Chapter 54

 အပိုင်း (၅၄)

"ဟင့်အင်း မကောင်းသေးဘူး" ကျီရှောင်အုံးက ခြုံစောင်ကို သူမလက်ချောင်းများဖြင့် တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဆုပ်ထားလိုက်ကာ လိမ်ပြောလိုက်ခဲ့တယ်။

သူမရဲ့ ရာသီစက်ဝန်းက သိပ်အကြာကြီးမဟုတ်ဘဲ သုံးရက် လေးရက်လောက်သာ ကြာမြင့်တတ်ပြီး မနေ့ညကတည်းက ပြီးသွားခဲ့တာဖြစ်တယ်။

သို့ပေမဲ့ သူမ ဒီလိုဖြေလိုက်ခဲ့တာကတော့ ရမ်က သူ့ကို လွှတ်ပေးလိမ့်မယ်လို့ မျှော်လင့်ချက်နဲ့ပေါ့။

ကံမကောင်းတာက သူကတော့ မလွှတ်ပေးခဲ့ပါချေ။

ရမ်၏ ရှည်လျားတဲ့လက်သည်းတွေက သူမဘောင်းဘီအစွန်းတွင် ကပ်ညှိသွားလိုက်ပြီး အောက်ကိုဆွဲချဖို့ အနည်းငယ်လေး ဖိလိုက်ခဲ့ကာ "ဟုတ်လား။ ကိုယ်ကြည့်ပါရစေဦး"

တိရိစ္ဆာန်တစ်ကောင်၏ အနံ့ခံအာရုံက အမြဲလိုလို ထိလွယ်ရှလွယ်ဖြစ်ပြီး ကျီရှောင်အုံး၏ ခန္ဓာကိုယ်တွင် သွေးနံ့တွေ မရှိတော့တာ ရမ် သေချာနေလေတယ်။ မနေ့ကတည်းက မွှေးပျံ့တဲ့ရနံ့တွေ တဖြည်းဖြည်းချင်း ပျောက်ကွယ်သွားတာ။ ဒီမနက်မှာတော့ အဲဒါက လုံးလုံးပျောက်သွားတာပဲ။

အရင်ကတော့ သူမကို သူ စိတ်ပူနေရတာပင်၊ သူမက တစ်ချက်ထိရုံနဲ့ သွေးထွက်နေတာမို့ သူ သူမကို မလှုပ်ရှားခိုင်းရဲပေ။ အခုကျတော့ သူမရဲ့ အဲဒီ "ဒဏ်ရာ"က ကောင်းသွားပြီမို့ ရိုးရိုးရှင်းရှင်း 

အနမ်းတစ်ခုက သူ့အား မကျေနပ်စေနိုင်တော့ဘူးပဲ။ သူ သူမကို ဒီထက်ဒီထက် ပိုမိုနက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း ထိတွေ့ချင်နေလေပြီ၊ သူမဆီ ကျူးကျော်ဝင်ရောက်ချင်နေလေပြီ သူမနဲ့ ကိုယ်လက်နှီးနှောနေချင်နေလေပြီ။

သူ့လက်ချောင်းထိပ်တွေက နွေးထွေးနေပြီး သူမရဲ့နူးညံ့တဲ့အသားအရေပေါ် သူ့ရဲ့တိုက်ရိုက်ထိတွေ့မှုကို နှောက်ယှက်တဲ့ ရာသီသွေးဆင်းခြင်းက အခု မရှိတော့ပေ။ 

ရမ်က မျက်စိကိုမှေးစင်းလိုက်ပြီး သူ့လျှာက ပြင်းပြတဲ့ အလိုဆန္ဒတွေ ပြည့်နှက်နေခဲ့တယ် "ကိုယ့်ကို လိမ်ပြောတယ်ပေါ့လေ ဟမ်"

ကျီရှောင်အုံးတစ်ယောက် ရမ်က သူမကို ဖိချထားတဲ့နေရာမှာပဲ ပုံလျက်သား ကွေးနေခဲ့တယ် ဘာလို့ဆိုတော့ သူ့ရဲ့နောက်ဆုံးတစ်ခေါက်က ထိတွေ့မှုနဲ့မတူ ကွာခြားနေခဲ့လို့ပါပဲ။

သန်မာအားကောင်းပြီး စွမ်းအားကြီးနေခဲ့ကာ ဂိတ်တံခါးကို ထိုးကလော်ဖွင့်ပြီး သားကောင်အား မောင်းသွင်းလိုက်သည့်အတိုင်းပင်။

"မဟုတ်​ဘူး...ငါ အမှတ်မှားသွားတာ.." ကျီရှောင်အုံးက သူမခေါင်းကို ခါပြီး နောက်ဆုံးမျှော်လင့်ချက်အား မြဲမြဲ ဆုပ်ကိုင်ထားရင်း "ရမ် ငါ့ကို သွားခွင့်ပေးပါလား... နော်။ ငါ အခုထိ အဆင်သင့်မဖြစ်သေးဘူး၊ ငါ မလုပ်ချင်ဘူး..."

