အပိုင်း ၁၀၉

Chapter 109



ရွှမ်ချင်းသည် ခါးသက်စွာ ပြုံးလိုက်ပြီး "နောက်ဆုံး လင်းကုန်းဇီ နောက်ပြောင်​နေတာမဟုတ်ရင် အဲဒီအရာက မနေ့ညက တည်းခိုခန်းကို ရောက်လာတယ် ဒါ​ပေမဲ့ ကျွန်တော်က လင်းကုန်းဇီရဲ့ ​ဘေးကပ်လျှက်အခန်းမှာရှိ​နေပြီး အဲဒီအရာရဲ့အသက်ရှူသံကိုတောင် မခံစားခဲ့ရဘူး ဒါ​ကြောင့်... ...လင်းကုန်းဇီကို မကာကွယ်နိုင်မှာ ကျွန်တော် စိုးရိမ်မိတယ်"

လင်းရု​ဖေးက သူ့အရှေ့ရှိ လက်ဖက်ရည်ခွက်ကို အ​ပျော်သ​ဘောဖြင့် ပွတ်သပ်လိုက်ပြီး "ဆရာကြီးရွှမ်ချင်းက ဘာလို့ ရုတ်တရက် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယုံကြည်မှုမရှိ​ရတော့တာလဲ"

ရွှမ်ချင်းက ပြန်​ဖြေလိုက်သည်။

"လင်းကုန်းဇီကို ဆက်နေဖို့ အကြံပေးသေးတယ် ဆိုရင်တော့ ဒါဟာ ယုံကြည်မှုရှိတာမဟုတ်ဘဲ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုအထင်ကြီးလွန်းတာဖြစ်သွားပြီ"

သူက သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်ပြီး “နောက်ဆုံး​တော့ လူ့အသက်ဆိုတာ ကမ္ဘာပေါ်မှာ ပျက်စီးကျိုးပဲ့ဖို့ အလွယ်ကူဆုံး​သောအရာပဲ"

လင်းရု​ဖေးက ထုံးစံအတိုင်း ​မေးမြန်းလိုက်သည်။

"ဒါဆို ဆရာကြီးရွှမ်ချင်းကိုယ်တိုင်က​ရော မကြောက်ဘူးလား"

ရွှမ်ချင်းကဆိုသည်။

"ဒီဆရာတော်ရဲ့ဘဝက ဘာမှတန်ဖိုးမရှိပါဘူး"

လင်းရု​ဖေး၏ အကြည့်များက ​တောက်လောင်သွားသည်။

“သာမန်ဘုန်းကြီးတွေရဲ့ ဘဝတွေက သိပ်ပြီးတန်ဖိုးမရှိမှာကို ကျွန်​တော်​ကြောက်​ပေမဲ့ နန်ယင်းဘုရားကျောင်းက ဘုန်း​တော်ကြီးတွေက သာမာန်ဘုန်းကြီးတွေနဲ့ ဘယ်လိုလုပ်ယှဉ်နိုင်မှာလဲ"


ရွှမ်ချင်း၏အမူအရာသည် အနည်းငယ်အားကိုးရာမဲ့ ဖြစ်သွားသည်။ ဤမျှအန္တရာယ်ကင်းပုံရသော လင်းကုန်းဇီသည် အလေးအနက်ပြောလာသောအခါတွင် လူများအတွက် ပြန်လည်​ချေပ​ပြောဆိုရန် အ​တော်​လေး ခက်ခဲသွား​အောင် လုပ်နိုင်သည်အထိ ဤမျှလောက် သွက်လက်စွာ​ပြောဆိုတတ်လိမ့်မည်ဟု သူ မမျှော်လင့်ထား​ပေ။

လင်းရု​​ဖေးက ဆက်လက်၍ "ပြီး​တော့ ဆရာကြီးရွှမ်ချင်းက မနေ့ညက ဖြစ်ပျက်ခဲ့တဲ့အ​ကြောင်း​တွေကို မမေးဘဲ ကျွန်​တော့်ကို ဒီအတိုင်း ပြန်ခွင့်ပြုလိုက်ရင် အဓိက သဲလွန်စ​တွေ ပျောက်သွားမှာ မစိုးရိမ်ဘူးလား"

ရွှမ်ချင်းသည် ​အော်မီ​ထော်​ဖော်ဟု ရေရွတ်လိုက်ပြီး မနေ့ညက အဖြစ်အပျက်အသေးစိတ်ကို ပြောပြရန် လင်းရု​ဖေးအား အနှောင့်အယှက်​ပေးရတော့သည်။

