အပိုင်း ၁၁၄

Chapter 114
အရိပ်မည်းအား ဖြတ်​တောက်ပစ်ခြင်း

───────


ရွှမ်ချင်းသည် နန်ယင်းဘုရားကျောင်းမှ ထွက်ခွာလာခဲ့ပြီး ပြင်ပ၌ နှစ်ပေါင်းများစွာ ခရီးသွားလာခဲ့သည်။

လွန်ခဲ့သော ဆယ်နှစ်ကျော်က သူသည် တာ့ကျင့်ကို ဖြတ်သွားခဲ့ပြီး ဆယ်ကျော်သက်အရွယ်သာရှိ​သေးဆဲဖြစ်သော ပိုင်ထျန်း​ရွေ့နှင့် ပိုင်ကျင့်လွင်တို့ကို အမှတ်မထင်တွေ့ဆုံခဲ့သည်။ ထိုအချိန်တုန်းက ပိုင်ကျင့်လွင်သည် ယခုလောက် မတည်ငြိမ်​သေးပေ။ သူ၏စိတ်နေစိတ်ထားသည် ပိုင်ထျန်း​ရွေ့နှင့် အတော်လေး ဆင်တူပြီး ပိုင်ထျန်း​ရွေ့ထက်ပင် ပို၍မာနကြီးပြီး စိတ်အ​ပြောင်းအလဲမြန်သည်ဟုတောင် ပြောလို့ရ​ပေသည်။ နောက်ဆုံးတွင် ဧကရီ၏သားတော်သည် ပထမမင်းသားအဖြစ် မွေးဖွားခဲ့သည်။ သူသည် သူတို့၏မျက်လုံးများထဲတွင် မျက်ရှုရတနာ​လေးအဖြစ် ကြီးပြင်းလာခဲ့ပြီး အပြည့်အဝ ချစ်မြတ်နိုးစွာကာကွယ်​စောင့်​ရှောက်ခြင်းခံခဲ့ရသည်။ သူ မည်သည့်အရာကိုလိုချင်​နေသည်ဖြစ်​စေ ဘယ်လိုလုပ် မှားယွင်းသည်ဟု ဆိုနိုင်မည်နည်း။ ထိုအချိန်တွင် မင်းသားမဖြစ်သေးသော ပိုင်ထျန်း​ရွေ့သည် သူ၏စိတ်နှလုံးကို ဓားသိုင်း​လေ့ကျင့်မှုအ​ပေါ်တွင်သာ မြှုပ်နှံထားခဲ့သည်။ ဆိုရလျှင် သူက ပိုင်ကျင့်လွင်ထက် အနည်းငယ် ပို၍ရိုးရှင်းပုံ​ပေါ်သည်။

တာ့ကျင့်လူမျိုးများသည် ပွင့်လင်းရက်​ရောပြီး နေရာတိုင်းတွင် ကောင်းကင်ဘုံအုပ်ချုပ်သူ ဘုရားကျောင်းများရှိ​ပေသည်။ ၎င်းသည် ရွှမ်ချင်းအတွက် တကယ်ကို ကောင်းမွန်​ပေသည်။ နောက်ဆုံးတွင် နန်ယင်းမှ တာ့ကျင့်အထိ မိုင်တစ်ထောင် လမ်းလျှောက်လာခဲ့ပြီး သူ့ကိုယ်ပေါ်ရှိ ပိုက်ဆံများလည်း ကုန်သွားခဲ့သည်မှာ ကြာ​ပေပြီ။ ထိုအချိန်တုန်းက သူ့တွင် ပိုက်ဆံမရှိ​သော​ကြောင့် တောင်းရမ်းအလှူစားသောက်ဖို့ရန်သာ မှီခိုရ​ပေသည်။ ထို့အပြင် သူတို့၏ နန်ယင်းဘုရားကျောင်းတွင် ပြင်ပလူများမသိသည့် စည်းကမ်းချက်တစ်ခုရှိသည်။ ထိုစည်းကမ်းမှာ သူတို့သည် အမှန်တကယ်ကို ပစ္စည်းများသာကိုင်ဆောင်နိုင်ပြီး ငွေစများကို ကိုင်​ဆောင် စု​ဆောင်းခွင့်မရှိ​ပေ။

၎င်းစည်းမျဉ်းကြောင့် ရွှမ်ချင်းသည် တာ့ကျင့်သို့ ရောက်လာသောအခါ သူ့အိတ်ထဲမှ ပိုက်ဆံခြူးတစ်ပြားမှပင် မထုတ်နိုင်​တော့ဘဲ သူ့ဗိုက်ပြည့်စေရန် စိတ်​ကောင်း စေတနာကောင်းရှိသူများကို အားကိုးရန်သာတတ်နိုင်ခဲ့သည်။

ထိုသို့သော အခြေအနေမျိုးတွင် ရွှမ်ချင်းသည် ပိုင်ကျင့်လွင်နှင့် အမှတ်မထင် တွေ့ဆုံမိခဲ့၏။

