Chapter 170
စီရင်စု အစိုးရ၏ ဟာသပြဇာတ်
ကျောက်မိသားစုက တစ်နှစ်ကျော်အတွင်း ချမ်းသာလာခဲ့ခြင်း ဖြစ်သော်လည်း ယခုတွင်မူ ဟယ့်ရှီရွာထဲမှ လူအားလုံးနီးပါးက ဝင်ငွေရရှိရန်အတွက် သူတို့အပေါ်တွင်သာ မှီခိုနေကြရပေသည်။
သူ့သားအငယ်ဆုံးက ကျန်းကျန့်၏ လက်အောက်မှ ကိုယ်ရံတော် တစ်ယောက်ဖြစ်ကာ အကြီးဆုံးသားက စာဖတ်တတ်သည့်အတွက် ကျန်းကျန့်၏ ဆိပ်ကမ်းတွင် စာရေးအလုပ်ရထားသည်။ သူတို့၏ ဘဝက ပိုပို၍ ကောင်းမွန်လာပြီး ဟယ့်ရှီရွာမှ အခြားသူများ၏ ဘဝအခြေအနေကလည်း ထိုနည်းတူပါပင်။
အကယ်၍ ကျောက်မိသားစုသာ ထွက်သွားခဲ့ပါက... အရင်တုန်းက အခြေအနေမျိုး ပြန်ရောက်မသွားနိုင်ပေဘူးလား...
"မစိုးရိမ်ပါနဲ့... လူတိုင်းကို ခေါ်ထားလိုက်ပါ့မယ်" ကျန်းဖျင်က ကျောက်ဖူကွေ့နှင့်အတူ ထွက်လာသည်။
"ရွာထဲက လူတွေကို ပြောလိုက်ကြရအောင်... လူတိုင်း ကူညီပေးမယ်ဆိုတာ သေချာပေါက်ပဲ"
ကျောက်ဖူကွေ့က ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။
"ဒါဆိုရင် ရွာလူကြီးကို ဒုက္ခပေးရတော့မှာပဲ"
ဟယ့်ရှီရွာသားများကလည်း အမှန်ပင် ကူညီပေးချင်နေကြသည်။
သူတို့က စားဝတ်နေရေးအတွက် ကျောက်မိသားစုကို အနည်းနှင့်အများ မှီခ်ုအားထားနေရသဖြင့် ကျောက်မိသားစုသာ ထွက်သွားပါက...
ကျန်းကျန့်မှာ ဘာကိစ္စမှ ရှိလို့ မဖြစ်ဘူး...
သူတို့က ကျန်းကျန့်ကို ကြောက်ရွံ့ခဲ့ကြသော်လည်း ယခုတွင်မူ လုံးဝ ကြောက်ရွံ့နေခြင်း မရှိတော့ပေ။ သူတို့က ကျန်းကျန့်ပို၍ ချမ်းသာလာရန်ကိုပင် မျှော်လင့်နေခဲ့ကြသည်။ ကျန်းကျန့် ဆိပ်ကမ်း ဆောက်ပြီးကတည်းက ဟယ့်ရှီရွာသားများ ပြင်ပသို့ ထွက်လာနိုင်ကြသဖြင့် အခြားရွာသားများကလည်း မနာလို ဖြစ်လာခဲ့ကြလေသည်။
ပြီးတော့လည်း ကျန်းကျန့်က မကောင်းတဲ့အရာတွေမှ မလုပ်ခဲ့တာ... ကျန်းမိသားစုကသာ မကောင်းတဲ့လူတွေ မဟုတ်ဘူးလား...