ထို့နောက် လင်းရု​ဖေးသည် သူတိုက်ခိုက်ခံရသည့်အ​ကြောင်းနှင့် သူအဖိခံထားရပြီး အသတ်ခံရခါနီးတွင် ပြတင်း​ပေါက်အပြင်ဘက်ရှိ ကောင်းကင်ဘုံအုပ်ချုပ်သူ ဘုရားကျောင်း၏ ရုတ်တရက် မီးလောင်မှု​ကြောင့် လွတ်​မြောက်ခဲ့ရ​ကြောင်း အဖြစ်အပျက်များကို ပြောပြလိုက်၏။

သူက ရွှမ်ချင်းအား အဖြစ်အပျက်အ​ကြောင်းကို အသေအချာ ပြောပြလိုက်သည်။ သို့သော် ထိုအရာ ​ရည်ညွှန်း​ပြောဆိုခဲ့​သော “ကောင်းကင်ဘုံအုပ်ချုပ်သူ” ဆို​သောစကားကိုမူ တမင်တကာ ချန်လှပ်ထားလိုက်သည်။ အကြောင်းတစ်ခုခုကြောင့် ဤစကားစုသည် အခြားသူများအား မသိစေခြင်းသည် ပိုကောင်းသည်ဟု သူအမြဲတမ်း ခံစားမိသည်။ အတွင်းထဲမှာ ကြောက်စရာကောင်းသည့် အရာတစ်ခု ဖုံးကွယ်ထားပုံရ​သော်လည်း ၎င်းအရာနှင့်ပတ်သက်၍ လင်းရု​ဖေးတွင် သဲလွန်စမရှိသေး​ပေ။

ရွှမ်ချင်းက မေးလိုက်သည်။

"ကောင်းကင်ဘုံအုပ်ချုပ်သူဘုရား​ကျောင်း မီးလောင်သွားပြီးနောက် အဲဒီအရာက ပျောက်သွားတယ်​ပေါ့"

“ဟုတ်တယ်” လင်းရု​ဖေးက ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။

“ထူးဆန်းတယ်”

ရွှမ်ချင်းသည် ၎င်းအရာကို သေချာစဉ်းစားနေပြီး “အဲဒီအရာက ဘာကို ကြောက်​နေတာလဲ... ..."

' ကောင်းကင်ဘုံအုပ်ချုပ်သူကို ကြောက်လျှင် တန့်ရှောင်မြို့တွင် ကောင်းကင်ဘုံအုပ်ချုပ်သူ၏ဘုရားကျောင်းများနှင့် ရုပ်ပွားတော်များ အများကြီးရှိ​ပေ၏၊ အဲဒီအရာက ဘာလို့ အစတုန်းက မကြောက်ရတာလဲ...

သို့သော် ကောင်းကင်ဘုံအုပ်ချုပ်သူကို မကြောက်လျှင် ကောင်းကင်ဘုံအုပ်ချုပ်သူ၏ဘုရား​ကျောင်း မီးလောင်​သောအခါ အဘယ်​ကြောင့် လင်းရူဖေးရဲ့အသက်ကို ချမ်းသာခွင့်ပေးခဲ့ပြီး ရုတ်တရက် ထွက်သွားခဲ့သနည်း...။ '

ရွှမ်ချင်းသည် မျက်လုံးများကို မှိတ်ထားပြီး တစ်ခုခုကို တွေးနေပုံပင်။

အခြားတစ်ဖက်တွင် လင်းရုဖေးသည် နံဘေးတွင်ထိုင်ကာ လက်ဖက်ရည်ကို ဖြည်းညှင်းစွာ တစ်ငုံချင်း​သောက်နေသည်။

အချိန်ကာလတစ်ခုကုန်လွန်လာသည်နှင့်အမျှ နှစ်ယောက်သား တိတ်ဆိတ်နေကြသော်လည်း မကြာမီတွင် တည်းခို​ဆောင်အပြင်ဘက်တွင် နန်းတော်မှနောက်ထပ်ရထားတစ်စင်း​ရောက်လာပြီး နန်းတော်သို့ အခစားဝင်ရောက်ရန် ဘုရင်မင်းမြတ်က ပန်ကြားလိုက်သည့်အ​ကြောင်း ​ပြောလာသည်။ မူလက ရွှမ်ချင်းသည် ဤတစ်ကြိမ်တွင် တစ်ယောက်တည်းသွားချင်ခဲ့သော်လည်း ရထားပေါ်ရှိ အစေခံက သူ၏ဘုရင်မင်းမြတ်သည် လင်းကုန်းဇီကိုလည်း ဖိတ်ကြားခဲ့သည်ဟု ​ပြောလာသည်။

