Chapter 53

အပိုင်း(၅၃)

(T/N- *တစ်ခုပါ )

ကျီရှောင်အုံး အလိုအလျောက်တုံ့ပြန်၍ ခေါင်းရှောင်လိုက်ခဲ့ပါတယ်။

သူ့လျှာပေါ်ရှိ အဆူးတွေကြောင့် နောက်ရက်တွေအများကြီး သူမ ဘယ်လောက်တောင် နာနေခဲ့ရလဲဆိုတာ သူမ မှတ်မိနေတာပဲလေ။ 

ဒါပေမယ့် သူမ သူ့ခွန်အားနဲ့ မယှဉ်နိုင်သလို သူမရဲ့ တစ်ကိုယ်လုံးက သူ့ထိန်းချုပ်မှုအောက် ရောက်သွားခဲ့ပြီး သူ့ကို ကြိုဆိုဖို့ သူမပါးစပ်လေးကိုသာ ဖွင့်လှစ်လိုက်ရတယ်။

ပြီးခဲ့တဲ့တစ်ခေါက်က ကြိုးပမ်းအားထုတ်မှုကြောင့် ဖြစ်နိုင်လေတယ်၊ ရမ်တစ်ယောက် ပိုကျွမ်းကျင်မှုရှိလာခဲ့ပါတယ်၊ ဘာလို့ဆို သူ့လျှာဖျားက ကျီရှောင်အုံးရဲ့နူးညံတဲ့ လျှာပတ်ချာလည်ကို ရစ်ပတ်ကာ သူ့ပါးစပ်ထဲသို့ စုပ်ယူလိုက်ခဲ့လို့ပါပဲ။

သူ့ရင်ခွင်ထဲက ကလေးလေးက တွန့်သွားမှန်း သိလိုက်ရတဲ့ ရမ်က သူ့လက်ဖဝါးနဲ့ သူမခေါင်းရှေ့ပိုင်းကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး သူမမေးစေ့ကို ပင့်မြှောက်စေလိုက်တယ်။ သူမကို ခြစ်မိထားတဲ့နေရာလေးကိုလည်း သူ အသာအယာ လျက်လိုက်ပြီး ခဏအကြာတွင်တော့ ကျီရှောင်အုံးရဲ့တောင့်တင်းနေတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်က နောက်ဆုံးတွင် ပြေလျော့သွားတော့တယ်။။

ရမ်က တမင်တကာကို အားပျော့ပျော့ပဲ သုံးထားတာမို့ ကျီရှောင်အုံး တကယ်တမ်းကျ သိပ်မနာလိုက်ခဲ့တော့ပေ။

သွားတိုက်တံ အကြီးကြီးတစ်ချောင်းလို ပျော့ပျောင်းပြီး မာကျောတဲ့အမွေးအမှင်တွေက သူမလျှာကို ဖြတ်ကာ လှဲကျင်းသွားလိုက်ခဲ့တယ်။ ယားယံပြီး စပ်ဖျဉ်းဖျဉ်းနဲ့ အနည်းငယ်လေး နာရပေမဲ့လည်း သူမ ခံနိုင်ရည်ရှိနေဆဲဖြစ်တယ်။

ကျီရှောင်အုံး အနမ်းခံနေရတာကနေ အနည်းငယ် အသက်ရှူကျပ်သွားလိုက်ပြီး သူမ မျက်ခုံးရိုးတွေက အနည်းငယ် ကြုတ်သွားလိုက်ကာ ခုခံစွာနဲ့ တအင့်အင့် ညည်းညူလိုက်တယ်။ 

ရမ်က သူမကို ခဏလောက် လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး အဲဒီနောက် နောက်ထပ် ထပ်နမ်းလိုက်ပြန်တယ်။

ဒီအတွေ့အကြုံက အသစ်အဆန်းဖြစ်ပြီး ရမ် တစ်ယောက် သူမ နှုတ်ခမ်းသားတွေကို လျက်ခြင်းက ဒီလောက် နှစ်လိုဖွယ်ရာကောင်းလိုက်မှန်း သူ မသိခဲ့ပေ။