ဟယ့်ရှီရွာ၏ ဘေးဘက်တွင် ရွာသားများစွာက မကြာမီမှာပင် အတူတကွ စုစည်းလိုက်ကြသည်။
ထိုအချိန်မှာပင် သင်္ဘောတစ်စီးက ဟယ်ချောင်စီရင်စုတွင် ဆိုက်ကပ်လာခဲ့သည်။
ထိုသင်္ဘောက မကြီးသော်လည်း အလွန် သိမ်မွေ့လှသည်။ ၎င်းက ရပ်နားပြီးနောက် ဓါးရှည်ကိုင်ထားသည့် ကိုယ်ရံတော်များ ထွက်လာခဲ့သည်။
"မိန်းမစိုးကြီး... ဟယ်ချောင် စီရင်စုကို ရောက်လာပါပြီ"
ထိုကိုယ်ရံတော်များ ဆင်းလာပြီးနောက် သူတို့ စောင့်ကြပ်နေသည့် သင်္ဘောကိုယ်ထည်ပိုင်းထဲကို ခေါ်လိုက်သည်။
"နောက်ဆုံးတော့ ရောက်ပြီပေါ့" အသံတိုးတိုးလေးတစ်ခုက သင်္ဘောအခန်းလေးထဲမှ ပျံ့လွင့်လာခဲ့သည်။ ထိုအသံက သက်တောင့်သက်သာ မရှိသည့်အလား မောဟိုက် နေပုံရသည်။
"လီဇီလေး... ငါ့ကို လက်ကမ်းပေးပါဦး... သင်္ဘောတွေက တကယ် ပြဿနာများလိုက်တာ... ငါသင်္ဘောတွေ ထပ်မစီးချင်တော့ဘူး"
"မိန်းမစိုးကျန်း ပင်ပန်းနေပြီ... မင်းတို့ ပြန်လှည့်လာခဲ့ရင် ထမ်းစင်တစ်ခု သယ်လာဖို့ စဥ်းစားသင့်တယ်"
နောက်ထပ် ပိုငယ်သော်လည်း ထက်ရှနေသည့် အသံတစ်ခုက ပြောလိုက်သည်။
ဖြူဖျော့နေပြီး မုတ်ဆိတ်မွှေးတို့ ကင်းမဲ့နေသည့် လူကြီးနှင့် လူငယ် မျက်နှာနှစ်ခုက တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ကူညီထောက်ပံ့ရင်း သင်္ဘောပေါ်မှ ဆင်းလာခဲ့ကြသည်။
သင်္ဘောပေါ်မှ ဆင်းလာပြီးပြီးအချိန်တွင် သူတို့ဘေးမှ လှုပ်ရှားသံများစွာကို သတိပြုမိသွားပြီး ထိုလူများက တော်ဝင် သံတမန် ရောက်လာခြင်းအကြောင်း အော်ဟစ်နေကြပေသည်။
ဒါဆို ကျိုးမောင်ဟယ်က ဒီနေရာကို ရောက်နေတာပေါ့လေ... မိန်းမစိုးအိုကြီး၏ မျက်နှာ ခါးသက်သွားပုံ ပေါ်သည်။
"အိုး... ဒီကောင်က ဘာလို့ ရောက်နေတာလဲ... ငါက ကျန်းနန်ရဲ့ အလှအပတွေကို ခံစားချင်နေတာကို..."
သခင်လေးကျန့်က သူ့ကို ကောင်းကောင်း ဖျော်ဖြေပေးနိူင်ပါဦးမလား....
......
ကျန်းကျန့် ဟယ့်ရှီရွာမှ ထွက်လာပြီးနောက် စိတ်အခြေအနေမကောင်းပေ။
သူက ရှေးခေတ်ကို ကူးပြောင်းလာခဲ့ရသော်လည်း ထိုအချိန်က ကမ္ဘာကြီး၏ တည်ရှိမှုကို ထူးထူးခြားခြား အာရုံမရခဲ့ပေ။ ယခုတွင်မူ အင်အားမဲ့နေသကဲ့သို့ ခံစားရသည်။
သူ့လူများက ဟယ့်ရှီရွာ ဆိပ်ကမ်း၏ နေရာတိုင်းတွင် ရှိနေကြပြီး ထိုလူများအားလုံးက သူ့ကို စိုးရိမ်ပူပန်စွာ ကြည့်နေကြသော်လည်း သူတို့က အစိုးရကို ကြောက်ရွံ့သည့်အတွက် အစိုးရအရာရှိများ ဝန်းရံထားသည့် သူ့အနားသို့ မလာရဲကြပေ။
အစိုးရကို မကြောက်သူက သူတစ်ယောက်တည်းသာ။
ခေတ်သစ်တွင် 100% ညီမျှခြင်းတော့ မရှိသော်လည်း အနည်းဆုံးတော့ လူတိုင်းက သာတူညီမျှ ရှိသည်။ ဒါပေမယ့် ဒီမှာကျတော့ရော...