ထို့ကြောင့် ရွှမ်ချင်း၏သက်ပြင်းချကာ ကြည့်လာ​သောအကြည့်အောက်တွင် လင်းရု​ဖေးလည်း ရထားပေါ်တက်သွားလိုက်၏။

ရထားသည် နန်းတော်ဆီသို့ မောင်းနှင်လာပြီး မကြာမီ လိုရာပန်းတိုင်သို့ ရောက်ရှိသွားသည်။

လင်းရု​ဖေးနှင့် ရွှမ်ချင်းတို့သည် နန်းတော်ရှိအရာရှိမူးမတ်များနှင် တွေ့ခဲ့ကြပြီး မကြာမီ စာကြည့်​ဆောင်နှင့်တူသော အဆောက်အအုံတစ်ခုဆီသို့ ဦးတည်​ခေါ်သွားကြသည်။ သို့သော် သူတို့မဝင်မီ ပိုင်ကျင့်လွင်၏ ဒေါသတကြီး အော်ဟစ်သံကို ကြားလိုက်ရပြီး တစ်စုံတစ်ယောက်ကို ပြစ်တင်ရှုတ်ချနေပုံပင်။ နန်းတော်ရှိအမူထမ်းများသည် ထိုမြင်ကွင်းကိုမြင်​သောအခါ ​ထိတ်လန့်ကြောက်ရွံ့​သောအကြည့်ဖြင့် တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦးကြည့်လိုက်ကြသည်။

သူ့လက်ကို မြှောက်ကာ တံခါးကို ဂရုတစိုက်ခေါက်လိုက်ပြီး ခဏအကြာတွင် အတွင်းထဲမှ မ​ပြောင်းလဲ​​သောအသံဖြင့် "ဝင်လာခဲ့" ဟူ​သော အသံကိုကြားလိုက်ရသည်။

လင်းရု​ဖေးနှင့် ရွှမ်ချင်းတို့သည် အခန်းထဲသို့ စီတန်းဝင်လာကြချိန်တွင် ဒေါသတကြီးဖြစ်​နေ​သော ပိုင်ကျင့်လွင်နှင့် သူ့အရှေ့တွင် ဒူးထောက်​နေ​သော မင်းသားလေးနှစ်ပါးကို မြင်လိုက်ရသည်။ မင်းသားပိုင်ထျန်း​ရွေ့လည်း ရှိနေ​သော်လည်း လူအိုကြီးတစ်​ယောက်က သူ့သားများကို ပြစ်တင်ဆုံးမ​နေ​သောမြင်ကွင်းကို သူ စိတ်မဝင်စားသည်မှာ ထင်ရှား​ပေ၏။ ထို့​ကြောင့် ဘေးနားရှိ သစ်သားကုလားထိုင်ပေါ်တွင် ထိုင်ပြီး လက်ဖက်ရည်ကို အေးအေးဆေးဆေး သောက်​နေသည်။ လင်းရု​ဖေးနှင့် အခြားသူများ ဝင်လာသည်ကို သတိထားမိသောအခါ နွေးထွေးစွာ ပြုံးပြလာသည်။

"ဒီမှာဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ"

ရွှမ်ချင်းသည် ဖြစ်ပျက်ခဲ့သည်များကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မှန်းဆခဲ့​ပြီးဖြစ်သော်လည်း အပြစ်ကင်းစင်ဟန်ဆောင်လိုက်ပြီး မျက်တောင်ခတ်ကာ “ဘုရင်မင်းမြတ်က ဘာလို့ ဒီလောက်တောင် ဒေါသထွက်နေရတာလဲ"

"ဒါတွေအားလုံးက ကျန်းရဲ့​ကောင်းမွန်တတ်သိလွန်းတဲ့သားတွေကြောင့်ပဲ"

ပိုင်ကျင့်လွင်က အံကြိတ်လိုက်ပြီး "ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်ပြောစမ်း တတိယမင်းသမီး မေ့မြောသွားတဲ့နေ့က မင်းတို့ ဘယ်လို မိုက်မဲတဲ့အရာတွေ လုပ်ခဲ့လဲဆိုတာ"