တံခါးက တွန်းဖွင့်ခြင်း ခံလိုက်ရချိန်တွင်တော့ ရမ်က ကျီရှောင်အုံး၏ မျက်နှာသေးသေးလေးအား သူ့ကိုယ်နှင့် အလွန်နီးကပ်စွာ ကိုင်တွယ်ထားခဲ့တယ်။

"ခေါင်းဆောင် ငါ မင်းအိမ်က ထူးဆန်းတဲ့ အသံတစ်ခု ကြားလိုက်ရလို့။ မင်း တစ်ခုခုများ လုပ်လိုက်တာ........"

ရင်ဘတ်ဗလာကျင်းနဲ့ သမင်သားရေသား ဘောင်းဘီတို ဝတ်ဆင်ထားတဲ့ သားရဲလူတစ်ယောက်က တံခါးဝမှာ ရပ်နေခဲ့တယ်။ သူ သူ့စကားမဆုံးလိုက်ဘဲ ဦးခေါင်းတစ်လုံးက မှင်တက်အံအားသင့်စွာနဲ့ စိုက်ကြည့်လိုက်ရင်း ရုတ်တရက် ရပ်တန့်သွားလိုက်တယ်။

သူ့နောက်တွင်တော့ ကျားသစ်သားရဲလူတော်တော်များများလည်း အခုလေးတင် ပေါက်ကွဲသံကို ကြားလိုက်ရတာကြောင့်ဖြစ်လောက်မည် ဘာဖြစ်သွားလဲဆိုတာ သိမြင်ချင်စွာနဲ့ မတ်တပ်ရပ်နေကြ၏။

ဒီအချိန်မှာတော့ သူတို့တွေက ခြံဝင်းထဲသို့ စူးစိုက်ကြည့်နေကြသည်။

သူတို့၏ ဉာဏ်အမြှော်အမြင်ကြီးလှပါတယ်ဆိုတဲ့ ကြီးကျယ်လှပါတယ်ဆိုတဲ့ ခေါင်းဆောင်က သူရဲ့ နုနယ်တဲ့မိန်းမငယ်လေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းသားတွေကို ကိုက်ခဲဖို့ ငုံ့ကိုင်းနေခဲ့၏။

ဒါပေမယ့် သူတို့ရဲ့ အရပ်အမြင့် ကွာခြားချက်က အရမ်းများတာကြောင့် ကိုယ်ဟန်အနေအထားက အားစိုက်ထုတ်နေရတာပဲ။ သူတို့ ခေါင်းဆောင်က ကောင်မလေးရဲ့နောက်ကျောဘက်တွင် လက်တစ်ဖက်ကို ထိန်းကိုင်ထားပြီး သူမအား လေထဲသို့ အနည်းငယ်လေး ဆွဲတင်ထားခဲ့ရတယ်။ ဖြစ်စဉ်တစ်ခုလုံးအတွင်း သူတို့ရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေက ခုထိ မခွာကြသေးပေ။

'ဒါကြီးက ဘယ်လို အခြေအနေလဲဟ။'

'ခေါင်းဆောင်က သူ့မိန်းမပျိုလေးကို အရမ်းကြိုက်လွန်းလို့ စားတောင် စားပစ်ချင်နေတာလား။'

'သို့ပေမဲ့လည်း မိန်းမပျိုလေးကို ကြည့်လိုက်တော့ သူမမျက်ခုံးရိုးတွေက တွန့်ကွေးနေပေမဲ့ သိသိသာသာ ကို ခုခံနေတဲ့ အရိပ်အယောင်လဲ မတွေ့ရပါလား.....'

'ဒါက ကစားနည်း အသစ်တစ်မျိုးပဲလား။'

တံခါးဝမှာရှိတဲ့ ကျားသစ်သားရဲလူ ခုနစ်ကောင် ရှစ်ကောင်လောက်က သွားရတော့မလား နေရမလား မသဲကွဲတော့ချေ။

ကျီရှောင်အုံးက သူတို့တွေ အဲဒီမှာရပ်နေတာကို တွေ့လိုက်တော့ ချက်ချင်းပင် အေးခဲလို့သွားပြီး ရမ့်ကို အမြန်တွန်းထုတ်လိုက်ပြီး "ရပ်.. ရပ်တော့..."