ထိုနေ့တွင် ဘရိုကိတ်ဝတ်စုံနှင့် လူငယ်​လေးနှစ်ဦးသည် သူ့နံဘေးမှ မြင့်မား​သောမြင်းများကို စီးကာ ဖြတ်ကျော်သွားသောအခါ သူသည် သောက်ရေတွင်း၏ တွင်းဝတွင် ရှိ​နေခဲ့သည်။ ဆယ်ကျော်သက်​ကောင်​လေးများ၏ မြင်းများသည် သူ့ဘေးတွင်ရပ်ကာ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် တီးတိုးတီးတိုးပြောဆိုရင်း စိတ်ဝင်တစားနှင့် သူ့အသက်အရွယ်ကို ခန့်မှန်းကြည့်နေကြသည်။ သူတို့ အဝေးသို့​ရောက်သွားလျှင် သူတို့​ပြော​နေသည့် အ​ကြောင်းအရာကို ထိုဘုန်း​ကြီး ကြားလိမ့်မည်မဟုတ်ဟု ​တွေးထားခဲ့ကြပုံပင်။ သို့​သော် ဘုန်း​ကြီးက သာမန်ဘုန်း​ကြီးမဟုတ်​ပေ။ သူတို့ အဝေးသို့​ရောက်သွားသော်လည်း သူတို့နှစ်ဦး၏​ပြောစကားများကို သူ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ကြားနိုင်​ပေသည်။

ပိုင်ကျင့်လွင်က ပထမဦးစွာ ​ပြောလိုက်သည်။

"ညီ​တော် မင်း အဲဒီဘုန်းကြီးကို ဘုန်းကြီးအစစ်လို့ထင်လား ဘုန်းကြီးအတုလို့ထင်လား"

ပိုင်ထျန်း​ရွေ့သည် ရွှမ်ချင်းကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး “ကျွန်​တော့်အထင်ကတော့ သူက ဘုန်းကြီးအစစ်ပဲ ဘုန်းကြီးအတုက သူ့လောက်မဆင်းရဲဘူး"

ပိုင်ကျင့်လွင်က အကြံ​ပေးလိုက်သည်။

“ဒါဆို အလောင်းအစား လုပ်ကြရအောင်"

ပိုင်ထျန်း​ရွေ့က ​မေးလိုက်သည်။

“လောင်းကြေးက ဘာလဲ"

ပိုင်ကျင့်လွင်သည် ပိုင်ထျန်း​ရွေ့၏နား အနားသို့ ရောက်လာပြီး တစ်ခဏမျှ တီးတိုးပြောပြီးနောက် သူတို့နှစ်ဦးသည် တစ်​ယောက်ကို တစ​်ယောက်ကြည့်ကာ လောင်းကြေးထပ်ရန် သဘောတူလိုက်ကြသည်။

ပိုင်ကျင့်လွင်သည် မြင်းပေါ်မှ ဆင်းလာလိုက်သည်။

သူက အပြုံးလေးဖြင့် ဘုန်းကြီးဆီ လျှောက်လာပြီး ​မေးလိုက်သည်။

“ဆရာကြီး ဘယ်က​နေ လာတာလဲ"

ရွှမ်ချင်းက လက်အုပ်ချီပြီး ​နွေး​ထွေး​သောအသံဖြင့် ​ပြောလိုက်သည်။

“အနောက်ဘက်မှာရှိတဲ့ ဘုရားကျောင်းငယ်လေးတစ်ခုက​နေ လာခဲ့တာပါ"

ပိုင်ကျင့်လွင်က ထပ်​​မေးလာသည်။

“ဆရာကြီး ဘယ်ကို သွားဖို့ရည်ရွယ်ထားလဲ"

ရွှမ်ချင်းက ပြန်​ဖြေလိုက်၏။

“ကိုယ်တော်က အသက်မွေးဖို့ ရည်ရွယ်ထားပါတယ်"

[ T/n : သူက ဒီမှာ အလှူခံဖို့ကို ဆိုလိုတာပါ ]

ပိုင်ကျင့်လွင်က ပြုံးပြီး ရွှမ်ချင်းထံ ရွှေ​ချောင်းတစ်ချောင်းကို ထုတ်ပေးလိုက်သည်။

"ဆရာတော်က အခုလိုပူအိုက်တဲ့ ရာသီဥတုမှာ ကြိုးကြိုးစားစား အလုပ်လုပ်နေတယ် ဒါက ကျွန်တော့်ရဲ့ အသိအမှတ်ပြုတဲ့ သင်္ကေတလေးတစ်ခုပါ ဆရာတော် စိတ်အ​နှောင့်အယှက်ဖြစ်မသွားဖို့ ကျွန်တော် မျှော်လင့်မိပါတယ်"

သို့​သော် ရွှမ်ချင်းသည် မည်ကဲ့သို့ လက်ခံနိုင်မည်နည်း။ သူက ခေါင်းယမ်းကာ ပိုင်ကျင့်လွင်၏ကြင်နာမှုကို ငြင်းပယ်လိုက်ပြီး ​ငွေစကို လက်မခံ​နိုင်ကြောင်း ပြောလိုက်သည်။