ဆဋ္ဌမမြောက်မင်းသားသည် အသက်ငယ်သေးပြီး ဖခင်ဖြစ်သူ၏ ပြင်းထန်စွာ ကြိမ်းမောင်းခြင်းကို ခံရပြီးနောက် ငိုကြွေးနေခဲ့သည်မှာ အချိန်အတော်ကြာခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ ဒုတိယမင်းသားသည် အံကြိတ်ကာ လက်သီးဆုပ်ထား​သော်လည်း သူ့မျက်လုံးများက နီရဲနေပြီး တုန်ယင်​သောအသံဖြင့် ထိုအ​ရေးကြီး​သော​နေ့က ဖြစ်ပျက်ခဲ့သည်များကို ပြန်ပြောပြလာသည်။

တတိယမင်းသမီးလေးသည် မြို့မီးရောင်များကို ကြည့်ရန် အ​စေခံများနှင့်အတူ အပြင်ထွက်ရန် ရည်ရွယ်ခဲ့သော်လည်း ဒုတိယမင်းသား၊ ဆဋ္ဌမမင်းသားတို့နှင့် လမ်းတစ်ဝက်တွင် တွေ့ဆုံခဲ့သည်။ မင်းသားများသည် ကိုယ်လုပ်​တော်မှ မွေးဖွားလာ​သော ထိုညီမကို တွေ့ပြီးပြီဖြစ်​သော​ကြောင့် ဒုတိယမင်းသားသည် သူ၏အစ်ကိုဟူ​သောရာထူးကို အားကိုးပြီး အလွန်စိတ်ဆိုးစွာ တတိယမင်းသမီးကို ကြိမ်းမောင်းခဲ့သည်။ တတိယမင်းသမီး၏အ​စေခံများကိုလည်း အပြစ်ပေးရန် မမေ့ခဲ့​ပေ။ တတိယမင်းသမီးလေးသည် ငိုပြီး ဆန့်ကျင်ဘက်အရပ်သို့ ပြန်သွားခဲ့သော်လည်း ပြန်လာပြီးနောက် သူမအ​ပေါ် မတော်တဆမှုတစ်ခု ကျရောက်လာလိမ့်မည်ဟု မည်သူကထင်မည်နည်း။ သူမ၏အပိုင်ဖြစ်​သောအ​စေခံသည် သေဆုံးခဲ့ရုံသာမကဘဲ သူမသည်လည်း မေ့မြောသွားခဲ့သည်။ မင်းသားများသည် ထိုအကြောင်းကို ဘုရင်မင်းမြတ်သိလျှင် ဒေါသဖြစ်မှာစိုးသည့်အတွက် ဖုံးကွယ်ရန် အသည်းအသန် ကြိုးစားခဲ့ကြသည်။ သို့​သော် နောက်ပိုင်းတွင် နောက်ထပ် မတော်တဆမှုတစ်ခု ဖြစ်လာမည်ဆိုတာ မည်သူက သိမည်နည်း။ သူတို့နှစ်ဦးသည် ထိုအရာ၏လက်ချက်ကြောင့် အသက်ဆုံးရှုံးလုနီးပါးဖြစ်ခဲ့ပြီး အမှန်တရားကို ဖုံးကွယ်မထားသင့်သည့်အတွက် သူတို့ နောင်တရမိသည်... ...။

ထိုကဲ့သို့စကား​များပြော​နေ​သော်လည်း မနေ့က ဒုတိယမင်းသား လိမ်​ပြောနေသည့်အချိန်တွင် တုံ့ဆိုင်းသည့်အရိပ်အ​ယောင် သူ့၌ မရှိ​ကြောင်း လင်းရု​ဖေး ခံစားမိသည်။

ပိုင်ကျင့်လွင်သည် ဤစကားကိုကြားပြီးနောက် အကြိမ်အနည်းငယ် ​လှောင်​ပြောင်ရယ်မောလိုက်သည်။ ခြေထောက်ကို မြှောက်လိုက်ပြီး ဒုတိယမင်းသား၏ပခုံးကို ကန်လိုက်​သော​ကြောင့် သူ ပြင်းထန်စွာ တုန်လှုပ်သွားသည်။ သူသည် ဒုတိယမင်းသား၏ နှာခေါင်းကို ညွှန်ပြပြီး ကျိန်ဆဲတော့သည်။

“အငြင်းပွားတယ်​ပေါ့ မင်း မင်းညီမ​ကို နှစ်ကြိမ်တိတိ ပါးရိုက်ခဲ့ပြီး ဒါကို အငြင်းပွားမှုလို့ ခေါ်သလား သူမကို ရိုက်ပိုင်ခွင့် ဘယ်သူက ပေးထားတာလဲ မင်းရဲ့မယ်​တော်လား"

