MM Story Teller

Chapter 113
နေရာချခြင်းနှင့် ကုန်ပစ္စည်းရောင်းချခြင်း

ကျန်းကျန့် ပင်လယ်ဓားပြများထံမှ သိမ်းဆည်းရမိသော ငွေသည် ငွေသောင်းချီရှိပြီး ၎င်းကို ရွှေ့ရန် လူဒါဇင်နှင့်ချီ၍ လိုမည်ဖြစ်သည်။ကျန့်ရီဘက်တွင် ကုန်စည် ရွှေ့ပြောင်းရန် တာဝန်ရှိသော လူများပို၍ပင် များသေးသည်။

ရထားလုံးများက ရှေ့သို့ ဖြည်းညှင်းစွာ ရွေ့လျားနေကာ ၎င်းတို့နောက်တွင် ကြီးမားသော အဖွဲ့တစ်ဖွဲ့ လိုက်ပါလာကာ အများစုမှာ ငွေကို အထုပ်အပိုးအဖြစ် ထမ်းကြသည်။

ငွေက လေးလံပြီး ရွှေ့ရန် အဆင်မပြေသော်လည်း ၎င်းသည် ၎င်း၏အကျိုးအမြတ်မရှိသည် မဟုတ်ပေ။ အနည်းဆုံး. . . အခြားသူဆီက ငွေအမြောက်အမြားကို ခိုးယူရန် လွယ်ကူမည်မဟုတ်ပေ။

ကျန့်ရီ နှင့် ကျန်းကျန့်တို့သည် အကြောင်းအရာများစွာကို ဆွေးနွေးခဲ့ကြပြီး ကျန်းကျန့်က ၎င်းတို့ကို တစ်ခုပြီးတစ်ခု ချရေးခဲ့သည်။ နာရီဝက်ကျော်ကြာပြီးနောက်၊ သူတို့သည် ကျန့်မိသားစု၏အိမ်သို့ရောက်ရှိလာကြသည်။

အိမ်ကြီးသည် ဝင်ပေါက်များစွာဖြင့် ကျယ်ဝန်းပြီး ကျန့်ရီ ရောက်ရှိလာသောအခါ ကျန်းကျန့် နေထိုင်ရန် ခြံဝင်းများထဲမှ တစ်ခုကို ညွှန်ပြခဲ့သည်။

ခြံဝင်းက ကြီးကြီးမားမားမဟုတ်ပဲ အိမ်တွေသိပ်မများပေမဲ့ ကျန်းကျန့်နှင့် သူ့အောက်ကလူတွေက အလွန် ပျော်နေကြတုန်းပါပင်။

ဤအိမ်တွေက ဘယ်လောက်ပဲ သေးငယ်နေပါစေ သင်္ဘောပေါ်မှာ နေထိုင်ရသည်ထက် အများကြီး ပိုအဆင်ပြေသည်။

သင်္ဘောပေါ်တွင် အချိန်အတော်ကြာနေထိုင်ပြီးနောက် ကုန်းပေါ်ကဘဝကို သူတို့မည်မျှလွမ်းခဲ့ရသည်ကို ဘုရားသခင်သာလျှင် သိတော်မူမည်။

ကျန်းကျန့် နှင့် ကျောက်ကျင်းကောတို့သည် သင်္ဘောပေါ်တွင် တည်းခိုရန် အခန်းများ အမြဲရှိခဲ့သော်လည်း ယခုအခါ ၎င်းတို့သည် ခြံဝင်းတစ်ခုတွင် နေထိုင်ရန် အလွန်ပျော်ရွှင်နေကြပြီဖြစ်သည်။ကျောက်ကျင်းကောတစ်ယောက်ကမူ ခြံဝန်းကို သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီး ဖျာအသစ်တစ်ခုခင်းထားသည်ကို တွေ့သောအခါတွင်  ကောင်းကောင်းအိပ်ရန် ပို၍ပင် စိတ်အားထက်သန်နေခဲ့သည်။

မှန်ပေသည်၊ သူ ထိုသို့မလုပ်ခဲ့ပေ။ သူဗိုက်ဆာနေတုန်းဖြစ်၏။

ကျန့်ရီက လူတွေကို ဝက်သား၊ သိုးသားနှင့် လတ်ဆတ်သည့် ဟင်းသီးဟင်းရွက်တွေ အပါအဝင် အစားအစာတချို့ ပို့ပေးခိုင်းခဲ့၏။ ကျန်းကျန့် တချို့ သင်္ဘောတွေဆီပို့ပေးပြီး ကျန်သည်တွေကို ချက်ပြုတ်ခဲ့သည်။အားလုံးက ပျော်ပျော်ပါးပါးစားခဲ့ကြပြီး ၎င်းနောက် သူက ကျောက်ကျင်းကောကိုအနားယူရန်ခေါ်သွားခဲ့သည်။