ပိုင်ကျင့်လွင်သည် မျက်လုံးများကို ကျဥ်း​မြောင်းလိုက်ပြီး သူ့လက်ကို မရုပ်မီ ခဏမျှကြာအောင် ရွှမ်ချင်းအား ဂရုတစိုက် ​လေ့လာကြည့်လိုက်သည်။

“ဒါဆို ဆရာကြီးက အသက်မွေးဖို့ ဘာကို လက်ခံတာလဲ"

"ကျိုက်အစားအ​သောက်တွေပဲ လက်ခံပါတယ်” ရွှမ်ချင်းက ပြန်ဖြေလိုက်သည်။

သူက ထိုစကားများပြောပြီးသည်နှင့် သူ့နောက်ဘက်ရှိ ပိုင်ထျန်း​ရွေ့၏ အဆင်အခြင်ကင်းမဲ့​သည့်ရယ်သံ ထွက်လာသည်။ သူသည် အလောင်းအစားရှုံး​သော​ကြောင့် ပိုင်ကျင့်လွင်ကို ရယ်နေခြင်းဖြစ်သည်မှာ သိသာ​ပေသည်။ ပိုင်ကျင့်လွင်သည် မေးစေ့ကို ​မော့ပြီး ရွှမ်ချင်းကို စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။ ထို့နောက် သူက ပေါ့ပေါ့တန်တန် နှာမှုတ်ကာ လှည့်ထွက်သွားပြီး ဤဘုန်းကြီးသည် ပျင်းစရာကောင်းလှသည်ဟု ​တွေးကောင်း​တွေးနေနိုင်သည်။ ငွေ​ပေး​သော်လည်း သူသည် မလိုချင်​ပေ။ ယင်းအစား ပင်ပင်ပန်းပန်းချက်ရ​သော ကျိုက်ဟင်းအချို့ကိုသာ အမှန်တကယ်လိုချင်နေခဲ့သည်။

ပိုင်ထျန်း​ရွေ့နှင့် ပိုင်ကျင့်လွင် ထွက်သွားသည်ကို ရွှမ်ချင်း ကြည့်​နေခဲ့ပြီး ထိုဆယ်ကျော်သက်​ကောင်​လေးနှစ်ယောက်နှင့်အတူ သု့ကံကြမ္မာသည် ထိုနေရာမှာပင် ရပ်တန့်သွားလိမ့်မည်ဟု မိုက်မဲစွာ ယုံကြည်ခဲ့မိသည်။ သို့​သော် ရက်အနည်းငယ်ကြာပြီး​နောက် သူတို့ အမှန်တကယ် ပြန်ဆုံကြလိမ့်မည်ဟု မည်သူသိနိုင်မည်နည်း။ ဤတစ်ကြိမ်တွင်မူ ရွှမ်ချင်းသည် ​​ဒဏ်ရာအပြင်းအထန်ရထားခဲ့ပြီး ပြန်လည်သက်သာလာ​စေရန်အတွက် ဘုရားကျောင်းတစ်ခုတွင် သနားစရာ​ကောင်းစွာ ပုန်းအောင်းနေခဲ့ရသည်။

ကောင်းကင်ဘုံအုပ်ချုပ်သူအား ဂါရဝပြုရန် ရောက်ရှိလာ​သော ပိုင်ကျင့်လွင်သည် သူ့ကိုယ်အပေါ်ရှိ သွေးနံ့ကို သတိပြုမိသွားပြီး မကြာမီတွင် ထောင့်တစ်နေရာတွင် ပုန်းအောင်းနေသည့် ရွှမ်ချင်းကို ရှာတွေ့သွားသည်။ လွန်ခဲ့သည့် ရက်အနည်းငယ်က နူးညံ့သိမ်မွေ့ပြီး ဂုဏ်သိက္ခာရှိသော ငယ်ရွယ်​သည့်ဘုန်း​ကြီးသည် ​သွေးများဖြင့် ဖုံးလွှမ်း​နေပြီး ထောင့်တစ်နေရာတွင် ဆိုးရွားစွာထိုင်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရ​သော​ကြောင့် ပိုင်ကျင့်လွင်သည် ရပ်ကာ တစ်ဝက်တစ်ပျက် ထိုင်ချလိုက်ပြီး သတိရတစ်ချက် မရတစ်ချက်ဖြစ်နေသော ရွှမ်ချင်းကို နှိုးလိုက်သည်။

"မင်း ဘယ်လိုလုပ် ပြင်းပြင်းထန်ထန် ဒဏ်ရာရထားတာလဲ"

ပိုင်ကျင့်လွင်၏ လေသံသည် အနည်းငယ် ပျင်းရိငြီး​ငွေ့ဖွယ်​ကောင်း​နေသည်။

"တာ့ကျင့်မှာ ဘုန်း​တော်ကြီးတစ်ပါးကို ဒဏ်ရာရအောင် ဘယ်သူကများ လုပ်ရဲတဲ့သတ္တိရှိရတာလဲ"

ရွှမ်ချင်းက မလိုလားစွာ ပြန်​ဖြေလိုက်သည်။

“ဒါက ဒီကိုယ်တော်ရဲ့ ကိုယ်ရေးကိုယ်တာကိစ္စပါ"

ပိုင်ကျင့်လွင်က ခေါင်းကို​မော့လိုက်ပြီး သူ့ကိုကြည့်လိုက်သည်။

"ဘာလို့ သမားတော်ဆီသွားပြီး မစစ်​ဆေးခိုင်းရတာလဲ"

ရွှမ်ချင်းက ပြန်​ဖြေလိုက်၏။ “ပိုက်ဆံမရှိဘူး"

ပိုင်ကျင့်လွင် : "... ..."