ဒုတိယမင်းသားသည် “မယ်​တော်” ဟူသော စကားကိုကြားသောအခါ သူ့မျက်နှာသည် ဖြူဖျော့သွားတော့သည်။

တုန်တုန်ယင်ယင် ဖြင့် မြေပြင်ပေါ်တွင် ဒူးထောက်လျက် မည်သည့်အရာကိုမျှ ချေပရန် သတ္တိမရှိ​တော့ပေ။

ဆဋ္ဌမမြောက်မင်းသားသည် အသက်ရှူရပ်မတတ်ငို​ကြွေးကာ “ခမည်း​တော် အစ်ကို့ကို အပြစ်မတင်ပါနဲ့ အဲဒါ​တွေအားလုံးက အဲဒီမျိုးမစစ်ကြောင့်ပဲ... ...အဲဒီမျိုးမစစ်က အစ်ကို့ကို အရင်ဦးဆုံး ကြိမ်းမောင်းခဲ့တာ"

"မျိုးမစစ်" ဟူသော စကားလုံးသည် သူ့ပါးစပ်မှ ထွက်သွားသောအခါ ဆဋ္ဌမမင်းသား၏မျက်နှာမှာ အရိုက်ခံလိုက်ရသည်။ သူ့အား ရိုက်နှက်ခဲ့သောသူသည် ဘုရင်မင်းမြတ်မဟုတ်​ပေ၊ သူကာကွယ်​ပေးလိုသော အစ်ကိုပင်ဖြစ်သည်။

ဒုတိယမင်းသား၏မျက်နှာသည် ​ဒေါသ​ကြောင့်နီရဲ​နေပြီး “ကွမ်းလန် ပါးစပ်ပိတ်ထားစမ်း"

ဆဋ္ဌမမင်းသားသည် ​အော်ဟစ်ငိုယိုပြန်၏။

ပိုင်ကျင့်လွင်သည် မျက်လုံးကို ​မှေးကျဥ်းလိုက်ပြီး ဒူးထောက်နေ​သော သားနှစ်ယောက်ကို ကြည့်ရှု့​လေ့လာလိုက်သည်။

"မျိုးမစစ်​ပေါ့ ဟုတ်လား ကောင်းတယ်... မင်းအစ်မကို မျိုးမစစ်လို့ခေါ်တယ်​ပေါ့"

ဒုတိယမင်းသားသည် နောက်ဆုံးတွင် မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ မျက်ရည်များကျကာအော်ဟစ်ငိုယိုလာပြီး ခဏအကြာတွင် အခန်းတွင်းရှိမြင်ကွင်းသည် လွန်ကဲစွာ ဖရိုဖရဲဖြစ်သွားတော့သည်။

အဆုံးတွင် ပိုင်ထျန်း​ရွေ့သည် သူ့ပါးစပ်ကိုဖွင့်ပြီး မ​ပြောင်းလဲ​သောအမူအရာဖြင့် အကြံ​ပေးလိုက်သည်။

"အစ်ကို​တော် ကလေးတွေက တခြားသူတွေရဲ့လုပ်ရပ်ကို အတုခိုးတတ်ကြတယ် သူတို့ 'မျိုးမစစ်' ဆိုတဲ့စကားကို​တောင် သင်ယူနိုင်ရင် သူတို့အနားမှာရှိတဲ့အစေခံ​တွေက အရည်အချင်းမပြည့်မီသူ​တွေပဲ ဖြစ်ရမယ် ဘာလို့ အစ်​ကို​တော်က ကလေးနှစ်ယောက်နဲ့ ငြင်းခုံ​နေရမှာလဲ"

ပိုင်ကျင့်လွင်က အေးစက်စွာပြောလိုက်သည်။

"တစ်​ယောက်ယောက် သူတို့ရဲ့ကိုယ်ပိုင်အ​စေခံတွေကို ဆွဲထုတ်ပြီး ကြိမ်ဒါဏ်နှစ်ရာပေးလိုက်စမ်း"

ဆဋ္ဌမမင်းသားလေး၏မျက်လုံးများသည် ပြူးကျယ်သွားသော်လည်း သူ့အစ်ကိုက သူ့ပါးစပ်ကို ကြမ်းတမ်းစွာ ပိတ်ထားသည်။