ဤနေရာက အင်ပါယာ အရှိန်အဝါ သာလွန်ကြီးမားလှပြီး အစိုးရ၏ အာဏာက သာ၍ ကြီးမားသေးသည်။
ကျန်းမိသားစုက အဆင်ပြနေခဲ့ပြီး သူတို့၏ ဘဝကလည်း သည်းမခံနိုင်စရာ မဟုတ်ခဲ့ပေ။ သူက ကျန်းမိသားစုအပေါ် အချိန်တစ်ခုလောက်ထိ ဘာကိုမှ မလုပ်ခဲ့သော်လည်း အခြေအနေပေးလာသောအခါ ကျန်းမိသားစုက သူ့ကို တရားစွဲနေပြန်ဆဲပင်။ ယခင်က ကျန့်ရီ ပြောပြဖူးခဲ့သည့် တော်ဝင်သံတမန်မှာ သူ့ကို လာရောက် ဖမ်းဆီးနေခဲ့သည်။
လွန်ခဲ့သော အချိန်များက ကျန်းကျန့်မှာ အမှန်ပင် သူ့ဘဝက ဤအချိန် ဤနေရာနှင့် ကိုက်ညီမှု မရှိမည်ကို စိုးရိမ်မှုအချို့ ရှိခဲ့သည်။ ကျောက်ကျင်းကော ကိုယ်ဝန်ရှိနေသည်ကို ပထမဆုံးအကြိမ် သိခဲ့ရစဥ်က သူ့ကလေး၏ အနာဂါတ်နှင့် အနာဂါတ်တွင် သူမလေး မမျှမတ ခံစားရမည်ကို စိုးရိမ်ခဲ့ရသည်။
သို့သော်လည်း ယခုတွင် သူကိုယ်တိုင်က တရားမမျှတမှုကို ကြုံတွေ့ရပေပြီ။
ကျန်းကျန့်က လေးလံနေသော မျက်နှာ အမူအရာဖြင့် အရာရှိများ၏ နောက်မှ တဆင့် သင်္ဘောပေါ်သို့ တက်လိုက်လာပြီးနောက် မေးလိုက်သည်။
"ဘယ်ကို သွားမှာလဲ"
ကျန်းကျန့်က အရပ်သားတစ်ယောက်သာ ဖြစ်သော်လည်း သူတို့အား ကြည့်ရမည်ကို မကြောက်သည့်အပြင် ဦးလေးကြီးတစ်ယောက်နှယ် ပြုမူနေသေးသည်။ ရမန်အရာရှိများထဲမှ တစ်ယောက်က မကျေမနပ် ဖြစ်သွားပြီး ကျန်းကျန့်ကို တွန်းရန် လက်ဆန့်လ်ုက်သည်။
"ငါ့ကို ရိုးရိုးသားသား ပြောစမ်းပါ.. အွတ်"
သူ့လက်ကို ကျန်းကျန့်က ဖမ်းကိုင်လိုက်ခြင်းပါပင်။
"မင်း ဘာလုပ်မလို့လဲ" ရမန် အရာရှိအားလုံးက ကျန်းကျန့်ကို သတိအနေအထားဖြင့် ကြည့်လာကြသော်လည်း ထိုအခိုက်တွင် ကျန်းကျန့်က သူတို့နောက်မှ လိုက်လာသော ကျိုးမောင်ဟယ်ကို ကြည့်လိုက်လေသည်။
"အရှင်ကျိုး... ရမန်ကို မရောက်ခင်ကတည်းက ကျွန်တော့်ကို နှိပ်စက်မလို့လား"