သူတို့ကို ဘယ်သူမှ မနှောင့်ယှက်ခဲ့ဘဲ ကျန်းကျန့် နောက်တစ်နေ့ မိုးလင်းသည်အထိ အိပ်ပျော်သွားပေမဲ့ သူနိုးလာသည့်အခါ ကျောက်ကျင်းကောက အိပ်နေတုန်းပါပင်။

ကျောက်ကျင်းကော လမ်းတစ်လျှောက်တွင် အလွန်ပင်ပင်ပန်းနွမ်းနယ်နေလောက်ပြီဟု တွေးကာ ကျန်းကျန့် သူ့ကို မနှိုးဘဲ ဖြည်းညှင်းစွာ အိပ်ရာမှထကာ အပြင်သို့ထွက်လာခဲ့သည်။

သူနည်းနည်းနောက်ကျမှထသည့်အတွက် တခြားသူတွေ အားလုံးနိုးနေကြပြီဖြစ်ပြီး နှစ်ယောက်တစ်စု သုံးယောက်တစ်စုစကားပြောနေကြသည်။ ထမင်းချက်နှင့် ရို့အာကမူ ခြံဝင်းထဲမှာ အဝတ်လျှော်နေ၏။

"လီ... မနက်စာ အဆင်သင့်ဖြစ်ပြီလား" 

ကျန်းကျန့်က မေးလိုက်သည်။ ထမင်းချက်၏ မျိုးရိုးအမည်မှာ လီဖြစ်သည်၊ သို့သော် သူမကို သူမ၏အမည်ဖြင့် ခေါ်ခြင်းသည် အဆင်မပြေဟု သူထင်သောကြောင့် လီဟု ဆက်ခေါ်ခဲ့သည်။

"ဆရာကြီး... ပြီးပါပြီ" 

လီက ကမန်းကတန်းပြောပြီး လက်ကို ရေသန့်နှငွဆေးသည့်။ ပူနေတုန်းမှာ ထမင်းဟင်းပြင်ပေးရန်လိုအပ်သောကြောင့် အေးသွားမှာကို စိတ်ပူစရာ မလိုသည့်အတွက် အစားအသောက်ကို စောစောပြင်ဆင်ခဲ့၏။

ကျန်းကျန့်က သူမကို တားလိုက်သည်။ "မီးဖိုချောင်မှာစားမယ်"

ကျန်းကျန့်က လီကိုသူမနှင့် ကျောက်ကျင်းကော ၏ အစားအသောက်များကိုသာ တာဝန်ယူခွင့်ပေးခဲ့သည်။ ကိုယ်ဝန်ဆောင်တွေအတွက် သင့်တော်သည့် အစားအစာတွေကို များများချက်ပြုတ်ပေးရန်လည်း တောင်းဆိုထားသောကြောင့် အခုတလော သူမက မကြာခဏ စွတ်ပြုတ် ချက်လေ့ရှိသည်။ ဥပမာအားဖြင့် သူမ ယနေ့ ပြင်ဆင်ထားသည်က ကြက်ပြုတ်ရည်ဖြင့်ချက်ထားသည့်ဆန်ပြုတ်၊ကြက်သွန်မြိတ်ကိတ်၊ သခွားသီးသုပ်၊ ကြက်သားလွှာ၊ တို့ဟူခြောက် ပဲငံပြာရည်နှပ်တို့ဖြစ်သည်။

ကျန်းကျန့် သူ့လက်သီးထက် ပိုကြီးသော ဘန်းမုန့်ပေါင်းကိုယူကာ ဆန်ပြုတ်တစ်ပန်းကန်နှင့် ကြက်သွန်မြိတ်ပန်ကိတ်သုံးခုတို့ ခံစားချက်တို့ပိုကောင်းလာသည်အထိစားရင်း ထိုအရာများနှင့် ပတ်သက်၍ အနည်းငယ် မကျေမနပ်ဖြစ်မိသည်။ ထို့နောက် သူ​ြလူများကို အိမ်အပြင်သို့ ခေါ်သွားခဲ့သည်။

မူလက ကျန့်ရီကို ကာကွယ်ရန်သာ လိုအပ်ခဲ့သော်လည်း ယခုအခါ ကုန်ပစ္စည်းများစွာဖြင့် အလုပ်များလာသည်။ ကံကောင်းထောက်မစွာဖြင့် မြို့တော်ကိုရောက်လာသောအခါ ကျန့်ရီက အကာအကွယ်မလိုအပ်တော့ပေ။

ကျန်းကျန့် သင်္ဘောပေါ်ပြန်ရောက်ပြီးနောက်၊ လော့ထျန်းကျစ် အမည်ရှိ လူထွားကြီးက သူ့မိသားစုက သူ့ကို လာခေါ်ရန်လာသည်ဟု ပြောပြီး ရောက်လာခဲ့သည်။

ဤမျှအချိန်တိုအတွင်းမှာ သူ့ကို လာခေါ်ရန် တစ်ယောက်ယောက် ရောက်လာသောကြောင့် ဤလူက မရိုးရှင်းဘူးဟု ပို၍ပင် ခံစားရပေမဲ့ ကျန်းကျန့် သူ့ကို လှည့်မကြည့်ခဲ့ပါချေ။

