပြီးနောက် သွားခွင့်​ပေးခဲ့သည်။

ရွှမ်ချင်းနှင့် အ​စောင့်တို့၏ အာလာပ သလ္လာပစကား​များကို နား​ထောင်​နေရင်း လင်းရု​​ဖေးက မျက်လုံးမှိတ်ကာ ရထားပေါ်တွင် ထိုင်နေလေသည်။ အစောင့်သည် လက်ရှိအခြေအနေနှင့် ပတ်သက်၍ အလွန်စိုးရိမ်နေပုံရပြီး အစမှအဆုံးအထိ မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ ဘယ်သောအခါမှ ​ပြေလျော့သွားခြင်းမရှိ​ပေ။ ရွှမ်ချင်း၏အမူအရာသည် သိပ်ပြီးမပြောင်းလဲဘဲ လင်းရု​ဖေး သူ့ကို ပထမဆုံးစတွေ့တုန်းကကဲ့သို့ သနားကရုဏာသက်နေတုန်းပင်။

နောက်ဆုံးတွင် သူတို့ လိုရာခရီးကို ရောက်ရှိခဲ့ပြီး တစ်ဖွဲ့လုံး ရထားပေါ်မှ ဆင်းလိုက်ကြသည်။ လင်းရု​ဖေးသည် ခန်းမကြီးထဲသို့ ရွှမ်ချင်း​နောက်မှ လိုက်၀င်သွား​သော​ကြောင့် ဖူဟွားနှင့် ယွီ​ရွေ့တို့သည် အပြင်ဘက်၌ စောင့်ဆိုင်းနေရုံသာတတ်နိုင်၏။

ခန်းမကြီး၏ အတွင်းထဲတွင် လှပပြီးကျက်သ​ရေရှိ​သော အမွှေးနံ့သာများ ထွန်းထားပြီး အဝါရောင်၀တ်စုံဝတ်ထားသည့် အမျိုးသားတစ်​ယောက်သည် စာအုပ်စင်ရှေ့တွင် ထိုင်နေပြီး အနီ​ရောင်ဝတ်စုံဝတ်ထားသည့် အခြားအမျိုးသားတစ်​ယောက်ကို တစ်ခုခု​ပြော​​နေသည်။ ဧည့်သည်အချို့ ဝင်လာသည်ကို မြင်ပြီး စကား​ပြော​နေခြင်းကို ရပ်လိုက်ကြသည်။ ထိုပုဂ္ဂိုလ်သည် တာ့ကျင့်ဧကရာဇ် ပိုင်ကျင့်လွင်ဖြစ်နိုင်သည်။ ပိုင်ကျင့်လွင် ဘေးနားရှိလူသည် လင်းရု​​ဖေး ဖိတ်ခေါ်ချင်သည့် ပိုင်ထျန်း​ရွေ့ပင်ဖြစ်သည်။ ပိုင်ကျင့်လွင်၏မျက်နှာသည် အရမ်းအသက်ကြီးပုံမ​ပေါ်​သော်လည်း အမှန်တကယ်တွင် သူ့နားထင်များ၌ ဆံပင်များဖြူ​နေ​လေပြီ။ မျက်လုံးထောင့်ရှိ အ​ရေးအ​ကြောင်းများက သူ၏အသက်အမှန်ကို ဖော်ပြ​နေသည်။ သို့​သော် သူ့ဘေးနားရှိ ပိုင်ထျန်း​ရွေ့သည် ကျက်သ​ရေရှိသည့် ကိုယ်ဟန်အနေအထား ရှိနေပါသေးသည်။ ရွှမ်ချင်းပြောသည့်အတိုင်းပင် မက်မွန်ပွင့်မျက်လုံးတစ်စုံသည် သူတို့ကို ပြုံးပြနေသည်။ မျက်နှာတစ်ခုတည်းသာ ကြည့်မည်ဆိုလျှင် ထိုပိုင်ထျန်း​ရွေ့သည် ဩဇာအာဏာကြီးမားသည့် လူတစ်​ယောက်နှင့်မတူဘဲ မဆင်မခြင်နှင့် အထိန်းအကွပ်ကင်းမဲ့​သောဓားသမားနှင့် ပိုတူ​ပေသည်။

ညီအကိုနှစ်ယောက်စလုံးသည် အလွန်ကြည့်ကောင်းကြ​ပေ၏။ တစ်​ယောက်သည် ခံ့ညားပြီး တည်ငြိမ်ကာ အခြားတစ်​ယောက်မှာမူ သိမ့်​မွေ့ပြီး ကျက်သ​ရေရှိသည်။ အမှန်တကယ်ပင် သူတို့သည် လူအများ၏ နဂါးနှင့်ဖီးနစ်ပင်။

"နောက်ဆုံးတော့ ဆရာကြီးရွှမ်ချင်း ရောက်လာပြီ"

ပိုင်ထျန်း​ရွေ့က ရယ်မောလိုက်ပြီး "မင်းကို စောင့်နေရတာ ဒီမင်းသားတို့ တော်တော် ဒုက္ခရောက်တယ်"