"အဓိပ္ပါယ် မရှိလိုက်တာ" ကျိုးမောင်ဟယ်က ဒေါသတကြီး ပြောလိုက်သည်။ သူက အထင်မှားခံရမည်ကို ကြောက်သဖြင့် ချက်ချင်း ဝင်ပြောလိုက်သည်။
"ဒီလူကို လွှတ်ပေးထားလိုက်... အမှုစစ်တာပြီးတော့မှ သူဘာပြောနိုင်သေးလဲ ကြည့်ရတာပေါ့"
ရမန်အရာရှိများက ကျန်းကျန့်ကို ဒေါသတကြီး လွှတ်ပေးလိုက်ရသည်။ ကျန်းကျန့်က သူတို့ကို လျစ်လျူရှုထားပြီး အနီးအနားက အခန်းထဲသို့ ဝင်သွားလေသည်။
ဤအချိန်တွင် ဤကိစ္စလောက်က ကိစ္စအကြီးအသေး မဟုတ်သေးပေ။
သို့သော်လည်း ထိုအရာရှိကျိုးက သိသိသာသာပင် ကိစ္စကို ပိုကြီးမားအောင် လုပ်ချင်နေပုံရသည်။ သူက ဟယ်ချောင် စီရင်စုတရားသူကြီးကိုပါ ဆွဲသွင်းနေသဖြင့် သူက ကျန့်မိသားစုကို ပစ်မှတ်ထားနေပုံပါပင်။
ကျန့်မိသားစုက သူ့ကို လာရောက်ငြိစွန်းသည်လား... သူသည်ကပဲ ကျန့်မိသားစုကို ရရန်အတွက် နည်းလမ်းတစ်ခုသည်လား မသိတော့ပါပေ။
ကျန်းကျန့်က ကျန့်ရီ ထိုအရာရှိကျိုးအကြောင်း ပြောပြခဲ့သည်ကို ကြားခဲ့ဖူးပြီး ကျန့်ရီက ထိုသူ့အကြောင်း သိပ်အလေးထားပုံ မပေါ်သော်လည်း ပြင်ဆင်မှုများ လုပ်ထားပြီးသား ဖြစ်ရမည်။ သို့သော်လည်း ထိုသူက အဘယ်ကြောင့် ဟယ့်ရှီရွာကို ရုတ်တရက် ပေါ်လာခဲ့သည်ကိုလည်း မသိတော့ပါပေ။
ကျန်းကျန့်က စိတ်ရှုပ်ထွေးနေသော်လည်း ထိုအကြောင်းကို များများစားစား စဥ်းစားမနေတော့ပေ။ သူက မကြာမီပင် လက်ရှိအခြေအနေကို တွေးတောလိုက်ပြီး သူလုပ်သင့် လုပ်ထိုက်သော အရာများကိုသာ စတင် စဥ်းစားနေခဲ့သည်။
ထို့နောက် ယခုလက်ရှိတွင် သူလုပ်နိုင်မည့်အရာမရှိကြောင်း တွေ့ရှိလိုက်ရသည်။
သူက အမှန်တကယ်တွင် ဤသင်္ဘောထဲမှ လွတ်မြောက်နိုင်သည့် စွမ်းရည် ရှိပါသော်လည်း သူက တစ်ယောက်တည်း မဟုတ်တော့ပါပေ။ သူ့ထံတွင် ကျောက်ကျင်းကော၊ ကျောက်မင်ကျုး၊ ကျောက်လျူနှင့် ကျောက်ဖူကွေ့တို့ ရှိနေခဲ့လေပြီ။
သူသာ ထွက်ပြေးသွားရင် ဒီလူတွေ ဘာလုပ်ကြရတော့မှာလဲ...
ဒါပေမယ့် ဆက်နေရင်ရော....