ရမ်ရဲ့ စိတ်ပါဝင်စားမှုက ရုတ်တရက် နှောင့်ယှက်ခံလိုက်ရပြီး သူ မကျေနပ်စွာနဲ့ မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်တယ်။ သူ ကျီရှောင်အုံးရဲ့ မေးစေ့လေးကို ဖိညှပ်ကာ နမ်းချင်နေတုန်းပဲ။ ဒါပေမယ့် ကျီရှောင်အုံးက ရှက်သွေးဖြန်းပြီး သဘောတူဖို့ ငြင်းဆန်ကာ သူ့ပါးစပ်ကို ပိတ်ဆို့လိုက်ခဲ့တယ်။

ရမ် သူ့မျက်လုံးတွေကို ပင့်ကာ တံခါးဝကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ထိုနေရာမှာ ရပ်နေတဲ့ လူတွေအပေါ် သူ့မျက်လုံးများက ကျရောက်သွားတယ်။ သိသိသာသာပင် သူ မပျော်တော့ပေ။ "မင်းတို့တွေ အဲဒီမှာ ဘာလုပ်နေကြတာလဲ"

ကျီရှောင်အုံး အောက်ကိုဆင်းဖို့ အခွင့်အရေးယူလိုက်ခဲ့ပြီး ရမ်၏ ရင်ခွင်ထဲမှထွက်ကာ သူ့နောက်တွင် အမြန် သွားပုန်လိုက်ခဲ့တယ်။

သားရဲလူများထဲမှ တစ်ယောက်က သူ့လက်သီးဆုပ်ကို မြှောက်ကာ အနေရခက်စွာ ချောင်းဆိုးလိုက်ပြီး "ဟုတ်ကဲ့ ခုနက ငါ တို့ကြားလိုက်သလိုရှိလို့........"

........

တစ်ဖက်ကလူက ဒီစကားတွေကို ထပ်ပြောလိုက်ပြီး ခြံဝင်းထောင့်ရှိ ဗုံးပေါက်ကွဲဒဏ်သင့်ထားတဲ့ အိမ်ငယ်လေးကို လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး "ခေါင်းဆောင် ဒီမှာ ဘာဖြစ်သွားတာလဲ"

ဒီအတောအတွင်း ရွာနီးတစ်ဝိုက်တွင် ထူးဆန်းတဲ့ အဖြစ်အပျက်များ မကြာခဏ ဖြစ်ပွားနေပြီး မျိုးနွယ်စုက လူတွေက အလွန် သိချင်စိတ်ပြင်းပြနေကြတာပဲဖြစ်၏။

ဥပမာအနေနဲ့ လွန်ခဲ့တဲ့ညတွေက တောင်၏နောက်ကျောဘက်မှာ မိုးခြိမ်းသံထက် ပို ကြောက်စရာကောင်းပြိး ပိုကျယ်လောင်တဲ့ မြည်ဟီးသံတစ်ခု ရုတ်တရက် ထွက်ပေါ်လာခဲ့တာပင်။

သို့ပေမဲ့ သူတို့တွေ ထွက်ကြည့်လိုက်ချိန် ကောင်းကင်က ကြည်လင်တောက်ပနေပြီး မိုးရွာမည့်အရိပ်အယောင်မရှိသည်ကိုပဲ သူတို့ တွေ့လိုက်ရတယ်။

တောင်ကုန်းနောက်ဘက်တွင် အလင်းရောင် မှိန်ပျပျလေးတစ်ခုသာ ရှိနေပြီး သူတို့ထိုအရာ သွားကြည့်လိုက်ကြတော့လည်း ဘာမှ‌ရှိမနေပေ။