လော့ထျန်းကျစ်က ကျန်းကျန့်အား ထပ်ခါတလဲလဲ ကျေးဇူးတင်စကားဆိုကာ ငွေငါးရာပေးခဲ့ပြီး သူ့ကို တစ်လခွဲကြာ အလုပ်အကျွေးပြုခဲ့သော လျှိုချမ်ချမ် နှင့် ကျောက်လင်ရှီး တို့အား ငွေနှစ်ဆယ်စီ ပေးခဲ့သည်။ ထို့နောက် အနည်းငယ် အံသြသွားသော လျှိုချမ်ချမ် နှင့် ကျောက်လင်ရှီးတို့ကို ထားခဲ့သည်။

ဤဖက်တီးလော့က သူတို့ကို ကိုယ်လုပ်တော်အဖြစ် လက်ခံသည်ဟု သူတို့ ထင်ခဲ့ကြပြီး ငွေနှစ်ဆယ်သာ အပေးခံရမည်ဟု မမျှော်လင့်ခဲ့ကြပေ. . .

သို့ပေမဲ့ သူတို့ သူနှင့်တစ်လခွဲကျော်ကြာအောင် နေခဲ့ရုံနှင့် ငွေနှစ်ဆယ်လောက် ရအောင်ရှာနိုင်ခဲ့၏။ဤသည်က တကယ်ကို ကောင်းသည် 

ဒါပေမဲ့ အနာဂတ်မှာ ဘာလုပ်ကြမလဲ...

သင်္ဘောသားဖြစ်စေ ကယ်ဆယ်ထားသည့် အမျိုးသမီးနှင့်ကော တွေပဲဖြစ်စေ သူတို့ဆန္ဒရှိသရွေ့ သွားနိုင်သည်။ကျန်းကျန့်က သူတို့ကို မတားခဲ့ပေမဲ့ အားလုံးနီးပါး ထွက်မသွားကြပေ။လျှိုချမ်ချမ် နှင့် ကျောက်လင်ရှီးပင် ထွက်ခွာမသွားကြပေ။

"မင်းတို့နေလို့ရပေမဲ့ ငါ့စကားကို နားထောင်ရမယ်...အနာဂတ်မှာ မင်းတို့ထွက်သွားချင်ရင် ကြိုပြောထားသင့်တယ်" 

ကျန်းကျန့်က ပြောလိုက်သည်။

သူ့စကား ထွက်လာသည်နှင့်ပင် ထိုလူများ ပို၍ပင် မထွက်သွားချင်ကြတော့ပေ။အမျိုးသမီးတစ်ဦးကသာ မတ်တတ်ထပြီးမေးလာသည်။ 

"ရှင် ...ကျွန်မတို့ကို ပို့မှာလား...အဲဒီညစ်ပတ်တဲ့နေရာတွေဆီကို"

ကော နှင့် အမျိုးသမီးများ အားလုံးသည် ဤကဲ့သို့ ခံစားနေကြရပြီး ၎င်းတို့၏ ခင်ပွန်းများက ပင်လယ်ဓားပြများ၏ သတ်ဖြတ်ခြင်း ခံရသောအခါ ဇာတိမြို့မှ ထွက်ခွာလာသော အမျိုးသမီးများသည် ၎င်းတို့၏ မွေးရပ်မြေသို့ မပြန်နိုင်ကြပေ။ သူတို့သည် ကျန်းကျန့်၏နောက်သို့ လိုက်ချင်သော်လည်း၊ ပြည့်တန်ဆာအိမ်များထဲသို့ ရောင်းစားခံရမည်ကို ကြောက်ကြသည်။

ပြည့်တန်ဆာအိမ်တစ်ခုတွင် အထူးလှပသောအမျိုးသမီးတစ်ဦးသည် သူ့ကိုယ်သူထွက်လမ်းရှာနိုင်ဆဲဖြစ်သော်လည်း ဤနေရာရှိလူအများစုမှာ ပျက်စီးနေပြီးသားဖြစ်သည်။ သူတို့ ရံဖန်ရံခါ အသက်သုံးဆယ်အထိ အသက်မရှင်ကြဘဲ သေဆုံးပြီးနောက် အများစုမှာ ကောက်ရိုးဖျာများဖြင့် ထုပ်ပိုးပြီး ပေါ့ပေါ့ဆဆ စွန့်ပစ်ခံကြရသည်။

"အဲဒါအတွက် စိတ်မပူပါနဲ့...ငါမင်းတို့ကို အဲဒီလိုနေရာမပို့ပါဘူး...ဒါပေမဲ့ မင်းတို့ အလုပ်လုပ်ရလိမ့်မယ်" 