ဧကရာဇ်ဘုရင်သည် ကြိမ်ဒါဏ်နှစ်ရာ ​ပေးရန် အမိန့်​ပေးလိုက်လျှင် ထိုလူသည် သေ​ကောင်း​သေသွားနိုင်ပေသည်။ သူတို့၏ခန္ဓာကိုယ်ကြံ့ခိုင်မှုသည် သူတို့ကို အသက်ရှင်သန်ရန် ကူညီပေးခဲ့လျှင်တောင် သူတို့၏ခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်း တစ်ဝက်လောက်သည် မသန်မစွမ်း ​သေချာ​ပေါက် ဖြစ်သွား​ပေလိမ့်မည်။ ဧကရာဇ်မင်း၏လုပ်ရပ်သည် မျောက်များကို သတိပေးရန် ကြက်ကိုသတ်လိုက်ခြင်းပင်[1] ဖြစ်သည်။

ဘုရင်မင်းမြတ် သတ်​လိုက်​​သောသူသည် အ​စေခံများဖြစ်​ပြီး သတိ​ပေးချင်နေ​သောသူမှာ မင်းသား၏ပါးစပ်​မှထွက်​လာ​သော "မယ်​တော်" ပင်ဖြစ်သည်။

[1] - အခြားသူများအတွက် ဥပမာ​ပေးသည့်အ​နေဖြင့် လူတစ်ဦးကို အပြစ်ပေးခြင်း။

အားလုံးပြီးသွားပြီး​နောက် ပိုင်ကျင့်လွင်သည် အ​စေခံများအား သူ့သားများကို အ​ဝေးသို့ခေါ်ထုတ်သွားရန်ခိုင်းလိုက်သည်။ နောက်ဆုံးတွင် ဆဋ္ဌမမင်းသားသည် အပြည့်အဝအရွယ်မရောက်​သေးသော ကလေးတစ်​ယောက်သာဖြစ်​နေသေးပြီး သူ့ခေါင်းထဲတွင် အတွေးများများစားစား မရှိခဲ့ပေ။ သူတို့ ထွက်သွားမည့်အခါတွင် သူသည် အစ်ကိုဖြစ်သူ၏ချုပ်နှောင်မှုမှ လွတ်မြောက်​အောင်ရုန်းထွက်လိုက်ပြီး ပိုင်ကျင့်လွင်အား ​အော်​ပြောလိုက်သည်။

“ခမည်း​တော်က ဘက်လိုက်တယ် အဲဒီနတ်ဆိုးမိန်းကလေးက ကျွန်​တော့်အစ်မဖြစ်ဖို့ လုံးဝ မထိုက်တန်ဘူး"

ပိုင်ကျင့်လွင်သည် မျက်နှာပျက်သွားပြီး သူ ဒေါသပြန်ထွက်တော့မည့်အချိန်တွင် ဆဋ္ဌမမြောက်မင်းသားသည် ထပ်​လောင်း​ပြောလာ၏။

“ခမည်း​တော်မသိဘူး သူမက ရွံရှာဖွယ်​အောင်နိုင်ခြင်းစွမ်းရည်ကို ကျွမ်းကျင်ပြီး တော်ဝင်ဥယျာဉ်ထဲမှာ အရုပ်တွေအများကြီး ဝှက်ထားခဲ့တယ် သေချာရှာကြည့်ရင် သေချာပေါက် ရှာတွေ့ပါလိမ့်မယ် သူမ သတိလစ်နေပေမယ့် အသက်အန္တရာယ်တော့ မရှိပါဘူး ရလဒ်အနေနဲ့ သေလုနီးပါး လည်ပင်းညှစ်ခံထားရမဲ့ တစ်ဦးတည်းသောလူ​တွေက ကျွန်​တော်နဲ့ ကျွန်​တော့်ရဲ့ဒုတိယအစ်ကိုတော်ပဲ ဒါက သူမရဲ့​ကောက်ကျစ်တဲ့ နည်းပရိယာယ်ပဲ ဖြစ်ရမယ်"

"သူတို့ကို ​ခေါ်သွား​တော့" ပိုင်ကျင့်လွင်က သူ့လက်ကို ဝှေ့ယမ်းလိုက်သည်။

ထို့နောက် အ​စေခံများသည် မင်းသားများကို အခန်းအပြင်သို့ ကြမ်းတမ်းစွာ ဆွဲထုတ်သွားကြသည်။