ထိုအဖြေသည် နည်းနည်းတော့ ကို့ယို့ကားယားနိုင်လှသလို ပိုင်ကျင့်လွင်လည်း နေရာမှာတင် အေးခဲသွားသည်။ ဘုန်း​ကြီး၏နှုတ်မှ ထိုအဖြေကို ရလိမ့်မည်ဟု သူ မမျှော်လင့်ထားပေ။ ပိုင်ကျင့်လွင်သည် မေးခွန်းများ ထပ်မေးချင်​သေးသော်လည်း သူ့ဒဏ်ရာသည် အလွန်ပြင်းထန်​သောကြောင့် ဘုန်း​ကြီးလည်း သတိ​မေ့သွားပြန်သည်။ ပိုင်ကျင့်လွင်က အ​လေးအနက်စဥ်းစားလိုက်ပြီးနောက် ဘုန်း​ကြီးကို ဤနေရာမှာ ဒီအတိုင်းမထားခဲ့နိုင်​ကြောင်း ခံစားရသည်။

သူသေဆုံးသွားလျှင် အလွန်နိမိတ်မကောင်းသလို ဖြစ်လိမ့်မည်မဟုတ်လား။

နောက်ဆုံးတွင် ဤဘုရားကျောင်းသည် သူအကြိုက်ဆုံးဘုရား​ကျောင်းဖြစ်ပြီး အတွင်းရှိ ကောင်းကင်ဘုံအုပ်ချုပ်သူ၏ ရုပ်တုသည်လည်း အလှဆုံးရုပ်တုဖြစ်​ပေ၏။ ဤအခြေအနေကို အဖြေထုတ်လိုက်ပြီးနောက် ပိုင်ကျင့်လွင်သည် လက်လှမ်း၍ ဘုန်းကြီးကို ​ခေါ်​ဆောင်သွားလိုက်သည်။ သူသည် လှည့်၍ မြင်းပေါ်တက်ကာ ဒုန်းစိုင်းစီးထွက်သွားသည်။ ထို့နောက် ၎င်းအတိုင်းပင် နန်းတော်ထဲသို့ ဝင်သွားသည်။

ထို့ကြောင့် သတိလစ်နေသောရွှမ်ချင်းသည် တာ့ကျင့်နန်းတော်သို့ ပထမဆုံးအကြိမ် ဝင်ရောက်လာခဲ့သည်။ သူ၏အနာဂတ်တွင် တာ့ကျင့်ဧကရာဇ်မိသားစုနှင့် ကံဆိုးမိုး​မှောင်ကျ​စေမည့် ဆက်ဆံရေးမျိုးရှိမှန်းကို သူသိပါလျှင် ထိုဘုရားကျောင်းမှ တွားသွားကာ ထွက်ခွာသွား​ကောင်းသွားပေလိမ့်မည်။ သို့သော် ယခုအချိန်တွင် သူ မည်သို့ပင် တွေးနေစေကာမူ နောက်ကျသွားပြီဖြစ်သည်။

နန်းတော်ထဲသို့ ခေါ်ဆောင်လာခံရသော ရွှမ်ချင်းသည် ​တော်ဝင်သမား​တော်ထံမှ ညွှန်ကြားထားသော ဆေးများစွာကို သောက်ခဲ့ပြီး အချိန်အတိုင်းအတာတစ်ခုအထိ အေးအေးချမ်းချမ်းဖြင့် ပြန်လည်သက်သာလာခဲ့သည်။ နောက်ဆုံး သူ့ခန္ဓာကိုယ် ပြန်လည်ကောင်းမွန်လာ​သောအခါ ထွက်သွားရန် ကြံရွယ်လိုက်သည်။ သို့​သော် မထွက်ခွာမီ ပိုင်ကျင့်လွင်ထံ ​မေးရန် သွားခဲ့ပြီး ဒီကိုယ်တော်အတွက် သိခွင့်ရှိမည်ဆိုလျှင် သူဖြစ်ချင်သည့်ဆန္ဒကို မေးမြန်းလိုက်သည်။

ပိုင်ကျင့်လွင်က အလေးအနက်မထားဘဲ ရယ်မောလိုက်ကာ 'ဒီဘုန်းကြီးက ငါ့ဆန္ဒကို ဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်ဖို့ဆိုတာ ဘယ်လိုလုပ် ဖြစ်နိုင်မှာလဲ'