ကျန်းကျန့်က ပြောလိုက်သည်။

လမ်းတစ်လျှောက်တွင် ကျန်းကျန့်  လှေပေါ်ရှိ အမျိုးသားများ သူတို့ကိုထိပါးစော်ကားခြင်းမပြုအောင် ဤအမျိုးသမီးများနှင့်ကောများကိုတင်းတင်းကြပ်ကြပ် စောင့်ရှောက်ခဲ့ရုံသာမက အထည်များပေး၍ အထည်ချုပ်လုပ်ခိုင်းခြင်းကဲ့သို့သော အလုပ်များဆီကိုလည်း စေလွှတ်ခဲ့သည်။

ယခု ကျန်းကျန့်၏ စကားကို ကြားပြီး ယခင် ဖြစ်ပျက်ခဲ့သော အဖြစ်အပျက်များကို တွေးတောရင်း အနာဂတ်တွင် ကောင်းမွန်သော ဘဝနေထိုင်လိုသူများ စိတ်သက်သာရာ ရသွားသည်။သို့ပေမဲ့ လျှိုချမ်ချမ်နှင့်ကျောက်လင်ရှီးတို့လို လူတွေက ချီတုံချတုံ ဖြစ်နေကြသည်။

အလုပ်မလုပ်ချင်ပေမဲ့ ထွက်သွားရင် ဘယ်သွားရမလဲ...

လူတချို့က သူတို့ရဲ့အသွင်အပြင်ကို မက်မောပြီး သူတို့ကို တောင်းဆိုနိုင်ပေမဲ့ ရက်အနည်းငယ်ပဲကစားပြီး စွန့်ပစ်ခံရရင်ကော...အသက်ကြီးလာရင်ကော ဘာလုပ်ကြမလဲ...

လျှိုချမ်ချမ်က သူမလက်ထဲတွင် လူဝကြီးလော့ ပေးသော ငွေနှစ်ဆယ်ကို တင်းတင်းဆုပ်ကာ နောက်ဆုံးတွင် အံကြိတ်​၍ အမျိုးသမီးအဖွဲ့နှင့် လိုက်သွားခဲ့သည်။

အပြင်ထွက်လျှင် တစ်ခုခုဖြစ်သွားနိုင်၏။သူမ ကျန်းကျန့်နောက်ကို ကို ဦးစွာလိုက်နိုင်ပြီး နောက်ပိုင်းမှ ထွက်လမ်းရှာပြီး ထွက်သွားနိုင်သည်။

လျှိုချမ်ချမ်က ရွေးချယ်ခဲ့ပြီး ကျောက်လင်ရှီးကလည်း တူညီသည့် ရွေးချယ်မှုကို ပြုလုပ်ခဲ့၏။

အမှန်တွက် ကျန်းကျန့် ဤလူနှစ်ယောက်ကို သိပ်သဘောမကျပေမဲ့ သူတို့ကို အရှက်ရစေသည်အထိ မလုပ်ခဲ့ပါချေ။ထို့ကြောင့် သူကပြောလိုက်သည်။

"မင်းတို့ထဲက တစ်ယောက်ကမှ အနာဂတ်မှာ အလုပ်ကို ရေသာမခိုသင့်ဘူး...မဟုတ်တရုတ် အတွေးတွေ မရှိရဘူး...မဟုတ်ရင် ငါ မင်းတို့ကို ယဉ်ကျေးမှာမဟုတ်ဘူး"

သူ့စကားကြားသောအခါ လူတွေက ခေါင်းညိတ်ကြသည်။

ကျန်းကျန့်က သူတို့အပေါ် ယဉ်ကျေးမည်မဟုတ်ကြောင်း သူတို့မြင်နေရသည်။သူက အလုပ်မလုပ်လျှင် စားစရာမရဟု ပြောသောအခါ ထိုလူက မည်မျှပင် ရုပ်ချောသည်ဖြစ်စေ အလုပ်မလုပ်သောသူများကို တကယ်အစာမကျွေးခဲ့ပေ။

သူ့လက်အောက်ငယ်သားတွေကရော...မှန်ပေသည်၊သူတို့က သူ့စကားကို နားထောင်နေတုန်းပင်။

ကျန်းကျန့် ဤလူများကို ကိုင်တွယ်ပြီးနောက် သင်္ဘောပေါ်ရှိ ကုန်ပစ္စည်းများကို ရေတွက်ခဲ့သည်။ အစောကြီးမဟုတ်တော့သည်မြင်သောအခါ ခပ်မြန်မြန်ပြန်သွားခဲ့၏။

ကျန်းကျန့် ပြန်လာစဉ် ကျောက်ကျင်းကောက ရိုအာကိုခေါ်ကာ အိမ်အပြင်ဘက်သို့ လမ်းလျှောက်ထွက်ခဲ့သည်။