ခုနက ရမ်ရဲ့ အိမ်ကအသံဟာလည်း အဲဒီတုန်းက အသံနဲ့ များစွာ တူနေခဲ့တာပင်။

ရမ်က သူ့ပါးစပ်ထောင့်ကို လျှာနဲ့သပ်လိုက်တယ်၊ ကောင်မလေး၏ အရသာက အဲဒီမှာ ရှိနေတုန်းပင်၊ ဒါ့ကြောင့်မို့ တံခါးပေါက်က ကောင်တွေကို သူ မျက်နှာသာကောင်းကောင်း မပေးခဲ့ဘဲ "ငါ့အမျိုးသမီးက အလိုလိုက်ဆိုးသွမ်းပြီးတော့ ငါ့အိမ်ကို မတော်တဆ မီးလောင်အောင် လုပ်မိလိုက်တာ။မင်း တို့က ဘာပြောချင်သေးလို့လဲ"

စကားပြောနေတဲ့ သားရဲလူက ကြောင်အ သွားပြီး ခေါင်းဆောင်၏နောက်ကွယ်တွင် ပုန်းအောင်းနေတဲ့ မိန်းမပျိုကို မသိစိတ်က လှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။

ကျီရှောင်အုံး၏လက်ချောင်းတွေက ရမ်၏သားရေအကျီကို ဆွဲကိုင်ထားကာ သူမ ပါးပြင်တွေက သွေးရောင်လွှမ်းသွားတော့တယ်။

'ရမ့်လျှာကို သူမပါးစပ်ထဲ ဘယ်လိုလုပ် ဝင်ခွင့် ပေးလိုက်တာများလဲ။ သူမ လုံးဝမတောင့်ခံနိုင်တော့ပဲ သူ့ကိုပင် တုံ့ပြန်လိုက်သေးတယ်.....'

'ဟေး အခု သူမအနေအထားက ဘယ်လိုဖြစ်သွားပြီလဲ???'

'သူမ ကျားသစ်တစ်ကောင်နဲ့ မကြိုက်ချင်ပါဘူး။'

ကျီရှောင်အုံး ငိုချလိုက်ချင်ပေမယ့် သူမမှာ ကျစရာမျက်ရည်မရှိတဲ့အပြင် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် သံသယတွေနဲ့ ထိတ်လန့်ကြောက်ရွံ့နေခဲ့ပါတယ်။

အလုပ်မရှိအလုပ်ရှာပြီး လာစပ်စုသူတွေအားလုံး ထွက်သွားလိုက်ချိန် ရမ်က သူမနှုတ်ခမ်းကို နမ်းရှိုက်ရတာ သူ စွဲလန်းသွားခဲ့သလို ကျီရှောင်အုံး၏ ခါးကို ဆွဲယူလိုက်ခဲ့တယ်။ ကျီရှောင်အုံး သူ့ရင်ခွင်မှ ရုန်းထွက်လိုက်ပြီး ဝေးဝေးမှာ သွားမတ်တပ်ရပ်နေလိုက်ပြီး "တစ်နေ့ကို တစ်ခါပဲ နမ်းလို့ရမယ်၊ ဒီနေ့အတွက်က နင် ပြီးသွားပြီ"

ရမ်က မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ "ဘာလို့လဲ"

ကျီရှောင်အုံး လူသားအခေါ်အဝေါ်တွေအား သူ နားမလည်နိုင်တာ သိတော့ သူ့အား နည်းနည်းလောက် အနိုင်ကျင့်ရန် ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်။ "ဘာလို့လဲဆိုတော့... ဘာလို့ဆို နမ်းတာက ဒိုပါမင်း(dopamine) ကို ကုန်ဆုံးစေပြီးတော့ အရမ်းအကြိမ်များရင် အရမ်းအများကြီး သုံးစွဲလိုက်ရင် ခန္ဓာကိုယ်ကို ဆိုးကျိုးတစ်ခုဖြစ်စေလို့ပဲ" (dopamine = ဒိုပါမင် ဆိုတာက ဦးနှောက်ကလွှတ်ထုတ်တဲ့ ခံစားမှုကောင်းစေတဲ့ ဓာတုပစ္စည်းတစ်ခုပါတဲ့) 