ကျန်းကျန့်က လက်သီးကို တင်းတင်းဆုပ်ထားပြီး ခံစားချက်များကို မထိန်းသိမ်းနိုင်တော့ပေ။ တစ်ချိန်တည်းမှာပင် သမိုင်းထဲ၌ မမျှမတ သေဆုံးသွားခဲ့ရသူများစွာကို အမှတ်ရသွားခဲ့သည်။
မြို့တော်မှ ဟယ့်ရှီရွာသို့ ပြန်လာပြီးနောက် သူက ဘဝကို ကောင်းကောင်းမွန်မွန် ရှင်သန်လို၍ ပိုက်ဆံရရန် ကိုယ်ရံတော် လုပ်ငန်းဖွင့်ကာ ဟယ့်ရှီရွာတွင် အေးအေးဆေးဆေး နေနိုင်ရန် အာဏာအနည်းငယ် ရှိလာချင်ခဲ့သည်။
သို့သော်ငြား ဤကမ္ဘာတွင် အမှန်ပင် စိတ်အေးလက်အေး နေနိုင်ပါမည်လော...
လက်ရှိမင်းဆက်၏ ဒုတိယအဆင့် အရာရှိ ဖြစ်သည့် ကျန့်ရီ၏ ဦးလေးသည်ပင် အချို့ကိစ္စများ၌ အမှားအယွင်း ပြုမိသည် ရှိသော် အလုပ်ဖြုတ်ပြီး ကွပ်မျက်ခံရပေလိမ့်မည်။ သူလို ပါမွှားလေးလောက်တော့ ဆိုဖွယ်ရာပင် မရှိ။
လူများက လိုသလို နင်းခြေသွားနိုင်သည်။ သူက အရာရှိတစ်ယောက် ဖြစ်မလာနိုင်ပေမယ့် ကုန်သည်ကြီးတစ်ယောက် ဖြစ်လာခဲ့တယ်... ဒါပေမယ့် အခု ပိုပြီး နေရာကြီးကြီး ရောက်လာတော့ရော...
သူက အခြားသူများထံမှ ကြက်ကလေး ငှက်ကလေးများ သတ်သလို အသတ်ခံရနိုင်ဆဲဖြစ်သည်။
ဒီကမ္ဘာမှာ ဒီလိုကိစ္စမျိုးတွေက ရှားပါးလို့လား... သမိုင်းကို ပြန်လှန်ကြည့်ရရင် အကြောင်းအရင်း မရှိဘဲ အသတ်ခံရတာမျိုးတွေက မကြာခဏ ဖြစ်ပွားခဲ့တာပဲ...
စစ်ပွဲတွေအကြောင်းကိုပင် မပြောရသေး။
သူက ဒီလိုမျိုး လွတ်မြောက်သွားနိုင်ပေမယ့် သူ့ရဲ့ မင်ကျူးလေးကရော... မင်ကျူးရဲ့ ကလေးတွေအတွက်ရော ဘယ်လို လုပ်ကြမလဲ... ခေတ်သစ်မှာဆိုရင် ကလေးတွေနဲ့ မြေးတွေကို ချစ်ခင်နှစ်သက်စွာ ဆုမွန်ကောင်း တောင်းပေးနိုင်သေးတယ်... အကြောင်းကတော့ အဲ့ဒီနေရာမှာ တချို့ကိစ္စတွေရဲ့ ဖြစ်နိုင်ချေသေးသေးလေးတွေကို ရင်ဆိုင်တာမျိုး မရှိပါမှ သူတို့ရဲ့ ဘဝလေးတွေ ဘေးကင်းကြလိမ့်မယ်... ဒါပေမယ့် ဒီနေရာမှာ ဘယ်လိုများ အာမခံနိုင်ပါ့မလဲ...