ရမ်က သူ့အသံကို နှိမ့်ချလိုက်ပြီး "ကိုယ် စဉ်းစားပါ့မယ်"

ရမ် ပြောလိုက်၏ "ကိုယ် လေးလေးနက်နက် စဉ်းစားပါ့မယ်။"

ကျီရှောင်အုံး သူမအား ရမ်က ပူးကပ်ထားမှုနှင့်အတူ တောင့်တင်းလျက်ရှိနေပြီး သူ့လက်တွေက သူမ၏ခါးအောက်သို့ လျှောဆင်းသွားခဲ့တယ်။ ခဏအကြာတွင်တော့ တစ်စုံတစ်ခုက သူမအား တဖြည်းဖြည်းချင်း ထိတွေ့သွားသည်ကို ခံစားလိုက်ရပြီး သူမ အရှုံးပေးလိုက်ရတော့တယ်။

သူမ သူမနှုတ်ခမ်းသားကို ကိုက်လိုက်တယ်။ သူမရဲ့ သေးသွယ်လှပတဲ့ခန္ဓာကိုယ်လေးက အလေးချိန်ကို မခံနိုင်တော့ဘဲ သူ့အောက်မှာ ဖိချခံလိုက်ရပြီး အိပ်ရာခင်းအား ကျောကပ်ကာ နစ်ဝင်နေလေတယ်။

သူက သူ့သားကောင်ရဲ့ သေစေနိုင်တဲ့ အားနည်းချက်ကို ချိန်ရွယ်ထားတဲ့ သေနတ်ကိုင် မုဆိုးတစ်ယောက်လိုပင်။ သူ့သားကောင်ရဲ့ သဘောထားကို ထည့်သွင်းမစဉ်းစားခဲ့ဘဲ သူ ချဉ်းနင်းဝင်ရောက်ခဲ့လေတယ်။

သေသေ ရှင်ရှင်လည်း ထည့်သွင်းမစဉ်းစားနေမှာ မဟုတ်ပေ။

ရမ်ရဲ့ကြီးမားတဲ့လက်တွေက သူမရဲ့လက်သီးဆုပ်တွေကို အုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းတွေက သူမလည်တိုင်ဆီသို့ ဖိကပ်ထားလိုက်တယ်။ သူမ အသက်ကို ခက်ခက်ခဲခဲ ရှုရှိုက်နေလိုက်ပြီး သူ ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ ကောင်မလေးမျက်နှာက ဖြူဖျော့နေပြီး ပုခုံးသားတွေ ဆတ်ဆတ်တုန်ခါနေ၍ ခန္ဓာကိုယ်က တောင့်တင်းနေတာကို တွေ့လိုက်ရတယ်။

သူ သူမဆန္ဒနဲ့ သူမ တောင်းဆိုတာကို လျစ်လျူရှုကာ ရှေ့ဆက်တော့မလို့ လုပ်လိုက်ပေမဲ့ သူ စောင်ခြုံဘေးနားက ရွှဲရွှဲစိုနေတဲ့ သူမရဲ့မျက်ရည်တွေကို မြင်မိလိုက်ပြီး သူမရဲ့မျှော်လင့်ချက်မဲ့စွာ ရှိုက်ငိုသံကို သူ ကြားလိုက်ခဲ့တယ်။

ရမ် ရပ်တန့်သွားလိုက်ပြီး သူ့ပတ်ဝန်းကျင်က လေထုက သိသိသာသာ တိတ်ဆိတ်သွားတော့တယ်။ ကျီရှောင်အုံးရဲ့ ငိုရှိုက်သံက အဆမတန် ကျယ်လောင်သွားတော့တယ်။

ဖျော့တော့ပြီး ဆိတ်ငြိမ်တဲ့ အသံတစ်သံက သူ့နားထဲတွင်တောင် မကြားရလုနီးပါး ဖြစ်ပေမဲ့ ရုတ်တရက် ကြိတ်မှိတ်သည်းခံထားမှုတစ်ခုအား ထုတ်ဖော်ပြလိုက်ခဲ့ပါတယ်။