လူတွေက အိမ်အနီးမှာ ဟင်းသီးဟင်းရွက်တွေ အများကြီးစိုက်ထားကြပြီး ကျောက်ကျင်းကော တစ်ခါမှမမြင်ဖူးသည့် အမျိုးအစားတွေ အများကြီးရှိ၏။ ထို့ကြောင့် သူ နောင်တွင် သူ့မိသားစု ဟင်းမျိုးစုံကို များများစားနိုင်စေရန် လယ်သမားကိုသွားတွေ့ပြီး သူနှင့်စကားပြောကာ မျိုးစေ့အချို့ဝယ်လိုခဲ့သည်။

ကျန်းကျန့် ပြန်ရောက်သောအခါ ကျောက်ကျင်းကောက သူ့လက်ထဲတွင် ရွှံ့တစ်စိုင်ကို ကိုင်ထားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ရွှံ့ပေါ်တွင် ကြက်သွန်မြိတ်စိမ်းအချို့ရှိသည်။

ကျန်းကျန့်ကိုမြင်သောအခါ ကျောက်ကျင်းကောက သူ့ခြေလှမ်းတွေကို ရပ်လိုက်ပြီး ကျန်းကျန့်ကို ချော့မော့လိုစွာ ပြုံးပြလိုက်သည်။ကျန်းကျန့်က သူ့ကို အနီးကပ် စောင့်ကြည့်နေပြီး ဘာအလုပ်မှ မလုပ်ခိုင်းဘူး... ညစ်ပတ်နေတာမြင်ရင် သူစိတ်ဆိုးမှာလား...

သူ့လက်ထဲက အပင်ကို လွှင့်ပစ်ချင်ပေမဲ့ စွန့်လွှတ်ရန် တွန့်ဆုတ်နေခဲ့သည်။

"ဒီကြက်သွန်မြိတ်နဲ့ ဘာလုပ်နေတာလဲ" 
ကျန်းကျန့်က မေးလိုက်သည်။

"ဒါကို ကြက်သွန်မြိတ်လို့ခေါ်တယ်လား" 

ကျောက်ကျင်းကော အံ့သြသွားပြီး 
"ဟယ်ချောင်စီရင်စုမှာ ဒီလိုအရာမျိုး မရှိဘူး... ပြန်စိုက်ချင်တယ်"

လယ်ကွင်းထဲတွင် အသီးအနှံ အရှည်ရော အတိုပါရှိသည်ကို မြင်သောအခါ ဖြတ်တောက်ပြီးသည့်နောက် ကောက်ပဲသီးနှံအဖြစ် ချက်ချင်း စိုက်ပျိုးနိုင်ပုံရသဖြင့် သူ မျိုးစေ့အချို့ကို ပြန်ယူပြီး စိုက်ရန် လိုချင်ခဲ့သည်။ သို့သော် လယ်သမားက သူ့ကို နားမလည်သောကြောင့် နောက်ဆုံးတွင် ဟင်းသီး ဟင်းရွက်တစ်စည်းကို ပေးလိုက်သည်. . .

"တချို့ကိုစိုက်တာကောင်းပါတယ်...နောက်တစ်ခါ မျိုးစေ့ဝယ်ဖို့ ခေါ်သွားမယ်"

ကျန်းကျန့်က ခေါင်းညိတ်ပြီး ပြောလိုက်သည်။
" အခုလောလောဆယ်တော့ ....."

ကျန်းကျန့်က ကျောက်ကျင်းကောကို ခြိမ်း ခြောက်သည့်အကြည့်ဖြင့် ကြည့် ပြီး သူ့ လုပ်ရပ် ကြောင့် လန့်ဖျပ် နေသော ကျောက်ကျင်းကောကို ရေချိုး ရန် အိမ် သို့ ပြန် ခေါ်သွားခဲ့သည်။

ဤရေချိုးကန်သည် သာမာန်ရေချိုးကန်မဟုတ်သော်လည်း လူပေါင်းများစွာဆန့်နိုင်သောရေချိုးကန်ဖြစ်သည်။ သူတို့အိမ်မှာ ရေချိုးကန်ကြီးတစ်ခုရှိသော်လည်း မသုံးရသည်က သနားစရာကောင်း၏. . . မှန်ပေသည်၊ အရေးကြီးဆုံးက ကျောက်ကျင်းကော ကြက်သွန်မြိတ်တွေနှင့် ရွှံ့တုံးတွေကို ကိုင်ထားသည်ကို သူမြင်ခဲ့ရခြင်းပင်။ ဘာကြောင့်မှန်း မသိပေမဲ့ သူ့ကို မထိန်းနိုင်တော့ပေ။ သူ မနေနိုင်ပေမဲ့ ကျောက်ကျင်းကော၏ ဗိုက်ထဲက ကလေးကို ထည့်သွင်းစဉ်းစားရင်း ကျန်းကျန့် အဆုံး ဘာမှမလုပ်နိုင်ဘဲ တစ်စုံတစ်ယောက်၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကိုပဲ အသုံးပြုခဲ့ရပြီး ကျောက်ကျင်းကောကို ရှက်သွေးဖြာစေခဲ့သည်။