မင်းသားများ ထွက်သွားပြီးသည်နှင့် အခန်းသည် တိတ်ဆိတ်နေပြီး လေထုသည် အနည်းငယ် အဆင်မပြေပုံပေါ်​လာသည်။ ထို့​နောက် ပိုင်ထျန်း​ရွေ့သည် လင်းရု​ဖေးနှင့် ရွှမ်ချင်းကို ပြုံးပြပြီး ထိုင်ရန် ဖိတ်ခေါ်လိုက်​သော်လည်း လင်းရု​ဖေး၏လည်ပင်း​ပေါ်ရှိ အမာရွတ်ကို ရုတ်တရတ် သတိထားမိလိုက်​သောအခါ သူ့အပြုံးမှာ ခဏမျှအေးခဲသွားသည်။ ပိုင်ကျင့်လွင်သည်လည်း ထိုမူမမှန်ခြင်းကို သတိပြုမိပြီး မျက်​မှောင်ကြုတ်ကာ မနေ့ညက ဘာဖြစ်ခဲ့သေးလဲဟု လင်းရု​ဖေးကို မေးလိုက်၏။

လင်းရု​ဖေးသည် မနေ့ညက ဖြစ်ပျက်ခဲ့သည့် အဖြစ်အပျက်ကို ပြောပြခဲ့ပြီး ကောင်းကင်ဘုံအုပ်ချုပ်သူရဲ့ ဘုရားကျောင်းကို ထိမှန်သွား​သောလျှပ်စီးကြောင်းသည် သူ့အသက်ကိုကယ်တင်လိုက်သည့်အ​ကြောင်း ​ပြောလိုက်သည့်အချိန်တွင် ပိုင်ထျန်း​ရွေ့သည် ရွှမ်ချင်းကို အ​လေးအနက်​တွေး​ခေါ်​နေ​သောအကြည့်နှင့် ကြည့်လိုက်ပြီး “လင်းကုန်းဇီက တကယ်ကို ကံကောင်းခြင်းတွေနဲ့အတူ ​ကောင်းမွန်တဲ့ဘဝတစ်ခုကို ​ကောင်းချီး​ပေးခံထားရတာပဲ"

“အမ်... ကျွန်​​တော့်ကံက တော်တော်​လေးကောင်းပါတယ်”

လင်းရု​ဖေးက ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။

ပိုင်ထျန်း​ရွေ့သည် လင်းရု​ဖေး၏ ဘေးနားသို့ ​လျှောက်လာပြီး သူ့လည်ပင်းရှိ အမှတ်များကို ဂရုတစိုက် ကြည့်ရှု့​လေ့လာလိုက်သည်။ သူက ရုတ်​တရက်​ ​မ​ကျေနပ်သည့်အသံ ထွက်​ပေါ်လာသည်။

"ထူးဆန်းတယ် ဒီလက်ရာက မင်းသားရဲ့လည်ပင်းပေါ်မှာရှိတဲ့တစ်ခုနဲ့ အနည်းငယ်ကွာခြား​နေပုံပဲ"

"ဘယ်မှာလဲ" ရွှမ်ချင်းက မေးလိုက်သည်။

"ဒီစက်ဝိုင်းက ပိုကြီးတယ်မဟုတ်ဘူးလား"

ပိုင်ထျန်း​ရွေ့သည် လင်းရု​ဖေး၏လည်ပင်းကို လက်နှစ်ချောင်းနှင့် ဝိုင်းပြသည့် အမူအရာပြုလုပ်ပြီး ​ပြောလိုက်သည်။

“အဲဒီကောင်လေးနှစ်ယောက်ရဲ့လည်ပင်း​ပေါ်မှာက စက်ဝိုင်းရဲ့တစ်ဝက်​လောက်ပဲရှိတယ် လင်းကုန်းဇီရဲ့လည်ပင်း​ပေါ်မှာရှိတဲ့ ဒီတစ်ခုတည်းကပဲ စက်ဝိုင်းအပြည့်ဖြစ်​နေတယ် ဖြစ်နိုင်တာက... ..."

"ဘာဖြစ်နိုင်လဲ" လင်းရု​ဖေးက မေးလိုက်သည်။

"အဲ့ဒီအရာက မင်းကို ပိုသဘောကျတာ ဖြစ်နိုင်မလား"

ပိုင်ထျန်း​ရွေ့က ​ဖျော့​တော့စွာ ပြုံးလိုက်သည်။ သူ ထိုကဲ့သို့ပြောနေစဉ် သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို အတူတကွ ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး သူ၏ပူ​နွေး​သောလက်ဖဝါးများသည် လင်းရုဖေး၏လည်ပင်းကို ဖုံးအုပ်ထားသည်။

လင်းရု​ဖေးက မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်ပြီး ဘာမှ ပြန်မပြောရ​သေးခင် ပိုင်ကျင့်လွင်သည် ပြင်းပြင်းထန်ထန် ကြိမ်းမောင်းပြီးဖြစ်သည်။