"​​အော်မီထော်ဖော်"

ရွှမ်ချင်းသည် လက်အုပ်ချီလိုက်ပြီး ပိုင်ထျန်း​ရွေ့ကို လျစ်လျူရှုကာ ပိုင်ကျင့်လွင်ကိုသာ တိုက်ရိုက်ပြောလိုက်သည်။

"ဘုရင်မင်းမြတ် တော်ဝင်မင်းသားတွေနဲ့ မင်းသမီးက အခု ဘယ်မှာလဲ ဒီဘုန်းကြီးက အခုချက်ချင်း သွားကြည့်လိုက်ပါ့မယ်"

ပိုင်ကျင့်လွင်က ပြန်​ဖြေလိုက်သည်။

"သူတို့ ဘေးက အိပ်ခန်းထဲမှာ ရှိတယ်"

ထို့နောက် မတ်တပ်ထရပ်ကာ “ကျန်း မင်းနဲ့လိုက်ခဲ့မယ်"

[ ကျန်း - ငါကိုယ်တော် ]

"​ကောင်းပါပြီ"

ရွှမ်ချင်းက ပြောလိုက်ပြီးသည်နှင့် ရုတ်တရက် သူ့ဘေးတွင် ရပ်နေသော လင်းရု​ဖေးအား ဖိတ်​ခေါ်လိုက်သည်။

" လင်းကုန်းဇီ​ရော သွားကြည့်ချင်လား"

လင်းရု​ဖေးက ခဏမျှ တုံ့ဆိုင်းသွားကာ “အဲဒါ... ...”

၎င်းသည် တော်ဝင်မိသားစု၏ လျှို့ဝှက်ကိစ္စဖြစ်ပြီး သူ့အတွက် ပြင်ပလူအ​နေဖြင့် ပါဝင်ပါတ်သတ်ရန် မကောင်း​ပေ။

လင်းရု​ဖေး ထိုကဲ့သို့တွေးနေစဥ် ဘေးတွင်ထိုင်နေ​သော ပိုင်ထျန်း​ရွေ့သည် ရုတ်တရက်ထပြီး သူ့နံဘေးသို့ လျှောက်လာသည်။ သူသည် လင်းရု​ဖေးကို အသိမိတ်ဆွေများကဲ့သို့ ပြုမူကာ သူ့လက်ကို လင်းရု​ဖေး ပခုံးပေါ် ညင်သာစွာ တင်လိုက်သည်။

သူကပြုံးလိုက်ပြီး : "လင်းကုန်းဇီ စည်းမျဥ်းစည်းကမ်း​တွေနဲ့ ကိုက်ညီနေစရာမလိုပါဘူး ငါတို့ ပိုင်မိသားစုရဲ့ ဆက်ဆံရေးက အရမ်းကောင်းပါတယ် မိသားစုတစ်စုက စကား နှစ်မျိုး မပြောတတ်ဘူး စိတ်ဝင်စားရင် သွားကြည့်လို့ရပါတယ် မထိခိုက်နိုင်ပါဘူး"

ပိုင်ထျန်း​ရွေ့၏တရင်းတနှီး​ပြောသော စကားများကြောင့် လင်းရု​​ဖေး စိတ်ရှုပ်ထွေးသွားသည်။ သို့သော်လည်း လက်ရှိဧကရာဇ် ပိုင်ကျင့်လွင်ကလည်း ခေါင်းညိတ်ကာ သဘောတူလိုက်သည်။

စကားများများပြောပြီး​ပြီဖြစ်သော​ကြောင့် သူသာထပ်ငြင်းနေပါလျှင် လင်းရူဖေးသည် အသိဉာဏ်မရှိ​သူသကဲ့သို့ ဖြစ်​သွားပေလိမ့်မည်။ နောက်ဆုံးတွင် သူ သဘောတူရုံသာတတ်နိုင်​တော့သည်။ သူသည် ရွှမ်ချင်းနှင့် အခြားလူများနောက်မှ လိုက်ကာ အိပ်ခန်းများဆီသို့ လျှောက်သွားလိုက်သည်။

ပိုင်ထျန်း​ရွေ့က လင်းရု​​ဖေးကို စိတ်ဝင်တစားကြည့်ကာ လင်းရု​ဖေး အသက် ဘယ်လောက်ရှိပြီလဲ၊ ခွန်းလွန်ကနေ ဒီကိုရောက်ဖို့ အချိန်ဘယ်လောက်ကြာလဲ၊ ရွှမ်ချင်းနှင့်သူ ဘယ်လိုတွေ့ဆုံခဲ့လဲ အစရှိသကဲ့သို့ ​မေးခွန်းတစ်ခု သို့မဟုတ် နှစ်ခုကို ရံဖန်ရံခါ ​မေးလေသည်။ လင်းရု​ဖေးက ပြန်ဖြေနိုင်သည့်​မေးခွန်းများဆိုလျှင် ပြန်ဖြေပြီး ​​မဖြေနိုင်သည့် ​မေးခွန်းများဆိုလျှင် လင်းရု​ဖေးက မ​ရေမရာ ဖယ်ရှားပြီး ကျော်ခွသွားလိုက်သည်။ ထိုမေးခွန်းမေးခြင်းနှင့် ဖြေဆိုခြင်းသည် စကားစမြည်ပြောခြင်းကဲ့သို့ လုံးဝမခံစားရဘဲ တင်ပြချက်တစ်ခုလိုပင် ခံစားလာရ၏။