ရမ်က မေးလိုက်တယ်။ "ဘာအကျိုးသက်ရောက်မှုဖြစ်လို့လဲ" 

"... " ကျီရှောင်အုံး တွေးတောလိုက်ပြီး "ငါ စိတ်ညစ်ပြီး စိတ်ဓာတ်ကျနေလိမ့်မယ်။ ငါ ငိုလိမ့်မယ်"

ရမ် ကလေးလေးရဲ့ မျက်ရည်တွေကို သတိရသွားပြီး သူမ ငိုလိုက်တဲ့အချိန်ဆို သူ့မှာ ရက်သတ္တပတ် တစ်ပတ်တောင် သည်းမခံနိုင်ပါလေ။ သူမမျက်ရည်တွေက သူ့နှလုံးသားထဲမှာ ပျော်ကျနေတဲ့ ဖယောင်းချပ်တစ်ခုလိုပင်။

လျစ်လျူရှုလို့ကို မရနိုင်ချေ။

အချိန်အတော်ကြာပြီးနောက် ရမ် သူမကို တိတ်ဆိတ်စွာ ကောက်ပွေ့လိုက်ပြီး သူမကို နမ်းဖို့ နောက်ထပ်မပြောတော့မဲ့ ဟန်ဆောင်မျက်နှာတစ်ခုနဲ့ သူမအား အိမ်ထဲသို့ ခေါ်သွားလိုက်ခဲ့တော့တယ်။

*

တစ်ခုရှိတာကတော့ ကိစ္စက ကျီရှောင်အုံး လိုချင်သလို မချောမွေ့ခဲ့ပေ။

ရမ်က သူမရဲ့ ချိုမြိန်မှုကို အခုမှ မြည်းစမ်းဖူးရုံပဲရှိသေးတာ သူ ဘယ်လိုလုပ် သူမကို လွယ်လွယ်နဲ့ လွှတ်ပေးနိုင်မှာတဲ့လဲ။

ရမ်က သူမ ဖျက်ဆီးလိုက်တဲ့ တဲငယ်လေးကို ပြန်လည်တည်ဆောက်ခဲ့ပြီး နေရာနှစ်ဆပိုကျယ်အောင် ပြန်ဆောက်လိုက်ခဲ့တယ်။

သူမရဲ့ ရှုပ်ရှုပ်ထွေးထွေးပစ္စည်းတွေကို ခင်းကျင်းရန်အတွက် အလယ်တွင် စားပွဲတစ်လုံးကို တည်ဆောက်ထားခဲ့တယ်။

အခုဆို ကျီရှောင်အုံး တစ်ယောက် စားပွဲပေါ်တွင် ထိုင်နေပြီး သူမလက်တွေက ရမ်၏ပခုံးပေါ်တွင် ရှိနေကာ သူ့ရဲ့အဆုံးဆမရှိတဲ့ အနမ်းတွေကို လက်ခံနေရလေတယ်။

"အာ.. မလုပ်နဲ့..."

ကျီရှောင်အုံး သူ့ကို သူမလျှာထိပ်ဖျားနဲ့ ပြန်တွန်းဖို့ ကြိုးစားလိုက်တယ်။

သူမ၏ မျက်လုံးထောင့်စွန်းတွင် မျက်ရည်စများ တွဲလွဲခိုနေကာ သူမရဲ့ရှည်လျားတဲ့ မျက်တောင်တွေက တဖျပ်ဖျပ်ခတ်နေပြီး သူမပါးပြင်တွေက နီမြန်းလာကာ သူမအား အနိုင်ကျင့်ချင်လာအောင် လုပ်ဆောင်နေတဲ့ပုံပေါက်နေခဲ့တယ်။

ကျီရှောင်အုံး အဲလို ခံစားလိုက်ရတာတော့ အံ့သြစရာမဟုတ်တော့ပေ။ အဆုံးမှာတော့ တစ်နာရီကြာပြီးတာတောင် ရမ်က သူမကို လွှတ်မပေးသေးပေ။