ဒီလို ဝန်ခံချက်မျိုးက သူမရဲ့ အကြောက်အကန် ရုန်းကန်နေမှုထက် ပိုစိတ်ပျက်စရာကောင်းနေ၏။

အချိန်အတော်ကြာသွားပြီးတော့ ရမ် ရဲ့လက်မောင်းက သူ့အား ကုတင်ပေါ်မှာ ထောက်ရပ်စေလိုက်တယ်။ အဲဒီနောက် သူ ထလိုက်ပြီး လှည့်လိုက်ကာ ကျီရှောင်အုံးအား သူ့ပေါင်ပေါ်မှာ ထိုင်ခိုင်းထားလိုက်တယ်။

ဒီကလေးလေးက ကြောက်နေတာပဲ ဖြစ်ရမယ်။ သူမ မျက်ရည်တွေက တလိမ့်လိမ့်စီးကာ ငိုကြွေးနေပြီး 

သူမမျက်တောင်တွေမှာ မျက်ရည်စတွေ စွန်းထင်းနေလေတယ်။ ဖိချခံလိုက်ရလို့ ဖြစ်နိုင်တယ် သူမရဲ့ ပါးစပ်က စုဝိုင်းနေပြီး 

သူမရဲ့မျက်နှာသေးသေးလေးက လေပြတ်တောက်ထားတာကြောင့် နီမြန်းလို့နေတယ်။

သူမ ငိုကြွေးနေသံကို မကြားရသေးပေမဲ့ သူမကို လွှတ်ပေးလိုက်ပြီးနောက် သူမ ပိုလို့တောင် ကြိတ်ငိုနေလေတယ်။

ရမ် သူ့လက်ချောင်းကို ဆန့်ထုတ်လိုက်ပြီး သူမနှာခေါင်းကို သုတ်ဖို့ လုပ်လိုက်ပေမဲ့ ကျီရှောင်အုံးက နောက်သို့ ဆုတ်သွားခဲ့ပါတယ်။

ရမ် သူ့ရဲ့အခြားလက်တစ်ဖက်ကို သူမပုခုံးပေါ် တင်လိုက်ပြီး သူမကို နောက်ထပ် မလှုပ်နိုင်အောင် တားဆီးလိုက်တာမို့ သူ သူမနှာခေါင်းကို သုတ်ပေးမှာ မခုခံနိုင်တော့ပေ။ သူမ 

မျက်မှောင်ကြုတ်သွားလိုက်ပြီး သူမမျက်နှာက သိပ်မကောင်းပေမဲ့ အရင်ကထက်တော့ ပိုကြည်လင်လာပုံပေါက်သွားခဲ့တယ်။ သူ သူမကို မေးလိုက်၏။ "ဘာလို့ ငိုနေတာလဲ။ ဘာလို့ ကိုယ့်ကို မထိစေချင်တာလဲ" 

ကျီရှောင်အုံး သူမခေါင်းကို ခါယမ်းလိုက်ကာ မျက်ရည်တွေ သုတ်ဖို့ သူမလက်ချောင်းတွေကို မြှောက်လိုက်တယ်၊ သူမ ကြောက်နေသေးပေမဲ့ သူမ ပြောလိုက်ခဲ့တယ်။ "မလုပ်နဲ့ . . . . . . . ငါ မလုပ်ချင်ဘူးလို့ ပြောတယ်လေ နင်ကမှ ငါပြောတာကို နားမထောင်တာ. . . . . ."

"ဘာလို့ မင်းကို မလုပ်စေချင်တာလဲ" ရမ်က သူမမျက်တောင်တွေမှ မျက်ရည်တွေကို ထပ်ကာ သုတ်ဖယ်ပေးလိုက်ရင်း မေးလိုက်တယ်။

ကျီရှောင်အုံးက ရှိုက်လိုက်ပြီး "ငါ..... ငါ အရမ်းကြောက်လို့..." 