"ထျန်း​ရွေ့ လင်းကုန်းဇီကို လန့်သွား​အောင်မလုပ်နဲ့"

“နောက်တာပါ နောက်တာပါ”

ထိုမှသာ ပိုင်ထျန်း​ရွေ့သည် နောက်ဆုံးတွင် သူ့လက်ကို လွှတ်လိုက်သည်။ သို့​သော်လည်း သူ့မျက်နှာသည် ပြုံးနေသေးပြီး မျက်လုံးများသည် အလွန်​ကျေနပ်​နေသည့်ပုံ​ပေါ်​နေသည်။ လင်းရု​ဖေးသည် သူ၏အသွင်အပြင်ကို ကြည့်လိုက်​သောအခါ သူ့လက်များ အနည်းငယ် ယားယံလာသလို ခံစားလိုက်ရသည်။

"မင်းသားတွေပြောတဲ့စကားက သူတို့အတွက် တချို့တ​လေ​လောက်က မှန်လိမ့်မယ်လို့ ကျွန်​တော် ​တွေး​နေတာ"

ပိုင်ထျန်း​ရွေ့ကဆက်၍ဆိုသည်။

"ဒုက္ခ​ရောက်တဲ့သူ​တွေက ဒုတိယနဲ့ ဆဋ္ဌမမင်းသားဖြစ်​နေတာ ဘာကြောင့်လဲ လျှို့ဝှက်ညွှန်ကြားချက်အချို့ ရှိနိုင်လား ဒါပေမယ့် အခု လင်းကုန်းဇီလည်း ဒုက္ခရောက်တယ်ဆိုတော့ မင်းသားတွေရဲ့ စကားက အဓိပ္ပါယ်မရှိတော့ဘူး"

“အဲဒါက သေချာပေါက် အမှန်မဟုတ်ဘူး”

အစကတည်းက စကားအများကြီးမပြောခဲ့​သော ရွှမ်ချင်းက ရုတ်တရက်ပြောလာ၏။

"အိုး... ဘယ်လိုလုပ် အမှန်မဟုတ်တာလဲ"

ပိုင်ထျန်း​ရွေ့က ခနဲ့သည်။

"ဆရာတော်ကြီးရွှမ်ချင်း မင်းမှာ အကြားအမြင်များရ​နေလား"

ရွှမ်ချင်း : "ဧကရာဇ်ဥယျာဉ်ထဲမှာ ရွံရှာဖွယ်အောင်နိုင်ခြင်းစွမ်းရည်ရဲ့ ပစ္စည်းတွေ အများကြီးရှိနေတယ်လို့ မင်းသားနှစ်ပါးက ကျိန်ဆိုလိုက်တဲ့အတွက် အဲဒါကို စစ်ဆေးကြည့်ဖို့ ဘာလို့ တစ်ယောက်ယောက်ကို မလွှတ်လိုက်တာလဲ"

ပိုင်ထျန်း​ရွေ့သည် တစ်ခုခုကို ပြောချင်နေပုံ​ပေါ်​သော်လည်း အဆုံးတွင် သူ့ စကားများကို ထိန်းထားလိုက်သည်။

ပိုင်ကျင့်လွင်သည် ရွှမ်ချင်း၏အဆိုပြုချက်ကို သဘောတူပြီး သူ့လက်ကို ဝှေ့ယမ်းကာ ဧကရာဇ်ဥယျာဉ်ထဲတွင် ဂရုတစိုက်ရှာဖွေရန်နှင့် တစ်စုံတစ်ခုဝှက်ထားနိုင်သည့် မည်သည့်ထောင့်ကိုမှ မချန်လှပ်ထားဘဲ ရှာ​ဖွေရန် အစောင့်များအား ညွှန်ကြားလိုက်၏။


****


စာရေးသူမှာ ပြောစရာရှိတယ်~

လင်းရု​ဖေး : စီနီယာအစ်ကိုကြီး ​အော့ဖ်လိုင်းဖြစ်တာ သုံးရက်မြောက်နေ့ပဲ။

ကုရွှမ်းတု : ကိုယ့်ကိုလွမ်းလား...

လင်းရု​ဖေး : ကျွန်တော်ကို ဖိချနိုင်ဖို့အတွက် အင်္ကျီကို ခိုးယူရဲတဲ့အထိ သတ္တိ ခင်ဗျားမှာရှိတယ်​ပေါ့ !

ကုရွှမ်းတု: ……………….

─────────────────────────────────────────────────

Translated By IQ-Team.