သူမက ဗြောက်အိုးထဲက ယမ်းမှုန့်များကို ခွဲထုတ်နေခဲ့တာပဲဖြစ်တယ်။ ရမ်က တံခါးဘောင်တွင် သူ့ပခုံးကို မှီထားပြီး သူမကို အနီးကပ် စောင့်ကြည့်နေခဲ့တယ်။ သူမ မော့ကြည့်လိုက်တော့ သူက ထိုနေရာတွင် ရှိနေခဲ့ ဘာမပြော ညာမပြောနဲ့ သူမအား နမ်းလိုက်ခဲ့တော့တယ်။

ကျီရှောင်အုံးက သူ့အား သူမကို တစ်နေ့တစ်ကြိမ်ပဲ နမ်းလို့ရမယ်လို့ ပြောထားလိုက်ကတည်းက ရမ် သူမကို နမ်းလိုက်တိုင်း တစ်နာရီထက် လုံးဝ မတိုတောင်းခဲ့ပေ။

သူ့ခမျာ အနမ်းတွေအားလုံးကို တစ်နေကုန် စုဆောင်းထားလိုက်သလိုပဲ။

ဘယ်သူက အဲဒါကို ခံနိုင်ရည်ရှိမှာတဲ့လဲ???

ကျီရှောင်အုံး သူ့ဆီကနေ လွတ်မြောက်ဖို့ ကြိုးစားရင်း အချိန်တွေ ဘယ်လောက်ကြာသွားပြီလဲ သူမ မသိတော့ပေမယ့် ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် သူမခြေထောက်တစ်ဖက်သာ ထောက်ရပ်နိုင်တော့ပြီး သူမရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်က ပျော့ခွေကျကာ လဲကျလုနီးပါးဖြစ်သွားခဲ့တယ်။

ရမ်က သူမ၏ခါးကို အချိန်မီလေး ဖမ်းကိုင်လိုက်ပြီး သူ့လျှာဖျားက သူမ နှုတ်ခမ်းမှ တံတွေးတွေကို ပွတ်ဆွဲကာ သူမအား အိပ်ခန်းထဲသို့ ခေါ်ဆောင်သွားလိုက်ခဲ့တယ်။

ကျီရှောင်အုံးက အလျင်စလိုဖြစ်သွားလိုက်ပြီး သူမ ရမ့်ပုခုံးကို ပုတ်ကာ သူ့အား သတိပေးလိုက်တယ်။ "ရမ် ငါ လုပ်စရာတွေ မပြီးသေးဘူးလေ........"

"မနက်ဖြန်မှ လုပ်တော့"

ရမ် ခုခံလိုသော သူမ လက်သေးသေးလေးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး သူမလက်ကို သံမဏိလိုချုပ်လိုက်ပြီး ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်တယ်။

ကျီရှောင်အုံးက ဘာဆက်ဖြစ်တော့မည်ကို သတိပြုမိလိုက်ပုံရသွားတယ်။ ရမ်က သူမကို ကုတင်ပေါ်တင်ပြီးတဲ့နောက် သူမ အဲဒီ့အောက်ကနေ လွတ်မြောက်ဖို့ ကြိုစားလိုက်ခဲ့တယ်။

ဒါပေမယ့် ရမ်က သူမထက် ပိုမြန်နေပြီး သူမလက်တွေကို အုပ်ကိုင်ထားကာ သူ့ရဲ့အရပ်ရှည်ရှည် ကြံ့ခိုင်သန်စွမ်းတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်က သူမအား ဖက်တွယ်ထားလိုက်ပြီး သူမပြေးတဲ့လမ်းကြောင်းတွေကို ပိတ်ဆို့လိုက်ခဲ့တယ်။

ကျီရှောင်အုံး ကုတင်ပေါ်တွင် လှဲလျောင်းနေလိုက်ပြီး သူမနှလုံးသားထဲတွင် ထိတ်လန့်စိုးရွံ့စွာ ခံစားလိုက်ရရင်း သူ့ဆီကနေ နောက်လှည့်လိုက်ခဲ့တယ်။