တဖြည်းဖြည်း ငြိမ်ကျသွားသော ကျန်းကျန့်၏ နှလုံးသားက သူ့သမီးလေးအကြောင်း တွေးမိသည်နှင့် ရုတ်တရက်ပင် မြန်မြန် ခုန်ပေါက်လာခဲ့သည်။
ကျန်းကျန့်က မျက်လုံးများကို မှိတ်ထားလိုက်ပြီး စိတ်ငြိမ်သွားစေရန် လုပ်လိုက်သည်။
ဟယ့်ရှီရွာမှ ကျိုးမောင်ဟယ် ခေါ်လာခဲ့သူများမှာ ကျန်းကျန့်တစ်ယောက်တည်း မဟုတ်ဘဲ အဘိုးကြီးကျန်းနှင့် သူ့ဇနီး၊ ကျန်းချောင်ဝမ်နှင့် ကျန်းချောင်ရှန့်တို့ပါ ပါဝင်သည်။
ကျူးရှုဖန်နှင့် ဟွမ်မင်တို့အတွက်ကား သူတို့က ကလေးများနှင့် အတူ အိမ်မှာသာ နေခဲ့သည်။
ကျန်းမိသားစုကလည်း သီးခြားအခန်းများတွင် နေခွင့်ရကြသည်။ အဘွားကြီးကျန်းက နံဘေးမှ အရာအားလုံးကို ကြည့်၍ အံ့အားသင့်နေသည်။
သူမက အခန်းထဲမှ ပရိဘောဂများကို ထိကြည့်ကာ လက်ထဲတွင် ဖွက်၍ မယူသွားနိုင်သည့်အတွက် မုန်းတီးလာရသည်။
"အမေ... လျှောက်မထိနဲ့လေ... တစ်ခုခု ခွဲမိရင် ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ" ကျန်းချောင်ရှန့်က သတိပေးလ်ုက်သည်။
"ကောင်းပါပြီအေ... ငါ လျှောက်မလှုပ်တော့ပါဘူး" အဘွားကြီးကျန်းက ထပ်မလှုပ်တော့ဘဲ မေးလိုက်သည်။
"ချောင်ရှန့်... ဒီတစ်ခါတော့ အမေတို့ တကယ် လုပ်နိုင်မှာပါနော်"
"အမေ... ကျွန်တော်တို့ လုပ်နိုင်မှာ သေချာပါတယ်... တော်ဝင်သံတမန်က ကျွန်တော်တို့ကို လာကူညီနေပြီလေ" ကျန်းချောင်ရှန့်က ပြောလိုက်သည်။ သူသည်လည်း တချီ၏ ဥပဒေများအကြောင်းကို ဖတ်ဖူးသည်။ ကျန်းကျန့် လုပ်ခဲ့တဲ့အရာတွေက ဥပဒေကို ဆန့်ကျင်နေတာပဲလေ...
"ကောင်းတယ်... ကောင်းတယ်" အဘွားကြီးကျန်းက ဟက်ဟက်ပက်ပက် ရယ်မောလိုက်လေသည်။
ကျန်းမိသားစုက ဤအခိုက်တွင် အလွန် ဝံ့ကြွားနေကြသော်လည်း ကျန့်မိသားစုအိမ်တွင် ကျန့်ရီမှာ စိုးရိမ်ပူပန်မှုများ ပြည့်နေခဲ့လေသည်။
ကျန်းမိသားစုက အဆင်ပြေနေဆဲသာ ဖြစ်ပြီး ကျန်းကျန့်က သူတို့ကို ဒုက္ခမပေးခဲ့ပေ။ ပြီးနောက် ကျန်းကျန့်က ကျောက်မိသားစုထဲသို့ လက်ထပ်ဝင်ရောက်သွားခဲ့ပြီး ကျန်းမိသားစုကို စိတ်ထဲပင် မထားခဲသော်လည်း ယခုတွင်မူ ကြည့်ရသည်မှာ... သူသာ ကြိုသိထားခဲ့ပါက ထိုမိသားစုကို ဝေးဝေးသို့ ပို့လွှတ်လိုက်မည် ဖြစ်သည်။