သူမက ဒီနှစ်မှ အသက်ဆယ့်ခြောက်နှစ်သာ ရှိသေးတာလေ၊ အဓိကမသင်မဖြစ်တဲ့ ဇီဝဗေဒ ဒုတိယနှစ်ကို ပြီးခဲ့ရုံပဲရှိသေးတာ။ မျိုးရိုးဗီဇ ပြုပြင်ဖန်တီးမှု နဲ့ ခရိုမိုဆုန်း(သက်ရှိကလာပ်စည်းများရဲ့ဗီဇမျှင်) ပုံတူပွားမှုလုပ်တာကို သူမ သိပေမဲ့ သူမ လိင်ဆက်ဆံခြင်းနဲ့ ပတ်သတ်ပြီး သူမမှ မသိသေးတာပဲ။

သူမက မကြာသေးခင်ကမှ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ အတားအဆီးများကို ကျော်ဖြတ်ပြီးတော့ ရမ့်ကို လက်ခံဖို့ တံခါးဖွင့်လှစ်လိုက်ရုံပဲရှိသေးတာပဲကို။ ဒါပေမယ့် သူမတို့တွေ တဖြည်းဖြည်းချင်း ရွေ့လျားမယ်လို့ သူမတွေးပြီးတော့ တစ်လှမ်းချင်းပဲ လျှောက်လှမ်းနေခဲ့တာ။ ဒါပေမဲ့ရမ်က ကျားသစ်တစ်ကောင်ဖြစ်တာနဲ့ ရာသီစက်ဝန်းချိန် နေရာကို နည်းနည်းပဲ ဂရုစိုက်တာကိုတော့ သူမ မေ့လျော့သွားလိုက်တာပဲ။ သူမ တတ်နိုင်နိုင် မတတ်နိုင်နိုင် သူမ လုပ်ချင်ချင် မလုပ်ချင်ချင် သူ လိုချင်လာရင်တော့ သူမ အဲဒါကို ပေးအပ်ရမည်ပင်။

"ခဏလေးဖြစ်ဖြစ်... ခဏလောက်တော့ ငါ့ကို အချိန်ပေးပါ.. တောင်းဆိုပါတယ်... အာ ငါ ဒီလောက်မြန်မြန်ကြီး မသွားချင်ဘူး..."

ကောင်မလေးက ဝမ်းနည်းပက်လက် ငိုကြွေးနေပြီး သူမ မျက်ရည်တွေကို သုတ်လို့တောင် မနိုင်တော့ပေ။ သူမ ငိုရှိုက်ရင်း မျိုချလိုက်ရင်း ပြောလိုက်တယ်။ "ငါကြောက်တယ်" 

ရမ် သူမလေးကို အလိုမလိုက်ဘဲ မနေနိုင်တော့ဘဲ သူ့လက်ထဲတွင် သူမခါးလေးကို ကိုင်ထားလိုက်ပြီး သူမကို ငုံ့ကြည့်ကာ မေးလိုက်တယ်။ "ဘယ်လောက် ကြာမှာလဲ" 

ကျီရှောင်အုံး ဆို့နင့်သွားလိုက်တယ်။ "ငါ မသိဘူး" 

ဖြစ်နိုင်တာ သူမ သူ့ကိုလက်ခံဖို့ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာရော ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာရော အဆင်သင့်ဖြစ်တဲ့အချိန် သူမ ဒီလောက်ကြောက်နေမှာ မဟုတ်တော့ဘူးပဲ။

ရမ်က အချိန်အကြာကြီး စကားမပြောခဲ့တော့ချေ။

ကျီရှောင်အုံးက သူ့ကို မော့ကြည့်လိုက်ခဲ့တယ်။ သူမမျက်လုံးတွေက မျက်ရည်စတွေကြားမှ ကြည့်လိုက်ပေမဲ့ မွေးကင်းစ ကြောင်ပေါက်စနလေးလို တောက်ပပြီး ဝိုင်းစက်နေလေတယ်။ သူမ လက်ချောင်းတွေအား သူမ စဉ်းစဉ်းစားစား လိမ်ပတ်လိုက်ပြီး သူ့လက်မောင်းကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး စဉ်းစားချင့်ချိန်နေတဲ့ လေသံတစ်ခုဖြင့် "ရမ် ... " သူ့မျက်နှာအမူအရာ မကောင်းတာကိုပါ မြင်လိုက်တော့ သူမ အမြန်လေးထပ်ထည့်ပြောလိုက်တယ်။ "ငါ နင့်ကို မမုန်းပါဘူး......."