"ရမ်..." ကျီရှောင်အုံး၏အသံက တုန်ရီနေခဲ့ပြီး သူမ မျှော်လင့်ချက်လေး မှုန်ဝါးဝါးနဲ့ ပြောလိုက်တယ်။ "ငါ့ကိုလွှတ်ပေးပါ .. နင် ဘာလုပ်ချင်လို့လဲ"

ရမ် သူမ၏ မျက်နှာကို အနောက်ကနေ နမ်းရှုံ့လိုက်ပြီး သူ့လက်သည်းတွေက သူမလက်ချောင်းများကြားမှ လျှောဆင်းကာ သူမခေါင်းအား အပေါ်ဆွဲတင်လိုက်တယ်။ သူ၏ လောင်မြိုက်နေတဲ့ အသက်ရှုသံတွေက သူမ အရေပြားဆီသို့ စိမ့်ဝင်သွားလိုက်ပြီး သူ့အသံက သဲကန္တာရက သဲသောင်ပြင်လို အုံ့မှိုင်းလေးလံလာလေတယ်။ "ပိုးပန်းပြီးတဲ့နောက် ဘာလုပ်သင့်လဲ"

တိရိစ္ဆာန်တိုင်းပြည်၏ ပိုးပန်းမှုက အမြဲတမ်း ရလဒ်တစ်ခုသာရှိလေ၏—

ကိုယ်လက်နှီးနှောဖလှယ်ခြင်းပင်။

ကျီရှောင်အုံး တောင့်တင်းသွားလိုက်ပြီး သူမ ပြင်းပြင်းထန်ထန် ရုန်းကန်လိုက်ရင်းနဲ့ "ဟင့်အင်း....ငါ မလုပ်နိုင်ဘူး၊ ရမ် ငါ့ကို လွှတ်ပေးပါ......."

ရမ့်ကို သူမ လက်ခံလိုက်ပေမဲ့ သူမ သူနဲ့ အတွင်းကျဆုံးအရာတွေ လုပ်မယ်လို့မှ မဆိုလိုတာပဲ။

သူမမှာ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ကြိုတင်ပြင်ဆင်မှုမရှိရုံသာမကဘူး သူမက ငယ်လဲငယ်သေးပြီး အသက်တောင်မှ မပြည့်သေးတာ။ သူ ဘယ်လိုလုပ် အဲလောက် ဝေးဝေးသွားနိုင်ရတာလဲ။

သို့ပေမဲ့လည်း သားရဲတိုင်းပြည်မှာတော့ ကာကွယ်ပေးတဲ့ အပြုအမူတွေဆိုတာ ရှိမနေဘဲ ဖြစ်ချင်တော့ ရမ် အဲဒီအရာကိုသာ ရယူချင်နေခဲ့၏။

ရမ် ကောင်မလေးရဲ့ ပါးပြင်တွေနဲ့ နားရွက်တွေ၊ သူမရဲ့ နှင်းလိုဖြူဆွတ်တဲ့ လည်တိုင်နဲ့ ပခုံးတို့ကို နမ်းရှိုက်လိုက်တယ်..... သူမခန္ဓာကိုယ်ရဲ့ အစိတ်အပိုင်းတိုင်းကို သူ ပျော်ရွှင်ခံစားချင်နေလေတယ်။

တစ်ပြိုင်နက်တည်းမှာပဲ သူရဲ့ကြီးမားတဲ့လက်တွေက အချိန်မဖြုန်းဘဲ ကျီရှောင်အုံးရဲ့ကိုယ်ပေါ်ကနေ လျှောဆင်းကာ သူမရဲ့ခြေထောက်တွေကို ကိုင်ဆွဲထားခဲ့တယ်။ ပူပြင်းတဲ့အသက်ရှူရှိုက်သံတွေကို သူမ နားထဲကို မှုတ်ထုတ်လိုက်ပြီး သူ မေးလိုက်တယ်။ "ဒီနေရာက ဒဏ်ရာက အဆင်ပြေသွားပြီလား" 

End Chapter 53