ထိုညတွင် ကျန်းကျန့် မတွေ့ရသည်မှာ ကြာပြီဖြစ်သော ကြက်သွန်မြိတ်ကို စားခဲ့သည်

အရသာကို သူကြိုက်နေ တုန်းပင်။ ပထမဆုံးအကြိမ်စားခဲ့သည့် ကျောက်ကျင်းကောက သိပ်မကြိုက်ပေမဲ့ ကျန်းကျန့် ကြိုက်သည်ကိုတွေ့သောအခါ အစေ့တချို့ပြန်ယူပြီး ကောင်းကောင်းစိုက်ရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်၏။

ကျန်းကျန့် ရက်အတော်ကြာ ဆက်တိုက် အလုပ်များနေခဲ့သည်။ နေ့တိုင်း ဆိပ်ကမ်းတွေဆီသွား၊ စောစောထွက်ပြီး နောက်ကျမှပြန်လာတတ်ပြီး ကျောက်ကျင်းကောကို အိမ်မှာပဲထားခဲ့သည်။

ထိုသည်က တခြားကောတွေအတွက် အတော်လေးကို ပုံမှန်ကိစ္စဖြစ်ပေမဲ့ ကျောက်ကျင်းကောအတွက်မူ အနည်းငယ် ဘာလုပ်ရမှန်းမသိသလို မခံစားရဘဲမနေနိုင်ပါချေ။

အရင်တုန်းက ကျန်းကျန့်နှင့် အပြင်ထွက်နိုင်ပေမဲ့ အခုအချိန်မှာ တစ်နေ့ကုန် ဘာမှလုပ်စရာမရှိပေ။ သို့သော် ကျောက်ကျင်းကော ရက်အနည်းငယ်မျှသာ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိသလို ခံစားခဲ့ရသည်။

ယနေ့ ကျန်းကျန့် ပြန်ရောက်ပြီးနောက် သူက ကျောက်ကျင်းကောကိုပြောသည်။

 "မနက်ဖြန် တစ်ယောက်ယောက်နဲ့ စီးပွားရေးကိစ္စ ဆွေးနွေးမယ်...မင်းကိုယ်နဲ့လိုက်မှာလား"

ကျောက်ကျင်းကောသည် သူသာ လိုက်သွားမည်ဆိုလျှင် ကျန်းကျန့်အတွက် ဒုက္ခပဲ ဖြစ်စေလိမ့်မည်ဟု ခံစားရပေမဲ့ သူ တကယ်သွားချင်နေခဲ့သည်. . . 

"ကောင်းပြီ"

ကျောက်ကျင်းကောက သဘောတူခဲ့ပြီး ကျန်းကျန့် သူ့ကို နောက်နေ့ အပြင် ခေါ်သွားခဲ့၏။

လွန်ခဲ့သောရက်အနည်းငယ်က ကျန့်ရီနှင့် ကျန်းကျန့် နှစ်ဦးစလုံးသည် ၎င်းတို့၏ကုန်ပစ္စည်းများကို တရားဝင်စတင်ရောင်းချသည့်နေ့အထိ စျေးကွက်အကြောင်း မေးမြန်းခဲ့ကြသည်။

ဆိပ်ကမ်းကုန်သွယ်ရေးဦးစီရုံးကို သူတို့လက်ထဲမှာ ဘာတွေပါလဲ ဆိုသည်ကို အကြောင်းကြားပြီးနောက် သူတို့ ဝယ်သူရှာရန် မလိုအပ်ပါချေ။ လုပ်ငန်းရှင်တော်တော်များများက သူတို့၏ ကုန်ပစ္စည်းတွေကို စိတ်ဝင်စားကြသည်။ ထိုကျန်းကျန့်ဘက်သို့ လုပ်ငန်းရှင်တစ်ဒါဇင်ခန့်ရောက်လာပြီး ကျန့်ရီဘက်သို့လည်းသွားကြသည်။

ကျန်းကျန့် ဒေသတွင်းဈေးကွက်ကို မသိသော်လည်း ကျန့်ရီက သူ့ကုန်ပစ္စည်းများကို ကြည့်ရှုပြီး ဈေးနှုန်းသတ်မှတ်ပေးရန် ဆိုင်ရှင်ကို တောင်းဆိုထားသောကြောင့် အရှုံးမပေါ်ပေ။

ကျန်းကျန့်တွင် ရောနှောထားသော ကုန်ပစ္စည်းများစွာရှိပြီး ၎င်းတို့အနက် အများစုမှာ အထည်များဖြစ်သည်။

ဤကုန်သည်တွေအားလုံးက အထည်တွေကို စိတ်ဝင်စားကြသောကြောင့် ကျန်းကျန့် အထည်တွေကို ကြည့်ရန် သင်္ဘောပေါ်ကို အရင်ခေါ်သွားခဲ့သည်။သူတို့ကို ကြည့်ခိုင်းပြီးမေးလိုက်သည်။

"ဘယ်စျေးနဲ့ ပေးချင်လဲ"