အဆုံးတွင် သူ့ဘေးနားရှိ ရွှမ်ချင်းသည် သည်းမခံနိုင်တော့ပေ။ လင်းရု​​ဖေးသည် ခံစားလွယ်ပြီး တိုက်ပွဲများစွာတွင် အ​တွေ့အကြုံရှိ​ပြီး ယခု အိမ်​ပြန်လာသည့် ​ခြေသလုံးအိမ်တိုင်သမားဖြစ်သူ ပိုင်ထျန်း​ရွေ့နှင့် ပတ်သက်၍ လင်းရု​ဖေး ဘာမျှမလုပ်နိုင်ကြောင်း သူသိသည်။ သူသည် ပါးစပ်ကို ဟလိုက်ပြီး လင်းရု​ဖေးသည် လင်းမိသားစု၏ နှလုံးသည်းညှာ​လေးဖြစ်​သော​ကြောင့် ပိုဂရုစိုက်​ပေးရန် ပိုင်ထျန်း​ရွေ့ကို ​ပြောလိုက်သည်။ သူသာ လင်းပျန့်ယွီကို ဆင့်ခေါ်လိုက်လျှင် တန့်ရှောင်မြို့တစ်ခုလုံး ဒုက္ခရောက်သွားနိုင်ကြောင်းကိုပါ အသားပေးပြောလိုက်သည်။

ပိုင်ထျန်း​ရွေ့က စုတ်သတ်လိုက်ပြီး "ရွှမ်ချင်း မင်းမှားနေပြီ ​​ငါက လင်းကုန်းဇီနဲ့ စကားစမြည်ပြောနေရုံပဲ ဘာလို့ မင်းက အရမ်းစိတ်တိုနေရတာလဲ"

ရွှမ်ချင်းသည် သူ့ကို မျက်ဆံလှန်ပြလုနီးပါးပင်။

"လင်းကုန်းဇီက စိတ်ခံစားလွယ်တာ​ကြောင့် အရှက်မဲ့တဲ့ပုံစံကို ဆက်ပြီး လျှောက်ပြနေနဲ့တော့"

ပိုင်ထျန်း​ရွေ့က သက်ပြင်းရှည်ကြီးထုတ်လိုက်ပြီး အထီးကျန်ဆန်သည့်ပုံဟန်ဆောင်လိုက်သော်လည်း မျက်စိတစ်မှိတ်အတွင်းမှာပင် သူ့မျက်နှာ​ပေါ်တွင် အပြုံးတစ်ဖန်ပြန်ပေါ်လာပြီး ကြုံရာကျပန်းအရာတွေအကြောင်း လင်းရု​​ဖေးနှင့် ဆက်ပြောနေပြန်သည်။

လင်းရု​​ဖေးသည် သဘောသဘာဝအရ နူးညံ့သိမ်မွေ့တတ်သူဖြစ်သဖြင့် စိတ်မရှည်ဖြစ်ခြင်းမျိုးကို မခံစားရပေ။ လင်းရု​ဖေးသည် သူ့မေးခွန်းများကို လမ်းတစ်​လျှောက်ဖြေဆိုလာပြီး အိပ်ခန်းအဝင်ပေါက်ကို ရောက်​သောအခါ ပိုင်ထျန်း​ရွေ့က သူ့အသံကို ရုတ်တရပ် ရပ်လိုက်ပြီး အလေးအနက်ပုံစံဖြစ်သွားသည်။

ဤလမ်းတစ်​လျှေက်တွင် ပိုင်ကျင့်လွင်သည် အစမှအဆုံးထိ စကားတစ်ခွန်းမျှ မပြောခဲ့ပေ။ တံခါးဖွင့်ရန် သူ့လက်အောက်ငယ်သားများကို အချက်ပြပြီး အခန်းထဲသို့ ပထမဆုံး ခြေလှမ်း လှမ်း၀င်လိုက်၏။

အခန်းကို အတွင်းရော အပြင်ကပါ စစ်သားများက စောင့်ကြပ်ထားသည်။ ထိုင်ခုံရှည်အိပ်ယာတစ်ခုကိုပင် တင်းမာသော မျက်နှာထားရှိသည့် အစောင့်နှစ်ယောက်က စောင့်ကြပ်ထားသည်။ သူတို့သည် အုပ်စုလိုက် ဝင်လာသည်ကို မြင်လိုက်ရမှသာ ဖြည်းဖြည်းချင်း ​နောက်ပြန်ဆုတ်သွားသည်။