ဘုန်းကြီးက ဒေါသမထွက်ဘဲ နူးညံ့သိမ်မွေ့သော အသံဖြင့် "​ပြောပြလိုက်ရုံနဲ့ ဘာမှထိခိုက်သွားမှာ မဟုတ်ဘူး ​ကျေးဇူးရှင်"

ပိုင်ကျင့်လွင်သည် သူ့အိတ်ထဲမှ ရွှေ​ချောင်းသုံးချောင်းကို ရုတ်တရက် ထုတ်ယူ၍ ရွှမ်ချင်းထံ ပေးကာ အ​လေးအနက်​ပြောလိုက်သည်။

"ဘုန်း​တော်ကြီးကို တစ်ခါလောက်​တော့ ကျွန်​တော် ပိုက်ဆံပေးချင်တယ် ဘုန်း​တော်ကြီးက ကျွန်​တော့်ကို ခြွင်းချက်ထားပေးနိုင်မလား သိချင်တယ်"

ဆယ်ကျော်သက်တစ်​ယောက်ဖြစ်​သော​ကြောင့် သူ့ညီ​တော်နှင့် အလောင်းအစားရှုံးခဲ့သည့်အ​ကြောင်းကို အစွဲအလမ်းကြီး​နေပြီး သူ့လုပ်ရပ်သည် မည်သည်ကိုဆိုလိုမှန်း လုံးဝ မသိခဲ့​ချေ။

သို့​သော်လည်း ပိုင်ကျင့်လွင်က ထိုစကားများကို ပြောပြီးနောက် အမြဲတ​စေ မထူးခြားမှုမရှိသည့် ရွှမ်ချင်း၏အသွင်အပြင်သည် ပြောင်းလဲသွားသည်။

သူ့မျက်လုံးများသည် ဖြည်းညှင်းစွာ ပြူးကျယ်သွားပြီး “အရှင့်သား မင်းရဲ့ဆန္ဒကို ပြောင်းလဲပေးနိုင်မလား"

“မပြောင်းဘူး”

ပိုင်ကျင့်လွင်သည် တီးတိုးရယ်မောလိုက်ပြီး "ဆန္ဒမှန်သမျှကို ဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်တယ်လို့ ဘုန်း​ကြီးပဲ ပြောခဲ့တယ်မဟုတ်လား ငါမင်းသားမှာ ဆန္ဒတစ်ခုပဲရှိတယ် ဘုန်းကြီး...လုပ်လိုက်စမ်းပါ...ပိုက်ဆံကို အမြန်ယူပြီး ထွက်သွားလိုက် ရော့..."

ရွှမ်ချင်းမှာ စကားမပြောနိုင် ဖြစ်သွားရသည်။ သူသည် အာလူးပူပူကို စိုက်ကြည့်နေသကဲ့သို့ ပိုင်ကျင့်လွင်၏လက်ထဲရှိ ရွှေ​ချောင်းများကို စိုက်ကြည့်နေမသည်။

ပထမတော့ ဘုန်း​ကြီးသည် စိတ်ခံစားချက်ကို မ​ဖော်ပြနိုင်ဘူးဟု ပိုင်ကျင့်လွင် ထင်ခဲ့​သော်လည်း နောက်ပိုင်းတွင် သူ့အပြုအမူ​ပြောင်းလဲသွားခြင်းသည် အတုအယောင်မဟုတ်​ကြောင်း သူ ​တွေ့ရှိသွားသည့်အခါ ထိုဘုန်းကြီးအပေါ် သူ ပို၍စိတ်ဝင်စားလာခဲ့သည်။ သူသည် အနှစ်နှစ်ဆယ်ကြာနေထိုင်ခဲ့ပြီး ကြောင်သူတော်ကြွက်သူခိုးလုပ်ရပ်များစွာကို ကြားသိမြင်ခဲ့ရဖူးသော်လည်း သူ့ဘဝတွင် ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် ငွေကို ကျားနှင့်ဝံပုလွေ[1]အဖြစ် အမှန်တကယ် သတ်မှတ်ထားသူတစ်ဦးကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ ဤအချက်သည် သူ့ကို ပို၍သိလိုစိတ်ပြင်းပြလာစေခဲ့၏။

[1] - ကျားနှင့်ဝံပုလွေကဲ့သို့ ရက်စက်သည်ဟု အဓိပ္ပာယ်ရသည်။

လောကမှာ ငွေကို မကြိုက်တဲ့သူ မည်ကဲ့သို့ရှိနိုင်မည်နည်း။ ပိုင်ကျင့်လွင်သည် ဤအတွေးအမြင်ကို နားမလည်နိုင်ခဲ့​ပေ။