ရမ်က သူမမျက်လုံးထဲကို စိုက်ကြည့်လိုက်ပြီး နောက်ဆုံးတွင် အလျော့ပေးလိုက်တော့၏။ "ကိုယ် အရမ်းကြာကြာ မစောင့်နိုင်ဘူးဆိုတာ မှတ်ထား"

******

သားရဲလူတွေက ရက်စက်တတ်ကြပေမဲ့လည်း သူတို့တတွေက ရိုးလဲ ရိုးသားကြလေတယ်။

အဲဒီကတည်းက ရမ် တကယ်ကိုပင် ကျီရှောင်အုံးအား ဘာဆိုဘာမှ မလုပ်တော့ပေ။

ကျီရှောင်အုံးရဲ့ စိုးထိတ်နေရတဲ့ နှလုံးသားလေးက တဖြည်းဖြည်း ငြိမ်သက်သွားပြီး သူမ ပုံမှန်လိုပင် ထပ်ပြီးတော့ ရမ်နဲ့ အတူရှိနေခဲ့လိုက်ပါတယ်။

တစ်ခုရှိတာကတော့ ရမ့်မျက်လုံးတွေ သူမကို ကြည့်တဲ့ပုံစံက ပြောင်ပြောင်တင်းတင်းပင် ချစ်ချစ်တောက်ပူလောင်နေခဲ့၏။ သူ့မျက်ဝန်းပြာပြာလေးထဲက ခံစားချက်တွေအားလုံးက အလွန်ရှင်းလင်းလွန်းလှပေတယ်။

ကျီရှောင်အုံး: . .

ကျီရှောင်အုံးက ဘာတတ်နိုင်မှာတဲ့လဲ။ သူမ သူမရဲ့ယမ်းမှုန့်တွေအပေါ်မှာပဲ အာရုံစူးစိုက်ထားပြီးတော့ မမြင်ချင်ယောင်ပဲ ဆောင်ထားလိုက်နိုင်တယ်။

မကြာသေးမီက မတော်တဆ အောင်မြင်မှုတစ်ခု ရရှိသွားလိုက်ခဲ့တော့ ယမ်းမှုန့်အပေါ်မှာပဲ သူမ၏စိတ်အာရုံတစ်ခုလုံးကို မြှုပ်နှံထားလိုချင်နေခဲ့တယ်။

မနက်ခင်းတွင် သူမ အခန်းငယ်လေးထဲမှာ ပုန်း‌အောင်းနေပြီး သူမရဲ့ယမ်းမှုန့်ကို လေ့လာလိုက်တယ်။ နေမွန်းတည့်ချိန်‌ရောက်တော့ 

သူမ ယမ်းမှုန့်တွေကို စမ်းသပ်ဖို့ တောင်အနောက်ဘက်သို့ သွားလိုက်ခဲ့၏။ ည‌နေရောက်တော့ သူမ ရမ်ရဲ့အိမ်ကိုပြန်သွားပြီး သူမကိုယ်သူမ တစ်ကိုယ်ရည်သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီးတော့ သူမရဲ့ ရွက်ဖျင်တဲထဲကို ဝင်အိပ်လိုက်မယ်။ တစ်နေ့လုံး သူမ ရမ် နဲ့ စကား‌တောင် အများကြီး မပြောဆိုနိုင်တော့ပေ။

ထိုနေ့တွင်တော့ ကျီရှောင်အုံးက သူမရဲ့ ဖောက်ခွဲရေးပစ္စည်းတွေကို ယူပြီးတော့ တောင်ပေါ်မှာ ထပ်မံစမ်းကြည့်ဖို့ အဆင်သင့်ဖြစ်နေခဲ့တယ်။

လမ်းတွင် သူမ ဆူဇန်နာနဲ့ သွားဆုံလိုက်ခဲ့တယ်။ ကျားသစ်မိန်းမပျိုက ဝါးခြင်းတောင်းကို လွယ်ကာ တောင်‌ပေါ်က စမ်းချောင်းတွင် အဝတ်လျှော်သွားမလို့ပဲဖြစ်၏။

ဆူဇန်နာရဲ့ လည်ပင်းပတ်ချာလည်က ဒဏ်ရာတွေက များစွာပိုကောင်းလာခဲ့ပြီး သူမက မစိုးရိမ်ရတော့ပေ၊ မကြာခင်မှာပဲ အရှင်းပျောက်ကင်းသွားတော့မည်ဖြစ်သည်။ သူမအား အကြီးအကဲ ဘာဆန်း မှ ဝင်းတား ၏ အိမ်ထောင်ဖက်အဖြစ် တာဝန်ပေးအပ်ခဲ့ပြီး သူမက သူမရဲ့ဖခင် စကားလက်နဲ့အတူတူ မနေ‌တော့ပေ။ ထိုအစား သူမ ဝင်းတား အိမ်တွင် နေထိုင်လိုက်ခဲ့သည်။ ခြင်းတောင်းထဲက သားရေအဝတ်တွေအများစုက ဝင်းတား အဝတ်တွေကြီးပဲဖြစ်၏။