ဤနေရာသည် ခြင်များပင် မပျံနိုင်​လောက်အောင် တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ​စောင့်ကြပ်ခံထားရသည်။ ထို့အပြင် ပိုင်ထျန်း​ရွေ့ကဲ့သို့ အဋ္ဌမအဆကျင့်ကြံသူ တစ်ဦးပင် ​စောင့်ကြည့်နေချိန်တွင် တစ်စုံတစ်ရာ မည်ကဲ့သို့ မှားယွင်းနိုင်မည်နည်း။ ဤမေးခွန်းသည် လင်းရုဖေး၏ စိတ်ထဲသို့ ရုတ်တရက် ဝင်​ရောက်လာသည်။

ထို့နောက် သူ အခန်းထဲကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။ မနီးမဝေး ကုတင်ပေါ်တွင် ဝတ်စုံရှည်နှင့်လှပသော မိန်းမပျို​လေးတစ်ဦးသည် အိပ်​ပျော်​နေသည်။

ရွှမ်ချင်းသည် လေးနက်သောအမူအရာဖြင့် လျှောက်သွားပြီး ဂရုတစိုက်စစ်ဆေးပြီးနောက် “အရှင်မင်းသမီး မေ့မြောနေတာ ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ"

"သုံးဆယ့်လေးရက် ရှိပြီ" ပိုင်ထျန်း​ရွေ့က ပြန်ဖြေသည်။

"ကိုယ်တော်ကို အသေးစိတ်ပြောပြ​ပေးပါ" ရွှမ်ချင်း ထပ်ပြောလိုက်သည်။

"ပြီးခဲ့တဲ့လရဲ့ ငါးရက်မြောက်နေ့မှာ"

ပိုင်ထျန်း​ရွေ့က စတင်​ပြောပြလာသည်။

“အစက သူမအဖေရဲ့နောက်ကွယ်မှာ ကစားဖို့ မော့မော့က အ​စေခံတချို့ကို နန်းတော်ထဲက ခေါ်သွားချင်ပေမယ့် အပြင်မထွက်ခင်မှာ သူမကို ရှာတွေ့သွားပြီး အတင်းအကြပ် ပြန်​ခေါ်သွားခံခဲ့ရတယ်”

သူသည် ကုတင်ပေါ်တွင် အချိန်အတော်ကြာ သတိလစ်နေ​သော မိန်းကလေးကို ကြည့်ပြီး ဆက်​ပြောလာသည်။

“အဲဒီနောက်မှာတော့ ဘယ်မှာမှ ရှာမတွေ့တော့ဘဲ ပြန်တွေ့တဲ့ အချိန်မှာ သတိလစ်နေပြီ"

"သူမကို ဘယ်မှာတွေ့ခဲ့တာလဲ" ရွှမ်ချင်းက မေးလိုက်သည်။

"ဧကရာဇ်ဥယျာဉ်ထဲက ဇီးသီးပင်အောက်မှာ"

ပိုင်ထျန်း​ရွေ့သည် ကုတင်အစွန်းမှာထိုင်ပြီး မင်းသမီးလေး၏ဆံပင်ကို သပ်တင်​ပေးလိုက်သည်။

သို့သော် သူ့အသံက အနည်းငယ်အေးစက်နေပြီး “သူမကိုရှာ​တွေ့တဲ့အချိန်မှာ အ​စေခံမိန်းက​လေးက သူ့ဘေးနားမှာပဲ သေနေပြီ... ..."

ရွှမ်ချင်းသည် မျက်ခုံးကို တွန့်လိုက်ပြီး “အဲဒီနောက်ပိုင်းကိစ္စတွေကို အသေးစိတ်ပြောပြ​ပေး"

ထို့​နောက် ပိုင်ထျန်း​ရွေ့သည် မော့မော့ဟု ချစ်စနိုးအမည်ရ​သော တတိယမင်းသမီးလေး မေ့မြောသွားပြီးနောက် ဖြစ်ပျက်ခဲ့သည်များကို ပြောပြခဲ့၏။

ထိုအချိန်တုန်းက မော့မော့ကို သစ္စာဖောက်တစ်ဦးမှ သတ်ဖြတ်ပြီး အမည်မသိအဆိပ်ဖြင့် အဆိပ်ခတ်ခံလိုက်ရသည်ဟု ထင်ခဲ့ကြသောကြောင့် နန်းတော်တစ်ခုလုံး သံသယဖြစ်ဖွယ်လူများကို ရှာဖွေခဲ့ကြသည်။ သို့​သော် သူတို့ ရှာ​ဖွေနေတုန်းမှာပင် တခြားမင်းသားများသည်လည်း ဒုက္ခရောက်နေခဲ့သည်ကို မည်သူသိမည်နည်း။ ပထမအဖြစ်အပျက်သည် ဒုတိယမင်းသားဖြစ်သည်။