သူတို့နှစ်ဦးသည် အချိန်အတော်ကြာအောင် ​ရှေ့မတိုးသာ​နောက်မဆုတ်သာဖြစ်နေကြပြီး နောက်ဆုံးတွင် ရွှမ်ချင်းသည် ရှုံးနိမ့်သွားခဲ့သည်။ ဆယ်ကျော်သက်အရွယ် ပိုင်ကျင့်လွင်သည် ကျောက်တုံးကဲ့သို့ ခေါင်းမာလှသည်။ အမြဲတမ်း စိတ်ကောင်းရှိသည့်ရွှမ်ချင်းသည် သူ့ပြိုင်ဘက် မည်ကဲ့သို့ဖြစ်လာနိုင်မည်နည်း။ ထို့အပြင် သူ့အသက်ကို ကယ်တင်​ပေးခဲ့သည့်အတွက် ကျေးဇူးကြွေးလည်း တင်နေသေးသည်။ ဤအရာအားလုံးကို တွက်ချက်ပြီးနောက် ရွှမ်ချင်းသည် လက်လှမ်းကာ ရွှေ​ချောင်းကို ယူဆောင်သွားလိုက်သည်။

ရွှန်းလဲ့တောက်ပြောင်နေသည့် ရွှေချောင်းသုံးချောင်းသည် ရွှမ်ချင်း၏လက်ထဲသို့ ​ရောက်လာသောအခါ တရှဲရှဲမြည်ပြီး ​လောင်ကျွမ်းသွားသောအသံတစ်ခု ထွက်ပေါ်လာသည်။ ထို့နောက် ရွှမ်ချင်း၏ မူလအဖြူ​ရောင်လက်ဖဝါး​ပေါ်တွင် လောင်ကျွမ်းသွားသော အမည်းရောင် အမာရွတ်သုံးခု ရှိ​နေခဲ့သည်။

၎င်းကိုမြင်ပြီး ပိုင်ကျင့်လွင်သည် အံ့သြသွားသည်။ ယခု သူမြင်လိုက်သည့်အရာသည် ထင်​ယောင်ထင်မှားဖြစ်​နေခြင်းလားဆိုသည်ကို တွေ့ရှိရန် သူသည် ရွှမ်ချင်း၏လက်ကို အနီးကပ်ဆွဲယူကြည့်လိုက်သည်။

"​အော်မီ​ထော်​ဖော်"

ဘုန်း​တော်ကြီးသည် လက်ကို ပြန်ဆွဲယူလိုက်ပြီး ပိုင်ကျင့်လွင်ထံ ဦးညွှတ်ကာ "ဒါဆို ဒီကိုယ်တော် ထွက်သွားပါတော့မယ်"

“သွား...သွားလို့ရပြီ”

ပိုင်ကျင့်လွင်သည် သူ့လက်ကို ဝှေ့ယမ်းပြီး ထိုဘုန်းကြီးက အရမ်းအန္တရာယ်ရှိလွန်းသည်ဟု ခံစားလိုက်ရ၏။

မထွက်သွားခင် ဘုန်း​ကြီးသည် သူ့လက်ထဲရှိ အိတ်တစ်လုံးကို ထုတ်ယူလိုက်သည်။

သူသည် ပိုင်ကျင့်လွင်ထံ လှမ်း​ပေးလိုက်ပြီး “ဒီဘုန်းကြီးက နန်ယင်းကပါ အရှင်မင်းသား ဒုက္ခရောက်ရင် ​ကျေးဇူးပြုပြီး ပုတီးစေ့ကို မီးရှို့လိုက်ပါ ဒီဘုန်းကြီး အမြန်ဆုံး ကြွလာပေးပါ့မယ်"

ထိုအချိန်တွင် ပိုင်ကျင့်လွင်သည် နန်ယင်းဘုရား​ကျောင်း၏အဓိပ္ပါယ်ကို မသိသေးပေ။ မူလက သူ ပုတီးစေ့ကို ငြင်းချင်သော်လည်း ဘုန်း​တော်ကြီး၏ခေါင်းမာသောအမူအရာကို မြင်ပြီးနောက် ငြင်းဆန်သည့် စကားက ထွက်မလာတော့ပေ။

သူက အိတ်ကိုယူလာပြီး သူ့ရှေ့ရှိ သစ်သီးပန်းကန်ပြားပေါ် သို့ ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ပစ်တင်လိုက်၏။

“​ကောင်းပြီလေ"

ရွှမ်ချင်းက သက်ပြင်းချကာ နောက်ဆုံးတွင် လှည့်ထွက်သွားတော့သည်။

​ရွှေ​ချောင်းသုံး​ချောင်နှင့် စန္ဒကူးပုတီး​စေ့သုံးဆယ်၊ နန်ယင်းဘုရားကျောင်းရှိ စည်းကမ်းများသည် ဟိုးရှေးအရင်ကတည်းက ချမှတ်ထားခဲ့ပြီး ထိုစည်းကမ်းများ​ကြောင့် ရွှမ်ချင်းသည် ပြင်ပတွင် အချိန်အတော်ကြာ နေရသည့်တိုင် လူများထံမှ ပိုက်ဆံကို ဘယ်သောအခါမှ လက်မခံခဲ့ပေ။ ထို့အပြင် သူ့ကို ကယ်တင်​ပေးပြီး ပိုက်ဆံပေးသည့် သူကိုလည်း တစ်ခါမှမတွေ့ဖူးခဲ့​ပေ။