ဆူဇန်နာက မြန်မြန်ဆန်ဆန် လမ်းလျှောက်တတ်လေ့ရှိပေမဲ့ ဒီနေ့တော့ သူမ ကျီရှောင်အုံး နောက်ကနေ အနည်းငယ်လေးနှေးကွေးကာ လျှောက်လာလိုက်ခဲ့တယ်။

ကျီရှောင်အုံးက နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်တော့ သူ့ဒဏ်ရာတွေ ပြန်နာလာလို့ နေလို့အဆင်မပြေနေတာပဲလို့သာ တွေးတောလိုက်ခဲ့ပြီး မေးလိုက်တယ်။ " ငါ့ အကူအညီ လိုသေးလား" 

"မလိုဘူး။ ငါတို့က နင့်လောက် နူးညံ့နေတဲ့သူတွေ မဟုတ်ဘူး" ဆူဇန်နနာက ပက်ခနဲ ခွန်းတုံ့ပြန်ပြောလိုက်ပြီး အရှိန်မြှင့်လိုက်၏။

သူမ လမ်းလျှောက်တဲ့ပုံက နည်းနည်း ထူးဆန်းနေပြီး သူမခြေထောက်တွေ ကားနေပြီးတော့ အနည်းငယ်လေး ပုံမကျပန်းမကျ ဖြစ်နေတဲ့ပုံပေါက်တာကို ကျီရှောင်အုံး သတိထားမိလိုက်တယ်။

"နင့်မှာ ဘာဖြစ်နေတာလဲ" ကျီရှောင်အုံးက မေးလိုက်တယ်။ သူမ လည်ပင်းက နာနေတာကနေ အခုတော့ သူမခြေထောက်ပါ နာနေပြီလား။

ဆူဇန်နာ၏ မျက်နှာ အေးခဲသွားလိုက်၏။ သူမရဲ့ ရှည်လျားတဲ့ အမြီးမှာ သူမရဲ့ အနေခက်မှုကို ဖုံးကွယ်ထားဖို့ သူမ ပါးပြင်ပေါ်ကို လွင့်ပျံလာလိုက်ပြီး သူမ စောဒကတက်လိုက်တယ်။ " အဲဒါ ဝင်းတား ကြောင့်ပေါ့။ ငါ့လည်ပင်းက နည်းနည်းနာနေသေးပါတယ်ဆိုတာကို 

သူက စိတ်ကိုမရှည်နိုင်ဘူး။ သူက ငါ့ကို တစ်ညလုံး မှောက်လှန်နေတော့ ငါ့ခန္ဓာကိုယ်က နည်းနည်း ကျိန်းနေတုန်းပဲ "

ကျီရှောင်အုံး: " ..."

ကျီရှောင်အုံး ဒါကို အကြောင်းပြချက် ဖြစ်နိုင်မယ်လို့ တစ်ခါမှ မထင်ခဲ့မိဘူး။ အခြားသူတစ်ယောက်ရဲ့ လိင်မှုဘဝကို နားထောင်လိုက်ရပြီး အံ့ဩသင့်သွားရတော့တယ်။ သူမနှုတ်ခမ်းများ ပွင့်အာသွားပြီး ပါးပြင်တွေ နီမြန်းသွားတော့တယ်။ ဆူဇန်နာ့ကို နှစ်သိမ့်ဖို့ သူမမှာ ဘာပြောရမှန်း မသိတော့ဘူးပဲ။

သေချာတာပေါ့ ဆူဇန်နာက သူမရဲ့ နှစ်သိမ့်ပေးမှုတောင် မလိုအပ်ပဲ သူမ ပါးစပ်ကို ဖွင့်လိုက်ပြီး "အဝတ်မဖြစ်မနေလျှော်ဖို့ လိုတာကြောင့်သာ မဟုတ်ရင် သူက ငါ့ကို အပြင်ထွက်ခွင့်တောင် ပေးမှာမဟုတ်ဘူး... ခေါင်းဆောင်ရမ်က ဘာလို့ သူ့ကို ဒီလောက်အကြာကြီး အားလပ်ရက် ပေးလိုက်တာလည်း မသိဘူး။ 

တခြားသူတွေဆို အမဲလိုက်ထွက်နေကြပြီ သူတစ်ယောက်တည်း အိမ်မှာပဲနေ နေတယ်"