သူသည်သူ့အိမ်​တော်တွင် အနားယူနေသော်လည်း ရုတ်တရက် ညလယ်တွင် သူ့အိမ်​တော်ထဲသို့ တစ်စုံတစ်ခု ကျူး​ကျော်ဝင်​ရောက်လာကာ သူသည် အိပ်ရာထဲတွင် အရှင်လတ်လတ် လည်ပင်းညှစ်ခံရလုနီးပါး ဖြစ်ခဲ့သည်။ ကံကောင်းထောက်မစွာပင် မီးခွက်ကိုင်ကာ ဖြတ်သွားသော အစေခံတစ်ဦးသည် အခန်းတွင်း ဆူပူသံကိုကြား၍ ပြေးဝင်သွားကာ မင်းသားကို ကယ်တင်နိုင်ခဲ့သည်။ သို့​သော် မင်းသားရော အ​စေခံပါ ကျူးလွန်သူ၏ မျက်နှာကို မမြင်ခဲ့ကြ​ပေ။

နန်းတော်တစ်ခုလုံး ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်သွားကာ ဧကရာဇ်မင်းသည် မင်းသမီးများနှင့် မင်းသားအားလုံးကို စောင့်ကြည့်ရန် ​နောက်ထပ်အစောင့်အကြပ်များ စေလွှတ်ခဲ့သည်။

သို့​သော် ထိုသို့ပြုလုပ်ထား​သည်​တောင်မှ တစ်စုံတစ်ရာသည် ဖြစ်ပျက်နေတုန်းပင်။

အငယ်ဆုံး ဆဋ္ဌမမြောက်မင်းသားလေးသည် ညဘက် ရေချိုးနေစဉ် သူ့​နောက်မှ လူတစ်ဦးသည် ရုတ်တရက် ပေါ်လာပြီး ခေါင်းကို ရေကန်ထဲသို့ ဖိခြင်းခံခဲ့ရသည်။ ရေကန်တွင် ရေနည်းနည်းသာရှိပြီး ကျိုးကြောင်းဆီလျော်စွာ ပြောရလျှင် အန္တရာယ်မဖြစ်နိုင်သော်လည်း ထိုသို့သောဖြစ်ရပ်မျိုးကို မည်သူမျှ မမျှော်လင့်ထားပေ။ ဆဋ္ဌမမင်းသားသည် အစွမ်းကုန်ရုန်းကန်ပြီး သူ့ဘေးတွင် ထားရှိသော ကြေးမှန်ကို ခေါက်လိုက်သည်။ ယင်းကြောင့် ရေနစ်သေဆုံးခြင်းမှ ကယ်ဆယ်ရန် ရောက်ရှိလာသော အစောင့်များကို သတိပေးနိုင်ခဲ့သည်။

သို့​သော် အစောင့်များ၏အဆိုအရ အိမ်​တော်ထဲတွင် ဆဋ္ဌမမင်းသားလေးကိုသာ တွေ့ရပြီး လူသတ်သမား မပြောနှင့် သူ့နောက်တွင် မည်သည့်အရာမျှ ရှိမ​နေ​ပေ။

တစ်ကြိမ်သာဖြစ်လျှင် တိုက်ဆိုင်မှုဟု ​ပြော၍ရနိုင်သည်။ သို့သော်လည်း မတော်တဆမှုများသည် တစ်ခုပြီးတစ်ခု ဖြစ်ပွားလာသည်နှင့်အမျှ မည်သူမျှ မိမိကိုယ်ကို လှည့်စား၍မရနိုင်​တော့ပေ။ ​တော်ဝင်မျိုးနွယ် အ​မွေဆက်ခံသူများအ​ပေါ် တိုက်ခိုက်လိုသည့် တစ်စုံ​တစ်​ယောက်ရှိ​နေသည်မှာ ဧကန်မုချပင်။

သို့သော် သူတို့ မည်သို့ပင် ရှာဖွေခဲ့ပါစေ ထိုအရာ၏ အထောက်အထား အနည်းငယ်ကိုမျှ ရှာမတွေ့ခဲ့​ပေ။ အဆင့်ရှစ်ကျင့်ကြံသူ၊ အားကောင်းသည့် ပိုင်ထျန်း​ရွေ့ပင်လျှင် အလှပြထားသည့် အဆင်တန်ဆာတစ်ခုကဲ့သို့ပင် ဖြစ်လာပုံရပြီး သဲလွန်စတစ်ခုမျှပင် မရှာနိုင်ခဲ့ပေ။

စိတ်ပျက်အားငယ်စွာဖြင့် သူတို့သည် ရွှမ်ချင်းကို လာ​ရောက်ရန် တောင်းဆိုခဲ့ရသည်။ သူတို့ကို ကူညီ​ပေးရန် ရွှမ်ချင်းကို အလိုရှိကြပေ၏။

ပိုင်ထျန်း​ရွေ့၏ဖော်ပြချက်ကို နားထောင်ပြီးနောက် ရွှမ်ချင်းသည် ကျန်​နေသည့်မင်းသားများနှင့် မင်းသမီးများ ဘယ်မှာရှိသနည်းဟု မေးလိုက်သည်။

“အစတုန်းကတော့ သူတို့ကို အကုန်အတူတူစုရုံးထားပြီး ကာကွယ်​ပေးချင်ခဲ့တယ်”

ပိုင်ထျန်း​ရွေ့ကဆက်၍ဆိုသည်။

"ဒါပေမယ့် လွန်ခဲ့တဲ့ ရက်အနည်းငယ်က နောက်ထပ် မတော်တဆမှုတစ်ခု ဖြစ်လိမ့်မယ်လို့ ဘယ်သူကထင်မှာလဲ"