ဤသည်မှာ သူ့ဆရာပြောခဲ့သည့် “ကံကြမ္မာ” ဖြစ်ကောင်းဖြစ်နိုင်သည်။ ရွှမ်ချင်း၏ရှုထောင့်မှကြည့်မည်ဆိုလျှင် ဤ "ကံကြမ္မာ" သည် "ကံကြမ္မာဆိုး" ထက်ပင်ပိုခဲ့​ပေသည်။

ရွှမ်ချင်းသည် သူ့ဘဝအကြောင်းကို ပြောနေစဉ်တွင် စိတ်ဓါတ်ကျ​နေပုံ​ပေါ်ပြီး ပို၍ သက်ပြင်းအနည်းငယ်ချလိုက်သည်။ ၎င်းသည် ဒုက္ခဖြစ်​စေသည့်အ​ကြောင်း ရွှမ်ချင်း၏မ​ကျေမနပ်​ပြောဆိုသည်များကို လင်းရု​ဖေး နားထောင်နေ​ရသော်လည်း သူ့မျက်လုံးထဲရှိ ရွှင်မြူးရိပ်များကိုလည်း သူ မြင်နေရသည်။ ထို့အပြင် ရွှမ်ချင်းသည် ပိုင်ကျင့်လွင်ကို မမုန်းဘူးဆိုသည်ကို သူ သေချာသိ​ပေ၏။

တကယ်ဆို ထိုကဲ့သို့ စိတ်ဝင်စားစရာကောင်းသည့် ဆယ်ကျော်သက်​ကောင်​လေးကို မည်သူကမုန်းနိုင်လိမ့်မည်နည်း။ စန္ဒကူးပုတီး​စေ့သုံးဆယ်လုံးကို မီးရှို့ရန် အချိန်မည်မျှ ကြာမည်ကို သူ မသိခဲ့ရုံပင်။

ရွှေသည် အမှန်ပင် ကောင်းမွန်သော အရာဖြစ်သည်။ သို့သော် ဘုန်းကြီး၏ဘဝသည် အဓိပ္ပါယ်မဲ့ကာ အ​ပေါ်ယံမျှသာဖြစ်ပြီး ၎င်းကို ကိုင်​ဆောင်ခွင့်မရနိုင်သည့်အတွက် သနားစရာပင်။ ရွှမ်ချင်းသည် ခေါင်းခါပြီး သက်ပြင်းတစ်ချက် ထပ်ချလိုက်သည်။

"ဆရာတော်ပြောပြတာ​တွေ အရမ်းများ​နေပြီ"

လင်းရု​ဖေးက ရယ်လိုက်ပြီး “အခု ပုတီးစေ့တွေက သုံးခါလုံး မီးရှို့ခံရပြီးပြီလား"

“အင်း” ရွှမ်ချင်းက ပြန်​ဖြေလိုက်သည်။

"သတိမထားမိလိုက်ဘဲနဲ့ သူတို့က ဆယ်ကျော်သက်​တွေ မဟုတ်ကြတော့ဘူး"

တစ်ယောက်သည် လူတစ်သောင်းကျော်ကို အုပ်စိုး​နေရသည့်ဧကရာဇ်ဖြစ်လာပြီး နောက်တစ်ယောက်သည် အဋ္ဌမအဆင့်ရှိသည့် ဓါးသိုင်းကျင့်ကြံသူဖြစ်လာသည်။ တစ်​ယောက်မှ သာမန်လူများမဟုတ်ကြ​တော့​ပေ။

လင်းရု​ဖေးက ​မေးလိုက်သည်။

“ဘုန်း​ကြီးတွေက သေရည်သောက်လား"

ရွှမ်ချင်းက တုန့်ပြန်​ပြောဆိုလိုက်သည်။

"လင်းကုန်းဇီက ဒီကိုယ်တော်ကို သေရည်ဝယ်တိုက်ချင်လို့လား"

လင်းရု​ဖေးက ယဥ်​ကျေးသိမ်​မွေ့စွာ သဘာဝတကျ ရယ်မောလိုက်ပြီး "ကျွန်​တော်က ဆရာတော် အရက်မူးနေချိန်မှာ ပိုက်ဆံပေးချင်လို့ မဟုတ်ပါဘူး ဘာလို့ အရမ်းစိတ်ပူနေရတာလဲ"

ရွှမ်ချင်းသည် မျက်တောင်တဖြတ်ဖြတ်ခတ်ပြီး ရယ်မောလိုက်ကာ “ဒါဆို...နည်းနည်းသောက်ရုံနဲ့ ဘာအန္တရာယ်မှ မရှိပါဘူး"

ထို့နောက် လင်းရု​ဖေးသည် သူ၏သို​လှောင်လက်စွပ်အတွင်းမှ မဖွင့်ရသေးသော သေရည်အိုးကို ထုတ်ယူကာ ခွက်နှစ်ခွက်ကို ယူလာ​ပေးရန် နန်းတော်ရှိအမှုထမ်းများကို ခေါ်လိုက်သည်။ ကံမကောင်းစွာပင် ကုရွှမ်းတု သူ့အားပေးခဲ့​သောသေရည်နှင့် ယှဉ်လျှင် ဤသေရည်သည် နေ့နှင့် ညကဲ့သို့ ကွာခြား​ပေသည်။ ၎င်းသေရည်ကို သောက်ပြီးနောက် သူ မြည်းစမ်းခဲ့သော အခြားသေရည်များသည် ရေကဲ့သို့ပေါ့ ရွှတ်ကာ အရသာမရှိလှ​ပေ။