ရမ် အကြောင်းပြောလိုက်ရင်း ဆူဇန်နာ ကျီရှောင်အုံးအား လှမ်းကြည့်လိုက်ခဲ့တယ်။

အစတုန်းက ဆူဇန်နာက ရမ့်ကို ကြိုက်နေတာ ဖြစ်တယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီမိန်းမပျို ရောက်လာလိုက်ကာ သူမက ရမ့်ရဲ့ အာရုံတွေအားလုံး သိမ်းယူသွားလိုက်ခဲ့တာပဲ။ ရမ်က သူမအတွက်နဲ့ စည်းမျဉ်းဥပဒေတွေတောင် ပြောင်းလဲပစ် လိုက်ခဲ့တယ်။ သူမ ဒဏ်ရာတွေနဲ့ အိပ်ယာထဲမှာအနားယူနေရင်း ဒီသတင်းကို သူမကြားလိုက်ရတော့ သူမမှာ မျှော်လင့်ချက်မရှိတော့ဘူးဆိုတာ သူမ သိသွားလိုက်ခဲ့တာပင်။

သူ့မိန်းမပျိုကို မျှဝေခံစားမှာထက် တစ်မျိုးနွယ်လုံးရဲ့ ရန်သူ ပိုဖြစ်ချင်နေတာပဲ။ သူ့မှာ ဘယ်လောက်တောင် နက်ရှိုင်းလှတဲ့ 

ကြောက်ခမန်းလိလိ တစ်ဦးတည်း မောင်ပိုင်စီးလိုစိတ်တွေ ရှိနေပါမလိမ့်။

ရမ်က သူမကို မျက်စိမကျမိလို့ သူမ ဝမ်းသာရမှာပဲ... နို့မို့ဆို သူမမှာ လွှမ်းမိုးချုပ်ကိုင်ခံရပြီး နေရတော့မှာပဲမလား။

နောက်ပိုင်းကျတော့ အကြီးအကဲဘာဆန်းက သူမအား ဝင်းတား ဆီပေးအပ်ခဲ့ပြီး သူမမှာလည်း မကျေနပ်တာမရှိခဲ့ပေ။

ကံကောင်းစွာပဲ ဝင်းတားက သူမအပေါ် ကောင်းပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ သူ့ကို အိပ်ယာပေါ်မှာ ဘယ်လို ထိန်းချုပ်ရမလဲ သူမ မသိတာခက်တယ်။

ကျီရှောင်အုံးက သူမခေါင်းကို နောက်လှည့်လိုက်ပြီး ကျားသစ် ဘာသာစကားနဲ့ မေးလိုက်တယ် "အမ်... နင် ဘာလို့ သူ့ကို မငြင်းတာလဲ"

"ဘာလို့ ငြင်းရမှာလဲ" ဆူဇန်နာ့ ကြည့်ရတာ Arabian Nights ကို တစ်ခါမှ ကြားဖူးမယ်မထင်ပေ၊ "ဒီလိုအရာတွေက ပုံမှန်ပဲကို။ ငါက သူ့အိမ်ထောင်ဖက်ဖြစ်သွားပြီဆိုမှတော့ တစ်ယောက်ရဲ့ လိုအပ်ချက်တွေကို တစ်ယောက်က ဖြည့်ဆည်းပေးဖို့ သေချာပေါက် လိုတာပေါ့။ ဘယ်လိုလုပ် ကိုယ်လက်မနှီးနှောဘဲ နေလို့ရ မှာလဲ"

ကျီရှောင်အုံး : " . . . . . .ဪ "

နောက်ပိုင်း ဆူဇန်နာပြောတာတွေကိုတော့ ကျီရှောင်အုံး နားမထောင်လိုက်တော့ပေ။

သူမတို့တွေ စမ်းချောင်းဆီရောက်တဲ့ နောက်ဆုံးကျန်တဲ့လမ်းပိုင်းကို လျှောက်သွားလိုက်ကြပြီး ဆူဇန်နာက အဝတ်လျှော်ဖို့ သူမခြင်းတောင်းကို ချထားလိုက်တယ်။ ကျီရှောင်အုံးက သူမကို နှုတ်ဆက်ပြီး တောင်တန်းတွေဆီ ဆက်သွားလိုက်ခဲ့တယ်။

. . .

. . . . . .