ရွှမ်ချင်းက ​မေးလိုက်သည်။

“သွေးစွန်းနေတဲ့ လက်ဗွေရာ​တွေလား"

"ဟုတ်တယ်"

ပိုင်ထျန်း​ရွေ့က လေးနက်သော အသံဖြင့် ပြန်​ဖြေသည်။

"အရှင်မင်းမြတ်ရဲ့အိပ်ခန်းထဲမှာ သွေးစွန်းနေတဲ့ လက်ဗွေရာတွေ တန်းစီရှိနေတယ် အဲဒီအချိန်တုန်းက ငါ ဘေးအခန်းမှာ ရှိနေ​ပေမဲ့ ဘာမှ မခံစားမိခဲ့ဘူး"

ရွှမ်ချင်းသည် လေးလေးနက်နက် တွေးပြီး "အဲဒါပြီး​တော့​ရော ဘာဆက်ဖြစ်​သေးလဲ"

"​နောက်ပြီး​တော့လား"

ပိုင်ထျန်း​ရွေ့သည် သူ့လက်တွေကို ဖြန့်ပြီး "အဲ့ဒါပြီး​တော့ ငါ အများကြီး မကူညီနိုင်ဘူးဆိုတာ သိလိုက်ရတယ် နန်းတော်ထဲမှာ ပုန်းနေတဲ့ ကောင်လေးတချို့ကို အိမ်ပြန်ဖို့ မောင်းထုတ်ရုံပဲ တတ်နိုင်ခဲ့တယ်"

ကံကောင်းထောက်မစွာ အရှင်မင်းမြတ်၌ ကြီးကြီးမားမား ဖြစ်ပျက်ခဲ့တာ တစ်ခုမှမရှိခဲ့​ပေ။ မဟုတ်ပါလျှင် အမှန်တကယ် ပြဿနာဖြစ်သွားပေလိမ့်မည်။

ဧကရာဇ်၏ထီးနန်းဆက်ခံမည့်သူများသည် မင်းသမီးနှစ်ပါးနှင့် မင်းသားလေးပါး၊ စုစုပေါင်း ခြောက်ဦးရှိသည်။ ထို့အပြင် ယခုအချိန်တွင် သူတို့ထဲမှသုံးဦးသည် မတော်တဆမှုများနှင့် ကြုံလာရ​သော​ကြောင့် ဧကရာဇ်က မည်ကဲ့သို့ စိတ်မပူဘဲ ​နေနိုင်မည်နည်း။

“အဲဒီအရာက သဲလွန်စမရှိဘဲ ​ပေါ်ထွက်လာတတ်တာ​ကြောင့် တကယ့်ကို ဒုက္ခ​ရောက်​စေတယ်”

ပိုင်ထျန်း​ရွေ့ကဆက်ပြီး “ဒီတော့...ဆရာကြီးရွှမ်ချင်းကို နည်းနည်းလောက် ဒုက္ခရောက်အောင် လုပ်ရမှာပေါ့"

ရွှမ်ချင်းသည် မျက်လုံးများကို အနည်းငယ်မှိတ်လိုက်ပြီး တစ်ခုခုကို တွေးနေပုံရသည်။

လင်းရု​ဖေးက ကုတင်ပေါ်ရှိ သတိလစ်နေသော မင်းသမီးကို ကြည့်ပြီး ရုတ်တရက် ​ပြောလိုက်သည်။

"ကျွန်​တော့်မှာ မေးစရာရှိတယ် မေးသင့်လား မမေးသင့်လားဆိုတာ​တော့ ကျွန်တော် မသိဘူး"

"ကျေးဇူးပြုပြီး ပြောပါ လင်းကုန်းဇီ"

ပိုင်ကျင့်လွင်က ပြောလိုက်သည်။

"အရှင်မင်းသမီးကို ဘာအရာက ထိခိုက်စေတာလဲ ဘာလို့ အဲဒါကို 'အရာဝတ္ထု' လို့ ခေါ်တာလဲ"

လင်းရု​ဖေးသည် အလွန်ထူးဆန်း​နေသည်ဟု ခံစားမိသည်။ သာမာန်အခြေအနေအရ ပြစ်မှုကျူးလွန်သူလို့ မခေါ်သင့်ဘူးလား။ ယခု သူတို့ပြောနေကြသည့်အတိုင်းဆို ရည်ညွှန်းဦးတည်သည့် နည်းလမ်းသည်လည်း ပြောင်းလဲသွား​ပေပြီ။

ပိုင်ကျင့်လွင်၏မျက်လုံးများ မည်း​မှောင်သွားပြီး စကားမ​ပြောမီ ခဏလောက် ငြိမ်သက်သွားသည်။

"ဘာလို့လဲဆိုတော့ အဲဒါကို ဘယ်လူသားကမှ လုပ်နိုင်မှာမဟုတ်ဘူး"

“အဲဒါက အတိအကျ မှန်တာ​တော့မဟုတ်ဘူး”