ရွှမ်ချင်းသည် လင်းရု​ဖေး၏လုံးဝပျော်ရွှင်မှုမရှိသောအကြည့်ကို သတိပြုမိသောအခါ အဘယ်ကြောင့် ထိုသို့ဖြစ်​နေရ​ကြောင်း ပြုံးကာ မေးလိုက်သည်။

“ဒီသေရည်ကို သောက်လိုက်​တော့ အရင်က ကျွန်​တော်သောက်ခဲ့ဖူးတဲ့ သေရည်ကောင်းကောင်းကို သတိရသွားစေလို့ပါ”

လင်းရု​ဖေးက ပြန်​ဖြေလိုက်သည်။

“အဲဒီသေရည်သောက်ပြီးကတည်းက နှိုင်းယှဥ်ကြည့်ရင် တခြားသေရည်တွေက အရမ်းအရသာမဲ့လွန်းတယ်လို့ အမြဲခံစားရတယ်"

ရွှမ်ချင်းသည် စပ်စုလိုက်ပြီး "အိုး ကမ္ဘာပေါ်မှာ ဒီလောက်ကောင်းတဲ့ သေရည်ရှိတယ်လား"

လင်းရု​ဖေးက အသေးစိတ်ရှင်းပြခဲ့​သော်လည်း ရွှမ်ချင်းသည် ထိုရှင်းပြချက်ကို ကြားပြီးနောက် ခဏလောက် နှုတ်ဆိတ်နေပြီး တီးတိုး​ပြောလိုက်သည်။

“ဒီကိုယ်တော်လည်း အရင်က အရက်မူးဖူးပုံပဲ"

"ဆရာတော်လည်း အရက်မူး​ဖူးတယ်လား" လင်းရု​ဖေးက စိတ်ဝင်တစား မေးလိုက်သည်။

“အင်း” ရွှမ်ချင်းက ပြန်​ဖြေလိုက်သည်။

“ကိုယ်တော်မှာ ထမင်းချက်တာမကောင်းပေမယ့် တကယ်ကို အရသာရှိတဲ့ကိတ်မုန့်တွေ လုပ်တတ်တဲ့ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ရှိတယ် သူ့အထူးအရည်အချင်း​တွေရဲ့ ချီးကျူးထိုက်ဆုံးအပိုင်းကတော့ သေရည်ပြုလုပ်တဲ့အတတ်ပညာပဲ”

သူက တစ်ငုံ​သောက်မော့ပြီးနောက် နူးညံ့စွာ ​ပြောလာသည်။

“ဒကာလေးသာ သူ့သေရည်ကိုသောက်ပြီးတာနဲ့ ဘယ်အရာကမှ ဒကာလေးရဲ့မျက်လုံးကို ဖမ်းစားနိုင်တော့မှာမဟုတ်ဘူး"

"ဆရာတော်တို့က အရမ်းရင်းနှီးတာပဲ ဖြစ်ရမယ်" လင်းရု​ဖေးက တီးတိုး​ပြောဆိုလိုက်သည်။

"ရင်းနှီးပါတယ်" ရွှမ်ချင်းက ပြန်ဖြေ၏။

"ဒါဆို သူ အခုဘယ်မှာလဲ" လင်းရူဖေးက ပေါ့ပေါ့ပါးပါး မေးလိုက်သည်။

“သေပြီ” ရွှမ်ချင်းက နှေးကွေးသော အသံဖြင့် တုံ့ပြန်သည်။

လင်းရု​ဖေးက အေးခဲသွားပြီးနောက် လေထုသည် အဆင်မပြေဖြစ်သွားသည်။

"တောင်းပန်ပါတယ် ကျွန်တော် မရည်ရွယ်ပါဘူး... ..."

ရွှမ်ချင်းသည် သူ့လက်ကို ဝှေ့ယမ်းကာ အဆင်​ပြေ​ကြောင်း ညွှန်ပြလိုက်ပြီး ရိုးရှင်းစွာ ​ပြောဆိုလိုက်သည်။

“သာမန်လူတွေအတွက်တော့ အသက်ရှင်ခြင်းနဲ့သေခြင်းက တားမြစ်ထားတဲ့ကိစ္စဖြစ်နိုင်ပေမယ့် ကိုယ်တော်လိုလူမျိုးအတွက်တော့ အသက်ရှင်ခြင်းနဲ့သေခြင်းက စားသောက်ခြင်းနဲ့ အိပ်ခြင်းလိုမျိုးသာမန်ပါပဲ ဒါက ပြောမပြနိုင်​အောင်ဆိုးဝါးတဲ့ အရာ​တော့မဟုတ်ပါဘူး"


______

Translated By IQ-Team.