"ဟေး...သိပ်အဝေးကြီး မသွားနဲ့ဦး၊ တောင်ပေါ်မှာ တခြားမျိုးနွယ်တွေ ရှိနေနိုင်တယ်" ဆူဇန်နာက သူမနောက်တွင် အဝတ်လျှော်ဖို့ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လိုက်ရင်း ပြောလိုက်တယ်။

ကျီရှောင်အုံးက ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။ တကယ်တော့ သူမ ဒီနေရာနဲ့ အလွန်အကျွမ်းဝင်နေပြီဖြစ်သည်။ တောထဲမှာ သားရဲကောင်တွေ မရှိပေ။ သူမ "ယမ်းမှုန့်" တွေ သယ်လာတာတော့ ပြောဖို့တောင် မလိုပေ။ ဒီအရာတွေက စွမ်းအားအရမ်းကြီး မကောင်းပေမဲ့လည်း သာမာန်သားရဲကောင်တွေကို 

ရှင်းထုတ်ဖို့လောက်က ပြဿနာမရှိပေ။ သူမ ဆူဇန်နာ ရှာတွေ့မသွားစေချင်ရုံသက်သက်ပဲ။

. . .

. . . . . .

"ဒုန်း" ကျယ်လောင်စွာ မြည်ဟီးလိုက်ပြီး ခပ်ဝေးဝေးရှိ လူ့အရပ်မြင့် ထက်ဝက်လောက်က ရုတ်တရက် တစ်ပိုင်းစီ ကွဲထွက်သွားတော့တယ်။ ကျောက်စရစ်ခဲတွေက နေရာတိုင်းသို့ လွင့်စင်သွားကာ အဖြူရောင်အခိုးအငွေ့များက လေထုထဲတွင် ပြည့်နှက်သွားလိုက်သည်။

ပေါက်ကွဲသံ အဆုံးသတ်သွားပြီးနောက် ကျီရှောင်အုံး သစ်ပင်တစ်ပင်၏အနောက်မှ ထွက်လာလိုက်ပြီး သူမ ဖျက်ဆီးလိုက်တဲ့ ကျောက်တုံးဆီသို့ လျှောက်သွားခဲ့သည်။

သူမ ငုတ်တုပ်ထိုင်ချလိုက်ပြီး ကြည့်လိုက်တော့ စွမ်းအားက သူမ ထင်ထားတာထက်တောင် ပိုကြီးနေတာကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ သူမက ကျောက်တုံးကို ကွဲအက်ရုံပဲလို့ ထင်ထားလိုက်တာပဲ ဒါပေမဲ့ လုံးလုံး ကြေမွသွားခဲ့တာပင်။

ကျီရှောင်အုံး သူမ ကျောပိုးအိတ်ထဲမှ ဘောပင်နှင့် စာရွက်ကို အမြန်ထုတ်ကာ တူညီတဲ့ အချိုးအစားကို ချရေးလိုက်ခဲ့တယ်။ လေ့လာဆန်းစစ်ဖို့ သူမ သေသေချာချာ ပြန်ယူသွားရမှာဖြစ်တယ်။

မှတ်တမ်းတင်လိုက်ပြီးနောက် သူမ မတ်တပ်ထရပ်ကာ သူမမှာ ရှိသော နောက်ထပ် ယမ်းမှုန့်ကို စမ်းသပ်ဖို့ ပြင်လိုက်ခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် သူမ နောက်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ မနီးမဝေးက သစ်ပင်တစ်ပင်ထိပ်မှာ ထိုင်နေတဲ့ ရင်းနှီးတဲ့ ပုံရိပ်တစ်ခုကို မြင်လိုက်ရတယ်။

ဟိုလ်ဒန်က ခြေထောက်တစ်ဖက်ကို ကွေးထားပြီး သူ့မေးစေ့ကို ကိုင်ကာ ကျန်ခြေထောက်ကတော့ လွတ်လပ်စွာ တွဲလောင်းချလျက်ရှိနေခဲ့တယ်။

ဟိုလ်ဒန်က ကျီရှောင်အုံး သုံးလိုက်တဲ့ ယမ်းမှုန့်ကြောင့် ကွဲကြေသွားတဲ့ ကျောက်စရစ်ခဲပုံတွေကို လှမ်းကြည့်လိုက်ခဲ့တယ်။ သူ ခဏလောက် စေ့စေ့စပ်စပ် ကြည့်ပြီးနောက် သူ့နှုတ်ခမ်းထောင့်များက အပြုံးတစ်ခုနဲ့ မြင့်တက်သွားလိုက်ကာ "ပျော့ညံ့တဲ့အသေးလေး မတွေ့ရတာ ကြာပြီနော်"

End Chapter 54