ရွှမ်ချင်းသည် သူ့လက်ကို ဝှေ့ယမ်းလိုက်ပြီး "ကမ္ဘာ​ပေါ်မှာ ထူးဆန်းတာတစ်ခုမှ မရှိဘူး ပြီး​တော့ အဲဒါကို လုပ်နိုင်တဲ့လူ နှစ်ယောက် သုံးယောက်လောက်ကို ငါရေတွက်လို့ရတယ်"

"ဥပမာအ​နေနဲ့ဆိုရင်​ရော" ပိုင်ကျင့်လွင်က မေးလိုက်သည်။

ရွှမ်ချင်းသည် လင်းရု​ဖေးကိုကြည့်ပြီး "ခွန်းလွန်မိသားစုရဲ့ လင်းပျန့်ယွီ ယွီနန်ဟယ့်မိသားစု ဟယ့်ရှဲ့ယိ နန်ယင်းဘုရား​ကျောင်းက ညီအစ်ကို တချို့လည်း ရှိသေးတယ်... ...ဒါပေမယ့် သူတို့ကို ထည့်ပြော​နေဖို့​တော့ မထိုက်တန်ပါဘူး"

"ဒါပေမယ့် သူတို့က တာ့ကျင့်မှာ ရှိမ​နေဘူး​လေ"

ပိုင်ထျန်း​ရွေ့သည် အေးစက်စွာ အငြင်းစကားဆိုလိုက်ပြီး “ဒါ့အပြင် ငါက ဒီမှာ ရှိနေသေးတယ် သူတို့လာမယ်ဆိုရင် ငါသေချာပေါက် သိတယ်"

ရွှမ်ချင်းသည် အငြင်းစကားကို စိတ်မဆိုးဘဲ ခေါင်းခါပြပြီး "ကျွန်တော်က ဒီလိုလုပ်နိုင်တဲ့သူကို ဥပမာတစ်ခုအ​နေနဲ့ ​ပြောပြပေးတာပါ"

ပိုင်ထျန်း​ရွေ့က လက်ပိုက်ပြီး ပြုံးလိုက်သည်။ ထိုအပြုံးသည် အလွန်တောက်ပနေသော်လည်း ရွှမ်ချင်းသည် သက်ပြင်းချကာ ခေါင်းခါလိုက်ပြီး 'ထျန်း​ရွေ့ ထျန်း​ရွေ့ ငါ့ကို စိတ်ဆိုးဖို့အတွက် အလျင်စလိုမလုပ်နဲ့ ဒါကို အရင်ရှင်းရအောင် ဒါဆို မင်းစိတ်ဆိုးဖို့ အချိန်မနှောင်းသေးဘူး'

သူသည် ဤမင်းသားအကြောင်းကို အလွန်ရှင်းလင်းစွာ သိပြီး တစ်ချက်ကြည့်ရုံနှင့်တင် သူ ​သေချာ​ပေါက် မပျော်မရွှင်ဖြစ်​နေပြီဆိုတာကို သူ သိပေသည်။

ပိုင်ထျန်း​ရွေ့က ထိုစကားကိုကြား​သောအခါ သူ၏မျက်လုံးများကို ​မှေးကျဥ်းလိုက်ပြီး စကားမပြော​တော့​ပေ။ သူသည် ဖိတ်ခေါ်သည့်အမူအရာနှင့် သူ့လက်ကို ရွှမ်ချင်းဆီ ဖြန့်လိုက်သည်။

ပိုင်ကျင့်လွင်သည် မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်ပြီး “ထျန်း​ရွေ့ ဆရာကြီးကို မ​လေးမစား မလုပ်နဲ့"

ရွှမ်ချင်းသည် စိတ်မဝင်စားစွာ ​ပြောလာသည်။

"ပြဿနာမရှိပါဘူး ပြဿနာမရှိပါဘူး"

သူက ခေါင်းလှည့်ပြီး တတိယမင်းသမီးကို ​ပြောလိုက်သည်။ "တောင်းပန်ပါတယ်[1]"

ထို့နောက် သူသည် ငုံ့၍ မင်းသမီး၏ လက်ကောက်ဝတ်ကို ဆွဲယူလိုက်ပြီး သူမ၏ သွေးခုန်နှုန်းကို စမ်းသပ်လိုက်သည်။

[1] - ဆိုရရင် ဤနေရာတွင် စော်ကားမှုအတွက် တောင်းပန်ရခြင်းမှာ တရုတ်ယဉ်ကျေးမှုတွင် ယောက်ျားလေးများနှင့် မိန်းကလေးများသည် တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး ထိကိုင်ချင်သလိုထိကိုင်၍မရ​သောကြောင့် ဖြစ်သည်။