ကျောက်ကျင်းကောက ကျန့်ရီကို ယခင်အခြေအနေများနှင့် ဖြစ်ပျက်ခဲ့သမျှကို ပြောပြထားပြီးသား ဖြစ်သည်။ ထို့နောက် သူက ကျန့်ရီကို မေးလိုက်သည်။
"သခင်လေးကျန့်... အခု ဘာလုပ်ကြမလဲ"
"မင်းလုပ်ထားတာ ကောင်းတယ်... ဒီလို လုပ်ရအောင်လေ" ကျန့်ရီနှင့် ကျောက်ကျင်းကောတို့ စတင်ဆွေးနွေးခဲ့ကြပြီး စကားလုံးအချို့မျှသာ ပြောပြီးချိန်မှာပင် တစ်ယောက်ယောက်က ကျိုးမောင်ဟယ်၏ သင်္ဘော ဆိပ်ကမ်းတွင် ဆိုက်ကပ်လာပြီး သူနှင့်အတူ လူပေါင်းများစွာ ခေါ်ဆောင်လာကာ ရမန်အဆောက်အုံသို့ ဦးတည်လာနေကြောင်း သတင်းလာပို့ခဲ့သည်။
"သွားကြည့်ရအောင်" ကျန့်ရီက ကျောက်ကျင်းကောကို ပြောလိုက်ပြီးနောက် သူနှင့်အတူ ထွက်လာခဲ့သည်။ သို့သော်လည်း သူတို့ထွက်လာချိန်မှာပင် ဖုန်ကျင်းယွမ်နှင့် တွေ့လိုက်လေသည်။
"သခင်လေးကျန့်... တစ်ခုခု ဖြစ်လာတယ်လို့ ကြားတယ်" ဖုန်ကျင်းယွမ်က ကျန့်ရီကို စိုးရိမ်ပူပန်လျက် ကြည့်လိုက်သည်။
ကျန့်ရီက သူနှင့် စကားပြောရန် အချိန်မရှိဘဲ ကျောက်ကျင်းကောနှင့်အတူ အပြင်ထွက်သွားသည်။
ထိုအချင်းအရာကို မြင်သောအခါ ဖုန်ကျင်းယွမ်က အလျင်အမြန် လိုက်သွားလေသည်။
ဤခေတ်လူများအတွက် အစိုးရအရာရှိများက ဒဏ္ဍာရီလာ ပုံရိပ်များ ဖြစ်ကြပေသည်။
ကျိုးမောင်ဟယ်က ဤတစ်ကြိမ်တွင် သူ့ဂုဏ်ပုဒ်ကို ဖုံးကွယ်မထားဘဲ သူနှင့်အတူ လူများစွာ ခေါ်လာခဲ့သဖြင့် သဘာဝကျကျပင် သူ့အကြောင်းကို မကြာမီမှာပင် သိသွားကြလေသည်။
မူလတွင် လူအများက အစိုးရအရာရှိများ လာသည်ကို သတိပြုမိသွားပြီးနောက် ကျိုးမောင်ဟယ်နှင့် သူ့အခြွေအရံများ အနားသို့ မကပ်ရဲကြသော်လည်း ကျိုးမောင်ဟယ် ဤနေရာသို့ ဘာလာလုပ်လေသလဲဟု သိချင်နေကြသဖြင့် ဝေးဝေးမှသာ ကြည့်ရဲကြလေသည်။
သို့သော်ငြား ဤတစ်ကြိမ်တွင် သူ့ဘေးနား၌ လူများစွာ ဝန်းရံနေသည်။
ရမန် အရာရှိများအပြင် ကျိုးမောင်ဟယ်၏ စာသင်သားများစွာ ရှိနေသည်။ ကျိုးမောင်ဟယ်၏ သူငယ်ချင်း ဖြစ်သည့် ဝေရှင်းအိမ်တော် မှ စာသင်သားအကျော်အမော် တစ်ယောက်ကလည်း သူ့တပည့်များကို ကျိုးမောင်ဟယ်နောက်သို့ လိုက်သွားရန် ခိုင်းလိုက်သည်။ သူက ကျိုးမောင်ဟယ်ကို သူ့ကိုယ်ပိုင် မိသားစုမှ လက်အောက်ငယ်သား အယောက်နှစ်ဆယ်ကို ငှားပေးလိုက်သေးသည်။