ထိုကုန်သည်တို့သည် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ကြည့်ကာ တစ်ယောက်က ကျန်းကျန့် းဆီသို့ လျှောက်လာသည်။ 

"သခင်ကျန်း... ငါမျိုးရိုးနာမည်ကကျူးပါ...ငါက ဝမ်လုံ ကုန်သည်လုပ်ငန်းစုရဲ့ ဆိုင်ရှင်ပါ"

ဆိုင်ရှင်ကျူးက စကားပြောပြီး သူ့ဝတ်ရုံလက်ကျယ်ကျယ်ထဲမှာ ဝှက်ထားသည့် သူ့လက်ကို ကျန်းကျန့် ဆီကို ဖြန့်ပြလိုက်သည်။

ဤဆိပ်ကမ်းတွင် စျေးနှုန်းစေ့စပ်ညှိနှိုင်းသည်များသည် အမြဲတစေ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး တိုက်ရိုက်ညှိနှိုင်းနိုင်ပြီး၊ ရောင်းသူက ဘာသာစကားကို မသိပါက ပေသီးနှင့် ကစားမည်ဖြစ်သည်။ သို့သော် လူတစ်စုက ကုန်ပစ္စည်းကို လိုချင်ကြပြီး ကျန်းကျန့်က ၎င်းတို့ကို ရောင်းချရန် အဆင်သင့်ဖြစ်သောအခါတွင် လူတိုင်းသည် ၎င်းတို့၏ ဝတ်ရုံလက်များကိုဖြန့်၍ စျေးနှုန်းညှိနှိုင်းကြသည်။(သူတို့ပေးတဲ့စျေးကိုတခြားသူမမြင်အောင် ဝတ်ရုံလက်ထဲမှာ စာရေးပြီးပြတယ်လို့ထင်ပါတယ်)

ကုန်သည်များတွင် ၎င်းတို့၏ ကမ်းလှမ်းမှုများကိုပြရန် ၎င်းတို့ကိုယ်ပိုင် အမူအရာများ ရှိသည်။

ကျန့်ရီ၏ ဘဏ္ဍာစိုးက ကျန်းကျန့်ကို ဤအကြောင်း ပြောပြခဲ့သောကြောင့် ကျန်းကျန့် သဘာဝအတိုင်း သိ၏။သူက ဆိုင်ရှင်ကျူး၏ အင်္ကျီလက်ထဲသို့ လက်လှမ်းလိုက်ပြီး သူ၏ကမ်းလှမ်းချက်ကို "ကြည့်"ရန် တစ်ဖက်လူ၏လက်ကို ထိလိုက်သည်။

ဆိုင်ရှင်ကျူးပေးသောစျေးနှုန်းသည် အနည်းငယ်နိမ့်သောကြောင့် ၎င်းတို့၏ ဝတ်ရုံလက်များနှင့် စကားပြောကောင်းစေရန် ကျန်းကျန့်စျေးနှုန်းမြှင့်မည်ကို သူစောင့်ဆိုင်းနေခဲ့သည်။ သို့သော် မမျှော်လင့်ဘဲ  သူ့စျေးနှုန်းကို မြင်ပြီးနောက်တွင် ကျန်းကျန့်ကလျင်မြန်စွာ လက်ရုတ်လိုက်ပြီး သူနှင့် စျေးနှုန်းညှိနှိုင်းရန် ရည်ရွယ်ချက်မရှိတော့ပေ။

ဆိုင်ရှင်ကျူး အနည်းငယ် အံ့အားသင့်သွားသည်။ သူက ကျန်းကျန့်၏မျက်နှာကို ကြည့်လိုက်သော်လည်း ဘာမှမမြင်နိုင်သဖြင့် ပြောလိုက်၏။ 

"သခင်ကျန်း... ငါတို့ဝမ်လုံကုန်သည်လုပ်ငန်းစုက အရမ်း ရိုးသားပါတယ်"

ကျန်းကျန့် ဆိုင်ရှင်ကျူး၏စျေးနှုန်းကို ကြည့်ပြီး နောက်လုပ်ငန်းရှင်၏စျေးနှုန်းကို သွားကြည့်သော်လည်း ထွက်ပေါ်လာသည်က ဤလူပေးသောစျေးနှုန်းသည် ဆိုင်ရှင်ကျူးထက်ပင် ပိုနိမ့်သွားခဲ့သည်။

ကျန်းကျန့်က သူ့လက်ကို အရင်လိုပဲ အလျင်အမြန် ဆုတ်လိုက်သည်။

အစပိုင်းတွင် ကုန်သည်အများအပြားသည် ကျန်းကျန့် မျှော်မှန်းထားသည်ထက် စျေးနှုန်းကိုနှိမ့်ပြီး ကမ်းလှမ်းခဲ့ကြသော်လည်း မကြာမီတွင် ငယ်ရွယ်ပြီး သေးသွယ်သော ကုန်သည်၏အလှည့်ရောက်လာသည်။