လင်းရု​ဖေးသည် ဤအချိန်ကို အခွင့်ကောင်းယူပြီး အခန်းတွင်းရှိ ပရိဘောဂများအားလုံးကို ကြည့်ရှု့စစ်​ဆေးလိုက်သည်။ ဖြစ်နိုင်သည်မှာ အခန်းထဲတွင် လူများ ပုန်းနေမည်ကို ကြောက်ရွံ့သောကြောင့် ပရိဘောဂများအားလုံးကို အပြင်ရွှေ့လိုက်ပြီး ချည်​ချောအထည်နှင့် ခင်းထား​သည့် ပျော့ပျောင်းသော အိပ်ရာတစ်ခုသာ ကျန်ရှိတော့သည်။ ပြတင်းပေါက်များ ပိတ်ထားပြီး အခန်းတွင်းရှိ အလင်းရင်းမြစ်သည် အလွန်ကောင်းမွန်မ​နေ​ပေ။ ကံကောင်းထောက်မစွာဖြင့် ထောင့်များတွင် ဖယောင်းတိုင်များစွာထွန်းထားသောကြောင့် အလွန်မှောင်​နေခြင်း မဟုတ်​ပေ။ အခန်းအတွင်းရော အပြင်မှာပါ အစောင့်များတစ်ဒါဇင်ကျော် ​စောင့်ကြပ်ထားသည်။ သူ့ဒုတိယအစ်ကိုကဲ့သို့ ကျင့်ကြံဆင့်ရှိသည့် ဓားသမားတစ်ယောက်အတွက်တောင် မင်းသမီးလေးကို မည်သူ့ကိုမျှ အသိမပေးဘဲ တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်နှင့် သတ်ပစ်ရန်ဆိုသည်မှာ လွယ်ကူသည့်အလုပ်တစ်ခုတော့ မဟုတ်​ပေ။

' ဒါဆို ဘယ်သူဖြစ်နိုင်မလဲ... ပြီး​တော့ ကုရွှမ်းတု လိုအပ်သောအရာနှင့် ပတ်သက်မှုရှိလား '

လင်းရု​​ဖေးတစ်ယောက် တွေး​တောနေစဉ်တွင် "ထူးဆန်းတယ်" ဟူ​သော ရွှမ်ချင်း၏အသံကို ကြားလိုက်ရသည်။

"ဘာထူးဆန်းတာလဲ" ပိုင်ထျန်း​ရွေ့ မေးလိုက်သည်။

"မင်းသမီးလေးရဲ့ ဝိညာဉ်က နဂိုအတိုင်းပဲ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ထဲက သွေးပြန်ကြောတွေက ပုံမှန်စီးဆင်းနေပြီး ထူးဆန်းတဲ့ အဆိပ်လည်း မရှိဘူး"

ရွှမ်ချင်းသည် မျက်တောင်ခတ်လိုက်ပြီး "သူမသာ သတိ​မေ့နေတာမဟုတ်ရင် သာမာန်လူတစ်ယောက်လိုပဲလို့ ပြောလို့ရတယ်"

"အဆိပ်မရှိဘူးလား"

ပိုင်ထျန်း​ရွေ့က မျက်ခုံးပင့်လိုက်ပြီး "သေချာလို့လား"

ရွှမ်ချင်းက အခိုင်အမာ ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။

"ဒါဆို သူဘာလို့ အိပ်နေတာလဲ"

ပိုင်ကျင့်လွင်သည် သူ့သမီးလေးကို အတော်ချစ်ပုံရပြီး သူ့လေသံသည် အနည်းငယ် စိတ်ဒုက္ခ​ရောက်​နေပုံ​ပေါ်၏။

ရွှမ်ချင်းက ပြန်စဥ်းစားလိုက်ပြီး “ဒါကို​တော့ လောလောဆယ် မပြောနိုင်သေးဘူး အခြားထိခိုက်ထားတဲ့ မင်းသားတွေရော ဒီမှာရှိလား"

"သူတို့အားလုံးက ဘေးအခန်းမှာရှိတယ်"

ပိုင်ထျန်း​ရွေ့က ဖြေလိုက်သည်။

"ဒါဆို သွားကြည့်ရအောင်" ရွှမ်ချင်း လှည့်ထွက်သွားသည်။

လင်းရု​ဖေးလည်း လိုက်သွားနေရင်းမှ မင်းသမီးလေးကို တစ်ချက်လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ မင်းသမီးလေးသည် ရိုးရိုးအိပ်​ပျော်နေသကဲ့သို့ ပျော့ပျောင်းသော ကုတင်ပေါ်တွင် လဲလျောင်းနေသည်။ သူမ၏ မျက်နှာသည် သာမန်လူများနှင့် ကွာခြားခြင်းမရှိ​ပေ။ ဖြူဖျော့သော သူ့မျက်နှာနှင့်ယှဉ်လျှင် ပို၍ပင် ပန်းနုရောင် သန်းနေသည်။ ရွှမ်ချင်း​ပြောသည်မှာ မှန်သည်။ မင်းသမီးလေးသာ မေ့မြော​နေသည်ဟု သူတို့မပြောလျှင် သူမသည် မတော်တဆထိခိုက်မိသည်ဟု မည်သူမျှ ထင်မိမည်မဟုတ်​ပေ။

ယခုကိစ္စတွင် တတိယမင်းသမီးလေးသည် အတိအကျ ဘာဖြစ်သွားခဲ့တာလဲ... ...။

___

Translated By IQ-Team.