"ကျွန်တော့်ရဲ့ မျိုးရိုးနာမည်က ရှန်းဖြစ်ပြီး ကျွန်တော်က ရှန်းမိသားစုရဲ့ အကြီးအကဲပါ" 

ကုန်သည်က သူ့လက်ကို ထုတ်လိုက်ပြီး သူ့ဝတ်ရုံလက်မှာ ဆွဲထားသည့် စျေးနှုန်းက ကျန်းကျန့် အတွက် ကျန့်မိသားစု၏ဘဏ္ဍာစိုးက သတ်မှတ်ထားသည့် စျေးနှုန်းထက် ပိုများ၏။

"ကောင်းပြီ ...ငါမင်းကိုရောင်းမယ်" 

ကျန်းကျန့် တစ်ဖက်လူ၏စျေးနှုန်းကို မြင်ပြီးနောက် စျေးမဆစ်ချင်ဘဲ ချက်ချင်း သဘောတူလိုက်သည်။ မြန်မြန်ဆန်ဆန် လုပ်နိုင်သူတစ်ယောက်ကို သူရှာချင်၏။

ရှန်းဟုခေါ်သော ကုန်သည်သည် အသက်နှစ်ဆယ်ကျော် ငယ်ရွယ်ပြီး ဖြူဖွေးလှပသော မျက်နှာရှိသည်။သူ  ကျန်းကျန့်၏စကားကိုကြားသောအခါ အံ့အားသင့်သောအမူအရာတစ်ခုကို ထုတ်ဖော်ခဲ့သည်။

သူ့မိသားစုက မြို့တော်မှာ ကျော်ကြားခဲ့ဖူးပေမဲ့ အခုချိန်မှာ အတော်လေး ကျဆင်းသွားခဲ့ပြီဖြစ်သည်။အလုပ်ကိစ္စရှိလာသောအခါ သူသည် နေရာတိုင်းမှာ အုတ်နံရံဆီသို့ ပြေးဝင်မိလေသည်။

ဤအတွက်ကြောင့် သူရောက်လာသည်နှင့်တပြိုင်နက် ရိုးသားသည့်ဈေးတစ်ခုပေးလိမ့်မည်ဖြစ်သည်။သို့သော် မမျှော်လင့်ဘဲ ဤလူသည် အလျှော့အတင်းမရှိဘဲ သူ့အား တစ်စုံတစ်ခုကို ရောင်းချရန် ဆန္ဒရှိခဲ့သည်။

"သခင်ကျန်း... စျေးနှုန်းညှိနှိုင်းနိုင်ပါတယ်" 

ကျူးအမည်ရှိ ကုန်သည်က ကမန်းကတန်းပြောသည်။

"ဆွေးနွေးစရာ မလိုပါဘူး...ငါသူ့ကိုရောင်းမယ်" 

ကျန်းကျန့်က ရှန်း ယအမည်ရှိ ကုန်သည်ကို ကြည့်လိုက်သည်။

"မင်း တခြားပစ္စည်းတွေ လိုချင်လား"

ဝယ်သူ တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် ရှာရသည်က ခက်ခဲလွန်းသည့်​အတွက် သူ လူတစ်ဦးတည်းကို ရောင်းပေးနိုင်သည်။

"ဟုတ်ကဲ့"
လူငယ်က ပါးချိုင့်နှစ်ခုပေါ်သည်အထိ ပြုံးပြလာသည်။

ကျန်းကျန့် ပါသော ပစ္စည်းအားလုံးသည် ကောင်းမွန်သောကြောင့် တတ်နိုင်လျှင် အားလုံးကို ဝယ်ချင်သည်။

ဆိုင်ရှင်ကျူး ထိုစကားကိုကြားသောအခါ သူ့မျက်နှာ ပြောင်းလဲသွားသည်။ကျန်းကျန့်မှာ ဤနေရာတွင် ကုန်ပစ္စည်းများစွာရှိသဖြင့် တစ်မျိူးသို့မဟုတ် နှစ်မျိုးခန့်ဝယ်နိုင်မည်ဟု သူထင်ခဲ့သော်လည်း နောက်ဆုံးတွင် လုံးဝမဝယ်နိုင်ခဲ့ပေ. . . အမှန်တွင် သူမကျေနပ်ဆုံးအရာမှာ ကျန်းကျန့်က ရှန်းအန်ရှင်းထံသို့ ကုန်ပစ္စည်းများကို အမှန်တကယ် ရောင်းချခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဤ ရှန်းမိသားစုနှင့်ဝမ်လုံကုန်သည်လုပ်ငန်းစုသည် ပြိုင်ဘက်များဖြစ်သည်။

"သခင်ကျန်း...ရှန်းမိသားစုကို ကောတစ်ယောက်က ဦးဆောင်နေတာပါ...မင်း သူတို့နဲ့ အဆင်ပြေပြေ စီးပွားရေးလုပ်လို့ရပါ့မလား" 

ဆိုင်ရှင်ကျူးကရုတ်တရက် ပြောလိုက်သည်။
အပိုင်း၁၁၃
